INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących amortyzacji czasowo zaprzestanego używania danego składnika majątkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów dotyczących: kosztów czynszu oraz dodatkowych kar wynikających z zerwania umów najmu, amortyzacji czasowo zaprzestanego używania danego składnika majątkowego oraz niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. Wniosek został uzupełniony w dniu 9 grudnia 2009 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 26 listopada 2009 r., nr IPPB3/423-760/09-3/JG o brakującą drugą stronę wniosku ORD-IN zawierającą opis stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi sprzedaż wyrobów farmaceutycznych, leków oraz kosmetyków. Posiada sieć aptek w całej Polsce, które są zlokalizowane w różnych punktach, m. in. centra handlowe, szpitale, przychodnie i obiekty wolnostojące. Spółka użytkuje te lokale na podstawie umów najmu. Przed rozpoczęciem sprzedaży Spółka dokonuje adaptacji lokalu na potrzeby prowadzonej działalności polegającej przede wszystkim na przebudowie ścianek, montażu wyposażenia aptecznego (specjalistyczny sprzęt medyczny, meble apteczne), witryn zewnętrznych, założeniu przyłączy telefonicznych i elektrycznych. Dla celów podatkowych Spółka traktuje poszczególne obiekty jako „inwestycje w obcym obiekcie”.

Umowy najmu są z zasady umowami długoterminowymi, podpisywane są na kilka lat, standardem jest okres pięcioletni, jednak nie jest to sztywną regułą. Zatem okres użytkowania takiej inwestycji w większości przypadków nie pokrywa się z okresem, w którym zgodnie z przepisami podatkowymi należy dokonać odpisów amortyzacyjnych tej inwestycji. W świetle regulacji podatkowych okres ten nie może być krótszy niż dziesięć lat. Oprócz kosztów czynszu wynikającego z umowy najmu, Spółka ponosi koszty eksploatacyjne w danym obiekcie. Z różnych przyczyn po zakończeniu umowy najmu, Spółka nie zawsze negocjuje z właścicielem lokalu jej przedłużenie. Czasami samodzielnie podejmuje decyzję o zaprzestaniu działalności (sprzedaży) w niektórych lokalizacjach. Główną przyczyną takich decyzji są niskie utargi z tytułu sprzedaży. Utargi te nie pokrywają nawet w części kosztów zatrudniania personelu oraz kosztów mediów w danej aptece. Dlatego Zarząd decyduje o zamknięciu danej lokalizacji. Zgodnie z podpisanymi umowami najmu w przypadkach, kiedy Spółka zaprzestaje sprzedaży, często jest zobowiązana do zapłaty dodatkowych kar lub odszkodowań z tytułu nieprzestrzegania warunków umownych. Jednak z ekonomicznego punktu widzenia bardziej opłacalne dla Spółki jest ponoszenie tych kosztów niż zatrudnianie pracowników oraz pokrywanie wydatków eksploatacyjnych. Sprzęt komputerowy, drukarki fiskalne, niektóre elementy wyposażania zostają zabrane z danej lokalizacji do magazynu. Jeżeli w/w rzeczy utraciły przydatność do dalszego użytkowania zostają fizycznie zniszczone. Natomiast jeżeli mogą być jeszcze wykorzystane w działalności, Spółka przenosi je do innych lokalizacji. Jednak występują takie sytuacje, że takie środki trwale są czasowo wyłączone z użytkowania

W celu optymalizacji kosztów Zarząd podejmuje próby renegocjacji umów najmu, które mają na celu zmniejszenie czynszu lub dodatkowych kar. Zdarza się również, że Spółka znajduje nowego Najemcę lokalu. W przypadku, kiedy nowy Najemca prowadzi taki sam rodzaj działalności, czasami Spółka dokonuje na rzecz nowego Najemcy sprzedaży wyposażenia (meble apteczne, sprzęt komputerowy, elementy ekspedycji, pozostałe wyposażenie, instalacje itp.). Niektóre umowy Najmu przewidują również, że Spółka po zakończeniu umowy najmu jest obowiązana do pozostawienia lokalu w stanie pierwotnym, tzn. musi dokonać fizycznej likwidacji poniesionych nakładów na taką inwestycję. W pozostałych przypadkach Spółka umawia się z Wynajmującym na odszkodowanie z tytułu poniesionych nakładów w lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy koszty czynszu oraz dodatkowych kar wynikających z zawarcia umów najmu, w przypadku gdy dana apteka nie prowadzi sprzedaży stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów...
2. Czy czasowe zaprzestanie używania danego składnika majątkowego (wyposażenia aptek) powoduje, że jego amortyzacja podatkowa powinna być wstrzymana lub odpisy amortyzacyjne nie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu...
3. Czy niezamortyzowana część inwestycji w obcym obiekcie stanowi koszt uzyskania przychodu w przypadku:
   
   a) zakończenia umowy najmu i przekazania Wynajmującemu lokalu z pozostawieniem poczynionych nakładów;
   b) zakończenia umowy najmu i przekazania Wynajmującemu lokalu w stanie pierwotnym;
   c) sprzedaży inwestycji nowemu Najemcy...
   
   

Przedmiotowa interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie nr 2) wniosku, w pozostałej części wydane zostaną odrębne interpretacje indywidualne.

Stanowisko Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m ww. ustawy z uwzględnieniem art. 16. W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: - budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością

- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy (tj. umowy leasingu). W kontekście analizowanego zagadnienia najważniejszą z przesłanek determinującą dokonywanie podatkowych odpisów amortyzacyjnych jest warunek wykorzystywania składników majątku na potrzeby związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Określenie składniki majątku „wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą” ustawodawca rozumiał szeroko, w myśl czego odpisom amortyzacyjnym podlegają generalnie składniki majątku przeznaczone przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Sformułowanie „wykorzystywane” nie powinno być utożsamiane ze sformułowaniem „używaniem”, które jest określeniem węższym, kojarzonym raczej z fizycznym wykorzystywaniem składnika majątkowego w określonym czasie. Określenie „wykorzystywane” jest niejako oderwane od przesłanki fizycznego używania w danym okresie i według Spółki wiąże się z koncepcją ogólnego przeznaczenia danego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeżeli środek trwały nie jest okresowo wykorzystywany w prowadzonej działalności z powodu ograniczenia sprzedaży czy zamówień, to stan taki nie wpływa na dokonywane bieżąco odpisy amortyzacyjne. Obowiązek przerwania dokonywania takich odpisów nie wynika ani z przepisów podatkowych, ani logiki odpisu amortyzacyjnego. Odpis taki jest bowiem odzwierciedleniem zużycia środka trwałego, które następuje również podczas okresowego niewykorzystania. Odpis amortyzacyjny uwzględnia zarówno zużycie fizyczne, jak i tzw. moralne, odzwierciedlające „starzenie się” środka trwałego na skutek zmian technologii i postępu technicznego. Dodatkowo należy zauważyć, że ustawy podatkowe przy uregulowaniach dotyczących amortyzacji nie formułują warunku, aby używanie danego środka trwałego wiązało się z osiągnięciem konkretnego przychodu lub aby tylko w okresach osiągania tych przychodów można było dokonywać odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów podatkowych. Wprawdzie art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza zakaz amortyzacji składników majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której dotychczas były używane, ale nie ma on zastosowania do środków trwałych chwilowo niewykorzystywanych z uwagi np. na zaprzestanie sprzedaży w jednej z aptek. W świetle powyższego czasowe zaprzestanie używania poszczególnych składników majątkowych nie wyklucza dokonywania odpisów amortyzacyjnych, które stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.