Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.336.2019.1.DP
z 11 października 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 stycznia 2019 r. (data wpływu 27 sierpnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem deweloperskiej spółki komandytowej, która prowadzi działalność budowlaną związaną ze wznoszeniem mieszkań (dalej: „Spółka”). W ramach prowadzonej działalności w związku z budową budynku wielomieszkaniowego konieczne będzie zajęcie gruntu sąsiedniego celem korzystania z drogi dojazdowej znajdującej się na gruncie sąsiednim oraz umieszczenie mediów na tym gruncie.

Z tytułu bezumownego zajęcia gruntu oraz umieszczenia mediów spółka Wnioskodawcy zobowiąże się do wypłaty na rzecz właściciela gruntu sąsiedniego odszkodowania w kwocie ustalonej w ugodzie. Prawdopodobnie będzie to ugoda sądowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy CIT Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zaliczenia wydatków Spółki z tytułu zapłaty odszkodowania do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia wydatków Spółki z tytułu zapłaty odszkodowania do kosztów uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Zatem aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wypływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. W ocenie Wnioskodawcy, wydatek na odszkodowanie jest wydatkiem celowym. Bez tego wydatku dostęp do nieruchomości należącej do Wnioskodawcy byłby bardzo utrudniony a tym samym nie byłoby możliwości uzyskania przychodów.

Wydatki z tytułu odszkodowania za korzystanie z nieruchomości nie zostały wymienione w art. 16 Ustawy CIT. Nie oznacza to jednakże automatycznie, że wydatki z tego tytułu stanowią koszty podatkowe. Niezbędnym jest bowiem w tej mierze dokonanie oceny, czy wydatki z tego tytułu spełniają ogólne przesłanki zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych, określone w cyt. art. 15 ust. 1 Ustawy CIT. W tym też kontekście zauważyć należy, że nieruchomości, w związku z posiadaniem których Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty odszkodowania za korzystanie z tych nieruchomości, wykorzystywane były na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

I tak do kosztów uzyskania przychodów nie mogą zostać zaliczone m.in. następujące kary i odszkodowania:

• jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (art. 16 pkt 16 Ustawy CIT),
• kary, opłaty i odszkodowania oraz odsetki od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 pkt 19 Ustawy CIT),
• kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, (art. 16 pkt 22 Ustawy CIT).
  
  

Przytoczona regulacja dotyczy zatem wyraźnie wymienionych w niej rodzajów kar umownych oraz odszkodowań. Tylko kary umowne i odszkodowania, których przyczyną zapłaty są określone w powołanym przepisie przesłanki, są wyłączone z kosztów uzyskania przychodu na tej podstawie. Powyższa regulacja nie może być samoistną przyczyną wyłączenia kar umownych i odszkodowań, których zapłata jest powodowana innymi przesłankami niż wymienione w tym przepisie.

W świetle powyższego odszkodowanie, które wynika z korzystania z gruntów nie stanowi odszkodowań, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 16,19,22 Ustawy CIT, a stanowi wynagrodzenie za korzystanie z tej nieruchomości.

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu lub dzierżawy, która zostałaby zawarta, gdyby nieruchomość nie została zajęta.

Należy wskazać, iż odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości, nie są wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy CIT. Zatem zakwalifikowanie wydatków w postaci odszkodowań wypłacanych w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, oparte winno być na przesłankach zawartych w art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, czyli związek wydatku z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone regulacje prawne, zapłacone odszkodowanie jest związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, wydatki te są ponoszone w celu utrzymania lub zabezpieczenia źródła przychodów i stanowią koszty pośrednie związane z osiąganymi przychodami w ramach prowadzonej działalności.

Podobne stanowisko zostało potwierdzone w:

• Wyroku WSA w Gdańsku z dnia 21 grudnia 2010 r. (sygn. akt I SA/Gd 1169/10),
• Interpretacji nr IBPBI/2/423-1021/09/BG z dnia 26 listopada 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach,
• Interpretacji nr DP/P1/423-0075/05/AP z dnia 24 sierpnia 2005 r. wydanej przez Naczelnika Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku,
• Interpretacji nr 0114-KDIP2-3.4010.299.2017.l.KK z dnia 14 grudnia 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej,
• Interpretacji nr IBPBI/2/4510-295/15/MS z dnia 6 października 2015 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.
  
  

W związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym oraz powyższym uzasadnieniem, zwracam się o potwierdzenie, że zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko i rozumienie treści przepisów podatkowych jest prawidłowe.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy w sytuacji opisanej we wniosku, tj. w przypadku wpłaty przez Spółkę należącą do Wnioskodawcy odszkodowania będzie on uprawniony do zaliczenia wypłaconej kwoty do kosztów uzyskania przychodu jako kosztów związanych z przychodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „ustawy o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet mimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem deweloperskiej spółki komandytowej, która prowadzi działalność budowlaną związaną ze wznoszeniem mieszkań. W związku z budową budynku wielomieszkaniowego konieczne będzie zajęcie gruntu sąsiedniego w celu korzystania z drogi dojazdowej znajdującej się na gruncie sąsiednim oraz umieszczenie mediów na tym gruncie. Z tytułu bezumownego zajęcia gruntu oraz umieszczenia mediów spółka Wnioskodawcy zobowiąże się do wypłaty na rzecz właściciela gruntu sąsiedniego odszkodowania w kwocie ustalonej w ugodzie.

W związku z tak przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy będzie uprawniony do zaliczenia ww. odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na względzie zauważyć należy, że wydatki z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości nie zostały wymienione w art. 16 ustawy o CIT. Należy jednak ocenić, czy wydatki z tego tytułu spełniają ogólne przesłanki zaliczenia ich do kosztów podatkowych, określone w cytowanym wcześniej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Niewątpliwe nieruchomość gruntowa, w związku z zajęciem której Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości, wykorzystywana będzie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej poprzez korzystanie z drogi dojazdowej oraz umieszczenie mediów na tym gruncie. Na podstawie przedstawionego zdarzenia przyszłego można zatem stwierdzić, że wydatki poniesione na zapłatę ww. odszkodowania, mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i są związane z potencjalnymi przychodami jakie osiągnie Wnioskodawca.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia wydatków z tytułu zapłaty ww. odszkodowania do kosztów uzyskania przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się więc za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.