INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 sierpnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura - 13 sierpnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• zasad opodatkowania obowiązkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników - jest prawidłowe,
• zasad opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników oraz świadczeń medycznych na rzecz członków ich rodzin, jak również na rzecz osób związanych ze Spółką umową cywilnoprawną – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania obowiązkowych i dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników i członków ich rodzin oraz osób związanych ze Spółką umową cywilnoprawną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką prowadzi podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług działalność w zakresie wspierania inwestycji w branży rafineryjnej, petrochemicznej i chemicznej, świadcząc usługi planowania i modelowania projektów oraz dostaw urządzeń i budowy instalacji.

Spółka zamierza zawrzeć z centrum medycznym umowę o świadczenie usług medycznych.

Zgodnie z projektem umowy, centrum medyczne świadczyć będzie następujące usługi:

• opieka medyczna w ramach medycyny pracy,
• świadczenia zdrowotne dla pracowników oraz osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów cywilnoprawnych,
• świadczenia zdrowotne dla członków rodzin pracowników.
  
  

Centrum medyczne świadczyć będzie usługi na rzecz osób uprawnionych wskazanych przez wnioskodawcę w wykazach przekazywanych zleceniobiorcy. Wynagrodzenie określone ma zostać odrębnie dla usług medycyny pracy oraz pozostałych świadczeń zdrowotnych. Jego wysokość ustalona będzie w sposób zryczałtowany, niezależny od tego, czy uprawnieni rzeczywiście skorzystają z jakichkolwiek świadczeń. Wynagrodzenie ma być płatne z góry, na podstawie wystawianych przez centrum medyczne faktur, w okresach miesięcznych. W przypadku zmian kadrowych w Spółce, wysokość wynagrodzenia będzie mogła ulegać zmianie po uprzednim powiadomieniu centrum medyczne przez Spółkę.

Spółka zamierza finansować świadczenia medyczne ze środków obrotowych.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytanie.

Czy wartość abonamentu medycznego stanowić będzie dla pracowników oraz członków ich rodzin przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy wartość abonamentu medycznego nie będzie stanowić dla uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie wnioskodawcy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych finansowane przez wnioskodawcę, na rzecz pracowników, świadczenia z zakresu medycyny pracy będą podlegały zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Również wartość finansowanego na rzecz pracowników oraz ich rodzin abonamentu w części obejmującej pozostałe świadczenia nie będzie stanowić przychodu dla uprawnionych do świadczeń. Wnioskodawca swoje stanowisko wywodzi z ogólnej definicji przychodów, sformułowanej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również z treści przepisu art. 12 ust. 1. ww. ustawy. Zdaniem wnioskodawcy, językowa interpretacja ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że warunkiem uznania świadczeń w naturze oraz nieodpłatnych świadczeń za przychody, w tym również ze stosunku pracy, jest ich otrzymanie przez podatnika. Przeciwnie niż w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych, ustawodawca nie uznaje za przychód świadczeń w naturze oraz świadczeń nieodpłatnych „postawionych do dyspozycji" podatnika. Zdaniem Spółki, w przypadku świadczeń medycznych, o ich „otrzymaniu" można mówić dopiero w przypadku rzeczywistego skorzystania z usług oferowanych przez centrum medyczne, takich jak np. konsultacje specjalistyczne, badania diagnostyczne, zabiegi itp. W konsekwencji przychodem może być jedynie ściśle określona kwota, odpowiadająca faktycznie zrealizowanym na rzecz uprawnionego świadczeniom.

W ocenie wnioskodawcy umowa zawarta przez Spółkę nie daje podstaw do wyodrębnienia takich kwot w ramach zryczałtowanego wynagrodzenia centrum medycznego. Nie przewiduje ona możliwości ustalenia zakresu i wartości świadczeń rzeczywiście „odebranych" przez poszczególnych uprawnionych. W związku z tym nie można uznać wartości abonamentu medycznego za przychód pracowników ani objętych umową członków ich rodzin. Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca powołał następujące wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych: wyrok z dnia 20 stycznia 2009r. (sygn. III SA/Wa 1916/08), wyrok z dnia 20 sierpnia 2008r. (sygn. III SA/Wa 625/08), wyrok z dnia 11 września 2008r. (sygn. III SA/Wa 475/08), wyrok z dnia 27 kwietnia 2009r. (sygn. III SA/Wa 11/09), wyrok z dnia 22 czerwca 2009r. (sygn. III SA/Wa 225/09), wyrok z dnia 10 lutego 2009r. (sygn. I SA/Gd 1/09), wyrok z dnia 12 lutego 2009r. (sygn. I SA/Po 1423/08), wyrok z dnia 17 lutego 2009r. (sygn. I SA/Bk 1/09).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotowa interpretacja stanowi odpowiedź dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania obowiązkowych i dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników, członków ich rodzin i osób związanych ze Spółką umową cywilnoprawną. W sprawie pozostałych zagadnień objętego zakresem wniosku zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta a także działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Za działalność wykonywaną osobiście – stosownie do treści art. 13 pkt 8 cyt. ustawy uważa się m.in. przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umów zlecenia lub umowy o dzieło (umów cywilnoprawnych).

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

W myśl natomiast art. 41 ust. 1 powołanej ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zamierza zawrzeć z centrum medycznym umowę o świadczenie obowiązkowych oraz dodatkowych usług medycznych, dla pracowników oraz osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów cywilnoprawnych a także dla członków rodzin pracowników. Usługi medyczne świadczone będą na rzecz osób uprawnionych wskazanych przez wnioskodawcę w wykazach przekazywanych zleceniobiorcy. Wynagrodzenie określone zostanie odrębnie dla usług medycyny pracy oraz pozostałych świadczeń zdrowotnych. Jego wysokość ustalona będzie w sposób zryczałtowany, niezależny od tego, czy uprawnieni rzeczywiście skorzystają z jakichkolwiek świadczeń. Wynagrodzenie będzie płatne z góry, na podstawie wystawianych przez zleceniobiorcę faktur, w okresach miesięcznych. W przypadku zmian kadrowych w Spółce wnioskodawcy, wysokość wynagrodzenia będzie ulegała zmianie po uprzednim powiadomieniu centrum medycznego przez Spółkę.

Zatem, w przypadku gdy pracodawca, będzie ponosił koszty opieki medycznej wynikające z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy i koszty profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym pracodawca nie będzie zobowiązany do poboru zaliczek od tego rodzaju świadczenia.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast, jeżeli pracodawca będzie ponosił na rzecz pracowników koszty dodatkowej opieki medycznej nad pracownikiem i będzie opłacał również świadczenia medyczne dla członków jego rodziny, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika i członków jego rodziny stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika. Świadczenia medyczne dla członków rodziny są nieodpłatnym świadczeniem otrzymywanym przez pracownika. Należy zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia.

Natomiast ponoszone przez wnioskodawcę koszty opieki medycznej na rzecz osób współpracujących z nim na podstawie umowy cywilnoprawnej będą dla tych osób świadczeniem – przychodem uzyskanym w ramach działalności wykonywanej osobiście.

Nie można się zgodzić bowiem z twierdzeniem Spółki, że świadczenia zdrowotne, które będzie otrzymywać pracownik i członkowie jego rodziny nie będą podlegały opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy, ponieważ umowa o świadczenie dodatkowych usług medycznych, która zostanie zawarta między pracodawcą, a centrum medycznym, będzie określać ryczałtowe wynagrodzenie ustalone na podstawie ogólnej liczby pracowników, którym będą przysługiwać świadczenia zdrowotne, niezależnie od tego, czy poszczególni pracownicy (członkowie ich rodzin) będą korzystać z tych świadczeń zdrowotnych. W takim bowiem przypadku nie będzie możliwości ustalenia zakresu i wartości świadczeń zdrowotnych, z których skorzystali poszczególni pracownicy (członkowie ich rodzin). Zatem nie będzie również można mówić o „otrzymaniu” tych świadczeń przez pracowników (członków ich rodzin), a to wyklucza uznanie ich za przychód.

Tak samo, nie można uznać, iż pozostałe uprawnione osoby nie otrzymują przychodu.

Należy zauważyć, że użycie przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spójnika „lub” oznacza, że o przychodzie podatnika mówimy wtedy gdy zostanie spełniony choć jeden z warunków wskazanych w tym przepisie. To oznacza, że postawienie do dyspozycji podatnika (członka jego rodziny) nieodpłatnych świadczeń zdrowotnych wypełnia dyspozycję art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jest warunkiem wystarczającym do uznania, iż świadczenie to stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem o powstaniu przychodu nie przesądza wyłącznie fakt skorzystania przez uprawnione osoby z konkretnej usługi medycznej, lecz również samo postawienie do ich dyspozycji pakietu medycznego, opłaconego abonamentem o określonej wysokości, dające prawo do skorzystania z niego w ramach zawartej przez wnioskodawcę umowy. Objęcie uprawnionych osób nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez wnioskodawcę kosztów związanych z otoczeniem uprawnionych osób nieobowiązkową opieką medyczną w ramach dodatkowej usługi medycznej nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego. Spółka posiada wiedzę o liczbie osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych jak również będzie znała globalną wartość zakupionej dodatkowo usługi medycznej. Zatem Spółka będzie w posiadaniu informacji jaki będzie koszt świadczenia przypadający na daną osobę.

Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych usługą, pracownik bądź członek rodziny lub inna uprawniona osoba w danym okresie może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez uprawnione osoby nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnej osoby, w okresie za który została zapłacona. Podobnie zresztą rzecz się ma z innymi opłatami ryczałtowymi np. za internet, która to opłata związana jest z faktem posiadania łącza internetowego, a nie z czasem użytkowania internetu bądź jego częstotliwością.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom (czy członkom ich rodzin) przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym osoba uprawniona, w chwili postawienia do dyspozycji ww. usługi uzyskuje korzyść, za którą nie musi zapłacić. Korzyści tej nie byłoby, gdyby opłacający świadczenie nie postawił tego świadczenia, kosztem swojego majątku, do dyspozycji osoby uprawnionej, która w przeciwnym wypadku, aby z niej skorzystać musiałby sama zawrzeć umowę o opiekę medyczną i ponieść jej koszty. Zatem skoro sama gotowość do realizacji świadczenia jest podstawową korzyścią płynącą z dodatkowej opieki, to nie można tej korzyści sprowadzać wyłącznie do wykorzystanego świadczenia.

W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez osobę uprawnioną, jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Reasumując należy stwierdzić, że cena zakupu nieobowiązkowych usług medycznych wykupionych przez pracodawcę dla pracowników i członków ich rodzin stanowić będzie dla pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników i członków ich rodzin do skorzystania ze świadczeń, nie wchodzących w zakres medycyny pracy, powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika i członków jego rodziny, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w miesiącu, w którym dokonuje zapłaty za nabytą usługę i od łącznej kwoty obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodem dla pracownika jest również ta część wartości abonamentu medycznego, która związana jest z objęciem opieką medyczną członka jego rodziny. Opiekę tę pracodawca zapewnia członkowi rodziny tylko dlatego, że wiąże go określony stosunek pracy z pracownikiem. Zatem to świadczenie otrzymuje w efekcie pracownik dla członka swojej rodziny a nie członek jego rodziny. Natomiast cena zakupu świadczeń zdrowotnych dla osób współpracujących z wnioskodawcą na podstawie umowy cywilnoprawnej – będzie dla nich przychodem z działalności wykonywanej osobiście, określonym w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, z którego wynika, iż opłacenie na rzecz uprawnionych osób dodatkowych świadczeń medycznych finansowanych przez wnioskodawcę nie skutkuje powstaniem przychodu - należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do ww. przez Spółkę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych należy stwierdzić, że powołane wyroki dotyczą konkretnych sprawy podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast wyroki te nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotowa interpretację, gdyż wyroki sądowe nie są źródłami prawa.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż orzecznictwo sądowe w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika pakietów medycznych nie jest jednolite, np. w wyroku z dnia 19 września 2008r. sygn. akt. III SA/Wa 1356/08 Wojewódzkiego i Sądu Administracyjnego w Warszawie, w wyroku z dnia 18 marca 2009r. sygn. akt. I SA/Wr 1146/08 Wojewódzkiego i Sądu Administracyjnego we Wrocławiu oraz w wyroku z dnia 04 lipca 2008r. I SA/Wr 383/08 Wojewódzkiego i Sądu Administracyjnego we Wrocławiu zajął stanowisko zgodne z rozstrzygnięciem dokonanym w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.