2019.07.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.203.2019.3.MC
z 1 lipca 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2019 r. (data wpływu 29 maja 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

przychodu – jest prawidłowe,
podstawy do wyliczenia podatku – jest prawidłowe,
podstawy zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

przychodu,
podstawy do wyliczenia podatku,
podstawy zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

W chwili obecnej Wnioskodawca prowadzi własną, jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w miejscu zamieszkania, w oparciu o model logistyczny zwany dropshippingiem. Przed otwarciem działalności Wnioskodawca uzyskał indywidualną interpretację podatkową Dyrektora Krajowej Inspekcji Skarbowej. Z uwagi na dodatkowe wątpliwości, które ujawniły się przy zmianie stanu faktycznego, Wnioskodawca prosi o wydanie kolejnej interpretacji. Działalność Wnioskodawcy polega na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na producenta (pojęcie znane z ekonomii jako dropshipping) i prowadzona jest w formie pośrednictwa handlowego poprzez aukcje internetowe, stronę internetową oraz portale ogłoszeniowe. W chwili obecnej działalność opodatkowana jest standardowo podatkiem dochodowym 18%. Rola Wnioskodawcy polega na zbieraniu zamówień poprzez wymienione aukcje, inkasowaniu wpłaty od kupującego w postaci wpływów pieniężnych, to jest przelewów bankowych na rachunek działalności gospodarczej oraz do przesyłania zamówień do producentów sprzętu, znajdujących się poza Unią Europejską, na terenie kraju trzeciego. Na wysokość inkasowanej wpłaty składa się zarówno koszt samego przedmiotu według stawki producenta, jak również koszt pośrednictwa Wnioskodawcy przy zakupie towaru. Zagraniczny sprzedawca – to jest producent – po otrzymaniu zapłaty za przedmiot realizuje wysyłkę z własnych magazynów znajdujących się na terenie UE bezpośrednio do kupującego. W ten sposób towar nigdy nie trafia do Wnioskodawcy, przez co Wnioskodawca nie jest jego właścicielem i nie posiada do niego żadnych praw. Towar trafia bezpośrednio do klienta, który od chwili zamówienia sprzętu jest jego właścicielem. Klient po dokonaniu zakupu przelewa na konto Wnioskodawcy kwotę, w której zawarta jest cena zakupu przedmiotu, jak również prowizja Wnioskodawcy. Wnioskodawca po odliczeniu należnej prowizji za pośrednictwo przelewa pozostałą kwotę producentowi – to jest sprzedającemu – wraz z danymi kupującego, na jakie realizowana jest wysyłka. Towar wysyłany jest bezpośrednio z magazynów należących do zagranicznego sprzedającego, znajdujących się na terenie UE, przez co kupujący nie ponosi żadnych dodatkowych kosztów – jak podatek VAT, czy też cło. Wystawiając ofertę zakupu w modelu dropshippingowym w regulaminie aukcji Wnioskodawca informuje, że nie jest właścicielem towaru, nie posiada go fizycznie, a oferuje jedynie pośrednictwo polegające na zamówieniu towaru w imieniu kupującego. W regulaminie wykazuje również pełne dane sprzedającego – to jest producenta. Producent wraz z wysyłką towaru wystawia rachunek zakupu bezpośrednio na dane kupującego – to jest indywidualnego klienta. Za wykonaną usługę pośrednictwa przy zakupie Wnioskodawca wystawia rachunek na wysokość różnicy wpłaconej kwoty, a kwoty przelanej producentowi – sprzedającemu za zakup towaru w imieniu klienta. W momencie otrzymania pełnej kwoty wpłaconej przez klienta, Wnioskodawca nie jest właścicielem tych pieniędzy, nie może nimi swobodnie dysponować, a jedynie zostały one Wnioskodawcy przekazane, celem zawarcia dalszej transakcji i po potrąceniu prowizji – przekazania ich sprzedającemu.

Cały model działania (pośredniczenia w handlu) prowadzonej działalności gospodarczej wynika następująco:

Wnioskodawca wystawia towar na aukcję internetową, stronę internetową, serwis ogłoszeniowy. W regulaminie Wnioskodawca zaznacza, iż nie jest właścicielem towaru i zajmuje się pośrednictwem przy zakupie opisanego przedmiotu u producenta – zagranicznego sprzedającego, wraz z wykazaniem jego danych.
Klient poinformowany o stanie faktycznym zamawia dany produkt.
Klient przelewa na konto firmowe Wnioskodawcy ustaloną na aukcji kwotę – przykładowo 1000 złotych (z czego faktyczny koszt zakupionego towaru to kwota 800 złotych, a kwota 200 złotych stanowi koszt usługi – pośrednictwa Wnioskodawcy w zakupie). W ramach kwoty pośrednictwa Wnioskodawca przekazuje sprzedającemu dane kupującego, pieniądze w kwocie zakupu przedmiotu, a także służy pomocą w ewentualnym postępowaniu gwarancyjnym, czy też reklamacyjnym, uwzględniając przy tym wszystkie prawa klienta.
Wnioskodawca przekazuje dane klienta wraz z wymaganą kwotą sprzedającemu.
Sprzedający realizuje zamówienie dla kupującego, wysyłając zakupiony przedmiot bezpośrednio na jego adres wraz z rachunkiem w wysokości kwoty zakupu. Wnioskodawca dodatkowo przesyła do kupującego rachunek wystawiony za usługę pośrednictwa. Łącznie rachunki (zarówno wystawiony przez producenta, jak i Wnioskodawcę) opiewają na pełną kwotę wpłaconą przez kupującego.

Zamówiony przedmiot trafia do klienta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu, jest uzyskana od klientów prowizja (marża)?
Czy wygenerowane z systemu bankowego wydruki potwierdzające wpłaty od klientów oraz kwoty przekazane sprzedającemu – producentowi, a także wystawione za usługę rachunki stanowią wystarczającą podstawę do wyliczenia prowizji i wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów?
Czy podstawa zapisów przychodów w księdze przychodów i rozchodów w oparciu o dzienne zestawienie zrealizowanych transakcji wraz z załączonymi rachunkami może być uznana za wystarczającą do wyliczenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi prowizja należna z tytułu wykonanej usługi pośrednictwa handlowego, tj. różnica pomiędzy kwotą wpływu pieniężnego w postaci przelewu na rachunek bankowy Wnioskodawcy, a kwotą wysłaną dostawcy w celu realizacji zamówienia, na którą to prowizję klient otrzymuje rachunek. Powyższe jest konsekwencją faktu, że Wnioskodawca nie jest właścicielem towaru, nie dokonuje również WNT, ponieważ nie sprowadza towaru na własny rachunek, a jedynie pośredniczy w płatnościach i zamówieniach. Jako pośrednik Wnioskodawca nie wystawia również kupującemu rachunku za zakupiony przedmiot, a jedynie za wykonaną usługę pośrednictwa. Rachunek za przedmiot wystawia zagraniczny sprzedający. W opinii Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzyskiwanym ze świadczenia usług pośrednictwa handlowego będzie prowizja uzyskana z tego tytułu, a więc różnica pomiędzy kwotą przelaną przelewem bankowym od klienta a kwotą przekazaną do sprzedającego.

Co do pytania numer 2 i 3, wydruk rachunku bankowego za dany dzień (wpływy od kupujących oraz wpłaty dokonywane w ich imieniu na konto zagranicznych sprzedających, których możliwe jest wyliczenie prowizji – to jest marży), a także rachunki wystawione na dane kupujących stanowią wystarczającą podstawę do dokonania wyliczenia prowizji i wpisu do KPiR, a także wyliczenia podatku.

Interpretacja indywidualna z 11 kwietnia 2018 r., sygn. 0115-KDIT3.4011.96.2018.1.DB „Zgodnie z § 19 ust. 1-6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami – na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zapisów dokonuje się jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z zastrzeżeniem par. 20 ust. 2 i 3 oraz par. 30. Jeżeli w danym dniu podatnik wystawia wiele faktur, zapisów w księdze można dokonywać jedną sumą wynikającą z dziennego zestawienia tych faktur, zwanego dalej zestawieniem sprzedaży. Zestawienie sprzedaży powinno zawierać co najmniej następujące dane: datę i kolejny numer zestawienia, numery od-do faktur objętych zestawieniem, sumę zbiorczą tych faktur oraz podpis podatnika lub osoby, która sporządziła zestawienie. Podatnicy prowadzący ewidencję, o której mowa w 8 ust. 1 pkt 2, mogą dokonywać zapisów dotyczących przychodu, wykazanych w tej ewidencji, w jednej pozycji na koniec każdego miesiąca (...)”.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołuje się również na interpretacje indywidualne wydane przez działającego w imieniu Ministra Finansów:

Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 13 stycznia 2012 roku znak: ILPB1/415-1183/11-2/TW,
Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 22 maja 2013 roku znak: ITPB1/415-367/13/DP,
Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 5 lipca 2013 roku znak: IPTPB1/415-218/13-4/DS,
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach z 7 listopada 2013 roku znak: IBPBI/1/415-827/13/AP,
Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 14 grudnia 2015 roku znak: IPPB1/4511.1329/15-2/ES.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych w zakresie:

przychodu – jest prawidłowe,
podstawy do wyliczenia podatku – jest prawidłowe,
podstawy zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów jest określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy: za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Na podstawie art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi własną, jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w miejscu zamieszkania, bazującą na modelu logistycznym zwanym dropshippingiem. Działalność ta opodatkowana jest podatkiem dochodowym wg stawki 18%. Działalność Wnioskodawcy polega na przeniesieniu procesu wysyłki towaru na producenta i prowadzona jest w formie pośrednictwa handlowego przez aukcje internetowe, stronę internetową oraz portale ogłoszeniowe. Rola Wnioskodawcy polega na zbieraniu zamówień przez wymienione aukcje, inkasowaniu wpłaty od kupującego w postaci wpływów pieniężnych, to jest przelewów bankowych na rachunek działalności gospodarczej oraz do przesyłania zamówień do producentów sprzętu, znajdujących się poza Unią Europejską, na terenie kraju trzeciego. Na wysokość inkasowanej przez Wnioskodawcę wpłaty składa się zarówno koszt samego przedmiotu według stawki producenta, jak również koszt pośrednictwa Wnioskodawcy przy zakupie towaru. Zagraniczny sprzedawca – producent po otrzymaniu zapłaty za przedmiot realizuje wysyłkę z własnych magazynów znajdujących się na terenie UE bezpośrednio do kupującego. W ten sposób towar nigdy nie trafia do Wnioskodawcy, przez co Wnioskodawca nie jest jego właścicielem i nie posiada do niego żadnych praw. Towar trafia bezpośrednio do klienta, który od chwili zamówienia sprzętu jest jego właścicielem. Klient po dokonaniu zakupu przelewa na konto Wnioskodawcy kwotę, w której zawarta jest cena zakupu przedmiotu, jak również prowizja Wnioskodawcy. Wnioskodawca po odliczeniu należnej prowizji za pośrednictwo przelewa pozostałą kwotę producentowi – to jest sprzedającemu wraz z danymi kupującego, na jakie realizowana jest wysyłka. Wystawiając ofertę zakupu w modelu dropshippingowym w regulaminie aukcji Wnioskodawca informuje, że nie jest właścicielem towaru, nie posiada go fizycznie, a oferuje jedynie pośrednictwo polegające na zamówieniu towaru w imieniu kupującego. W regulaminie wykazuje również pełne dane sprzedającego (producenta). Producent wraz z wysyłką towaru wystawia rachunek zakupu bezpośrednio na dane kupującego – indywidualnego klienta. Za wykonaną usługę pośrednictwa przy zakupie Wnioskodawca wystawia rachunek na wysokość różnicy wpłaconej kwoty, a kwoty przelanej producentowi – sprzedającemu za zakup towaru w imieniu klienta. W momencie otrzymania pełnej kwoty wpłaconej przez klienta Wnioskodawca nie jest właścicielem tych pieniędzy i nie może nimi swobodnie dysponować. Środki te zostały Wnioskodawcy przekazane celem zawarcia dalszej transakcji i – po potrąceniu prowizji – przekazania ich sprzedającemu.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że jeżeli w istocie Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jedynie pośredniczy w sprzedaży towarów handlowych (nie dokonuje sprzedaży we własnym imieniu oraz nie jest ich właścicielem), to przychodem uzyskanym z tego tytułu jest wartość prowizji, którą stanowi różnica między kwotą przelaną na konto bankowe Wnioskodawcy od klienta, a kwotą przekazaną przez niego do dostawcy (właściciela towaru) tytułem poszczególnych transakcji.

Należy również wyjaśnić, że zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wynikających z tytułów wymienionych w tym przepisie.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ww. ustawy: u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Odnosząc się do kwestii prawidłowości księgowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, należy wskazać, co następuje.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. 2017 r., poz. 728, z późn. zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia: podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

1a) (uchylony),

1b) (uchylony),

1c) dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:
1. datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,
2. wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów związanych z płatnościami dokonanymi bez pośrednictwa rachunku płatniczego,
3. wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,
4. podpis osoby sporządzającej dokument, lub

inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:
1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,
2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,
3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,
4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Natomiast § 13 ww. rozporządzenia stanowi, że: za dowody księgowe uważa się również:

dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;
noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;
dowody przesunięć;
dowody opłat pocztowych i bankowych;
inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Stosownie do treści § 18 ust. 1 cyt. rozporządzenia: podatnik jest obowiązany dokonywać zapisów w ewidencjach, o których mowa w § 6 pkt 1 i § 8 ust. 1 pkt 2, jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym.

Przy czym § 8 ust. 1 pkt 2 powoływanego rozporządzenia odnosi się m.in. do ewidencji sprzedaży.

Zgodnie z § 19 ust. 1-6 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów: zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami – na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zapisów dokonuje się jeden raz dziennie po zakończeniu dnia, nie później niż przed rozpoczęciem działalności w dniu następnym, z zastrzeżeniem § 20 ust. 2 oraz § 30. Jeżeli w danym dniu podatnik wystawia wiele faktur, zapisów w księdze można dokonywać jedną sumą wynikającą z dziennego zestawienia tych faktur, zwanego dalej „zestawieniem sprzedaży”. Zestawienie sprzedaży powinno zawierać co najmniej następujące dane: datę i kolejny numer zestawienia, numery od-do faktur objętych zestawieniem, sumę zbiorczą tych faktur oraz podpis podatnika lub osoby, która sporządziła zestawienie. Podatnicy prowadzący ewidencję, o której mowa w § 8 ust. 1 pkt 2, mogą dokonywać zapisów dotyczących przychodu, wykazanych w tej ewidencji, w jednej pozycji na koniec każdego miesiąca.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, należy stwierdzić, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być, co do zasady, faktura bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca za wykonaną usługę wystawia rachunki za pośrednictwo handlowe, opiewające na kwotę w wysokości prowizji (marży), jaką uzyska w pośredniczeniu w sprzedaży danego produktu. Rachunki te – stosownie do powołanych regulacji – stanowią zatem wystarczającą podstawę do dokonania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Ponadto należy stwierdzić, że sporządzane przez Wnioskodawcę dzienne zestawienia zrealizowanych transakcji, do których podłączone są stosowne rachunki, mogą stanowić dowód księgowy, będący podstawą zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Reasumując – przychodem z tytułu usług dropshippingu, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jest uzyskana od klientów prowizja (marża).

Wystarczającą podstawą do wyliczenia prowizji i wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów są rachunki wystawione za wykonaną usługę.

Podstawa zapisów przychodów w księdze przychodów i rozchodów dokonana w oparciu o dzienne zestawienie zrealizowanych transakcji wraz z załączonymi rachunkami może być uznana za wystarczającą do wyliczenia podatku.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Jednocześnie dodaje się, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin