INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24.08.2009 r. (data wpływu 27.08.2009 r. ) oraz w piśmie z dnia 14.10.2009 r. (data wpływu 16.10.2009 r., data nadania 15.10.2009 r. ) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 06.10.2009 r. (data nadania 06.10.2009 r., data odbioru 12.10.2009 r.) Nr IPPB5/423-515/09/09-2/PJ o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu poręczeń udzielonych bez wynagrodzenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.08.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych z tytułu poręczeń udzielonych bez wynagrodzenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zakupił w kredycie za cenę 12.000.000 zł (Akt Notarialny Rep. A 1628/2007 z dnia 27.04.2007r.) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w W przy Al. , o powierzchni 5142 m kwadratowe dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr Sprzedaży dokonał w kredycie jeden ze wspólników Wnioskodawcy S.A. z siedzibą w W. Z tytułu skredytowania zapłaty ceny zakupu prawa użytkowania wieczystego ustalone zostały odsetki w wysokości 6% rocznie.

Poręczenia za zobowiązania Sp. z o.o. wobec S.A. udzielił drugi wspólnik Wnioskodawcy: S Sp. z o.o. Poręczenie zostało udzielone nieodpłatnie. Wyżej opisana umowa sprzedaży prawa użytkowania wieczystego nieruchomości została zmieniona w dniu 10.07.2008 r. aktem notarialnym Rep. Nr W akcie tym poręczenie S Sp. z o.o. zostało utrzymane w stosunku do kwoty głównej a w stosunku do odsetek zostało ograniczone do kwoty 11.750.000 zł. Warunki na jakich poręczenie zostało udzielone nie uległy zmianie, nadal jest to poręczenie bez wynagrodzenia. Termin zapłaty całości zobowiązania przez I Sp. z o.o. wobec S.A. upływa 31 grudnia 2011 r.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 14.10.2009 r. (data wpływu 16.10.2009 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 06.10.2009 r. Nr IPPB5/423-515/09/09-2/PJ, Wnioskodawca wskazał, iż spółka udzielająca poręczenia – S Sp. z o. o. nie prowadzi działalności odpłatnego świadczenia usług poręczenia.

Jednocześnie w załączeniu przesłano kopię odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego dla S Sp. z o. o.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poręczenie udzielone Wnioskodawcy przez jej wspólnika jest nieodpłatnym świadczeniem o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, poręczenie udzielone spółce przez jej wspólnika nie jest nieodpłatnym świadczeniem o którym mowa w art. 12 ust 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowisko takie zajął również Minister Finansów dokonując w dniu 04.05.2009 r. interpretacji indywidualnej w sprawie podobnej do przedstawionej w niniejszym wniosku (sygnatura: DD5/8211/ZDA/08/PK-786), zmieniając z urzędu interpretację indywidualną wydana w dniu 20.05.2008 r. nr ITPB3/423-149/08/PS przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie.

Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tak więc powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia, lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Usługa poręczenia to działania prawno-ekonomiczne zmierzające do zagwarantowania kredytodawcy możliwości skutecznej windykacji należności od kredytobiorcy. Poręczenie jest umową, na mocy której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w związku z dokonanym, skredytowanym zakupem prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, uzyskał poręczenie przez spółkę powiązaną z nią kapitałowo. Gwarant nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych za wykonanie tej czynności (nie zajmuje się profesjonalnie udzielaniem poręczeń).

Wskazać należy, iż wskutek nie pobrania wynagrodzeń za przedmiotowe poręczenia, w chwili zawierania umów nie rodzą one po stronie poręczającego żadnych negatywnych skutków materialnych. Gwarant będzie zobowiązany do wykonania umów dopiero, gdy dłużnik konkretnej z nich nie wykona – a zatem Wnioskodawca nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych kosztem poręczyciela.

Reasumując, w opisanej sytuacji przepis art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdzie zastosowanie dopiero w momencie realizacji udzielonej Spółce gwarancji, czyli spłaty poręczonego kredytu, z tej przyczyny, iż w chwili jego udzielenia, przedmiotowe poręczenie przez jednostkę powiązaną z Wnioskodawcą nie stanowią dla niego nieodpłatnego świadczenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.