INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 09 października 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania kosztu uczestnictwa w wycieczce mieszkańcom i ich dzieciom w ramach akcji „Lato w mieście” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 września 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania kosztu uczestnictwa w wycieczce mieszkańcom i ich dzieciom w ramach akcji „Lato w mieście”.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Rada osiedla będąca jednostką pomocniczą – jednostki samorządu terytorialnego, którą jest gmina, zorganizowała wycieczkę dla mieszkańców i dzieci w ramach akcji „Lato w mieście”. Zgodnie z art. 5 ustawy o samorządzie gminnym, gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednostką pomocniczą może być również położone na terenie gminy miasto. Jednostkę pomocniczą tworzy rada gminy, w drodze uchwały, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami lub z ich inicjatywy. Zasady tworzenia, łączenia, podziału oraz znoszenia jednostki pomocniczej określa statut gminy. Przepis art. 35 wyżej cytowanej ustawy stanowi, że organizację i zakres działania jednostki pomocniczej określa rada gminy odrębnym statutem, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami. Statut może przewidywać powołanie jednostki niższego rzędu w ramach jednostki pomocniczej. Statut jednostki pomocniczej określa w szczególności: nazwę i obszar jednostki pomocniczej, zasady i tryb wyborów organów jednostki pomocniczej, organizację i zadania organów jednostki pomocniczej zakres zadań przekazywanych jednostce przez gminę oraz sposób ich realizacji, zakres i formy kontroli oraz nadzoru organów gminy nad działalnością organów jednostki pomocniczej. Statut Miasta w § 72 określa, ze jednostkami pomocniczymi miasta są rady osiedla. O utworzeniu, połączeniu, podziale i zniesieniu osiedla rozstrzyga rada w drodze uchwały, z uwzględnieniem następujących zasad:

• inicjatorem utworzenia, połączenia, podziału lub zniesienia osiedla mogą być mieszkańcy obszaru, który obejmuje to osiedle lub ma obejmować, albo organy miasta,
• utworzenie, połączenie, podział lub zniesienia osiedla musi zostać poprzedzone konsultacjami, których tryb określa rada odrębną uchwałą,
• projekt granic osiedla sporządza prezydent w uzgodnieniu z inicjatorami,
• przebieg granic osiedla powinien, w miarę możliwości, uwzględnić naturalne uwarunkowania przestrzenne, komunikacyjne i więzi społeczne.
  
  

Wspólnotę lokalną danego osiedla stanowią jego mieszkańcy. Organizację i zakres działania każdej rady określa statut. Do zakresu działania rady osiedla należy m.in. organizowanie mieszkańców do udziału w rozwiązywaniu spraw socjalno-bytowych, kulturalnych, sportu i wypoczynku, zdrowia, infrastruktury, ładu i porządku w miejscu zamieszkania.

Rada osiedla zorganizowała dla swoich mieszkańców oraz ich dzieci wycieczkę do parku w ramach akcji „Lato w mieście”. Celem tej akcji organizowanej na terenie całego miasta, było zagospodarowanie czasu wolnego dzieciom i młodzieży pozostającym w wakacje w miejscu zamieszkania. Wyjazd ten ujęty był w planie działania Rady osiedla na 2009r. Urząd Miasta pokrył koszty wycieczki realizując zadanie własne gminy określone w art. 7 ust. 1 pkt 9, 10, 18 ustawy o samorządzie gminnym, które obejmują sprawy:

• kultury, w tym bibliotek gminnych i innych instytucji kultury oraz ochrony zabytków i opieki nad zabytkami,
• kultury fizycznej i turystyki w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych,
• promocji gminy.
  
  

Koszt wycieczki obejmował należność za przejazd i bilety wstępu do parku. Został on sfinansowany ze środków bieżących Urzędu Miasta. Jednostkowy koszt uczestnictwa w wycieczce stanowił kwotę około 23,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy koszt uczestnictwa w wycieczce w kwocie 23,00 zł stanowi przychód dla uczestnika wycieczki w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Czy przychód ten podlega zwolnieniu przedmiotowemu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Na jakim druku wykazać ewentualny przychód, czy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy rady osiedla – jednostki pomocnicze jednostki samorządu terytorialnego organizując wycieczki w ramach zadań własnych gminy promują wśród mieszkańców jej działalność w zakresie kultury fizycznej, sportu i rekreacji. Bezpłatny udział w zorganizowanej wycieczce jest zdaniem wnioskodawcy wydatkiem związanym z promocją Miasta przez rady osiedli. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł, zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym. W związku z powyższym wartość tego typu nieodpłatnego świadczenia nie stanowi dla mieszkańca gminy przychodu w rozumieniu ww. ustawy. Ponadto wycieczki organizowane dla mieszańców gminy, z których korzystają nieodpłatnie są również reklamą działalności gminy, realizowanych zadań i troską o zaspokojenie potrzeb mieszkańców w zakresie turystyki i rekreacji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono – inne źródła. Za przychody z innych źródeł, o których mowa powyżej, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach (art. 20 ust. 1 ww. ustawy).

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 68a cyt. ustawy stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Podstawową przesłanką zastosowania omawianego zwolnienia jest otrzymanie od świadczeniodawcy nieodpłatnego świadczenia oraz to, aby obdarowanymi nie były osoby będące pracownikami świadczeniodawcy lub związane z nim stosunkiem cywilnoprawnym, a wartość nieodpłatnego świadczenia nie przekraczała jednorazowo kwoty 100 zł i była otrzymana w związku z promocją lub reklamą dokonującego świadczenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

W prawie podatkowym brak jest definicji promocji. Wskazać jednak należy, że na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie.

Przepisy ww. ustawy podatkowej nie zawierają również definicji pojęcia reklamy, którą w oparciu o definicje słownikowe można określić jako rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, w celu zachęty do nabywania towarów i korzystania z określonych usług". Reklama jest to oddziaływanie na zewnątrz na nieokreślonego kontrahenta, jest skierowana i dostępna potencjalnie dla wszystkich, posiada zatem ogólny, anonimowy, powszechny, nieprywatny charakter.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż rada osiedla jako jednostka pomocnicza wnioskodawcy zorganizowała dla swoich mieszkańców oraz ich dzieci wycieczkę do parku w ramach akcji „Lato w mieście”. Celem tej akcji, organizowanej na terenie całego miasta, było zagospodarowanie czasu wolnego dzieciom i młodzieży pozostającym w wakacje w miejscu zamieszkania. Wnioskodawca jako jednostka samorządowa pokrył koszt wycieczki w wysokości 23 zł, przypadający na jednego uczestnika twierdząc, iż realizuje tym samym zadanie własne gminy określone w art. 7 ust. 1 pkt 9, 10, 18 ustawy o samorządzie gminnym.

W tak przedstawionym stanie faktycznym brak jest jakichkolwiek podstaw, aby wartość świadczenia, jakim jest pokrycie kosztów wycieczki, uznać za świadczenie przekazane w związku z promocją i reklamą świadczeniodawcy i tym samym do tegoż świadczenia zastosować zwolnienie określone w powyżej powołanym art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak bowiem jasno z wniosku wynika zorganizowanie wycieczki w ramach akcji „Lato w mieście” (organizowanej na terenie całego miasta) miało na celu zagospodarowanie czasu wolnego mieszkańców miasta a nie promocję świadczeniodawcy. Fakt, że finansowanie kosztów wycieczki odbyło się – jak twierdzi wnioskodawca – w ramach realizacji zadań własnych, do których wnioskodawca zobowiązany jest ustawą o samorządzie gminy, nie może przesądzać o tym, że tego typu działanie związane jest z promocją świadczeniodawcy. Cel zorganizowania wyjazdu był bowiem jednoznaczny – zagospodarować czas wolny dzieciom i młodzieży pozostającym w wakacje w miejscu zamieszkania. Żadnego zatem związku nie ma realizacja tegoż celu z promocją świadczeniodawcy, promocją w rozumieniu jej wyżej przywołanej definicji. Tym samym brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy.

Niezależnie od powyższego, koniecznym jest jednak przede wszystkim ustalenie czy w przedstawionym stanie faktycznym w ogóle powstanie przychód w rozumieniu powołanego art. 11 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby bowiem można było mówić o przychodzie podatkowym to koniecznym jest ustalenie kto konkretnie mógł otrzymać i otrzymał nieodpłatne świadczenie, do kogo była skierowana w rzeczywistości oferta wycieczki i czy mógł w niej uczestniczyć nieoznaczony adresat, tj. każdy chętny do skorzystania z oferty (każdy mieszkaniec). W pierwszej kolejności należy zatem określić czy w efekcie była to oferta otwarta, adresowana do nieokreślonej grupy osób, czy też była to oferta zorganizowanego wyjazdu (wycieczki) skierowana do konkretnej, zindywidualizowanej grupy osób.

W związku z powyższym zaznaczyć należy, iż omawiane świadczenie w wysokości 23 zł przypadające na jednego uczestnika wycieczki nie będzie stanowiło dla niego przychodu w sytuacji, gdy oferta związana ze zorganizowaniem wycieczki skierowana została do nieoznaczonego, nieokreślonego adresata, nie dającego się jednocześnie zidentyfikować, czyli oferta ta była ofertą przypominającą charakterem np. otwarte dni w muzeum, otwarte dni na basenie. W obu tych przykładach organizator kieruje swoją ofertę do nieograniczonego adresata, który zgłaszając się w określonym czasie i określonym miejscu ma możliwość skorzystania z tejże oferty. W takiej sytuacji po stronie uczestników wycieczki, z której mógł skorzystać każdy chętny mieszkaniec miasta (osiedla) nie wystąpi przychód, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem trudno w tym przypadku mówić o zindywidualizowanym świadczeniobiorcy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, iż w sytuacji gdy organizator wycieczki jest w stanie zindywidualizować uczestników wycieczki poprzez fakt, iż adresatami oferty była określona, konkretna grupa osób, to wówczas sfinansowana przez wnioskodawcę wartość wycieczki w kwocie 23 zł na jednego uczestnika będzie nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. W takim bowiem przypadku jednoznacznie ww. świadczenie można przypisać konkretnej osobie.

Tym samym świadczeniodawca, w sytuacji zindywidualizowania odbiorcy oferty wycieczki zgodnie z art. 42a ww. ustawy, zobowiązany będzie do sporządzenia informacji według wzoru na druku PIT–8C o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku przekazać ją podatnikom oraz urzędom skarbowym, właściwym według ich miejsca zamieszkania. Natomiast podatnik, dla którego wystawiona zostanie informacja PIT-8C winien w swoim zeznaniu rocznym uwzględnić kwotę przychodu wynikającą z tej informacji. Organizator wycieczki nie będzie zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Reasumując, na podstawie wyżej powołanych przepisów organ podatkowy uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe - gdyż bezpłatny udział mieszkańców miasta w zorganizowanej przez radę osiedla wycieczce nie może być uznany za świadczenie związane z promocją i reklamą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie organ podatkowy zaznaczył, że o powstaniu przychodu podatkowego przesądzać powinien charakter przygotowanej oferty wycieczki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.