INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 04.01.2010r. (data wpływu 07.01.2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.01.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W związku ze zdarzeniem wykolejenia i wkolejenia żurawia kolejowego Spółka, na podstawie protokołu ustaleń końcowych kolejowej komisji zakładowej badającej przyczyny wypadku, została zobowiązana do zapłaty odszkodowania na rzecz P. S.A. tytułem strat powstałych w wyniku przedmiotowego zdarzenia. Wspomniany żuraw, należący do Spółki, przewożony był przez P. S.A. z naprawy głównej w N. do W.. Firma w N.na podstawie zawartej umowy przeprowadziła naprawę główną żurawia, na którą udzieliła 12 miesięcznej gwarancji. W opinii komisji, stan techniczny zawieszenia żurawia miał zasadniczy wpływ na zaistniały wypadek. Zgodnie z protokołem ustaleń końcowych z dnia 22 lipca 2007 r. dotyczącym wypadku ustalono, że przed wykolejeniem żurawia doszło do samoczynnego zerwania się koronowych nakrętek regulacyjnych wieszaków resorów śrubowych lI i III zestawu kołowego w skutek złego stanu technicznego gwintów wieszaków. Stwierdzono również, że wypadek nie był skutkiem popełnienia błędów ludzkich, ani też złego stanu torów. W dniu 29 września 2009r. odbyło się spotkanie komisji w Ministerstwie Infrastruktury z Przewodniczącym Państwowej Komisji Wypadków Kolejowych prowadzące do zakończenia sprawy. Podczas tego spotkania ustalono, że strona finansowa z tytułu uszkodzeń podczas wypadku jest niezależna od Państwowej Komisji Wypadków Kolejowych.

Ponieważ protokół ustaleń końcowych kolejowej komisji zakładowej z dnia 20 lipca 2009r. stanowił, iż P. S.A. obciąży poniesionymi kosztami (własnymi i zarządcy) z tytułu zaistniałego wypadku Spółkę, poszkodowany, tj. P. S.A. wystawiła Spółce noty księgowe tytułem odszkodowania za poniesione straty. Spółka otrzymała przedmiotowe noty w 2009 roku. Na dzień złożenia wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego odszkodowanie to nie zostało przez Spółkę zapłacone, ponieważ wciąż działa kolejna komisja badająca przyczynę wykolejenia żurawia. Spółka kwestionuje wysokość obciążenia przedmiotowymi notami.

Spółka utworzy w księgach rachunkowych Spółki za 2009 rok rezerwę na zobowiązanie z tytułu odszkodowania. Utworzona rezerwa obciąży pozostałe koszty operacyjne Spółki w 2009 roku. Jeżeli z ustaleń komisji badającej przyczynę wykolejenia żurawia wynikało będzie, że Spółka jest zobowiązana do zapłaty odszkodowania, w księgach rachunkowych 2010 roku nastąpi rozwiązanie rezerwy (zwiększające pozostałe przychody operacyjne 2010 roku) i ujęcie zobowiązania z tytułu odszkodowania w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych. Zapłata odszkodowania nastąpi po uznaniu roszczenia i ujęciu zobowiązania w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych.

P .S.A. jest jednym z najważniejszych klientów Spółki. Spółka świadczy dla P.S.A. szereg usług, z tytułu czego uzyskuje przychody podatkowe.

W związku z powyższym zadano pytania:

Czy kwota odszkodowania związana z naprawieniem strat powstałych w wyniku wykolejenia żurawia będzie stanowiła dla Spółki koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop, i w którym momencie ...

Zdaniem Spółki: Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują wprost, że do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczane kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, jak również jednorazowe odszkodowania z tytuł wypadków przy pracy i chorób zawodowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 16 updop oraz kary, opłaty i odszkodowania wraz z odsetkami z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 16 ust. 1 pkt 19 updop).

Ponieważ odszkodowanie z tytułu strat powstałych w wyniku wykolejenia żurawia, o którym mowa w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym nie mieści się we wskazanym wyżej „katalogu” wykluczeń, a contrario należy stwierdzić, ze powinno ono stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów przy spełnieniu warunków zawartych w treści art. 15 ust. 1 updop, tj. gdy zostanie poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła.

Zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego PWN przez pojęcie „zachować”, należy rozumieć „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, natomiast przez pojęcie: „zabezpieczyć” - „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie, uczynić bezpiecznym”. Koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodu to zatem takie koszty, które poniesione zostały aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło dalej istniało. W świetle powyższego Spółka nie ma wątpliwości, że zapłata odszkodowania na rzecz jej kontrahenta tytułem strat powstałych w wyniku wykolejenia żurawia należącego do Spółki, może być związana zarówno z utrzymaniem, jak i zabezpieczeniem źródła przychodów, zatem spełnia wymóg o którym mowa w art. 15 ust. 1 updop.

Spółka zwraca również uwagę na treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 maja 2007 r. (znak: I SA/Kr 1590/05) w którym to Sąd stwierdził, iż „wyrażona w art. 15 ust. 1 zd. pierwsze ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zasada, iż „ kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” nie może być rozumiana w oderwaniu od wyjątków od niej wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, w przeciwnym przypadku nie można by wytłumaczyć dlaczego w tym ostatnim przepisie pod pkt 22 wymienia się „ kary umowne z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów, wykonanych robót i usług”. W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, że karę zapłaconą można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z uwagi na niespełnienie negatywnych przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 22 updop, podkreślając de facto, że pojęcie kosztów uzyskania przychodu należy rozumieć szeroko, jako wszelkie koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W związku z przedstawioną wyżej argumentacją Spółka stoi na stanowisku, że stwierdzenie, iż wszelkie wydatki mające charakter odszkodowania nie stanowią kosztów uzyskania przychodów o których mowa w art. 15 ust. 1 updop byłoby nieprawdziwe i niezgodne z zasadą racjonalnego ustawodawcy, ponieważ zakładałoby bezzasadność norm prawnych wynikających z treści art. 16 ust. 1 pkt 16, 19 i 22 updop dotyczących odszkodowań. Tymczasem od- szkodowania określone expressis verbis we wskazanych wyżej przepisach, stanowią lex specialis w stosunku do gamy innych odszkodowań (w tym z tytułu wykolejenia żurawia), jakie stanowią koszty uzyskania przychodów.

Koszty uzyskania przychodów dzielą się na koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przy- chodem oraz na koszty pośrednio związane z przychodami. Bezpośredni związek zachodzi wówczas, gdy poniesiony koszt można bezpośrednio przyporządkować konkretnemu przychodowi, np. materiał, który następnie posłuży do wytworzenia gotowego produktu, w innym przypadku będzie to koszt pośredni, tj. niemający bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów. Powyższe potwierdza, zdaniem Spółki, Minister Finansów stwierdzając w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2008 r. (znak: ILPB3/423-240/07-2/HS), że: „Jeżeli danych kosztów nie można w sposób niewątpliwy powiązać z przychodami konkretnego roku podatkowego, nie można określić z jaką częścią przychodów związane są te koszty, wtedy wydatki takie stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów”. Z kolei w interpretacji z dnia 8 stycznia 2008 r. (znak: ILPB3/423-158/07-2/HS) Minister Finansów stwierdził, że: „Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Przykładowo kosztami takimi są koszty zakupu towarów lub usług, które to towary lub usługi następnie zbyto, uzyskując określony przychód. Jak wynika z powołanego powyżej art. 15 ust. 1 updop, aby wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy, to pomiędzy nim a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy. Z kolei o związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje on niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. W analizowanej sytuacji istnienie związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy zapłatą przedmiotowych odszkodowań a zachowaniem źródła przychodu nie ulega wątpliwości, gdyż wynika wprost z faktu, iż niezapłacenie odszkodowań oznaczałoby pogorszenie stosunków handlowych z P. S.A. i ograniczenie szans na uzyskanie kolejnych zamówień w przyszłych okresach, a więc utratę źródła przychodów. Zdaniem Spółki należy zauważyć, że przytoczoną argumentację podzielają organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów z dnia 22.01.2008 r., nr ITPB3/423-1/63/07/AM, gdzie czytamy:

„zapłacone przez Spółkę kary umowne z tytułu niewykonania zobowiązań umownych, wypełniają dyspozycję ustawową „kosztów poniesionych w celu zachowania przychodów” i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, gdyż brak zapłaty przedmiotowych kar skutkowałby utratą źródła przychodów.” Ponadto, jak zostało podkreślone w interpretacji wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 31.01.2008r., nr ITPB3/423-248/07/MT: „zapłata odszkodowania nie przekłada się w sposób bezpośredni na przychody podatkowe. Może ona stanowić jedynie pośredni koszt uzyskania przychodów, jeżeli jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadniona jako zmierzająca do osiągnięcia przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Spółka stoi na stanowisku, iż poniesione przez Spółkę koszty odszkodowania, będą stanowiły dla niej koszty pośrednio związane z przychodami. Oznacza to, że zgodnie z art. 15 ust 4d i 4e updop, koszty te są potrącalne w dacie ich poniesienia, przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Noty obciążeniowe dotyczące odszkodowania Spółka ujmie w księgach rachunkowych jako zobowiązanie oraz jako pozostałe koszty operacyjne w tym miesiącu 2010 roku, w którym uzna, że jest zobowiązana do zapłaty odszkodowania. Dzień, na który zostanie ujęty na koncie pozostałych kosztów operacyjnych oraz na koncie zobowiązań koszt odszkodowania, należy uznać za dzień poniesienia kosztu, o którym mowa w art. 15 ust. 4e updop. Koszt ten zostanie zaksięgowany na podstawie otrzymanych not obciążeniowych. Bez znaczenia dla określenia dnia poniesienia kosztu pozostaje dzień dokonania zapłaty odszkodowania. Należy bowiem stwierdzić, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e updop określił dzień poniesienia kosztu, jako dzień na który ujęto koszt w księgach na podstawie dokumentu, którym to dokumentem jest również nota księgowa.

Ponadto należy stwierdzić, że utworzone na potrzeby prawa bilansowego w roku 2009 rezerwy na odszkodowania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w roku ich utworzenia, w związku z tym poniesione przez Spółką w 2010 r. koszty z tytułu odszkodowania mogą stanowić koszty uzyskania przychodów i zgodnie z powyższymi przepisami powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia tj. ujęcia w księgach rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock