Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1540/09/PP
z 11 marca 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/2/423-1540/09/PP
Data
2010.03.11
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
odpisy
odpisy na zakładowy fudusz świadczeń socjalnych
zakładowy fundusz świadczeń socjalnych
Istota interpretacji
Czy przekazanie środków finansowych wykraczających ponad limit odpisu podstawowego naliczonego zgodnie z przepisami ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodu?
Wniosek ORD-IN 921 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 10 grudnia 2009r.), uzupełnionym w dniu 3 marca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości podwyższonego odpisu na ZFŚS – jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 10 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości podwyższonego odpisu na ZFŚS. Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 lutego 2010r. znak IBPBI/2/423-1540/09/PP wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Biura w dniu 3 marca 2010r. W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe: Działając zgodnie z zapisami art. 44 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008r. Nr 237, poz. 1656), Spółka musiała zredukować ilość stanowisk pracy zaliczanych do pracy w warunkach szkodliwych. W związku z powyższym koniecznym stała się korekta naliczenia odpisu podstawowego na ZFŚS drastycznie zmniejszająca ilość środków pozwalających na udzielenie pomocy pracownikom najbardziej potrzebującym. Wobec zaistniałej sytuacji, Pracodawca znając skalę i zakres potrzeb pracowników pragnąłby mieć możliwość dofinansowania ze środków obrotowych ZFŚS po to, aby racjonalnie wspierać osoby znajdujące się w trudnych sytuacjach rodzinnych i materialnych. W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy przekazanie środków finansowych wykraczających ponad limit odpisu podstawowego naliczonego zgodnie z przepisami ustawy z 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodu... Zdaniem Spółki, zgodnie z zapisami art. 16 ust. 1 pkt 9b ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy i które zostały wpłacone na rachunek bankowy tegoż Funduszu, stanowią koszt uzyskania przychodów. W uzupełnieniu wniosku wyjaśniono co następuje. Spółka przygotowuje się do zmian w Układzie zbiorowym pracy. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika. Od zasady tej ustawodawca wprowadził jednak pewne wyjątki, zgodnie z którymi kosztem uzyskania przychodów są jednak:
W przypadku ZFŚS aby odpisy można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów muszą obciążać one koszty działalności pracodawcy i zostać wpłacone na rachunek bankowy. Zgodnie z art. 6 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a ustawy o ZFŚS obciążają koszty działalności pracodawcy. Oznacza to, że koszty te obciążają między innymi odpisy ustalone na podstawie art. 4 ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na ZFŚS, a jeżeli pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w tej sprawie może zawierać regulamin wynagradzania. Powyższe powoduje, że aby móc bez problemu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość podwyższonego odpisu na ZFŚS, należy spełnić dwa warunki:
Zdaniem Spółki, spełnienie obu tych warunków pozwoli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpisów amortyzacyjnych przewyższających wysokość odpisu podstawowego. Stanowisko takie zajął Pomorski Urząd Skarbowy w piśmie z dnia 15 listopada 2006r. sygn. DP/423-0130/06/AK, w którym czytamy: „stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS koszty działalności pracodawcy obciążają odpisy i zwiększenia ukształtowane zarówno w wysokości ustalonej zgodnie z przepisami ustawy, jak i w wysokości wynikającej z układów zbiorowych pracy lub regulaminu wynagradzania. W świetle powyższego dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w układzie zbiorowym pracy stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu. Także Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 30 lipca 1997r., nr PO3-4852/722-491/WK/97 stwierdziło, iż pracodawcy, którzy skorzystali z możliwości wynikających z art. 4 ustawy o ZFŚS i dowolnie ukształtowali, w oparciu o układy zbiorowe pracy, wysokość odpisu na Fundusz – to odpis ten i jego zwiększenia (nawet w wysokości wyższej od określonego w art. 5 ustawy) stanowić będzie koszt uzyskania przychodów. Warunkiem jest jednak, aby środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu”. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm. – zwana dalej „ustawa o ZFŚS”). Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚS, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2 pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ustawy o ZFŚS u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o ZFŚS, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz. Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, iż przepis art. 4 ust. 1 ustawy o ZFŚS daje zakładowi pracy, w którym został zawarty układ zbiorowy pracy, prawo do decydowania w jakiej wysokości (wyższej lub niższej od określonej w art. 5 ustawy o ZFŚS) i w jaki sposób naliczy on odpis na fundusz. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca planuje dokonać zmiany układu zbiorowego pracy w zakresie zwiększenia odpisu na ZFŚS. Ustalone w ten sposób odpisy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem przekazania równowartości podwyższonego odpisu na rachunek bankowy Funduszu. Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.