INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2009 r. (data złożenia do Organu 27 sierpnia 2009 r.) uzupełnionym w dniu 17 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in w zakresie obowiązku opodatkowania przez Wnioskodawcę na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności wypłacanych na rzecz firmy litewskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2009 r. został złożony do Organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie obowiązku opodatkowania przez Wnioskodawcę na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zryczałtowanym podatkiem dochodowym należności wypłacanych na rzecz firmy litewskiej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem znak IBPBI/2/423-1004/09/BG z dnia 28 października 2009 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 17 listopada 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 01 kwietnia 2008 r. Wnioskodawca kupił program komputerowy od litewskiej firmy będącej producentem tego programu. Program nabył jako partner celem dalszej odsprzedaży do tzw. klienta końcowego. Kod wykonywalny programu oraz numer programu związany z tym klientem końcowym otrzymał mailem od producenta. Od przychodu z tytułu opłaty licencyjnej na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zapłacił 10 % podatek.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca poinformował, iż:

• w trakcie transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a producentem (firmą litewską) nie dochodzi do nabycia i przeniesienia praw autorskich i praw pokrewnych do oprogramowania a zgodnie z umową partnerską Wnioskodawca nie jest uprawniony do dysponowania tymi prawami w szczególności do ich odsprzedaży,
• Wnioskodawca nie jest użytkownikiem nabytego oprogramowania i nie korzysta z niego na własne potrzeby,
• wnioskodawca jest pośrednikiem pomiędzy producentem oprogramowania (firma litewska) a klientem końcowym (jedynie sprzedaje) nie ma prawa do korzystania z cudzych praw, przedmiotem obrotu jest numerowany egzemplarz oprogramowania,
• producent oprogramowania (firma litewska) spełnia warunki określone w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakup programu komputerowego od firmy będącej producentem tego programu z siedzibą na Litwie, w związku z art. 12 umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 stycznia 1994 r., podlega opodatkowaniu 10 % podatkiem od należności licencyjnych o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, z art. 12 polsko - litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wynika, że należność z tytułu używania oprogramowania komputerowego w działalności gospodarczej nie może być zaliczona do należności licencyjnych, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu w Polsce, a wyłącznie w kraju producenta na Litwie. W art. 12 ust. 3 polsko - litewskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zdefiniowano pojęcie "należności licencyjnych ". Definicja ta nie zawiera pojęcia "programy komputerowe".

Wobec braku wyodrębnionego pojęcia "programu komputerowego" w polsko - litewskiej umowie należności z tytułu prawa do używania oprogramowania przez Wnioskodawcę nie mogą zostać zaliczone do należności licencyjnych. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż nie był zobowiązany do zapłaty podatku wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm., określanej dalej „ustawa o pdop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533), podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

1. 10 % przychodów - od dnia 1 lipca 2005 r. do dnia 30 czerwca 2009 r.,
2. 5 % przychodów - od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

– jeżeli spełnione są łącznie warunki określone w art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o pdop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie będzie miała umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 20 stycznia 1994r. (Dz. U. z 1995r. Nr 51, poz. 277 z późn. zm., dalej „umowa polsko-litewska”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-litewskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Właściwe władze Umawiających się Państw mogą w drodze wzajemnego porozumienia rozstrzygnąć sposób stosowania tego ograniczenia.

W myśl art. 12 ust. 3 umowy polsko-litewskiej, określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego albo za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-litewskiej, postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli właściciel należności licencyjnych, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z których tytułu wypłacane są należności licencyjne, faktycznie należą do tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio, w zależności od konkretnej sytuacji, postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Konsekwencje podatkowe w zakresie kwalifikacji oprogramowania komputerowego jako należności licencyjnych zostały opisane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 09 grudnia 2009 r. Znak IBPBI/2/423-1004/09/BG stanowiącej odpowiedź na pierwszą część pytania.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko - litewskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

I tak, pkt 13 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych", należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną".

Zgodnie z pkt 12.1 Komentarza do art. 12 do Modelowej Konwencji OECD „oprogramowanie” można określić jako program lub serię programów zawierających instrukcje niezbędne bądź dla działania operacyjnego komputera (oprogramowanie operacyjne), bądź do spełnienia innych zadań (oprogramowanie w zakresie konkretnego zastosowania). Może ono być przekazane w różnej formie, np. w formie pisemnej, bądź drogą elektroniczną, na taśmie magnetycznej lub dysku magnetycznym lub na dysku laserowym CD-ROM. Może być standaryzowane dla szerokiego wachlarza zastosowań lub opracowane specjalnie dla indywidualnych użytkowników. Może być przekazane w różnej formie, np. jako część składowa urządzenia komputerowego lub osobno, z możliwością wykorzystania w różnych urządzeniach.

Zgodnie z pkt 14.1 Komentarza do art. 12 do Modelowej Konwencji OECD podkreślić należy, że nieistotny jest przy tym sposób przekazania programu komputerowego do odbiorcy. I tak nie ma znaczenia, czy odbiorca nabywa dyskietkę komputerową z egzemplarzem programu, czy też otrzymuje bezpośrednio egzemplarz na twardy dysk komputera poprzez modem. Nie mają ponadto znaczenia ewentualne ograniczenia co do użytkowania oprogramowania, które może nałożyć licencjodawca.

Zgodnie z brzmieniem ust. 2 Komentarza OECD do art. 12, jeżeli z umowy zawartej pomiędzy polskim, a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma między nim a zbywcą żadnej szczególnej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych. Chodzi tu o sytuację, w której zakres uprawnień nabywcy do korzystania z egzemplarza oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do działań umożliwiających mu skorzystanie z legalnie zakupionego egzemplarza tego oprogramowania. Tym samym należność za użytkowanie oprogramowania w takim zakresie nie jest należnością licencyjną w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca pośredniczy w sprzedaży oprogramowania komputerowego. W takim wypadku czynność prawna polegająca na udzieleniu licencji do oprogramowania realizowana jest pomiędzy dostawcą oprogramowania Wnioskodawcy, a klientem Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie jest użytkownikiem nabytego egzemplarza oprogramowania komputerowego, a jedynie pośredniczy w jego dystrybucji, co za tym idzie nie jest stroną umowy licencyjnej, zawieranej między producentem a końcowym użytkownikiem oprogramowania.

W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania praw do używania praw autorskich na rzecz Wnioskodawcy. Zatem płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta litewskiego nie będą stanowić należności licencyjnych (nie będą objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko- litewskiej oraz art. 21 i 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie obowiązany do potrącenia i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego

Podsumowując, w oparciu o powyższe przepisy prawa należy stwierdzić, iż należności wypłacane przez Wnioskodawcę będącego pośrednikiem pomiędzy firmą litewską jako właścicielem praw autorskich, a klientem końcowym nabywającym to oprogramowanie, nie będą stanowiły należności licencyjnych, lecz zyski przedsiębiorstwa, w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje w rozpatrywanej sprawie w Litwie (art. 7 umowy polsko-litewskiej), o ile podmiot litewski nie posiada zakładu na terytorium Polski, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Nadmienia się, iż odnośnie pierwszej części pytania tj. w zakresie nieuznania należności z tytułu zakupu oprogramowania komputerowego od firmy litewskiej za należności licencyjne na podstawie art. 12 umowy polsko-litewskiej, wydano odrębną interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.