Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-429/12-2/GG
z 13 lutego 2013 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPTPB3/423-429/12-2/GG
Data
2013.02.13
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
Temat
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Koszty uzyskania przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów
Podatek dochodowy od osób prawnych --> Przychody
Słowa kluczowe
catering
koszty uzyskania przychodów
poczęstunki
posiłki
reklama
Istota interpretacji
Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na organizację świąt branżowych o charakterze zamkniętym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów i powinny być traktowane jako koszty pośrednie zaliczane w ciężar kosztów w momencie ich poniesienia?
Wniosek ORD-IN  526 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej , reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidulanej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na organizację świąt branżowych o charakterze zamkniętym (pytanie nr 1) w części przypadającej na:
UZASADNIENIE W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na organizację świąt branżowych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Wnioskodawca - (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) powstała w dniu 1 września 2010 r. poprzez połączenie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000r. Nr 94, poz. 1037, z późn. zrn.), kilkunastu spółek (kopalnie węgla brunatnego, elektrownie konwencjonalne, elektrociepłownie) działających w szeroko rozumianej branży górniczo-energetycznej. Z dniem połączenia Spółka wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych (sukcesja generalna). W szczególności, pracownicy poszczególnych (przejętych) spółek zachowali prawo do wszelkich świadczeń gwarantowanych im na poziomie poszczególnych tak Zakładowych Układów Zbiorowych Pracy (dalej: ZUZP) jak i Ponadzakładowych Układów Zbiorowych Pracy (dalej: PUZP). Tym samym z momentem połączenia Spółka została zobowiązana do respektowania tych gwarancji. Obecnie Spółka składa się z Centrali i 12 Oddziałów. Przeprowadzony przez Spółkę proces połączenia oznaczał nie tylko sukcesję praw i obowiązków przysługujących/ciążących na spółkach przejmowanych, ale również, w oparciu o zasady poszanowania wieloletnich tradycji poszczególnych branż gospodarki, skutkował przejęciem i obowiązkiem dalszego respektowania przez Spółkę branżowych zwyczajów i obyczajów, które kształtują zasady współżycia społecznego wśród osób związanych z branżą górniczo-energetyczną. Jednym z takich zwyczajów branżowych jest organizowanie uroczystości podkreślających znaczenie górnictwa i energetyki. Siła oddziaływania tego zwyczaju jest tak duża, że jako norma społeczna znalazł on odzwierciedlenie w powszechnie obowiązujących przepisach prawa pracy poprzez umieszczenie stosownych zapisów w ZUZP i PUZP. Przykładowo wskazać można na Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych Węgla Brunatnego z dnia 13 lutego 1992 r. (dalej: UZP Pr. Wg. Br.), którego art. 19 ust. 1 stanowi, iż „Dzień Św. Barbary - 4 grudnia jest świętem górniczym - Dniem Górnika wolnym od pracy.” Zapis podobnej treści znalazł się także np. w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla Pracowników Przemysłu Energetycznego z dnia 13 maja 1993 r. (dalej: PUZP Pr. Prz. Ener.), gdzie w art. 6 stanowi się, że „Dzień 14 sierpnia jest „Dniem Energetyka” - branżowym świętem energetyków. Jest to dzień wolny od pracy.” Obchody uroczystości są adresowane do pracowników Spółki i ich rodzin, obywateli będących konsumentami dóbr wytwarzanych przez Spółkę oraz lokalnych społeczności, jak również centralnych i lokalnych władz. Główne imprezy branżowe organizowane corocznie przez Spółkę są związane z obchodami Dnia Górnika oraz Dnia Energetyka (dalej: święta branżowe). Obchody świąt branżowych obejmują:
W ramach opisanych imprez organizowane są uroczyste akademie, festyny, koncerty, sympozja techniczne, konkursy, zabawy, zawody sportowe, rajd rowerowy i samochodowy, zawody wędkarskie, turniej szachowy, zawody krótkofalowców oraz ogólnopolska spartakiada energetyki. Formą zaproszeń dla pracowników, ich rodzin oraz społeczności lokalnej są między innymi plakaty rozwieszane w mieście, informacje w mediach lokalnych, gazetce pracowniczej oraz radiowęźle zakładowym. W przypadku imprez zamkniętych zazwyczaj wysyłane są zaproszenia. Udział w omawianych imprezach jest dobrowolny. Ze względów praktycznych Spółka nie prowadzi ewidencji osób, które wzięły udział w poszczególnych imprezach. Nie jest zatem możliwe określenie wysokości wydatków poniesionych na organizację danego spotkania przypadających na jednego uczestnika. Spotkania zamknięte przybierają formę uroczystych akademii, w trakcie których wygłaszane są przemówienia i przekazywane informacje m.in. o osiągnięciach Spółki, wybranych kierunkach i strategiach rozwoju jej działalności oraz wyznaczonych na dany okres celach biznesowych. Przedstawiciele Zarządu Spółki dziękują pracownikom za wkład w jej rozwój, wręczane są odznaczenia dla zasłużonych pracowników i gości. Przewidziany jest także program artystyczny oraz poczęstunek. W zależności od rangi i wielkości imprezy są one organizowane w obiektach należących do Spółki jak i na zewnątrz w obiektach wynajętych w tym celu. W związku z tym Spółka ponosi m.in. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, koszty wynajęcia sali, koszty zaproszeń, usługi cateringowe i/lub gastronomiczne, koszty rejestracji fotograficznej i/lub wizualnej, oprawę muzyczną, kwiaty dla odznaczonych pracowników, odznaczenia branżowe i gadżety z logo Spółki. Wszystkie te wydatki finansowane są ze środków obrotowych. Ich wysokość nie jest uzależniona od ilości osób uczestniczących w spotkaniach integracyjnych i okolicznościowych, zazwyczaj ponoszone są w sposób zryczałtowany. Organizacją imprez zajmują się pracownicy Spółki oraz członkowie Stowarzyszeń, Kół i Klubów działających przy Spółce. Organizacja niektórych Imprez jest zlecana firmom zewnętrznym. Poszczególne usługi kupowane są od niezależnych dostawców (tj. min. zakup nagród, transport, druk plakatów i ogłoszeń, wynajem obiektów sportowych i sal konferencyjnych, zabezpieczenie medyczne, ochrona i ubezpieczenie zbiorowe organizowanych imprez, oprawa artystyczna, usługi gastronomiczne). W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Niniejsza interpretacja dotyczy udzielenia odpowiedzi na pytanie nr 1 wniosku, natomiast w zakresie pytania nr 2 i pytania nr 3 wniosku, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia. Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wydatki poniesione na organizację świąt branżowych o charakterze zamkniętym mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, a z racji tego, że wydatki te stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) Spółka może zaliczyć je w ciężar kosztów w dacie ich poniesienia. Na wstępie Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.” Aby zatem dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, spełnione muszą zostać łącznie następujące warunki:
W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2004 r. (sygn. III SA 949/03), w którym Sąd jednoznacznie stwierdził, że „odwołując się do utrwalonej linii orzecznictwa należy podkreślić, że art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje podstawy do oceny racjonalności wydatków. Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. Nie należy do organów podatkowych, ani do sądu badanie celowości i efektywności nakładów gospodarczych podatnika, lecz jedynie czy dany rodzaj wydatku pozostaje w związku z działalnością przedsiębiorstwa i nie stanowi wydatków przeznaczonych na cele osobiste podmiotów zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich. O celowości ponoszenia wydatków, związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, w tym również o podejmowaniu nowych rodzajów i kierunków działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Ponadto, jeżeli wydatki poniesione przez podatnika w celu uzyskania przychodu zostały prawidłowo udokumentowane i zaewidencjonowane w prowadzonej ewidencji podatkowej (księgach rachunkowych), podlegają one uwzględnieniu przy ustalaniu podstawy opodatkowania, jako koszty uzyskania przychodów bez potrzeby ich udowodnienia w inny sposób. Zważyć przy tym należy, że ustawodawca posługując się zwrotem „wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu”, nie posługuje się sformułowaniem „skutek”. Takie sformułowanie ma istotne znaczenie przy rozpatrywaniu pojęcia kosztów, albowiem czym innym jest „cel” działania, a czym innym „skutek” będący następstwem podjętych działań. Przez sformułowanie „w celu” należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Z tych też powodów brak „skutku”, tj. przychodu, nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu. Konkludując, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a zatem warunkiem uznania danego wydatku za taki koszt jest zamierzony cel jego poniesienia. Wystarczającym jest, by poniesienie tych kosztów miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.” W kontekście powyższego orzeczenia oraz stanu faktycznego przedstawionego na wstępie Wnioskodawca podkreśla, iż z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wydatki na organizację świąt branżowych (i to zarówno tycho charakterze zamkniętym, jak i otwartym) są celowe i efektywne z punktu widzenia interesów i funkcjonowania Spółki. Wydatki te mają bowiem znaczący wpływ na źródła przychodów w Spółce. Tradycja związana z rolą i obecnością świąt branżowych w branży górniczej i energetycznej jest tak silna, że brak obchodów opisanych w stanie faktycznym uroczystości byłby odebrany przez pracowników i inne osoby związane z tą gałęzią przemysłu jako brak szacunku dla tradycji górniczo-energetycznych i tym samym skutkowałby spadkiem pozytywnych nastrojów wśród załogi. To z kolei oznaczałoby spadek efektywności funkcjonowania Spółki. Jednym z podstawowych celów finansowania przez Spółkę świąt branżowych jest zatem cel pracowniczy - zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, jakim jest załoga - podstawowy zasób, dzięki któremu Spółka generuje przychody. Niezależnie od powyższego wskazuje także, że organizowanie przez Spółkę (jak również i inne podmioty działające w branży górniczo-energetycznej) świąt branżowych wynika nie tylko z oczywistych korzyści z tego płynących, ale także z wieloletniej tradycji, gdzie okoliczność organizowania tego rodzaju festynów wpisała się w obyczaj tak dalece, że stanowi normę społeczną zobowiązującą przedsiębiorców do zapewnienia istnienia takich uroczystości. Ranga tej normy znajduje uzasadnienia nie tylko w tradycji, ale także w przepisach prawa. Mianowicie, w przepisie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o stopniach górniczych, honorowych szpadach górniczych i mundurach górniczych jest mowa o istotnych z punktu widzenia branży górniczej dniach (uroczystościach). I tak wskazana ustawa stanowi o: 1) świętach państwowych, 2) Dniu Górnika, 3) uroczystościach dekoracji orderami, odznaczeniami państwowymi i odznakami, 4) uroczystościach nadania stopnia górniczego i wręczenia honorowej szpady górniczej, 5) innych uroczystościach, ceremoniach i wystąpieniach ważnych dla środowiska górniczego. Zakorzeniony w polskiej tradycji zwyczaj organizowania świąt branżowych znalazł zatem odzwierciedlenie w aktach normatywnych kształtujących porządek prawny Rzeczypospolitej Polskiej. Doniosłość świąt branżowych i obowiązek ich respektowania przez Spółkę wynika nie tylko z ww. ustawy, ale również z przepisów prawa pracy, kształtowanych w tym przypadku postanowieniami ZUZP i PUZP (np. z UZP Pr. Wg. Br, czy PUZP Pr. Prz. Ener.). Dostrzegając znaczenie przedmiotowych uroczystości Wnioskodawca świadomie zobowiązał się bowiem udzielić swoim pracownikom dnia wolnego od pracy. W konsekwencji Spółka udzielając swoim pracownikom takiego dnia jest także zwyczajowo zobowiązana do zorganizowania uroczystości mającej na celu uczczenie istniejącej w branży tradycji. Co za tym idzie, skoro akty rangi ustawowej oraz przepisy innych aktów kształtujących normy prawa pracy sankcjonują polską tradycję świąt branżowych kształtującą zasady współżycia społecznego, wymieniając expressis verbis mające doniosłe znaczenie dla branży górniczej uroczystości, święta bądź ceremonie (które to dni są dniami wolnymi od pracy), to uzasadnionym jest wniosek, iż sfinansowanie przez Spółkę kosztów takich wydarzeń stanowi realizację nałożonego na nią obowiązku w tym zakresie. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 94 pkt 10 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej: KP), „pracodawca jest obowiązany w szczególności (...) wpływać na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego." Na istotność powyższego obowiązku jako jednego z podstawowych zobowiązań pracodawcy wielokrotnie wskazywały tak doktryna, jak i sądy powszechne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2008 r. (sygn. I PK 260/07) oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2009 r. (sygn. II PK 114/09). Co więcej, naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego (tj. uczciwego działania, dobrych obyczajów, przyzwoitości, lojalności wobec pracownika) stanowi czyn niedozwolony - art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (dalej: KC) w związku z art. 300 KP. Istotnym jest także fakt, iż tak doktryna, jak i orzecznictwo przyjmuje, że umowa o pracę zobowiązuje nie tylko do świadczeń w niej wyrażonych, ale wywołuje również skutki, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów (art. 56 KC w zw. z art. 3 00 KP). Mając na uwadze powyższe, skoro organizacja świąt branżowych stanowi przejaw dobrego obyczaju (ustalonego zwyczaju) usankcjonowanego przepisami ustawy o stopniach górniczych a wywiązanie się z ww. oczekiwanego zachowania stanowi przejaw respektowania i kształtowania zasad współżycia społecznego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca organizując i finansując koszty świąt branżowych wypełnia nałożone na niego obowiązki z zakresu prawa pracy. Z kolei fakt, iż naruszenie przez pracodawcę ww. obyczajów (będących elementem zasad współżycia społecznego) może narazić Wnioskodawcę na odpowiedzialność odszkodowawczą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 2003 r. (sygn. I PK 273/02); por. T. Czech, Zasady współżycia społecznego a odpowiedzialność deliktowa, PiP 2008, nr 12, s. 39; por. też wyrok sądu apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 grudnia 2006 r. (sygn. III APa 170/05) wywiązanie się przez Wnioskodawcę z ww. obowiązku stanowi zabezpieczenie źródeł jego przychodów. Powyższe potwierdza, że poniesienie przez Spółkę wydatków na organizację świąt branżowych stanowi realizację obowiązków pracodawcy wynikających z Kodeksu Pracy. Skoro zatem Spółka zobowiązana jest do ponoszenia tego rodzaju wydatków (taką formę zachowania narzucają Spółce zasady współżycia społecznego), to Spółka realizując obowiązki wynikające z przepisów prawa pracy powinna być uprawniona do zaliczania przedmiotowych wydatków w ciężar kosztów swojej działalności. Spółka nie może bowiem ponosić negatywnych konsekwencji określonych zachowań, które zostały jej narzucone wbrew jej woli. Potwierdzeniem prawidłowości przedstawionego stanowiska może być przykładowo indywidualna interpretacja prawa podatkowego wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 listopada 2010 r. (sygn. IBPBI/2/423-1536/1 O/AK), w której organ podatkowy stwierdził, że „(...) Spółka zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy" a co za tym idzie „(...) skoro Spółka została zobowiązana na mocy zbiorowego układu pracy do zapewnienia pracownikom określonych świadczeń to wydatki ponoszone przez Spółkę na te świadczenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.” Z powyższego, w sposób jednoznaczny wynika, iż zobowiązanie przedsiębiorców do określonych zachowań skutkować powinno prawem po ich stronie do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów tak poniesionych wydatków. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, spełniony został ustawowy wymóg celowości wydatków pozwalający na uznanie ich za koszty uzyskania przychodów. Z uwagi na fakt, iż Spółka ponosi przedmiotowe wydatki ze środków własnych (dochodzi do uszczuplenia jej zasobów majątkowych) uznać należy, że i ten warunek został spełniony. Następnie Spółka podkreśla że Jej zdaniem wydatki na organizację imprez opisanych w stanie faktycznym nie stanowią kosztów reprezentacji. Spółka wskazuje, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia reprezentacji. Zasadnym jest zatem posiłkowanie się w tym zakresie wykładnią językową tego pojęcia. I tak, zgodnie z definicją zawartą w Nowym Słowniku Języka Polskiego (PWN, Warszawa 2003) reprezentacja to „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną". Podobnie w Słowniku wyrazów obcych PWN (red. J. Tokarski, Warszawa 1988, s. 644). W Małym słowniku języka polskiego (red. E. Sobol, Warszawa 1997, s. 780) autorka wskazuje, że w języku potocznym reprezentacja to „wystawność życia, okazałość, zwłaszcza z chęci popisania się przed kimś". Przenosząc definicję słownikową na grunt ustawy o CIT, stwierdzić należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (przedsiębiorcy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. W omawianym stanie faktycznym zdaniem Spółki poniesione wydatki nie spełniają powyższej definicji reprezentacji. Celem przedmiotowych wydatków jest bowiem budowanie pozytywnego wizerunku Spółki jako społecznie odpowiedzialnego podmiotu dbającego o kultywowanie tradycji branżowych. Nie można w takim przypadku mówić o spełnieniu przesłanki okazałości i wystawności. Organizowane imprezy nie mają bowiem na celu wprawianie uczestników w zachwyt nad ich formą. Stanowią wyłącznie alternatywny sposób spędzania wolnego czasu sprzyjający zacieśnianiu więzi społecznych i gruntujących pozycje Spółki jako przyjaznego przedsiębiorcy. W tym miejscu Wnioskodawca przytacza także interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 stycznia 2009 r. (sygn. IPPB5/423-155/08-2/MW). W interpretacji tej organ podatkowy stwierdził, że „wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na nabycie kwiatów doniczkowych, donic i artykułów dekoracyjnych należy (...) potraktować jak koszty związane z funkcjonowaniem firmy i zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodów, o ile są racjonalne i wykazują związek przyczynowo - skutkowy z przychodami oraz spełniają wymogi określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Gdyby ww. dekoracje przekraczały zwyczajowo przyjęte normy w danej branży czy okolicy, były nadzwyczaj wystawne, bardziej ekskluzywne, wytworne, odpowiednio drogie, poprawiały znacząco estetyczny wizerunek firmy oraz były umieszczane wyłącznie w pomieszczeniach, gdzie przyjmowani są zazwyczaj tylko określeni klienci (np. sala konferencyjna, biura osób reprezentujących Spółkę), wtedy zastosowanie znalazłby przepis art. 16 ust 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. wydatki Spółki, na wystawne dekoracje, nie mogłyby zostać uznane przez Spółkę za koszty uzyskania przychodów. Wydatki na zakup kwiatów doniczkowych, donic, dekoracji świątecznych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, mając na uwadze fakt, że wystrój świąteczny jest w obecnych warunkach rynkowych wymogiem stawianym przez klientów. W świetle powyższego uznać należy, iż wydatki te nie wyczerpują wskazanej definicji reprezentacji." Choć powyższa interpretacja dotyczy zakupu kwiatów do biura, to jednak z przedstawionej przez Dyrektora Izby Skarbowej argumentacji jasno wynika, że o reprezentacji można mówić dopiero w sytuacji, gdy ponoszone wydatki przekraczają zwyczajowo przyjęte normy w danej branży. Tym samym, skoro od kilkudziesięciu lat normą w branżach, w których działa Wnioskodawca, jest organizowanie świąt branżowych, ponoszone na te cele wydatki uznać należy za mieszczące się w zwyczajowych kosztach funkcjonowania Wnioskodawcy. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, skoro przedmiotowe wydatki nie przekraczają zwyczajowo przyjętych norm w branży górniczo-energetycznej, a co za tym idzie nie noszą cech reprezentacji, brak jest podstaw by przypisać im przymiot kosztowości na gruncie ustawy o CIT. Podobnie jak w przypadku reprezentacji, w przepisach podatkowych nie definiuje się pojęcia reklamy. Reklama, według Słownika języka polskiego (red. W. Doroszewski, t. 7, Warszawa 1965) to: „rozpowszechnianie informacji o usługach, towarach, miejscach i możliwościach nabycia towarów, o uzdrowiskach, wycieczkach itp.". Według Słownika języka polskiego (red. M Szymczak, t. 3, Warszawa 1994) reklama to: „rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi". Mając na uwadze powyższe definicję oraz charakter działań podejmowanych przez Spółkę w ramach organizowanych świąt branżowych należy stwierdzić, iż imprezy te mają zarówno charakter integracyjny jak i reklamowy. Spółka wskazuje, iż w przypadku organizacji imprez o charakterze otwartym, duży nacisk kładziony jest na promocję i reklamę Spółki już na etapie przygotowania programu obchodów poszczególnych imprez, drukowania plakatów z tymże programem. Spółka dba o umieszczenie znaków firmowych na bilbordach opatrzonych hasłami reklamowymi, tablicach informacyjnych, balonach z reklamą, w odpowiednio wyeksponowanych miejscach. Biorąc dodatkowo pod uwagę oddziałową strukturę Spółki, ww. imprezy niewątpliwie przyczyniają się do większej integracji pracowników, którzy na co dzień kontaktują się ze sobą tylko telefonicznie lub za pomocą poczty elektronicznej. Osobiste poznanie się w trakcie takich uroczystości z pewnością poprawia jakość wzajemnych kontaktów, a także ułatwia rozwiązywanie problemów i pokonywanie barier, jakie napotykają oni w trakcie codziennej współpracy. Nie bez znaczenia w procesie motywowania pracowników pozostaje również fakt, iż Spółka podczas organizowanych imprez nagradza, wyróżnia, odznacza swoich pracowników i inne osoby współpracujące ze Spółką. W ten sposób kształtowany jest pozytywny wizerunek pracodawcy, który nie tylko wymaga i dba o warunki pracy, ale także potrafi docenić trud pracy i zaangażowanie swoich podwładnych. Podsumowując, w ocenie Spółki wydatki ponoszone na organizację imprez branżowych przykładowo Dzień Energetyka, Dzień Górnika stanowić powinny Jej koszty uzyskania przychodów. Analogicznej wykładni podobnych stanów faktycznych dokonały organy podatkowe w poniższych interpretacjach:
Zdaniem Wnioskodawcy moment zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zależy od charakteru jego przynajmniej potencjalnego wpływu na przychody podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy ogólną zasadą jest, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Ponadto w ust. 4b i 4c ww. artykułu ustawodawca przewidział dodatkowe rozwiązania w sytuacjach szczególnych. Tymczasem ust. 4d określa moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Mianowicie tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów należy zaliczać w ciężar kosztów podatkowych w momencie ich poniesienia lub, w przypadku kosztów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy, gdy nie można określić jaka ich część dotyczy danego roku, proporcjonalnie do długości tego okresu. Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
„Pośrednie" koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - często nie jest możliwe ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy. Mając na uwadze powyższe zdaniem Spółki przyjąć należy, że zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT wydatki poniesione przez Spółkę w związku z organizacją świąt branżowych stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, które są potrącalne w dacie ich poniesienia. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na organizację świąt branżowych o charakterze zamkniętym (pytanie nr 1) w części przypadającej na:
Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego". Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Kosztami podatkowymi są m.in. tzw. „koszty pracownicze”. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w celu ich integracji, np. w postaci organizacji dla nich spotkań szkoleniowo – integracyjnych (w tym wyjazdowych), spotkań integracyjnych grupy pracowników, spotkań okolicznościowych z okazji świąt lub innych ważnych wydarzeń, spotkań informacyjno – integracyjnych. Są one bowiem związane z prowadzoną przez podatnika działalnością, mają na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji wpłynie na zwiększenie efektywności ich pracy). W każdej sytuacji jednakże trzeba sprawdzić, jaki jest cel takiego spotkania. W przypadku, jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie spotkania integracyjnego mającego na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników z firmą, budowanie zespołu, poprawy atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych. Jeśli jednak spotkanie nie służy takiemu celowi, a przebywanie pracowników ze sobą czy konsumpcja są celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, iż wydatki poniesione na organizację takiej imprezy mają związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów. W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. Treść przywołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:
Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że zakres przedmiotowy wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, wyznacza słownikowe znaczenie pojęcia reprezentacja. Oznacza to, że wymienione przykładowo w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty związane z usługami gastronomicznymi, zakupem żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie stanowią kosztów podatkowych w sytuacji, w której realizują cel jakim jest reprezentacja. Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiują pojęcia "reprezentacja”, ani też nie odsyłają do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania jego zakresu znaczeniowego. Interpretacji tego pojęcia należy dokonać w oparciu o wykładnię językową, która przy rozwiązywaniu problemów podatkowych jest metodą podstawową. Takie stanowisko zajął również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2004 r., sygn. SN V KK 337/03, stwierdzając, że w procesie wykładni pierwszeństwo mają dyrektywy językowe. Według Słownika języka polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996, pod redakcją prof. Mieczysława Szymczaka, „reprezentacja” to grupa osób, instytucja występująca w czyimś imieniu, reprezentująca czyjeś interesy, przedstawicielstwo, okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. W związku z powyższą definicją na gruncie ustawy podatkowej należy przyjąć, że reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika wiążące się z okazałością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że analizując pojęcie reprezentacji należy uznać, że jest to takie działanie podatnika, które ma na celu utrzymanie kontaktów oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami, przyjmowanie i utrzymywanie delegacji lub kontrahentów, uczestniczenie w przyjęciach. Za wydatki związane z reprezentacją należy uznać te, które mają na celu kształtowanie własnego wizerunku firmy, powodujące pozytywne postrzeganie przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, co z kolei stanowi zachętę do podejmowania rozmów, czy współpracy. Takie wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca organizuje obchody uroczystości branżowych, które są adresowane do pracowników Spółki i ich rodzin, obywateli będących konsumentami dóbr wytwarzanych przez Spółkę oraz lokalnych społeczności, jak również centralnych i lokalnych władz. Główne imprezy branżowe organizowane corocznie przez Spółkę są związane z obchodami Dnia Górnika oraz Dnia Energetyka (dalej: święta branżowe). Obchody świąt branżowych obejmują:
W ramach opisanych imprez organizowane są uroczyste akademie, festyny, koncerty, sympozja techniczne, konkursy, zabawy, zawody sportowe, rajd rowerowy i samochodowy, zawody wędkarskie, turniej szachowy, zawody krótkofalowców oraz ogólnopolska spartakiada energetyki. Formą zaproszeń dla pracowników, ich rodzin oraz społeczności lokalnej są między innymi plakaty rozwieszane w mieście, informacje w mediach lokalnych, gazetce pracowniczej oraz radiowęźle zakładowym. W przypadku Imprez zamkniętych zazwyczaj wysyłane są zaproszenia. Udział w omawianych imprezach jest dobrowolny. Ze względów praktycznych Spółka nie prowadzi ewidencji osób, które wzięły udział w poszczególnych imprezach. Nie jest zatem możliwe określenie wysokości wydatków poniesionych na organizację danego spotkania przypadających na jednego uczestnika. Spotkania zamknięte przybierają formę uroczystych akademii, w trakcie których wygłaszane są przemówienia i przekazywane informacje m.in. o osiągnięciach Spółki, wybranych kierunkach : strategiach rozwoju jej działalności oraz wyznaczonych na dany okres celach biznesowych. Przedstawiciele Zarządu Spółki dziękują pracownikom za wkład w jej rozwój, wręczane są odznaczenia dla zasłużonych pracowników i gości. Przewidziany jest także program artystyczny oraz poczęstunek. W zależności od rangi i wielkości imprezy są one organizowane w obiektach należących do Spółki jak i na zewnątrz w obiektach wynajętych w tym celu. W związku z tym Spółka ponosi m.in. koszty przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, koszty wynajęcia sali, koszty zaproszeń, usługi cateringowe lub gastronomiczne, koszty rejestracji fotograficznej lub wizualnej, oprawę muzyczną, kwiaty dla odznaczonych pracowników, odznaczenia branżowe i gadżety z logo Spółki. Wszystkie te wydatki finansowane są ze środków obrotowych. Ich wysokość nie jest uzależniona od ilości osób uczestniczących w spotkaniach integracyjnych i okolicznościowych, zazwyczaj ponoszone są w sposób zryczałtowany. Organizacją imprez zajmują się pracownicy Spółki oraz członkowie Stowarzyszeń, Kół i Klubów działających przy Spółce. Organizacja niektórych imprez jest zlecana firmom zewnętrznym. Poszczególne usługi kupowane są od niezależnych dostawców (tj. min. zakup nagród, transport, druk plakatów i ogłoszeń, wynajem obiektów sportowych i sal konferencyjnych, zabezpieczenie medyczne, ochrona i ubezpieczenie zbiorowe organizowanych imprez, oprawa artystyczna, usługi gastronomiczne). Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki na organizację spotkania o charakterze zamkniętym z okazji święta branżowego, tzw. Dnia Górnika w poszczególnych Zakładach Spółki oraz poza ich siedzibami w części przypadającej na pracowników i emerytów, jeśli nie noszą znamion wystawności, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na ich charakter są to koszty pośrednie i stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w dacie ich poniesienia. Natomiast w przypadku udziału w spotkaniu z okazji święta branżowego, tzw. Dnia Górnika zaproszonych gości m.in. przedstawicieli władz i społeczności lokalnych oraz przedstawicieli firm współpracujących ze Spółką, wydatki na organizację imprezy w części proporcjonalnie przypadającej na te osoby, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Spotkania z tymi osobami mają charakter oficjalny, kształtują wizerunek firmy, powodujący pozytywne postrzeganie przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne i jako wydatki reprezentacyjne, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak również prawidłowym udokumentowaniem. Trzeba pamiętać, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne z tego faktu w postaci w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Dodatkowo należy zauważyć, że powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych oraz indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego innych organów są rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie stanowią powszechnie obowiązującego prawa podatkowego. Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.