INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2010 r. (data wpływu 18 lutego 2010 r.) uzupełnionym w dniu 12 kwietnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania opłat za media – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 12 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczania opłat za media.

W złożonym wniosku jak również jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową. Do zadań statutowych Wnioskodawcy należy:

1. gospodarowanie w granicach zwykłego zarządu powierzonym zasobem komunalnym gminy obejmującym:



1. zasób mieszkaniowy,
2. lokale użytkowe,
3. pomieszczenia gospodarcze

wraz z terenami i urządzeniami niezbędnymi do prawidłowego i racjonalnego korzystania z tych nieruchomości,


2. wykonywanie wobec ww. nieruchomości czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez Burmistrza,
3. reprezentowanie gminy jako właściciela lokali i współwłaściciela nieruchomości wspólnej we wspólnotach mieszkaniowych,
4. wykonywanie innych zadań powierzonych przez organy z zakresu zarządu nieruchomościami komunalnymi.

Wskazane powyżej zadania obejmują w szczególności:

1. zarządzanie zasobem komunalnym w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz ustawy o ochronie praw lokatorów stanowiącymi w 100% własność gminy oraz pozostających w samoistnym posiadaniu gminy,
2. zarządzanie udziałami w nieruchomościach zabudowanych, jako właściciel wchodzący w skład wspólnot mieszkaniowych i we współwłasnościach w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami i ustawy o własności lokali,
3. wykonywanie uprawnień gminy jako właściciela lokali mieszkalnych i użytkowych wchodzących w skład wspólnot mieszkaniowych w rozumieniu ustawy o własności lokali,
4. ewidencjonowanie oraz pobieranie przychodów i pożytków z nieruchomości,
5. naliczanie należności za nieruchomości oraz prowadzenie windykacji i egzekucji tych należności.

Umowy najmu lokali mieszkalnych zawarte są pomiędzy Gminą – Wnioskodawcą, reprezentowanym przez kierownika, zwanym w treści umowy wynajmującym, a najemcą. Umowy najmu zawierają przykładowo następujący zapis – z tytułu używania lokalu najemca jest obowiązany uiszczać wynajmującemu następujące opłaty: czynsz najmu w wysokości zł/m² x m² = 120 zł, za dostawę zimnej wody w wysokości m³/os x zł/m³ = 24 zł, za odbiór nieczystości stałych i płynnych w wysokości zł/os x os = 7 zł, za kanalizację w wysokości m³/os x os x zł/m³ = 40 zł, centralne ogrzewanie zł/m² x m² = 100 zł, ogółem do zapłaty 291 zł. Zmiany opłat, które wynikają z przepisów ustawowych lub prawa gminnego nie wymagają zmiany umowy. Wynajmujący jest jednak zobowiązany do poinformowania najemcy o zmianie tych opłat na piśmie. Usługi najmu są sklasyfikowane w PKWiU pod pozycją 70.20.11. Nieruchomościami, gdzie znajdują się mieszkalna komunalne, a reszta lokali należy do prywatnych właścicieli zarządzają wspólnoty mieszkaniowe. Wspólnoty określają dla właścicieli mieszkań wysokość zaliczek na koszty eksploatacji, wynagrodzenie zarządcy, remonty i media, tj. woda, ścieki, CO, wywóz nieczystości. Co miesiąc wspólnoty wystawiają rachunek (nie fakturę VAT) z tytułu zaliczek na poczet ww. świadczeń. Na ich podstawie zostaje dokonana płatność na rzecz wspólnoty. Wspólnoty mają zawarte umowy z dostawcami mediów i z otrzymanych od nich faktur VAT, dokumentujących faktyczne zużycie, dokonują okresowych rozliczeń właścicieli mieszkań i wystawiają rachunki korygujące. Ponadto Burmistrz działając w imieniu Gminy przekazał Wnioskodawcy mienie do administrowania zarządzeniem z dnia 29 stycznia 2010 r., natomiast w obecnej chwili trwają ustalenia w sprawie przekazania do Wnioskodawcy ww. mienia w formie trwałego zarządu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie doprecyzowane w uzupełnieniu.

Czy koszty mediów, jako koszty związane ze świadczeniem usług najmu lokali mieszkalnych, stanowiące element świadczenia należnego od nabywcy (najemcy) i powiększające podstawę opodatkowania usługi najmu, można traktować łącznie z czynszem za najem jako wynagrodzenie z tytułu zwolnionych od podatku usług najmu...

Ponadto w tym miejscu Wnioskodawca wskazał, że w przypadku, gdyby należało z obciążenia najemców za media wydzielić podatek od towarów i usług i odprowadzić do urzędu skarbowego, to odzyskana zostałaby tylko część poniesionych kosztów z tytułu mediów zużytych przez lokatorów, gdyż nie będzie możliwości odliczenia podatku naliczonego ponieważ faktury od dostawców otrzymuje wspólnota, która jest podmiotowo zwolniona od podatku i nie wystawia faktur VAT, a jedynie rachunki.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opłata za media będąca kosztem związanym ze świadczeniem usługi najmu, stanowi element świadczenia należnego od nabywcy (najemcy) i powiększa podstawę opodatkowania usługi najmu, w związku z czym można traktować całość kosztów, którymi obciąża się najemców (tj. czynsz najmu wraz z opłatami niezależnymi) jako wynagrodzenie z tytułu zwolnionych od podatku usług najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 7 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119, o czym stanowi art. 8 ust. 3 cyt. ustawy.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z przepisu art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Zwrócić należy także uwagę, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) w stosunkach najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, a w wypadku innych tytułów prawnych uprawniających do używania lokalu, oprócz opłat za używanie lokalu, właściciel może pobierać jedynie opłaty niezależne od właściciela, z zastrzeżeniem ust. 6. Natomiast w myśl art. 9 ust. 6 ww. ustawy opłaty niezależne od właściciela mogą być pobierane przez właściciela tylko w wypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawą mediów lub dostawą usług.

Ze złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że w ramach wykonywanych czynności, Wnioskodawca wynajmuje lokale mieszkalne. Stroną umowy o dostawę mediów jest wspólnota mieszkaniowa, która następnie z tytułu zaliczek z ww. świadczeń wystawia rachunek na właściciela lokalu. Wnioskodawca obciąża najemców lokali mieszkalnych kwotą w wysokości ogółem 291 zł, w skład której poza czynszem wchodzą także koszty mediów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokali mieszkalnych, a ww. koszty są elementem usług pomocniczych do tej usługi. W efekcie, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przedmiotowe wydatki są świadczeniem należnym z tytułu umowy najmu lokali. A zatem, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego od nabywcy (najemcy) – w sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów – stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz lokatorów. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. w przypadku najmu lokali mieszkalnych, zastosowanie znajdzie zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z pozycją 4 załącznika nr 4 do ustawy, przy założeniu, że czynności najmu zostaną zaklasyfikowane do grupowania PKWiU 70.20.11. Tym samym wydatki za media stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 cyt. ustawy są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w – powołanym przez Wnioskodawcę – orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają czy do kwoty określonej w umowie należy doliczyć podatek od towarów i usług, czy też podatek ten zawiera się w przyjętej wartości kwotowej. Analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Niemniej jednak zwrócić należy uwagę, że zgodnie z przywołanym art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Koszt mediów, w myśl ww. przepisu stanowią kwotę należną z tytułu świadczonej usługi, zatem winny być traktowane jako element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.