INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02 lutego 2010r. (data wpływu do tut. Biura 09 lutego 2010r.), uzupełnionym w dniu 13 kwietnia 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie m.in. możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wynajmowanego budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie m.in. możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wynajmowanego budynku.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 23 marca 2010r. Znak: IBPB II/2/415-167/10/JG wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 13 kwietnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 1998r. rozlicza podatek dochodowy z tytułu osiągania przychodów z najmu prowadzonego poza działalnością gospodarczą. Pomimo, że wynajmowany składnik majątku stanowi współwłasność majątkową małżonków - wnioskodawca zgłosił obowiązek podatkowy do urzędu skarbowego od całości osiąganych przychodów. Budynek mieszkalny przeznaczony w całości na wynajem został zakupiony w 1998r. Wartość budynku wg aktu notarialnego (bez wartości gruntu) wynosiła 40.000 zł. Począwszy od 2005r. budynek był gruntownie przebudowywany, rozbudowywany i nadbudowywany. Prace modernizacyjne były prowadzone nieomal od podstaw. W wyniku tych prac budynek zyskał charakter biurowo-handlowo-mieszkalny. Wartość poniesionych nakładów oszacowana w oparciu o posiadane faktury zakupu wynosi ok. 400 000 zł (bez uwzględnienia prac wykonywanych systemem gospodarczym).

Wnioskodawca wskazał, iż ponieważ jest czynnym podatnikiem VAT, podatek VAT zawarty w zakupach materiałów i usług rozliczał na gruncie tego podatku. Do użytkowania budynek został oddany na podstawie decyzji Powiatowego Inspektoratu Budowlanego w sierpniu 2009r. Dane określające obecnie charakter budynku; pow. użytkowa 189,60 m2, w tym pow. handlowa 87,70 m2. Zgodnie z posiadaną dokumentacją (wypis z ksiąg wieczystych, akt notarialny zakupu oraz operat szacunkowy) modernizowany budynek został oddany do użytku około 1945r. W latach 1998-2009 budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych ani nie był amortyzowany. Po zakończeniu jego modernizacji wnioskodawca chciałby przystąpić do naliczania odpisów amortyzacyjnych i uwzględnieniu ich w kosztach uzyskiwania przychodów z najmu. Przedmiotowy budynek zgodnie z wydaną decyzją w sprawie pozwolenia na użytkowanie ma charakter biurowo-handlowo-mieszkalny o całkowitej powierzchni 189,6m2 w tym część handlowa zajmuje 87,7m2 a 101,9 m2 to powierzchnia mieszkalna (I piętro).

W chwili obecnej rzeczywiście wykorzystywana jest tylko część niemieszkalna i jednocześnie trwają przygotowania do zmiany charakteru i przeznaczenia powierzchni mieszkalnej w użytkową. Zmiana przeznaczenia budynku nastąpiła w wyniku przeprowadzonych prac modernizacyjnych. Przed rozpoczęciem prac modernizacyjnych budynek parterowy o pow. 80m2 był w całości wynajmowany w okresie od lipca 1998 do kwietnia 2001. W budynku nie istnieją samodzielne stanowiące odrębne nieruchomości lokale, które będą stanowić odrębny środek trwały.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania.

Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacji dla budynku będącego podstawą wpisu do ewidencji środka trwałego...

Czy amortyzacji można dokonać od całej wartości nieruchomości czy tylko od wartości która została już przekazana do użytkowania na podstawie umowy najmu...

Jak należy postąpić po rozpoczęciu dokonania odpisów amortyzacyjnych w momencie rozszerzenia najmu o następne lata...

(Pytania oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem wnioskodawcy, można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości maksymalnie 10% rocznie ze względu na możliwość udowodnienia okresu jego użytkowania przez poprzednich właścicieli. Natomiast w momencie rozpoczęcia po raz pierwszy dokonywania odpisów amortyzacyjnych – ich wielkość powinna być liczona proporcjonalnie do powierzchni oddanej do użytkowania na podstawie podpisanych umów najmu. W późniejszym okresie wraz z zawieraniem nowych umów wielkość ta powinna być adekwatnie zwiększana i kontynuowana według metody pierwotnie przyjętej. W momencie czasowego zaprzestania używania części powierzchni np. na skutek rozwiązania umowy amortyzacja powinna być dokonana od całości wartości oddanej do używania.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wyłącznie w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone we wniosku Nr 2). Ocena stanowiska w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej (pytania oznaczone we wniosku Nr 1) została zawarta w odrębnej interpretacji.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Zgodnie z jego treścią podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
3. dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzaju 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy,
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

Przy czym stosownie do treści ust. 3 tegoż artykułu środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika ze złożonego wniosku wnioskodawca nabył w 1998r. w drodze kupna budynek parterowy budynek o powierzchni 80m2, który był w całości wynajmowany w okresie od lipca 1998r. do kwietnia 2001r. Począwszy od 2005r. budynek był gruntownie przebudowywany, rozbudowywany i nadbudowywany. Wnioskodawca wskazał, iż prace modernizacyjne były prowadzone nieomal od podstaw. W ich wyniku budynek zyskał charakter biurowo-handlowo-mieszkalny. Wartość poniesionych nakładów w oparciu o posiadane przez wnioskodawcę faktury zakupu wyniosła 400 000 zł. Do użytkowania budynek został oddany w sierpniu 2009r. Całkowita powierzchnia budynku wynosi 189,6m 2, w tym część handlowa zajmuje 87,7m2 a 101,9m2 to powierzchnia mieszkalna (I piętro). W chwili obecnej wykorzystywana jest tylko cześć niemieszkalna (od października 2009r. część lokali użytkowych w budynku została oddana do używania na podstawie zawartych umów najmu) i jednocześnie trwają przygotowania do zmiany charakteru przeznaczenia powierzchni mieszkalnej w użytkową.

Zmiana przeznaczenia budynku nastąpiła w wyniku prac modernizacyjnych. W latach 1998-2009 budynek nie był wpisany do ewidencji środków trwałych ani nie był amortyzowany. Po zakończeniu modernizacji budynku wnioskodawca zamierza przystąpić do naliczenia odpisów amortyzacyjnych poprzez możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku w budynku tym nie istnieją samodzielne stanowiące odrębne nieruchomości lokale, które będą stanowić odrębny środek trwały.

Mając na względzie przedstawione zdarzenie przyszłe oraz cytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż w wyniku modernizacji przedmiotowego budynku polegającej na gruntownej jego przebudowie, rozbudowie i nadbudowie w istocie został wytworzony nowy środek trwały. Dlatego też poniesione nakłady na poczet prac modernizacyjnych ww. budynku nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wydatki na wytworzenie we własnym zakresie nowego środka trwałego. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że w wyniku rozbudowy, nadbudowy, przebudowy powstał nowy obiekt użytkowy o powierzchni większej niż pierwotnie

W konsekwencji, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, wartość początkową tego środka trwałego, wytworzonego we własnym zakresie, będzie stanowił koszt wytworzenia ustalony z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 4 ww. ustawy. Elementem tego kosztu będzie również niezamortyzowana wartość budynku, na bazie której wytworzono ten nowy środek trwały. Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego należy zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonać wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k przed rozpoczęciem jego amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Do przedmiotowego środka trwałego nie można zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, ponieważ został on wytworzony we własnym zakresie.

Zauważyć należy, iż wynikająca z cyt. wyżej art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest prawem a nie obowiązkiem podatnika. Indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Jednakże w przedmiotowej sprawie trudno doszukać się takiej tożsamości starego i nowego obiektu, która uzasadniałaby uznanie, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 22j ww. ustawy. Wnioskodawca wprawdzie dokonał zakupu budynku mieszkalnego o powierzchni użytkowej 80m2. Jednakże w wyniku prowadzonych prac modernizacyjnych powstał budynek o pow. 189,6m2, który będzie w całości wykorzystywany jako użytkowy.

Zatem w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z poz. 1 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Należy jednak zauważyć, iż budynek może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż wnioskodawca nie może zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla przedmiotowego budynku. Jak już wskazano indywidualną stawkę amortyzacyjna można zastosować wyłącznie do istniejących środków trwałych ulepszonych lub spełniających kryteria uznania za używane środki trwałe. W wydanej przez tut. organ indywidualnej interpretacji z dnia 24.05.2010r. Znak: IPBPBII/2/415-166/10/JG jednoznacznie wskazano, iż poniesione przez wnioskodawcę nakłady na poczet prac modernizacyjnych budynku stanowią w istocie wytworzenie środka trwałego a nie ulepszenie istniejącego już środka trwałego. W związku z powyższym nie jest możliwe zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Natomiast amortyzacji przedmiotowego budynku będzie można dokonywać dopiero od momentu gdy będzie on spełniał kryteria środka trwałego proporcjonalnie do powierzchni budynku wykorzystywanego dla celów najmu (art. 22f ust. 4 tej ustawy).

W tym stanie rzeczy stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.