INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 10.12.2009 r. (data wpływu 23.12.2009 r.) oraz piśmie (data nadania 12.02.2010 r.), (data wpływu 16.02.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-971/09-2/MT z dnia 29.01.2010 r. (data nadania 01.02.2010 r., data doręczenia 06.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu niemieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.12.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą (sklep) w lokalu niemieszkalnym wytworzonym we własnym zakresie. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkowa lokalu dla celów amortyzacji powinna być ustalona według kosztów wytworzenia. Ponieważ budowa ww. lokalu miała miejsce przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i Wnioskodawczyni nie przewidziała konieczności gromadzenia pełnej dokumentacji kosztowej dla celów przyszłej amortyzacji, w chwili obecnej nie posiada części dokumentów potwierdzających poniesione wydatki.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 29.01.2010 r. Nr IPPB1/415-971/09-2/MT Wnioskodawczyni uzupełniła swój wniosek w dniu 16.02.2010 r. informując, iż:

• działalność gospodarczą prowadzi od 14.04.2007 r.

• budowa lokalu niemieszkalnego została zakończona w grudniu 2006 r.,

• przedmiotowy lokal został wytworzony w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej (prowadzenie sklepu),

• działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych (do 31.12.2009 r. – podatek liniowy 19%, od 01.01.2010 r. – podatek według skali).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji częściowego braku dokumentów potwierdzających poniesione koszty, Wnioskodawczyni może je określić „z pamięci” i zaliczyć do kosztu wytworzenia środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawczyni określenie kosztów wytworzenia lokalu niemieszkalnego „z pamięci” jest możliwe. Argumentem przemawiającym za takim rozwiązaniem jest fakt, że omawiany lokal niemieszkalny był budowany w czasie, kiedy Wnioskodawczyni była jeszcze osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej i w związku z tym nie była zobowiązana do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie. Ponadto art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszcza wycenę środka trwałego dokonaną przez podatnika w sytuacji, , kiedy nie można ustalić jego ceny nabycia (brak dokumentu zakupu), gdy środek trwały był nabyty przed dniem założenia ewidencji. Zdaniem Wnioskodawczyni taką samą możliwość powinien mieć podatnik, który wytworzył środek trwały we własnym zakresie przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i nie posiada kompletnej dokumentacji kosztowej.

Jednocześnie Wnioskodawczyni uważa, że ustalenie wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie na podstawie tylko części poniesionych kosztów (tylko tych dokumentowanych) byłoby krzywdzące dla podatnika i nie odzwierciedlałoby prawdziwej wartości amortyzowanego majątku trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (…).

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg kosztów wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego środka trwałego.

Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego zgodnie z generalną zasadą ustanowioną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy musi być spowodowana szczególnymi, wyjątkowymi okolicznościami. Za takie można uznać sytuację, gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Niemniej jednak istotnym jest również fakt z jakim przeznaczeniem ww. nieruchomość została wybudowana. W sytuacji wybudowania budynku użytkowego z zamiarem wykorzystywania go w działalności gospodarczej, podatnik obowiązany jest do gromadzenia dowodów dokumentujących wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni określiła, iż: ”przedmiotowy lokal został wytworzony w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej (prowadzenie sklepu).” Budowa została zakończona w grudniu 2006 r., natomiast działalność gospodarczą Wnioskodawczyni podjęła w kwietniu 2007 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie może określić „z pamięci” kosztów wytworzenia środka trwałego. Budując lokal niemieszkalny z zamiarem wykorzystywania go w działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni była zobowiązana do gromadzenia dokumentów potwierdzających poniesione koszty. W związku z powyższym Wnioskodawczyni winna ustalić wartość początkową lokalu niemieszkalnego według kosztu wytworzenia tego lokalu w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany przez Wnioskodawczynię art. 22g ust. 8 nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.