INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania zamontowanego dźwigu towarowego do środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania dźwigu towarowego do środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka „P” wynajęła własny lokal użytkowy usytuowany na parterze wraz z piwnicą firmie R. Najem stanowi przedmiot działalności Spółki,

Strony ustaliły w ramach umowy najmu, iż wynajmujący zainstaluje dźwig towarowy, a koszty dźwigu, jego instalacji oraz 15% prowizji za nadzór nad inwestycją zafakturuje na najemcę. Dla najemcy oprócz comiesięcznego czynszu opłata za zamontowanie dźwigu towarowego stanowi jednorazowy dodatkowy czynsz. W szybie istniejącym w wynajmowanym lokalu został zainstalowany dźwig towarowy o udźwigu 750 kg z napędem hydraulicznym. Prowadnice, po których porusza się dźwig są przykręcone śrubami do ścian szybu. Całe zadanie inwestycyjne zostało zakończone.

Spółka „P” zakwalifikowała dźwig do grupy 6 KŚT do rodzaju 640 dźwigi osobowe i towarowe oraz wprowadziła do ewidencji środków trwałych.

Koszt całego przedsięwzięcia wyniósł 82.900 zł netto. Spółka „P” zafakturowała na najemcę 95 336 zł netto.

Ponieważ przychód powstał w dacie faktury, Spółka postanowiła skorzystać ze statusu małego podatnika w zakresie jednorazowej amortyzacji dźwigu towarowego. Małym podatnikom przysługuje prawo do jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 KŚT.

Ponadto w złożonym wniosku Wnioskodawca powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 25 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Bk 469/08 (źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych), - cytat „Owszem, w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 6 - Urządzenia techniczne, pod pozycją 640 widnieją dźwigi osobowe i towarowe, jednakże mogą one stanowić środek trwały jedynie wówczas, gdy stanowić będą odrębny obiekt budowlany, a nie część składową i funkcjonalną budynku. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sądu, zamontowany dźwig osobowy w budynku (...) nie stanowi samodzielnego środka trwałego lecz ulepszenie budynku, a zatem o jego wartość - (...) zł powinna być zwiększona wartość początkowa budynku. Od nowej, wyższej wartości budynku powinny być dokonywane odpisy amortyzacyjne, a zatem w tym zakresie zaskarżona decyzja nie odpowiada prawu. (…).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka „P” prawidłowo do grupy 6 KŚT zakwalifikowała dźwig towarowy...

Czy nie powinna zwiększyć wartość lokalu, zaliczając poniesione wydatki do grupy 01 KŚT...

Zdaniem Wnioskodawcy nadano prawidłową kwalifikację zainstalowanemu dźwigowi. Z ww. wyroku wynika, iż dźwigi osobowe i towarowe mogą stanowić odrębny środek trwały, a nie urządzenie wchodzące w skład lokalu, gdy stanowić będą odrębny środek trwały, a nie część składową i funkcjonalną budynku.

W sytuacji Spółki „P” dźwig może zostać wymontowany i zamontowany w innym miejscu. Szyb, w którym zamontowany został dźwig jest częścią składową budynku, nie wymagał żadnych nakładów, ani przeróbek podczas instalowania dźwigu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością; maszyny, urządzenia i środki transportu; inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zmianami) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z cytowanym powyżej rozporządzeniem, do grupy 6 rodzaj 640 zalicza się dźwigi osobowe i towarowe. Powyższe wyszczególnienie sugeruje możliwą odrębność ewidencyjną wymienionych urządzeń.

Wskazać należy, iż zarówno dźwig osobowy jaki i towarowy nie musi być przypisany tylko do jednego budynku. Sama winda jest urządzeniem kompletnym, które może być zamontowane także w innych budynkach. Dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w budynkach, w których mieszczą się lokale użytkowe szczególne znaczenie mają właśnie dźwigi towarowe. Urządzenia te są wykorzystywane głownie do przemieszczania towarów i pośrednio służą osiąganiu przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionych we wniosku informacji wywieść należy, iż winda (dźwig towarowy) ujęta została w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych jako odrębny środek trwały, i została zakwalifikowana przez Wnioskodawcę do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Przedmiotowa winda może zostać wymontowana i zamontowana w innym miejscu.

Reasumując, w świetle obowiązujących przepisów i przedstawionego zdarzenie przyszłego uznać należy, iż winda (dźwig towarowy) zamontowana w budynku, w którym znajduje się lokal użytkowy będący przedmiotem najmu, stanowi odrębny środek trwały. Wobec powyższego wydatki poniesione na zakup i montaż tego urządzenia, nie spowodują konieczności powiększenia wartości początkowej wynajmowanego lokalu użytkowego.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że orzeczenie to zapadło w indywidualnej sprawie i nie jest wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie mając na uwadze fakt, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami), zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.