INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 26 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę niektórym pracownikom zabiegów rehabilitacji ruchowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę niektórym pracownikom zabiegów rehabilitacji ruchowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zatrudnia kierowców oraz pracowników rozkładających towar w magazynie hurtowni, zwanych pracownikami działu kontroli dostaw. Zadaniem kierowców jest dowóz leków do wyznaczonych odbiorców w systemie zmianowym. Kierowcy ci jak i pracownicy działu kontroli dostaw pozostają pod opieką lekarza medycyny pracy. W wyniku przeprowadzonych badań okresowych kierowców oraz pracowników działu kontroli dostaw lekarz medycyny pracy stwierdził konieczność poddania wskazanych pracowników rehabilitacji ruchowej w związku z zagrożeniem chorób kręgosłupa. Zalecenia te wydane były imiennie dla wskazanych pracowników. W wykonaniu zalecenia lekarza medycyny pracy, zakład pracy skierował wskazanych pracowników na rehabilitację ruchową, która trwała 7 dni i odbyła się w Centrum Rehabilitacji.

Istnieje szczegółowa dokumentacja zabiegów, którym pracownicy zostali poddani, potwierdzenie wykonania tych zabiegów przez pracowników oraz potwierdzenie zasadności zabiegów zgodnie z zaleceniami lekarza medycyny pracy w zakresie rehabilitacji ruchowej przez lekarza kierującego na konkretne zabiegi w Centrum Rehabilitacji.

Zgodnie z art. 212 Kodeksu Pracy osoba kierująca pracownikami jest zobowiązana zapewnić wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami zaś zgodnie z art. 207 § 2¹ Kodeksu Pracy koszty działań podejmowanych w zakresie bhp w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne są od podatku dochodowego od osób fizycznych świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o bhp, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Powołany powyżej art. 212 Kodeksu Pracy jest odrębną ustawą w rozumieniu cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 11.

Również wymieniony warunek ustawy spełnia art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 27 czerwca 1997r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004r. Nr 125, poz. 1317 ze zm.) zgodnie z którym pod pojęciem profilaktycznej opieki zdrowotnej rozumie się ogół działań zapobiegających powstawaniu i szerzeniu się niekorzystnych skutków zdrowotnych, które w sposób bezpośredni lub pośredni mają związek z warunkami albo charakterem pracy. Zaś stosownie do art. 22 cytowanej ustawy pracodawcy ponoszą koszty tych badań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczeń medycznych sfinansowana konkretnym pracownikom przez pracodawcę, a które to świadczenia są wykonaniem zalecenia lekarza medycyny pracy powinna być wliczona do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy też powinna być z tego opodatkowania wyłączona...

Zdaniem wnioskodawcy, na podstawie wyżej cytowanych przepisów wartość świadczenia medycznego sfinansowana pracownikom przez pracodawcę, które to świadczenia są wykonaniem zalecenia lekarza medycyny pracy, nie powinna być wliczona do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie powinna podlegać oskładkowaniu składkami ZUS. Nie podleganie opodatkowaniu wynika wprost z kategorycznego brzmienia art. 207 § 2¹ Kodeksu Pracy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania przez pracodawcę niektórym pracownikom zabiegów rehabilitacji ruchowej.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie obowiązków dotyczących poboru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne dokonano odrębnego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ww. ustawy określa źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wyliczone jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku służbowego i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Przenosząc powyższe na grunt opisanego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować tylko wówczas, jeżeli do przeprowadzenia u niektórych pracowników koniecznych zabiegów rehabilitacji ruchowej pracodawcę zobowiązują szczegółowe przepisy prawa pracy rangi ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na podstawie tych ustaw.

Należy podkreślić, iż ustawa z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) jest odrębną ustawą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże aby świadczenie rzeczowe zwolnione było z podatku dochodowego na podstawie powołanego powyżej przepisu, świadczenie to przysługiwać musi na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z żadnego przepisu Kodeksu pracy, jak również i z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tego Kodeksu nie wynika aby pracodawca zobowiązany był do kierowania pracowników – kierowców i pracowników rozkładających towar, zwanych pracownikami działu kontroli dostaw – na rehabilitację ruchową.

Zauważyć należy, iż powołane przez wnioskodawcę przepisy art. 207 § 2¹ i art. 212 pkt 6 Kodeksu pracy jak również przepisy art. 4 pkt 1 i art. 22 ustawy z dnia 27 czerwca 1997r. o służbie medycyny pracy (Dz. U. z 2004r. Nr 125, poz. 1317 ze zm.) nie są przepisami, z których wynikają zasady przyznawania świadczeń rzeczowych i ekwiwalentów za te świadczenia. Zgodnie bowiem z art. 207 § 2¹ Kodeksu pracy koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników. Natomiast z przepisu art. 212 pkt 6 ww. Kodeksu wynika, iż osoba kierująca pracownikami jest obowiązana zapewniać wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami.

Stosownie zaś do treści art. 4 pkt 1 ustawy o służbie medycyny pracy, który zawiera definicję – w rozumieniu tej ustawy – profilaktycznej opieki medycznej i art. 22 tej ustawy pracodawcy:

1. ponoszą koszty przeprowadzanych badań wstępnych, okresowych i kontrolnych oraz profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej ze względu na warunki pracy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach wydanych na jego podstawie;
2. finansują wybrane przez siebie świadczenia zdrowotne z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej, należące do zadań służby medycyny pracy określonych w art. 6 ust. 1.
   
   

Żaden z powołanych powyżej przepisów nie nakazuje pracodawcy finansowanie kosztów rehabilitacji ruchowej pracownika.

W związku z powyższym nie ma żadnych podstaw aby ww. świadczenia zwolnić z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto nie można przyjąć, że na podstawie art. 207 § 2¹ Kodeksu pracy koszty ww. świadczeń z tytułu rehabilitacji ruchowej ponoszone przez wnioskodawcę nie mogą obciążać pracownika. Fakt nie obciążania pracowników ponoszonymi przez pracodawcę kosztami świadczeń z tytułu rehabilitacji ruchowej nie wynika wprost z żadnego przepisu Kodeksu pracy, tak jak wynika bezpośrednio np. z art. 229, art. 232, art. 237#61451; i odpowiednio do nich wydanych rozporządzeń.

W świetle powyższego wartość świadczenia w postaci sfinansowania przez wnioskodawcę niektórym pracownikom zabiegów rehabilitacji ruchowej jako nie zwolniona z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia tych pracowników w miesiącu, w którym dokonuje sfinansowania (zapłaty) za ww. zabiegi i od łącznej kwoty obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczki na podatek zgodnie z art. 31, art. 32 i art. 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.