2012.10.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-703/12-2/AG
z 8 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2012 r. (data wpływu 17 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca dnia x sierpnia 2003 r. rozpoczął jednoosobową działalność gospodarczą. Głównym profilem działalności jest instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia oraz zarządzanie i obsługa systemów komputerowych.

Od kilku lat zleceniodawcami świadczonych przez Wnioskodawcę usług są firmy z Unii Europejskiej - dla większości świadczonych przez Niego usług musi wyjeżdżać do siedziby lub oddziału firmy zleceniodawcy usługi (poza granice Polski). Ponieważ Wnioskodawca potrzebował osoby, która dopilnowałyby Jego interesów na miejscu w Polsce, od x lutego 2011 r. wspomaga Go w prowadzeniu firmy osoba współpracująca - osobą współpracującą jest członek najbliższej rodziny (I stopień pokrewieństwa), który wykonuje pracę bezumownie i nie ma sformułowanego zakresu czynności.

Współpracownik podjął studia podyplomowe na kierunku prawo pracy w kwietniu 2012 roku. Wydatki na studia osoby współpracującej są ściśle związane ze zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Związek ten polega na tym, że w tym roku Wnioskodawca zamierza zatrudnić pracowników, a ponieważ prawo pracy jest bardzo skomplikowane i często się zmienia to dzięki zdobytej wiedzy przez osobę współpracującą Zainteresowany będzie mógł rozwiązywać problemy organizacyjne i prawne związane z zatrudnianiem pracowników (nieznajomość przepisów z jednej strony jest bardzo kosztowna a z drugiej może prowadzić do tego, że zatrudnieni przez Wnioskodawcę pracownicy nie będą świadczyć pracy efektywnie). Zatrudnienie osoby odpowiedzialnej za sprawy kadrowe firmy wiązałoby się z dodatkowymi kosztami. Prowadzenie spraw związanych z pracownikami przez współpracownika pozwoli ograniczyć koszty działalności.

Wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej opłaty za studia współpracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty za studia współpracownika mogą stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej Wnioskodawcy podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Wydatki związane z opłacaniem studiów współpracownika nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest również wykazanie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu każdy przypadek wymaga bowiem indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalnością działania dla osiągnięcia przychodu.

Dla stwierdzenia, czy wydatki poniesione w związku z opłacaniem studiów współpracownika mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

czy takie wydatki związane są z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, zdobywaniem wiedzy i umiejętności, które są potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej i które mają z nią związek,
czy takie wydatki służą tylko podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia nie związanego z działalnością, a więc które co do zasady mają charakter osobisty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia oraz zarządzanie i obsługa systemów komputerowych. Od 1 lutego 2011 r. Wnioskodawcę wspomaga w prowadzeniu firmy osoba współpracująca - osobą współpracującą jest członek najbliższej rodziny (I stopień pokrewieństwa), który wykonuję pracę bezumownie i nie ma sformułowanego zakresu czynności. Współpracownik podjął studia podyplomowe na kierunku prawo pracy.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego i powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki na kształcenie współpracownika, które pozwolą mu nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną w prowadzonej działalności gospodarczej. Wprawdzie we wniosku wskazano, że wykształcenie współpracownika będzie przydatne w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a zdobyte kwalifikacje pomogą rozwiązywać problemy organizacyjne i prawne związane z zatrudnianiem pracowników, jednakże w ocenie tutejszego organu, w przedstawionej sytuacji, omawiany wydatek nie spełnia kryterium celowości wynikającego z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie tutejszego organu wydatki ponoszone na kształcenie współpracownika na kierunku prawo pracy podnoszą ogólny poziom wiedzy współpracownika i stanowią wydatek osobisty, niezwiązany bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Niewątpliwie członek najbliższej rodziny Wnioskodawcy (osoba współpracująca) będzie podnosił swoje kwalifikacje. Zatem zamierzonym celem związanym z ponoszeniem przedmiotowego wydatku było zdobycie wiedzy i umiejętności osoby współpracującej z zakresu prawa pracy. Opisany wydatek na studia należy więc ocenić jako poniesiony w celu zdobycia przez osobę współpracującą dodatkowych kwalifikacji w postaci ukończonych studiów. Wydatek ten służy podnoszeniu ogólnego poziomu wiedzy i wykształcenia, a więc ma charakter osobisty.

Reasumując, wydatki związane z dokształcaniem współpracownika – opłaty za studia współpracownika, należy ocenić jako wydatki o charakterze osobistym, niezwiązane bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, a w konsekwencji nie mogą one stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin