Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4514-225/15-4/MK
z 21 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2015 r. (data wpływu 11 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2015 r. (data wpływu 17 lipca 2015 r.) na wezwanie Nr IPPB2/4514-225/15-2/MK z dnia 6 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy przelewu wierzytelności.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy (dalej w treści wniosku zwany: „Fundusz” lub „FIZ”) jest zarządzany przez Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych, posiadającą numer REGON oraz numer NIP , wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS.

Fundusz inwestycyjny jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe - art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27.05.2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. 2014.157 t. j.).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca - Fundusz ma zamiar zawrzeć pisemną umowę z podmiotem prawa polskiego prowadzącym działalność gospodarczą, na podstawie której nabędzie w drodze przelewu, wierzytelności składające się z kwot należności głównej oraz zadłużenia dotyczącego należności ubocznych, tj. co do odsetek, kosztów, prowizji i innych roszczeń ubocznych wynikających z zawartych przez ten podmiot umów (dalej w treści: „Wierzytelności”) m.in. z takich tytułów jak świadczenie usług telekomunikacyjnych, usług energetycznych, czynności bankowych.

Ponieważ złożony wniosek zawierał braki formalne, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 6 lipca 2015 r. r. Nr IPPB2/4514-225/15-2/MK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie:

• czy cesja wierzytelności przybierze postać którejkolwiek z czynności wymienionej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (np. umowy sprzedaży)?
  
  
  

Jeżeli przedmiotem cesji wierzytelności będzie, którakolwiek z umów wskazanych w katalogu czynności wymienionym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych organ podatkowy prosił o wskazanie:

• gdzie wykonywane będą prawa majątkowe w chwili zawarcia umowy cesji wierzytelności (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też terytorium innego państwa),
  
• gdzie zostanie zawarta umowa cesji wierzytelności (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też terytorium innego państwa).
  
  

Braki uzupełniono w wyznaczonym terminie (data nadania 15 lipca 2015 r.). W kwestii doprecyzowania wyjaśniono, że:

Wnioskodawca wskazał, że cesja wierzytelności nie przybierze postaci którejkolwiek z czynności wymienionej art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626). Zawierana przez Wnioskodawcę - Fundusz umowa o sekurytyzację stanowi osobny rodzaj umowy, która nie mieści się w zamkniętym katalogu określonym przez wskazany powyżej przepis. Należy wskazać, iż określenie rodzaju zawieranej umowy i jej elementów przedmiotowo istotnych stanowi bezpośredni wyraz woli stron do tej umowy przystępujących. O kwalifikacji prawnej ww. czynności prawnej decyduje zatem jej treść, a nie nazwa. W ocenie wnioskodawcy umowa o sekurytyzację stanowi odrębną od wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od czynności prawnych, podstawę przeniesienia wierzytelności. Zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Uzupełnienie powyższej regulacji stanowi art. 510 § 1 kc, zgodnie z którym podstawą cesji wierzytelności może być umowa sprzedaży, zamiany^ .darowizny lub ; inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności.. W kontekście przywołanych unormowań należy zatem zauważyć, iż ustawodawca przewiduje możliwość dokonania przeniesienia wierzytelności na podstawie innej niż umowa sprzedaży; zamiany lub darowizny. Czynnością prawną innego rodzaju o której mowa w art. - 510 kc „może” być zatem umowa o sekurytyzację.

Za uznaniem odrębnego charakteru umowy o sekurytyzację od umów-wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przemawia także treść właściwych przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 157). Przepis art. 183 ust. 5 niniejszego aktu stanowi, iż umowa o sekurytyzację jest umową zobowiązującą do nabycia wierzytelności i musi być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Podmiotem upoważnionym do zawierania umów związanych z procesem sekurytyzacji jest fundusz sekurytyzacyjny (art. 191 ustawy). Fundusz sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami sekurytyzowanymi (art. 193 ustawy). Tym samym należy uznać, iż czym innym jest umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności, a czym innym jest „przelew wierzytelności” (nabycie wierzytelności), zaś sama „okoliczność, że na podstawie umowy o sekurytyzację dochodzi do przelewu wierzytelności nie przemawia za objęciem tej umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych” (tak Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, interpretacja indywidualna nr IPPB2/436-593/13-2 z dnia 7 stycznia 2014 roku).

Reasumując, należy wskazać, iż umowa o sekurytyzację nie może zostać zaliczona do katalogu umów określonych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Umowa o sekurytyzację, z uwagi-na regulowaną-materię, ma charakter-kompleksowy, a jej essentialia negotii wykraczają poza materialny zakres regulacji przewidziany przez ustawodawcę dla umowy sprzedaży lub innej umowy wskazanej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pisemna umowa przelewu wierzytelności jaka zostanie zawarta przez Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy, którym zarządza Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych, posiadającą numer REGON oraz numer NIP, wpisaną do rejestru przedsiębiorców KRS nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa przelewu wierzytelności jaka zostanie zawarta przez Wnioskodawcę, tj. Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wpisany do rejestru funduszy inwestycyjnych prowadzonego przez Sąd Okręgowy:

• nie będzie stanowić czynności prawnej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
  
  

Umowy przelewu wierzytelności, których podmiotami są FIZ nie stanowią żadnej z umów wskazanych w zamkniętym Katalogu czynności zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Z 2010 r., nr 101. poz. 649 ze zm.), gdyż są umowami o sekurytyzację.

Zgodnie z art. 1 ust 1 pkt 1 ustawy o pcc opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych;
   
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy;
   
3. umowy dożywocia;
   
4. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat;
   
5. ustanowienie hipoteki;
   
6. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności;
   
7. umowy depozytu nieprawidłowego;
   
8. umowy spółki.
   
   

Opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności cywilnoprawne, które są wymienione w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o pcc. Przesądza o tym użycie w treści tego przepisu terminu „następujące”, wyraźnie odwołującego się do tych czynności cywilnoprawnych, które zostały w nim wymienione.

O kwalifikacji prawnej określonej czynności prawnej dla celów opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, decyduje wyłącznie jej treść (elementy przedmiotowo istotne), z pominięciem innych elementów, np. nazwy. Brzmienie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawa wskazuje, że opodatkowaniu podlega jedynie przelew wierzytelności, którego podstawą jest umowa sprzedaży lub zamiany. Jeżeli podstawą przelewu są inne czynności cywilnoprawne, wówczas nie występuje obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych - tak J. Zdanowicz, Podatek od czynności i cywilnoprawnych. Komentarz. Wyd. 6. Warszawa 2009 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27.05.2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. 2014. 157 t.j.) (dalej: u.f.i.) Fundusz inwestycyjny jest osobą prawną, której wyłącznym przedmiotem działalności jest lokowanie środków pieniężnych i zebranych w drodze publicznego, a w przypadkach określonych w ustawie również niepublicznego, proponowania nabycia jednostek uczestnictwa albo certyfikatów inwestycyjnych, w określone w ustawie papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i inne prawa majątkowe. Jak stanowi art. 183 u.f.i. Fundusz inwestycyjny zamknięty może być utworzony jako fundusz sekurytyzacyjny dokonujący emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności, w tym wierzytelności finansowanych ze środków publicznych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub praw do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Fundusz sekurytyzacyjny ma obowiązek oraz wyłączne prawo używania w nazwie oznaczenia „standaryzowany fundusz sekurytyzacyjny” lub „niestandaryzowany fundusz sekurytyzacyjny”.

Fundusze inwestycyjne zamknięte są zatem podmiotami prawa powołanymi do działania na mocy ustawy. W ramach przypisanych tylko im uprawnień mogą one dokonywać określonych czynności prawnych. Do takich szczególnych czynności prawnych należy zawieranie umów o sekurytyzację. Umowa o sekurytyzację posiada istotne cechy umowy nazwanej, wyróżnione w doktrynie (por. Zbigniew Radwański, „Teoria umów”, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1977) i tak:

1. umowa o sekurytyzację została wyróżniona na podstawie obowiązujących norm prawnych (o randze ustawowej, tj. w u.f. i.);
   
2. stosunek zobowiązaniowy w ramach umowy o sekurytyzację znamionują takie elementy jak:
   1. podmioty (fundusz sekurytyzacyjny - art. 2 pkt 31 u.f.i.);
      
   2. treść świadczenia (m.in. art. 2 pkt 32 oraz art. 183 u.f.i.);
      
   3. relacje świadczeń do siebie (przelew wierzytelności w zamian za zapłatę ceny);
      
   4. nazwa umowy, która została sformułowana w przepisach prawnych (np. art. 2 pkt 31 i 32 oraz art. 183 ust. 4 u.f.i.).
   
   

Ustawa o funduszach inwestycyjnych zawiera szereg szczegółowych postanowień dotyczących umowy o sekurytyzację, zawieranej przez fundusze sekurytyzacyjne, w tym określających, iż:

1. umowa zobowiązująca do nabycia wierzytelności, puli wierzytelności powinna być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności (art. 183 ust. 5);
   
2. fundusz sekurytyzacyjny może, uwzględniając interes uczestników funduszu, zawierać umowy związane z procesem sekurytyzacji, w szczególności o nadanie oceny inwestycyjnej (rating), ubezpieczenia, w tym od ryzyka niewypłacalności dłużników, o udzielenie poręczenia za zobowiązania funduszu, gwarancji udzielane na rzecz funduszu (art. 191),
   
3. fundusz sekurytyzacyjny oraz podmiot, z którym towarzystwo zawarło umowę o zarządzanie sekurytyzowanymi wierzytelnościami, mogą zbierać i przetwarzać dane osobowe dłużników sekurytyzowanych wierzytelności jedynie w celach związanych z zarządzaniem wierzytelnościami sekurytyzowanymi (art. 193),
   
4. księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania i oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych (art. 194),
   
5. w przypadku nabycia przez fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności albo puli wierzytelności zabezpieczonych hipoteką lub zastawem rejestrowym sąd prowadzący księgę wieczystą lub rejestr zastawów, na wniosek funduszu o wpis zmiany dotychczasowego wierzyciela, dokonuje wpisu w księdze wieczystej lub w rejestrze zastawów o zmianie wierzyciela, na rzecz którego była ustanowiona hipoteka lub zastaw rejestrowy (art. 195 ust. 1).
   
   

W ocenie Wnioskodawcy umowy przelewu wierzytelności zawierane przez Fundusz stanowią umowy o sekurytyzację, a zatem przelew wierzytelności dokonywany jest nie na podstawie umowy sprzedaży czy zamiany, a innej czynności prawnej. Umowa o sekurytyzację nie została wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 1 pcc. Umowa o sekurytyzację ma swoje źródło w ustawie o funduszach inwestycyjnych, która zawiera szczegółowe regulacje dotyczące jej konstrukcji i kształtu, w szczególności umowa ta jest identyfikowana poprzez podmiot ją zawierający, tj. fundusz sekurytyzacyjny (przesłanka podmiotowo konieczna - odmienna od przelewu wierzytelności opartego na umowie sprzedaży). W ocenie Wnioskodawcy zawierane przez FIZ umowy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Nie stanowią one bowiem żadnej z umów wskazanych w zamkniętym katalogu czynności zawartym w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Polskie prawo przewiduje sytuacje, w których tylko konkretnie oznaczone podmioty mogą dokonywać określonych czynności. Są to czynności prawne determinowane przez podmiot je zawierający, podobnie jak umowa o sekurytyzację. Do takich przykładów należą czynności maklerskie, czy czynności bankowe. Stosownie do art. 69 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi możemy wyróżnić czynności maklerskie podstawowe, i tak - jedynie podmiot posiadający publicznoprawne zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej i spełniający wymogi kogencyjne o charakterze prawnoadministracyjnym jest uprawniony do wykonywania wymienionych w ust. 2 komentowanej regulacji, tzw. czynności maklerskich sensu stricto (maklerskich czynności podstawowych) (tak M. Dyl. Obrót instrumentami finansowymi na rynku kapitałowym. s. 780: A. Chłopecki. M. Dyl. Prawo rynku kapitałowego, s. 140). Natomiast wymienione w ust. 4 komentowanej regulacji czynności, zwane maklerskimi czynnościami dodatkowymi, mogą być dokonywane także przez innych niż firmy inwestycyjne przedsiębiorców, choć jeśli wykonuje je firma inwestycyjna, posiadają one przymiot działalności maklerskiej - niejako „stają się” czynnościami maklerskimi (tak M. Dyl. Obrót instrumentami finansowymi na rynku kapitałowym, s. 781; A. Chłopecki. M. Dyl. Prawo rynku kapitałowego, s. 140).

W świetle powyższego, jeżeli FIZ jest stroną, jako nabywca umowy przelewu wierzytelności, to taka czynność prawna stanowi umowę o sekurytyzację. W takiej sytuacji przelew wierzytelności nie jest oparty na umowie sprzedaży ani zamiany. Na potwierdzenie powyższego stanowiska wskazać dodatkowo należy na treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 lutego 2007r. III SA/Wa 3887/06, zgodnie z którym: „usługa świadczona przez spółkę celową w ramach procesu sekurytyzacji jest usługą finansową. Skoro więc wierzytelności Spółki były nabywane w celu sekurytyzacji, w celu ich wykorzystania do wykonywania określonych operacji gospodarczych, to w badanej sprawie nie miała miejsca jak chcą tego organy podatkowe wyłącznie cesja wierzytelności, lecz cesja, która była elementem świadczonej usługi finansowej”. Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 2 lutego 2011 r. I SA/Gd 1/11 wskazując, że: „zamknięty charakter katalogu czynności prawnych obciążonych PCC wyklucza jakąkolwiek możliwość opodatkowania umów nieznajdujących swojego dokładnego odpowiednika wśród tych wymienionych w art. 1 ust. 1 u.p.c.c., nawet gdyby faktycznie łączyły one w sobie pewne elementy kilku umów nazwanych, podlegających podatkowi”.

Z powołanego stanowiska judykatury należy wyprowadzić twierdzenie, że umowa o sekurytyzację łączy co prawda w sobie pewne elementy umowy sprzedaży podlegającej podatkowi, z tym wyjątkiem, że umowy sprzedaży nie determinuje podmiot ją zawierający. Tylko fundusz sekurytyzacyjny ma prawo i możliwość zawrzeć umowę o sekurytyzację, która stanowi podstawę umów przelewu wierzytelności, w ramach których FIZ nabywają wierzytelności.

Zauważyć także należy, iż stanowisko znajduje potwierdzenie także w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 czerwca 2011 r. (sygn.: IPPB2/436-122/11-4/MZ), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 listopada 2011 r. (sygn.: IPPB2/436-403/11-3/MZ) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 listopada 2013 r. (sygn.: IPPB2/436-595/13-2/MZ) i Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r. (sygn.: IPPB2/436-157/14-2/MZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14 c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji organu podatkowego - wskazać należy, że orzeczenie te nie są wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe mimo, iż w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami – nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Ponadto odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń Wojewódzkich Sądów Administracyjnych należy stwierdzić, iż w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, nawet jeżeli kształtują określoną linię orzeczniczą. Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. , poz. 270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Dlatego tut. organ nie może w oparciu o powołane wyroki sądów potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.