Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.33.2018.1.ASZ
z 2 marca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) − Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 stycznia 2018 r. (data wpływu − 24 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przelewu wierzytelności –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2018 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych umowy przelewu wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą prawną, niestandaryzowanym sekurytyzacyjnym funduszem inwestycyjnym zamkniętym (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Fundusz”) z siedzibą w Polsce, utworzonym i działającym na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 1896, ze zm., dalej jako: „ustawa o FI”), którego organem jest T. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych z siedzibą w W., reprezentującym Wnioskodawcę − stosownie do art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy − w stosunkach z osobami trzecimi i zarządzającym nim.

Celem inwestycyjnym Funduszu jest osiąganie przychodów z lokat netto Funduszu, wzrost wartości Aktywów Funduszu w wyniku wzrostu wartości lokat oraz osiąganie zysku ze zbywania lokat.

Status prawny niestandaryzowanego funduszu sekurytyzacyjnego wyraża się w tym, iż Wnioskodawca dokonuje emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków pieniężnych na nabycie wierzytelności lub praw do świadczeń z tytułu wierzytelności (por. art. 183 ust. 1 ustawy o FI). W ramach procesu sekurytyzacji wierzytelności Wnioskodawca, na podstawie ustawy o FI w związku z art. 509 Kodeksu cywilnego (i n-ne), nabędzie od banków, innych funduszy inwestycyjnych (w tym funduszy sekurytyzacyjnych) i innych podmiotów (np. przedsiębiorców z branży telekomunikacyjnej, przedsiębiorców udzielających pożyczek) w drodze przelewu (przeniesienia) wierzytelności, w tym wierzytelności niewymagalne (np. z tytułu pożyczek), które zgodnie z ustawą o FI stanowią przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego, przy czym niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest obowiązany lokować nie mniej niż 75% wartości aktywów funduszu (tj. środków pieniężnych) w:

1. określone wierzytelności;
2. papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne;
3. prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności (art. 187 ust. 3 ustawy o FI).

Wskazane wyżej umowy przelewu wierzytelności nie przybiorą postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie w ramach procesu sekurytyzacji wierzytelności umowy przelewu wierzytelności, gdzie Fundusz pełni rolę cesjonariusza, stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawierane przez Fundusz umowy przelewu wierzytelności nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z tego względu, iż ww. umowy stanowiące element sekurytyzacji wierzytelności nie zostały wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a)-k) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca, przywołując treść art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazał, że przepis ten wprowadza zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Co więcej, zaakcentowania wymaga fakt, iż użyty przez ustawodawcę zwrot („następujące”) przesądza o zamkniętym charakterze wyliczenia czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (zasada numerus clausus). Taki właśnie charakter ustawowego katalogu sprawia, iż dokonanie czynności w nim nieuwzględnionych nie będzie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W doktrynie prawa podatkowego, na gruncie omawianej regulacji wskazuje się, iż nie jest również dopuszczalne stosowanie rozszerzającej czy opartej na analogii wykładni i poddawanie wskutek tego zakresowi ww. podatku czynności, które nie zostały expressis verbis wymienione w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (por. np. M. Gargul, W. Oleś. Komentarz do art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis. 2013). Komentatorzy podkreślają również, iż wykluczona jest możliwość opodatkowania czynności nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających opodatkowaniu (por. Z. Ofiarski, Ustawy: o opłacie skarbowej, o podatku od czynności cywilnoprawnych. Komentarz, ABC, 2009).

Trzeba wskazać, iż istotą transakcji sekurytyzacji wierzytelności jest zamiana wierzytelności, stanowiących z reguły zbiory wierzytelności, tj. pakiety lub pule wierzytelności, przysługujących określonemu podmiotowi, na środki pieniężne uzyskane wskutek emisji papierów wartościowych zabezpieczonych takimi wierzytelnościami. Opisana transakcja pozwala zneutralizować negatywny wpływ na płynność finansową tzw. „złych wierzytelności” przysługujących (pierwotnie) inicjatorowi (odnośnie pojęcia inicjator − vide: dalsza część niniejszego wniosku).

Z ekonomicznego punktu widzenia sekurytyzacja nie tylko kreuje bezpieczne instrumenty finansowe, lecz przede wszystkim sprzyja upłynnieniu kredytów oraz bezpośrednio wpływa na poprawę możliwości rozwojowych i bieżącej działalności inicjatora, pozwalając mu w ten sposób na udrożnienie przepływów finansowych i zapewnienie finansowania (L. Mazur, Prawo bankowe. Komentarz, Warszawa 2005). Podmiotem, na którego rzecz następuje transfer wierzytelności oraz praw z nich wynikających, może być specjalnie w tym celu utworzona spółka celowa, inaczej − spółka specjalnego przeznaczenia lub fundusz sekurytyzacyjny utworzony na podstawie ustawy o FI (Autorzy: R. Mroczkowski (red.), Ustawa o funduszach inwestycyjnych. Komentarz, LEX 2014).

Podkreślić trzeba w tym miejscu, że transakcja sekurytyzacji obejmuje nie tylko przeniesienie wierzytelności pomiędzy inicjatorem a funduszem, ale także emisję wspomnianych papierów wartościowych (certyfikatów inwestycyjnych) oraz obsługę sekurytyzowanych wierzytelności, które w efekcie przynoszą Funduszom rozłożone w czasie dochody ze spłat.

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, proces sekurytyzacji, ze względu na swój specyficzny charakter, jest świadczeniem złożonym, stanowiącym pewną całość, spójnym zarówno pod względem ekonomicznym, jak i prawnym. Niezasadne jest zatem sztuczne dzielenie rzeczonej transakcji czy wyodrębnienie jej poszczególnych elementów składowych. Okoliczność, że sekurytyzacja obejmuje sprzedaż, zbycie, przelew, cesję wierzytelności nie oznacza jeszcze, że wymienione czynności należałoby wyodrębnić i poddać dla celów podatkowych samodzielnej analizie − stanowią one bowiem istotny element konstrukcyjny procesu sekurytyzacji wierzytelności, z którego nie powinny być wyłączane.

Jak stanowi art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Dokonywana na podstawie ww. przepisu cesja wierzytelności stanowi kauzalną czynność rozporządzającą, zbliżoną do umowy przenoszącej własność (G. Bieniek, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I-II, wyd. X, opubl. LEX).

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której dochodzi do nabycia wierzytelności przez Fundusz nie stanowi umowy wymienionej w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a)-k) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż stanowi ona de facto umowę, której istotą i celem jest sekurytyzacja wierzytelności. Sekurytyzacja wierzytelności uregulowana jest natomiast przepisami ustawy o FI, które stanowią, m.in., iż :

1. umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności oraz umowa o subpartycypację powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 183 ust. 5 ustawy o FI);
2. umowa taka może być zawierana między sekurytyzacyjnym funduszem inwestycyjnym a inicjatorem sekurytyzacji, którym jest jednostka samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności (art. 2 pkt 31 ustawy o FI);
3. umowa taka dotyczy sekurytyzowanych wierzytelności, którymi są wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami (art. 2 pkt 32 ustawy o FI).
   
   

Przelew wierzytelności dokonywany między inicjatorem sekurytyzacji a Wnioskodawcą należy zatem do takich czynności prawnych, do dokonywania których upoważnione są jedynie konkretnie oznaczone podmioty, jak i których przedmiotem są ściśle określone dobra (wierzytelności spełniające wymogi ustawy o FI i statutu danego funduszu). Przyczyną (tj. causa) przelewu jest tutaj sekurytyzacja wierzytelności polegająca na zamianie niepłynnych aktywów (wierzytelności) na aktywa płynne (środki pieniężne), uzyskiwane z emisji certyfikatów inwestycyjnych. Dlatego też, jeżeli to fundusz inwestycyjny w rozumieniu ustawy o FI jest, jako nabywca, stroną umowy przelewu wierzytelności, to taka czynność prawna stanowi umowę o sekurytyzację wierzytelności, nieopodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W tym miejscu warto powołać się na treść wyroku WSA w Warszawie z dnia 2 lutego 2007 r. (sygn. III SA/Wa 3887/06), w którym sąd jasno stwierdził, że: „usługa świadczona przez spółkę celową w ramach procesu sekurytyzacji jest usługą finansową. Skoro więc wierzytelności Spółki były nabywane w celu sekurytyzacji, w celu ich wykorzystania do wykonywania określonych operacji gospodarczych, to w badanej sprawie nie miała miejsca jak chcą tego organy podatkowe wyłącznie cesja wierzytelności, lecz cesja, która była elementem świadczonej usługi finansowej”. W podobnym tonie swe stanowisko zaprezentował WSA w Gdańsku wyroku z dnia 2 lutego 2011 r. (sygn. I SA/Gd 1/11) wskazując, że: „zamknięty charakter katalogu czynności prawnych obciążonych PCC wyklucza jakąkolwiek możliwość opodatkowania umów nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w art. 1 ust. 1 u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających podatkowi”.

Ponadto w orzecznictwie organów podatkowych jednolicie przyjmuje się, że jeżeli dana czynność prawna jest elementem instytucji prawnej niewymienionej w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to wówczas czynność ta nie podlega w ogóle zakresowi tej ustawy. Tytułem przykładu w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 marca 2012 r. (znak: IPPB2/436-70/12-2/MZ) stwierdzono, że „nabycie udziałów od udziałowców za wynagrodzeniem w celu ich umorzenia jako szczególny rodzaj umowy, niewymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem”.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, umowy sekurytyzacyjne uważać należy za odrębne umowy nazwane o swoistym charakterze (sui generis). Cechuje je samodzielność i kompleksowość, a ponieważ nie zostały one wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (ani, jak wykazano, nie mogą być utożsamiane z żadną z umów tam wymienionych), w konsekwencji nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na zakończenie zauważyć należy, iż stanowisko wykluczające opodatkowanie podatkiem od czynności cywilnoprawnych umowy przelewu wierzytelności zawieranej (dokonywanej) w ramach umowy (procesu) sekurytyzacji wierzytelności znajduje potwierdzenie w wielu indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z 8 czerwca 2011 r. (znak: IPPB2/436-122/11-4/MZ), z 29 listopada 2011 r. (znak: IPPB2/436-403/11-3/MZ), z 25 listopada 2013 r. (znak: IPPB2/436-595/13-2/MZ). z 17 kwietnia 2014 r. (znak: IPPB2/436-157/14-2/MZ), z 21 lipca 2015 r. (znak: IPPB2/4514-225/15-4/MK).

Z ostrożności procesowej Wnioskodawca wskazał, iż nawet gdyby organ podatkowy uznał jego stanowisko za nieprawidłowe, przelew wierzytelności na rzecz Funduszu i tak nie podlegałby podatkowi od czynności cywilnoprawnych, z uwagi na przepis art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wyłączający z opodatkowania czynności zwolnione z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona)
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. To oznacza, że opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają tylko te czynności, które zostały wymienione w ustawie.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że podlega ona opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, niestandaryzowanym sekurytyzacyjnym funduszem inwestycyjnym zamkniętym z siedzibą w Polsce, utworzonym i działającym na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami. W ramach procesu sekurytyzacji wierzytelności Wnioskodawca, na podstawie ww. ustawy w związku z art. 509 Kodeksu cywilnego (i n-ne), nabędzie od banków, innych funduszy inwestycyjnych (w tym funduszy sekurytyzacyjnych) i innych podmiotów (np. przedsiębiorców z branży telekomunikacyjnej, przedsiębiorców udzielających pożyczek) w drodze przelewu (przeniesienia) wierzytelności, w tym wierzytelności niewymagalne (np. z tytułu pożyczek), które zgodnie z ustawą o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami stanowią przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego. Niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny jest obowiązany lokować nie mniej niż 75% wartości aktywów funduszu (tj. środków pieniężnych) w:

1. określone wierzytelności;
2. papiery wartościowe inkorporujące wierzytelności pieniężne;
3. prawa do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności (art. 187 ust. 3 ustawy o FI).
   
   

Wnioskodawca podkreślił, że wskazane wyżej umowy przelewu wierzytelności nie przybiorą postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zatem, przyjmując za Wnioskodawcą, że umowa przelewu wierzytelności, której stroną będzie Wnioskodawca, nie przybierze postaci którejkolwiek z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Należy również zauważyć, że kwestia ewentualnego podlegania regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług umowy przelewu wierzytelności, nie będzie miała znaczenia w analizowanym zdarzeniu przyszłym z uwagi na fakt, że wskazana we wniosku umowa nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu (bo jak wskazał Wnioskodawca nie przybierze postaci żadnej z umów określonych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych). Tym samym analizowanie czy umowa podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych z uwagi na podleganie regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług staje się bezprzedmiotowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądu administracyjnego wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.