Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/436-157/14-2/MZ
z 17 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2014 r. (data wpływu 28 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sekurytyzacji wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych sekurytyzacji wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub „T.”) jest towarzystwem funduszy inwestycyjnych w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Z 2014 r., poz. 157 – tekst jednolity; dalej: „u.f.i.”), które tworzy fundusze inwestycyjne, zarządza nimi i reprezentuje fundusze w stosunkach z osobami trzecimi. Zgodnie z art. 4 ust. 2 u.f.i., T. jest organem funduszu inwestycyjnego.

T. zarządza między innymi funduszami sekurytyzacyjnymi utworzonymi na podstawie art. 183 u.f.i. Zgodnie z art. 183 ust. 1 u.f.i..

Zgodnie z art. 183 ust, 1 u.f.i., fundusz inwestycyjny zamknięty może być utworzony jako fundusz sekurytyzacyjny dokonujący emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności, w tym wierzytelności finansowych ze środków publicznych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub praw do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności.

T. ze względu na pełnione funkcje wobec zarządzanych funduszy inwestycyjnych, zarówno samodzielnie jak i poprzez zawarte z podmiotami trzecimi umowy, dokonuje pełnej obsługi tych funduszy inwestycyjnych, w tym w zakresie realizacji ich obowiązków podatkowych. T., jako organ funduszy inwestycyjnych, ponosi odpowiedzialność za prawidłowe wywiązywanie się przez fundusze inwestycyjne z obowiązków podatkowych, w tym związanych z zawieranymi przez nie umowami, które w praktyce zawierane są przez T. w imieniu danego funduszu inwestycyjnego. Powyższe dotyczy w szczególności zawieranych przez T. w imieniu funduszy umów o sekurytyzację.

Jednym z funduszy sekurytyzacyjnych zarządzanych przez T. jest D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty (dalej: „FIZ”), wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy, Wydział Cywilny i Rejestrowy.

Zgodnie ze statutem FIZ, jego celem inwestycyjnym jest wzrost wartości aktywów FIZ w wyniku wzrostu wartości dokonywanych lokat. FIZ lokuje swoje aktywa m.in. w wierzytelności spełniające określone kryteria i prawa do świadczeń z tytułu wierzytelności spełniających określone kryteria. W celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności i praw do świadczeń z tytułu wierzytelności, FIZ emituje certyfikaty inwestycyjne.

W ramach prowadzonej działalności lokacyjnej FIZ zawiera m. in. umowy o sekurytyzację w rozumieniu u.f.i., tj. szczególne umowy, do których zawierania uprawnione są fundusze sekurytyzacyjne i które posiadają swoją regulację prawną na gruncie u.f.i.

W ramach przedmiotowych umów o sekurytyzację inicjator sekurytyzacji dokonuje na rzecz FIZ przelewu wymagalnych wierzytelności wraz ze związanymi z nimi prawami, w tym roszczeniami o należne odsetki. Umowy o sekurytyzację są przez FIZ zawierane odpłatnie - w zamian za zapłatę określonej ceny przez Fundusz.

W ramach prowadzonej działalności, FIZ zawarł m. in. pisemną umowę (dalej: „Umowa") z polskim bankiem prowadzącym działalność w formie spółki akcyjnej z siedzibą we Wrocławiu (dalej: „Bank"), na której podstawie nabył za wynagrodzeniem w drodze przelewu wierzytelności (dalej: „Wierzytelności") Banku z tytułu zawartej przez Bank dnia 19 kwietnia 2007 r. umowy o kredyt inwestycyjny. Na Wierzytelności składa się kwota należności głównej oraz zadłużenie dotyczące płatności odsetek, kosztów, prowizji i innych roszczeń ubocznych wynikających z zawartej przez Bank ww. umowy kredytowej. Wraz z ww. Wierzytelnościami na FIZ przeszły wszelkie zabezpieczenia, takie jak hipoteki, poręczenia i zastaw rejestrowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazana w opisie stanu faktycznego Umowa zawarta przez FIZ stanowi transakcję podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych (dalej; „PCC")?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zdaniem Wnioskodawcy, Umowa zawarta przez FIZ nie stanowi transakcji podlegającej opodatkowaniu PCC.

Uzasadnienie stanowiska:

W ocenie Wnioskodawcy, zawarta przez FiZ Umowa nie podlega opodatkowaniu PCC. Nie stanowi bowiem żadnej z umów wskazanych w zamkniętym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu PCC zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c.

Zgodnie z powołanym art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c,, opodatkowaniu PCC podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
   
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;
   
3. umowy dożywocia;
   
4. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat;
   
5. ustanowienie hipoteki;
   
6. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;
   
7. umowy depozytu nieprawidłowego;
   
8. umowy spółki.
   
   

O kwalifikacji prawnej określonej czynności prawnej d!a celów opodatkowania PCC decyduje wyłącznie jej treść (elementy przedmiotowo istotne), z pominięciem innych elementów, np. nazwy. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy na gruncie PCC, w związku z dokonaniem wskazanej w u.p.c.c. czynności, miarodajne są rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy.

Zawarta przez FIZ Umowa jest umową o sekurytyzację w formie przelewu wierzytelności. Mając na uwadze, że umowa o sekurytyzację nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c., przedmiotowe umowy (w tym Umowa) nie podlegają opodatkowaniu PCC. Treść umowy o sekurytyzację nie odpowiada żadnej z umów cywilnoprawnych wymienionych w enumeratywnym katalogu czynności opodatkowanych PCC. W ocenie Wnioskodawcy, umowa o sekurytyzację stanowi bowiem szczególną umowę nazwaną zawieraną przez fundusze sekurytyzacyjne, których regulację prawną zawiera m. in. u.f.i.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 u.f.i., przez inicjatora sekurytyzacji rozumieć należy jednostkę samorządu terytorialnego, związek jednostek samorządu terytorialnego lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą, zbywające funduszowi sekurytyzacyjnemu pulę wierzytelności albo zobowiązujące się do przekazywania funduszowi sekurytyzacyjnemu wszystkich świadczeń otrzymanych przez nie z określonej puli wierzytelności. Sekurytyzowane wierzytelności natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 32 u.f.i., stanowią wierzytelności stanowiące przedmiot lokat funduszu sekurytyzacyjnego oraz wierzytelności wyodrębnione przez inicjatora sekurytyzacji albo inny podmiot, który zawarł z funduszem umowę zobowiązującą go do przekazywania funduszowi świadczeń uzyskanych w związku z tymi wierzytelnościami.

Ponadto, u.f.i. zawiera liczne szczegółowe postanowienia regulujące treść umowy o sekurytyzację, zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, w tym:

1. umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 183 ust. 5 u.f.i.);
   
2. fundusz sekurytyzacyjny może, uwzględniając interes uczestników funduszu, zawierać umowy związane z procesem sekurytyzacji, w szczególności o nadanie oceny inwestycyjnej (rating), ubezpieczenia, w tym od ryzyka niewypłacalności dłużników, o udzielenie poręczenia za zobowiązania funduszu, gwarancji udzielane na rzecz funduszu (at. 191 u.f.i.);
   
3. fundusz sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami sekurytyzowanymi (art. 193 u.f.i.);
   
4. księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych (art. 194 u.f.i.);
   
5. w przypadku nabycia przez fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności albo puli wierzytelności zabezpieczonych hipoteką lub zastawem rejestrowym sąd prowadzący księgę wieczystą lub rejestr zastawów, na wniosek funduszu o wpis zmiany dotychczasowego wierzyciela, dokonuje wpisu w księdze wieczystej lub w rejestrze zastawów o zmianie wierzyciela, na rzecz którego była ustanowiona hipoteka lub zastaw rejestrowy (art. 195 ust. 1 u.f.i.).
   
   

Ponadto, umowa o sekurytyzację zawierana z bankami uregulowana jest dodatkowo w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 r., poz. 1376 - tekst jednolity ze zm.; dalej: „p.b."). Zgodnie z art. 92a ust. 1 p.b., bank może zawrzeć z towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny albo z funduszem sekurytyzacyjnym: m. in. umowę przelewu wierzytelności.

Mając na uwadze, że umowa o sekurytyzację ma swoje źródło w u.f.i., która zawiera szczegółowe regulacje decydujące o jej konstrukcji i kształcie, a w odniesieniu do umów zawieranych z bankami, umowa o sekurytyzację znajduje podstawy również w p.b., w ocenie Wnioskodawcy, stanowi ona swoistą umowę, odrębną od umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. W szczególności, umowa o sekurytyzację stanowi umowę nazwaną w rozumieniu prawa cywilnego i tym samym, mogłaby podlegać opodatkowaniu PCC wyłącznie w przypadku, gdyby była wyraźnie wymienione w zamkniętym katalogu umów opodatkowanych PCC, wskazanym w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c., co jednak nie ma miejsca.

Umowa o sekurytyzację posiada istotne cechy umowy nazwanej, wyróżnione w doktrynie (por. Zbigniew Radwański, „Teoria umów”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1977):

1. umowa o sekurytyzację została wyróżniona na podstawie obowiązujących norm prawnych (o randze ustawowej, tj. w u.f.i. oraz p.b.);
   
2. stosunek zobowiązaniowy w ramach umowy o sekurytyzację znamionują takie elementy jak:
   1. podmioty (fundusz sekurytyzacyjny - art. 2 pkt 31 u.f.i., bank - art. 92a ust. 1 p.b.);
      
   2. treść świadczenia (m.in. art. 2 pkt 32 oraz art. 183 u.f.i., art. 92a ust. 1 p.b.);
      
   3. relacje świadczeń do siebie (przelew wierzytelności w zamian za zapłatę ceny);
      
   4. nazwa umowy, która została sformułowana w przepisach prawnych (np. art. 2 pkt 31 i 32 oraz art. 183 ust. 4 u.f.i.).
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, umowa o sekurytyzację stanowi zatem swoistą umowę, której wszystkie elementy powinny być traktowane łącznie na gruncie u.p.c.c. Z punktu widzenia ekonomicznego, umowa o sekurytyzację stanowi usługę finansową zmierzającą do pozyskania przez inicjatora sekurytyzacji finansowania poprzez przelew na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego wierzytelności lub przeniesienie na niego pożytków z wierzytelności za określoną cenę. Fundusz sekurytyzacyjny, który jest profesjonalnym podmiotem prowadzącym działalność lokacyjną, może następnie dokonać emisji certyfikatów inwestycyjnych na podstawie nabytego pakietu wierzytelności lub pożytków z wierzytelności. Mając na uwadze charakter umowy o sekurytyzację, poszczególne elementy przedmiotowej umowy nie powinny podlegać opodatkowaniu PCC, nawet jeśli okazałaby się podobne (w zakresie essentialia negotii) do umów wymienionych w katalogu czynności opodatkowanych PCC wskazanym w art. 1 ust, 1 pkt 1 u.p.c.c. Przykładowo, jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 lutego 2007 r. (sygn. akt: III SA/Wa 3887/06: „usługa świadczona przez spółkę celową w ramach procesu sekurytyzacji jest usługą finansową. Skoro wiec wierzytelności Spółki były nabywane w celu sekurytyzacji, w celu ich wykorzystania do wykonywania określonych operacji gospodarczych, to w badanej sprawie nie miała miejsca jak chcą tego organy podatkowe wyłącznie cesja wierzytelności, lecz cesja, która była elementem świadczonej usługi finansowej”.

Stanowisko, zgodnie z którym części składowe złożonej usługi finansowej nie mogą stanowić odrębnego przedmiotu opodatkowania PCC, zaprezentował m.in, Zbigniew Ofiarski (por. „Komentarz do art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych", Wydawnictwo LEX, 2009), stwierdzając, że „PCC nie mogą podlegać poszczególne czynności składające się na jedną usługę, która jako kompleksowa (świadczenie złożone), podlega podatkowi od towarów i usług lub jest z niego zwolniona przedmiotowo bądź podmiotowo. Zestawiając np. obrót wierzytelnościami z factoringiem lub forfaitingiem można stwierdzić, że skoro czynności tej samej kategorii (usługi finansowe) są wyłączone spod u.p.c.c., na tej samej zasadzie obrót wierzytelnościami (zawierający te same elementy co factoring i zbliżony do forfaitingu) nie może podlegać PCC (...) Omawianemu podatkowi nie podlegają umowy nienazwane np. franchising, forfaiting, factoring, sponsoring”.

Analogicznie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 2 lutego 2011 r. (sygn. akt: I SA/Gd 1/11), wskazując, że: „zamknięty charakter katalogu czynności prawnych obciążonych PCC wyklucza jakąkolwiek możliwość opodatkowania umów nie znajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w art. 1 ust. 1 u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających podatkowi”. Naczelny Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 30 listopada 2001 r. (sygn. akt: I SA/Łd 251/00), wydanym jeszcze na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy o opłacie skarbowej, wskazał natomiast, że: „umowy nienazwane, a także czynności nie wymienione w ustawie o opłacie skarbowej nie podlegają tej opłacie. Wbrew tym zasadom uzasadnienie zaskarżonej decyzji formułuje błędny pogląd o tym, że występowanie w stosunkach zobowiązujących elementów umów nazwanych w niniejszej sprawie - elementów umów sprzedaży - przesadza o istnieniu obowiązku pobrania opłaty skarbowej. Powyższe sformułowanie jest sprzeczne z podstawową zasadą obowiązującą w prawie administracyjnym o zakazie stosowania analogii w przypadkach nakładających na obywateli określone obowiązki. Jest to sprzeczne poza tym z podstawowymi zasadami wykładni i stosowania prawa. W każdej bowiem umowie nienazwanej mogą występować elementy istniejące w umowie nazwanej, np. sprzedaży w postaci przeniesienia na nabywcę określonego prawa”.

Przywołane orzecznictwo sądów administracyjnych prowadzi do wniosku, że czynności lub umowy, które wywołują skutki podobne jak umowy wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. nie muszą są jednak automatycznie tożsame z tymi umowami. W takim wypadku, przedmiotowa czynności i umowy, jeśli nie są wymienione w katalogu z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c., nie podlegają opodatkowaniu PCC.

W ocenie Wnioskodawcy, Umowa - jako spełniająca ww. warunki - nie podlega zatem opodatkowaniu PCC. Żadna z czynności wchodzących w skład Umowy nie ma bowiem charakteru czynności opodatkowanej PCC, wymienionej w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. Charakteru takiego nie ma, w szczególności, przelew wierzytelności w ramach umowy o sekurytyzację.

Wszelkie czynności dokonywane w ramach Umowy stanowią jej elementy składowe, które nie mogą być kwalifikowane jako samodzielne czynności cywilnoprawne i odrębnie rozpatrywane w kontekście opodatkowania PCC. Na gruncie Umowy czynność rozporządzająca przelewu wierzytelności nie następuje na podstawie żadnej z umów wymienionych w katalogu określonym w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c., lecz w wykonaniu odrębnej umowy.

Jak wynika z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 - tekst jednolity; dalej: „k.c."), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Stosownie natomiast do art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z powołanych wyżej przepisów wyraźnie wynika, że umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności może przybrać formę nie tylko umowy sprzedaży, zamiany lub darowizny.

Przeniesienie wierzytelności może zostać dokonane również w innej formie, np. na podstawie umowy o sekurytyzację. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa cywilnego. Przykładowo, Andrzej Kidyba (por. „Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna", red. nauk. A. Kidyba, Wydawnictwo Wotters Kluwer, Warszawa 2012) wskazuje, że: „z zasady swobody umów wynika, że poza wskazanymi wyżej umowami nazwanymi, umowami zobowiązującymi w rozumieniu art. 510 k. c. mogą być także umowy nienazwane, jeżeli tylko strony tych umów wykreują zobowiązanie do przeniesienia wierzytelności (w szczególności umowa factoring u, umowa przelewu na zabezpieczenie)".

Natomiast sam przelew wierzytelności stanowi czynność rozporządzającą, która realizowana jest w wykonaniu określonej czynności zobowiązującej, stanowiącej jej podstawę (causa). Jak wskazano w ww. opracowaniu pod red. A. Kidyby, samoistna umowa przelewu jest czynnością kauzalną. Oznacza to, że „prawną przyczyną przelewu wierzytelności jest wykonanie istniejącego już między stronami zobowiązania (causa solvendi), a ważność umowy przelewu zależy od istnienia zobowiązania (...) Ważność samoistnej umowy przelewu zależy od istnienia ważnego zobowiązania do zawarcia tej umowy. (...) Kodeks cywilny nie przewiduje wymogu wskazywania w umowie przeniesienia wierzytelności zobowiązania, w wyniku którego dochodzi do przelewu. Wskazuje to na formalnie oderwany charakter samoistnej umowy przelewu (...), natomiast nie zwalnia jej stron od dokładnego określenia zobowiązania, w którego wykonaniu zawarta jest umowa przelewu wierzytelności. W trosce o ważność samoistnej umowy przelewu wierzytelności cedent i cesjonariusz powinni zatem w sposób wyraźny bądź per facta concludentia porozumieć się co do causa dokonanego przelewu".

Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie również na gruncie u.f.i. Zgodnie z art. 183 ust. 5 u.f.i., umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Brzmienie tej regulacji odróżnia umowę zobowiązującą do nabycia wierzytelności oraz przelew Wierzytelności (nabycie wierzytelności).

Podsumowując, okoliczność, że na podstawie umowy o sekurytyzację dochodzi do przelewu wierzytelności nie oznacza objęcia tej urnowy opodatkowaniem PCC. Czynność rozporządzająca przelewu wierzytelności nie jest bowiem w takim wypadku dokonywana w związku z żadną z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. (w tym umową sprzedaży), lecz w ramach umowy o sekurytyzację.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, zawarta przez FIZ Umowa nie podlega opodatkowaniu PCC. Jako umowa nazwana, uregulowana w u.f.i. oraz p.b. oraz posiadająca spójny ekonomicznie kompleksowy charakter, nie została wymieniona w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych PCC i tym samym, pozostaje poza zakresem opodatkowania tym podatkiem.

Dodatkowo, Wnioskodawca zauważa, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 czerwca 2011 r. (sygn.; IPP82/436-122/11-4/MZ), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2011 r. (sygn.: IPPB2/436-403/11-3/MZ) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 listopada 2013 r. (sygn,: IPPB2/436-595/13-2/MZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
   
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
   
3. (uchylona),
   
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   
5. umowy dożywocia,
   
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
   
7. (uchylona),
   
8. ustanowienie hipoteki,
   
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
    
11. umowy spółki;
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne ( art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, a zatem umowa taka może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Na skutek cesji wierzytelności zmienia się podmiot po stronie wierzyciela, natomiast przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek zapłaty tego podatku.

Zatem mając na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że podlega ona opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
   
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż usługa sekurytyzacji nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. A zatem, nie będzie podlegała opodatkowaniu powyższym podatkiem, o ile nie przybierze postaci którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy. Natomiast, jeżeli czynność ta przybierze postać jakiejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ust. 1 ustawy, będzie opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści wskazanych: interpretacji oraz wyroku w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, iż co do zasady wiążą one w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.