Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.592.2016.1.KJ
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 26 lipca 2016 r. (data wpływu 1 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 12 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zamieszczania danych na fakturach – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zamieszczania danych na fakturach.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina w ślad za wyrokiem TSU C-276/14 oraz uchwałą NSA sygn. akt. FPS 4/15 od 1 stycznia 2017 rozpocznie rozliczać podatek od towarów i usług wraz ze swymi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym poprzez jedną deklarację podatkową VAT-7. W związku z powyższym od 1 stycznia 2017r. sprzedawcą i nabywcą dla gminnych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego będzie Gmina. Faktury wystawione przez jednostki budżetowe i zakład budżetowy będą zawierały następujące dane płatnika:

Gmina …, nazwa jednostki np. (Szkoła Podstawowa, MOPS itd.), adres jednostki, NIP Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Gmina prawidłowo będzie definiowała sprzedawcę i nabywcę dla jednostek budżetowych i zakładu budżetowego Gminy i czy prawidłowo będzie, by faktury wystawione i otrzymywane na rzecz tych jednostek i zakładu budżetowego zawierały następujące dane płatnika:

• Gmina … ;
• nazwa Jednostki;
• adres Jednostki;
• NIP Gminy?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, dokumentowanie sprzedaży towarów i usług oraz zakupów towarów i usług, czyli wystawianie i otrzymywanie faktur przez inny podmiot niż podatnik, tj. gminną jednostkę budżetową i zakład budżetowy oraz danych identyfikacyjnych zawartych w takiej fakturze (tj. nazwa podatnika oraz wystawcy lub odbiorcy faktury, jego adres i NIP) powinno być rozstrzygane w ten sam sposób, jaki od lat praktykują oddziały osób prawnych.

Duże znaczenie mają tu interpretacje wydane przez Ministra Finansów, częstokroć zweryfikowane przez sądownictwo administracyjne. Chodzi tu w szczególności o interpretację indywidualną Ministra Finansów z 12 kwietnia 2013 r. (sygn. akt IBPP4/443-128/13/PK) zmodyfikowaną pod wpływem wyroku WSA w Krakowie z 8 lipca 2012 r. (sygn. akt I SA/Kr 926/12). Wystawianie i otrzymywanie faktur bezpośrednio przez oddziały osób prawnych (a nie wyłącznie przez osoby prawne) odbywa się głównie w celach praktycznych. Wiadomo wtedy, w jakim miejscu dokonała się dana sprzedaż towarów i usług oraz do jakiego miejsca ma trafić dany zakup towarów i usług. To samo dotyczy jednostek budżetowych i zakładu budżetowego. Wystawianie i otrzymywanie faktur przez oddziały osób prawnych i ich bezpośrednio dotyczące, odbywa się w tych oddziałach, a faktury takie muszą być częściowo z danymi tych oddziałów i częściowo z danymi osób prawnych. Jeśli zatem chodzi o samą nazwę (bez adresu) i sam NIP, to muszą to być dane osoby prawnej jako jednostki macierzystej oddziału. Natomiast dodatkowa nazwa wystawcy lub odbiorcy oraz jego adres, to dane dotyczące oddziału osoby prawnej.

Analogicznie wystawianie i otrzymywanie faktur dotyczących gminnych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego powinno więc odbywać się w tych właśnie jednostkach, a nie w gminach (w jednostkach macierzystych).

Należy także zwrócić szczególną uwagę na terminologię i nazewnictwo na fakturze „podatnika” oraz faktycznie otrzymującego i wystawiającego fakturę. Termin „sprzedawca” i „nabywca” jest ustawowo zarezerwowany wyłącznie dla podatnika. Zatem na fakturze w tych pozycjach może widnieć wyłącznie gmina, gdyż to ona jest podatnikiem VAT.

Natomiast jako „wystawca” i „odbiorca” (terminy nieustawowe) może i powinna być wymieniona tylko gminna jednostka budżetowa bądź zakład budżetowy. Zatem z danych identyfikacyjnych gminy na fakturze powinny być obowiązkowo podane wyłącznie takie dane, jak: nazwa gminy (bez adresu) i NIP gminy (a nie NIP jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego).

Natomiast z danych identyfikacyjnych gminnej jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego na fakturze powinny być obowiązkowo podane wyłącznie takie dane, jak: nazwa gminnej jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, adres gminnej jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego. W wystawianych i otrzymywanych fakturach przez gminne jednostki budżetowe i zakład budżetowy powinny być podawane podwójne nazwy (i gminy, i jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego) oraz adres tylko jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, a także NIP wyłącznie gminy. To samo dotyczyłoby zarówno faktur sprzedaży, jak i faktur zakupu.

Zatem powołując się na takie wyjaśnienia - np. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 12 kwietnia 2013 r. (IBPP4/443-128/13/PK) opartą na wyroku WSA w Krakowie z 8 listopada 2012r. (sygn. Akt I SA/Kr 926/12) - należałoby stwierdzić, iż:

• przedsiębiorca (podatnik) będący osobą prawną działa pod nazwą firmy, która zawiera przede wszystkim określenie formy prawnej tej osoby, a także może wskazywać na przedmiot działalności, siedzibę tej osoby oraz zawierać inne dowolnie obrane dane, natomiast
• oddział osoby prawnej działa pod firmą tego oddziału osoby prawnej zawierającego pełną nazwę osoby prawnej oraz określenie „oddział” ze wskazaniem miejscowości, w której oddział ma siedzibę.
  
  

Gmina definiując płatnika dla swych podległych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego w celu identyfikacji odbiorcy faktur nakazała podległym jednostkom aby faktury wystawiane i otrzymywane przez te jednostki i zakład były na: Gminę, nazwę jednostki lub zakładu, adres jednostki lub zakładu, NIP Gminy.

Gmina swe gminne jednostki budżetowe i zakład budżetowy zamierza potraktować jako oddział osoby prawnej. Uregulowania dotyczące nazwy przedsiębiorcy zawarte w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 43.2 k.c. przedsiębiorca działa pod nazwą firmy, którą ujawnia się we właściwym rejestrze, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Pojęcie „firmy” może być zatem rozumiane jako oznaczenie przedsiębiorcy. Firmą osoby prawnej jest jej nazwa (art. 43.5 § 1 i 2 k.c). Firma zawiera przede wszystkim określenie formy prawnej osoby prawnej, a także może wskazywać na przedmiot działalności, siedzibę tej osoby oraz zawierać inne określenia, czyli dowolnie obrane dane.

Wymogi dotyczące oznaczenia oddziału osoby prawnej zawarte zostały z kolei w art. 43.6 k.c. Stanowi on, że: firma oddziału osoby prawnej zawiera pełną nazwę tej osoby oraz określenie „oddział” ze wskazaniem miejscowości, w której oddział ma siedzibę. Przepisy Kodeksu cywilnego nie wskazują, aby częścią nazwy oddziału osoby prawnej był adres głównej siedziby osoby prawnej.

Potwierdzenie powyższego znaleźć można w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z 7 grudnia 2012 r. (IPPP2/443-1173/12-2/MM), w której organ ten stwierdził: Generalnie faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego sprzedaży/zakupu.

Faktury są dokumentami o charakterze sformalizowanym, co oznacza, iż muszą być one wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT. Prawidłowość materialnoprawna faktury ma miejsce, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Natomiast nie będzie można uznać za prawidłową fakturę, gdzie sprzecznie z jej treścią wykazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zaszłości gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ustawy o VAT mają wyłącznie znaczenie dowodowe.

Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmiany w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku. Z tych powodów należy uznać, że chociaż zgodnie z art. 106e ustawy o VAT, faktura powinna zawierać dane dotyczące podatnika i nabywcy, to jednak nie wszystkie wykazane braki faktury wykluczają możliwość ustalenia tych danych przy prawidłowej analizie innych zapisów zawartych w fakturach i np. umowach lub innych dokumentach połączonych tematycznie z fakturami. W szczególności dotyczy to takich wad, jak brak jednostek miary towaru, jego ilości i ceny jednostkowej. Są to elementy rachunkowe faktury mające zasadnicze znaczenie dla określenia wysokości zobowiązania podatkowego, bez których nie jest możliwe zweryfikowanie, czy wysokość podatku została ustalona prawidłowo.

Należy zauważyć, że błędny adres podmiotu przy jednoczesnej prawidłowej nazwie oraz prawidłowym numerze NIP jest jedynie wadą techniczną, niewyłączającą możliwość prawidłowego określenia nabywcy towaru, a jednocześnie pozostającą bez znaczenia dla wysokości zobowiązania podatkowego. Z powyższego wynika, iż o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe.

Jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur wyłącznie z powodu wspomnianych braków mających charakter wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które co prawda powodują, że faktura nie odpowiada wymogom formalnym określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Z tego względu należy uznać, że chociaż faktury, w których jako nabywca figuruje nazwa jednostki macierzystej, jednakże z adresem oddziału, a nie jednostka macierzysta wraz ze swoim adresem, nie spełniają wymogów określonych przepisami prawa to nie można uznać, że faktury te zawierają błędy, które nie pozwalają na rzeczywiste odzwierciedlenie przebiegu zdarzeń gospodarczych.

Podsumowując, w fakturach dokumentujących dokonane zakupy (w celu identyfikacji jednostki) powinna być umieszczona nazwa Gminy i numer NIP Gminy wraz z adresem faktycznego odbiorcy, tj. jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego. Tak wynika pośrednio z interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z 7 grudnia 2012 r. (IPPP2/443-1173/12-2/MM). Biorąc pod uwagę przepisy Kodeksu cywilnego, ustawy o NIP, ustawy o VAT a także wyrok WSA w Krakowie z 8 listopada 2012 r. (sygn. Akt I SA/Kr 926/12) oraz przystosowując to, co tam zostało przedstawione o danych na fakturach wystawianych i otrzymywanych przez oddziały osób prawnych, do danych na fakturach wystawianych i otrzymywanych przez gminne jednostki budżetowe i zakład budżetowy, należałoby stwierdzić, iż: firma gminnej jednostki budżetowej i zakładu budżetowego zawiera pełną nazwę osoby prawnej (gminy) oraz pełną lub skróconą nazwę gminnej jednostki budżetowej i zakładu budżetowego ze wskazaniem adresu, pod którym jednostka ta ma siedzibę.

Fakturę wystawioną lub otrzymaną przez gminną jednostkę budżetową lub zakład budżetowy (np. szkołę lub przedszkole) należy uznać za prawidłową, jeśli podaje ona następujące dane:

• pełną nazwę gminy (np. Gmina X) - lecz bez jej adresu, co właśnie pośrednio wynika z wyroku WSA w Krakowie z 8 listopada 2012 r. Sygn. Akt I SA/Kr 926/12),
• pełną lub skróconą nazwę jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego (np. Szkoła Podstawowa w X),
• dokładny adres tej jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego,
• NIP Gminy.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe zdaniem Gminy, może ona zdefiniować płatnika dla swych podległych jednostek organizacyjnych w formie:

• Gmina … ,
• nazwa jednostki lub zakładu,
• adres jednostki lub zakładu,
• NIP GMINY … .
  
  

Powyższe potwierdza to także stanowisko Ministra Finansów w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 maja 2016 r. sygn. akt IBPP4/443-128/13/PK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Należy w tym miejscu zauważyć, że w dniu 29 września 2015 r. zapadł wyrok TSUE C-276/14, zgodnie z którym gminna jednostka organizacyjna, której działalność gospodarcza nie spełnia kryterium samodzielności w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, nie może być uznana za podatnika podatku od wartości dodanej odrębnie od gminy, w której skład jednostka ta wchodzi. W dniu 26 października 2015 r. zapadła uchwała NSA, sygn. akt I FPS 4/15, w której NSA wskazał, że pomimo większego niż jednostki budżetowe stopnia samodzielności zakładu budżetowego, nie może on być uznany za odrębnego od Gminy podatnika VAT, nie spełnia bowiem ww. warunków – nie jest wystarczająco samodzielny. NSA wskazał również, że dotychczasowe orzecznictwo NSA w tej materii, akceptujące odrębność tych podmiotów, należy uznać za nieaktualne. Podatnikiem i stroną w kontaktach na zewnątrz jest wyłącznie Gmina.

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a – 106q ustawy.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   1. państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.
   
   
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 476 ze zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Stosownie do ust. 2 ww. przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. W myśl ust. 3 art. 2 ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Na mocy art. 3 ust. 1 cyt. ustawy, identyfikatorem podatkowym jest:

1. numer PESEL – w przypadku podmiotów będących osobami fizycznymi objętymi rejestrami PESEL, nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;
2. NIP – w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.
   
   

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ślad za wyrokiem TSU C-276/14 oraz uchwałą NSA sygn. akt. FPS 4/15 od 1 stycznia 2017 rozpocznie rozliczać podatek od towarów i usług wraz ze swymi jednostkami budżetowymi i zakładem budżetowym poprzez jedną deklarację podatkową VAT-7. W związku z powyższym od 1 stycznia 2017 r. sprzedawcą i nabywcą dla gminnych jednostek budżetowych i zakładu budżetowego będzie Gmina. Faktury wystawione przez jednostki budżetowe i zakład budżetowy będą zawierały następujące dane płatnika: Gmina … , nazwa jednostki, adres jednostki, NIP Gminy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy dane zamieszczone na tych fakturach VAT są wystarczające.

Biorąc więc pod uwagę powołane powyżej przepisy, należy wskazać że na fakturach VAT dokumentujących sprzedaż oraz nabycie towarów i usług powinny być wskazane m.in. imiona i nazwiska lub nazwy sprzedawcy i nabywcy towarów lub usług i ich adresy oraz identyfikatory podatkowe.

Należy wskazać, że nie ma przeszkód, aby na fakturach wystawianych i otrzymywanych przez Gminę umieszczane były dodatkowo dane jednostki budżetowej. Należy jednak pamiętać, że dane jednostki nie mogą być wskazywane zamiast danych Gminy.

Faktura VAT jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Faktura VAT potwierdza zaistniałe zdarzenie gospodarcze. Powyższe prowadzi do wniosku, że nie wszystkie braki faktur wykluczają możliwość zweryfikowania, prawidłowości ustalenia podatku.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa, orzeczenie TSUE z 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14 oraz uchwałę NSA z 26 października 2015 r., sygn. akt I FSP 4/15, do przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanowiska Wnioskodawcy w kontekście zadanego pytania należy stwierdzić, że po dokonaniu od 1 stycznia 2017 r. „scentralizowania” rozliczeń w zakresie podatku od towarów i usług Gmina (jednostka samorządu terytorialnego) i jej jednostki organizacyjne będą jednym podatnikiem podatku od towarów i usług (jednostki organizacyjne nie będą mogły być zarejestrowane jako odrębni od Gminy podatnicy VAT). Oznacza to, że faktury dotyczące dostaw towarów/usług na rzecz Gminy winny zostać wystawiane tylko na nią jako jednostkę samorządu terytorialnego z uwidocznionym (jej) numerem NIP i (jej) nazwą. Przy czym, na fakturze będą mogły być zamieszczane dodatkowe informacje w postaci nazwy konkretnej jednostki organizacyjnej (np. szkoły), której będą dotyczyły rozliczenia, tak aby jednoznacznie można było dokonać jej przyporządkowania księgowego. Analogiczna sytuacja będzie miała miejsce w odniesieniu do faktur wystawianych przez Gminę z tytułu świadczonych przez nią usług lub dostarczanych przez nią towarów.

Zatem stanowisko, w myśl którego Gmina dopuszcza możliwość wystawiania faktur VAT oraz otrzymywania faktur VAT dokumentujących zakupy (będące podstawą sporządzenia deklaracji) w formacie: nazwa gminy, NIP gminy, nazwa jednostki i adres jednostki, z pominięciem adresu Gminy, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.