INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 14 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie produkcji ceramicznych wyrobów sanitarnych, produkcji płytek ceramicznych, sprzedaży hurtowej wyrobów metalowych, porcelanowych ceramicznych i szklanych do użytku domowego, tapet i środków czystości.

W dniu 10 lipca 2000 r. dokonał zakupu fabrycznie nowego samochodu osobowego przeznaczonego na cele prywatne.

Cena wraz z wszelkimi danymi samochodu zostały oznaczone w treści faktury VAT wystawionej dnia 10 lipca 2000 r.

W roku 2009 (19 października) Wnioskodawca postanowił wnieść wspomniany samochód od majątku prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa w charakterze środka trwałego.

Pojazd ten został przeznaczony do korzystania w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Na jakiej zasadzie należy dokonać obliczenia wartości początkowej środka trwałego wnoszonego do majątku przedsiębiorstwa z majątku prywatnego podatnika...

Czy wartość początkowa środka trwałego jest określona w oparciu o pierwotną cenę nabycia, skoro środek trwały został nabyty w drodze kupna i cena jego zakupu jest znana...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna stanowi cena nabycia zdefiniowana w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), a także w art. 28 ust. 2 i 8 ustawy o rachunkowości, z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Cena nabycia to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, jak też załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, opusty, inne podobne zmniejszenia i odzyski.

Wnioskodawca wyraża pogląd, iż w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia składnika aktywów, a w szczególności przyjętego nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny – jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego przedmiotu – a więc aktualnej ceny rynkowej.

Dla celów podatkowych wartością początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna jest zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, cena jego nabycia. W przypadku gdy ceny nabycia nie można ustalić, wartość początkową ustala się na zasadach określonych w art. 22g ust. 8 ww. ustawy. Jest to wartość ustalona przez podatnika. Przy ustalaniu tej wartości podatnik musi uwzględnić cenę rynkową wprowadzanego środka trwałego z grudnia roku poprzedzającego rok wprowadzenia go do ewidencji oraz stan i stopień jego zużycia.

Zasadne jest zatem, zdaniem Wnioskodawcy, uznanie, iż wartością początkową wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, będzie cena nabycia – jeżeli można ją ustalić. Dopiero gdy jej ustalenie jest niemożliwe, za wartość początkową przyjmuje się cenę rynkową ustaloną w oparciu o art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (oraz odpowiednio art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości).

Jeżeli właściciel samochodu osobowego w chwili wnoszenia takiej rzeczy ruchomej jako środka trwałego do przedsiębiorstwa jest w stanie wykazać się posiadaniem faktury zakupu wspomnianego samochodu sprzed paru lat, należy więc, w myśl przytoczonych przepisów, brać pod uwagę cenę istniejącą w chwili zakupu pojazdu, która jednocześnie stanowi wartość początkową środka trwałego.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

• interpretację indywidualną z dnia 9 lutego 2009 r., Znak: IPPB1/415-1403/08-2/IF, wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretację indywidualną z dnia 21 maja 2009 r., Znak: IPPB1/415-210/09-3/MT, wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretację indywidualną z dnia 28 maja 2008 r., Znak: IPPB1/415-390/08-3/JK, wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretację indywidualną z dnia 15 kwietnia 2008 r., Znak: IPPB1/415-55/08-4/AJ, wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie,
• interpretację indywidualną z dnia 25 lipca 2008 r., Znak: IBPB1/415-337/08/WRz wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, iż cena nabycia o której mowa w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), została zdefiniowana w art. 22g ust. 3 tej ustawy, zgodnie z którym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W konsekwencji cenę nabycia wskazanego we wniosku środka trwałego ustalić należy na podstawie ww. przepisów prawa, a nie na podstawie powołanego we wniosku art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.