INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13.07.2009 r. (data wpływu 17.07.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczania podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług służących czynnościom opodatkowanym i niepodlegającym VAT -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.07.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczania podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług służących czynnościom opodatkowanym i niepodlegającym VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz związane z nim zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, (zwany dalej „Centrum”), jest kościelną osobą prawną. Jego cele określa Statut, a osobowość prawną nadaje Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 kwietnia 2008 roku. Centrum z uwagi na fakt prowadzenia działalności gospodarczej jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Przychody Centrum pochodzą z darowizn oraz z działalności gospodarczej. Darowizny od osób fizycznych, parafii, diecezji i innych instytucji wpłacane są głównie na rachunek bankowy Centrum. Organizowane są także zbiórki pieniężne przy parafiach oraz w trakcie organizowanego przez Centrum Dnia Dziękczynienia. Drobne kwoty są wpłacane przez osoby fizyczne do kasy Centrum. Całość dochodów z darowizn jest przeznaczana na cele statutowe Centrum i nie jest przez Centrum uznawana jako obrót zgodnie z art. 29 Ustawy o VAT.

Przychody z działalności gospodarczej pochodzą głównie z zawieranych umów sponsoringu. W przyszłości planuje się także rozszerzyć działalności o usługi reklamowe. Świadczenie usług przez Centrum opodatkowywane jest podatkiem VAT oraz dokumentowane fakturami. Na chwilę obecną dochody z działalności gospodarczej są promilem przychodów z darowizn.

Na dzień dzisiejszy Centrum realizuje następujące zadania:

• pozyskiwanie środków na budowę Świątyni Opatrzności Bożej, finansowanie konkretnych zadań związanych z budową Świątyni Opatrzności Bożej, jak np. chór, pomost łączący dwa filary Świątyni, tworzenie powstającego przy Świątyni muzeum;
• budowanie medialnego wizerunku Świątyni, tak aby z jednej strony powiększać krąg osób wspierających darowiznami budowę Świątyni, a z drugiej zwiększyć zainteresowanie firm sponsoringiem i reklamą. Temu celowi służą akcje wysyłki podziękowań dla darczyńców, wydawanie kwartalnika „Dziękuję”, organizowana w czerwcu każdego roku impreza masowa pod nazwą „Dzień Dziękczynienia”, liczne konferencje prasowe, które przedstawiają mediom działalność Centrum.
  
  

W zakresie w jakim jest możliwe rozdzielenie kosztów na te związane wyłącznie z działalnością statutową Centrum (niepodlegającą opodatkowaniu VAT) i te związanie ze sprzedażą opodatkowaną, Centrum prowadzi oddzielne rejestry zakupu towarów zgodnie z art. 90 ust. 1 Ustawy o VAT.

Jednakże z uwagi na fakt, iż realizując cele statutowe, Centrum przyczynia się także do wzrostu swojej atrakcyjności jako partnera biznesowego część kosztów jest niewątpliwie związana i ze sprzedażą opodatkowaną i niepodlegającą VAT. Tytułem przykładu wskazać można koszt akcji mailingowych do potencjalnych darczyńców (zarówno instytucji jak i osób fizycznych), koszty druku plakatów i ulotek propagujących Dzień Dziękczynienia”, na których jest umieszczone logo sponsorów, koszty utrzymania strony internetowej, koszty materiałów biurowych, koszty zatrudnienia części kadry zarządzającej Centrum, usługi biura rachunkowego, usługi informatyczne związane z utrzymaniem i unowocześnianiem strony internetowej.

W katalogu czynności wykonywanych przez Centrum, mieszczących się w zakresie Ustawy o VAT, znajdują się wyłącznie czynności opodatkowane (Centrum nie wykonuje czynności zwolnionych z VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Centrum może w pełni odliczać podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących zarówno wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT oraz niepodlegających VAT, w sytuacji gdy nie jest możliwe przyporządkowanie kwot podatku do czynności opodatkowanych i niepodlegających podatkowi...

Zdaniem wnioskodawcy, w sytuacji gdy nie jest możliwe przyporządkowanie kwot podatku do czynności opodatkowanych i niepodlegających podatkowi Centrum może w pełni odliczać podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących zarówno wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT oraz niepodlegających VAT. Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT odliczenie podatku naliczonego możliwe jest jedynie w takim zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych. Z powyższego wynika, że odliczenie nie przysługuje odnośnie czynności, które nie podlegają VAT. Wspomnieć należy, iż przepis art. 90 ust. 1 Ustawy o VAT stanowi, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. W tym kontekście może pojawić się wątpliwość, czy Centrum jest obowiązane dokonywać częściowego odliczenia podatku, o czym mowa w przytoczonym przepisie. Odnosząc się do tego problemu, trzeba podkreślić, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie odpowiadał na pytanie, co należy rozumieć przez czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT (np. Sofitam SA, sygn. C-333/91; Floridienne SA Berginvest SA, sygn. C-142/99). Z orzeczeń tych wynika, że czynnościami, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia są czynności objęte zakresem przedmiotowym VAT (a zatem odpłatna dostawa towarów, odpłatne świadczenie usług oraz pozostałe czynności wymienione w art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT). Na takim samym stanowisku stoi doktryna. Skoro bowiem rzecz dotyczy odliczenia podatku, to pod uwagę należy wziąć tylko takie transakcje, które objęte są zakresem przedmiotowym VAT. W tej części są to tylko czynności zwolnione od podatku oraz czynności opodatkowane ryczałtowo wedle procedur specjalnych (np. usługi taksówkowe). Sformułowanie to nie obejmuje zatem tych czynności, które nie podlegają w ogóle podatkowi.

Wynika stąd wniosek, że w przypadku podatku związanego tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi (nie jest on natomiast związany z czynnościami zwolnionymi od podatku) podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji, lecz odliczenie pełne (A. Bartosiewicz, R. Kubacki „VAT Komentarz” 2, wydanie, Warszawa 2007, s. 664).

Taka właśnie sytuacja ma miejsce w opisanym stanie faktycznym. Centrum świadczy usługi opodatkowane (np. usługi sponsoringu) oraz wykonuje czynności w ogóle niepodlegające podatkowi. Przy rozpatrywaniu przysługującego Centrum prawa do odliczenia podatku naliczonego, pod uwagę należy brać jedynie czynności znajdujące się w katalogu wykonywanych usług opodatkowanych i zwolnionych z opodatkowania. Jako że w grupie tej znajdują się jedynie czynności opodatkowane, toteż zgodnie z przepisem art. 86 Ustawy o VAT, Centrum ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług z powyższymi czynnościami związanymi.

Zaprezentowane wyżej stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. W wyroku z 11 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. III SA/Wa 1925/07) wskazał, iż w sytuacji, gdy podatek naliczony związany jest zarówno z czynnościami opodatkowanymi (jednakże nie zwolnionymi z podatku) oraz z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu VAT i nie jest możliwe odrębne przyporządkowanie kwot tego podatku do poszczególnych z powyższych typów działalności, podatek taki podlega odliczeniu w całości. Nie znajdują w takiej sytuacji zastosowania przepisy dotyczące proporcjonalnego odliczenia podatku określone w art. 20 ustawy o VAT z 1993 roku oraz w art. 90 ustawy o VAT z 2004 roku.

Analiza interpretacji przepisów prawa podatkowego, wydawanych przez organy podatkowe prowadzi do podobnych wniosków. Drugi Urząd Skarbowy w Gdyni w interpretacji z dnia 25 stycznia 2006 r. (sygn. PP3/443-0112/05) podniósł, że przy ustalaniu wartości czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego nie jest uwzględniana wartość czynności niepodlegających opodatkowaniu, gdyż pojęcie powyższych czynności nie zostało zdefiniowane, wobec czego trudno jest stwierdzić, jakie czynności i obroty chciałby widzieć w tej kategorii ustawodawca (...) Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ukształtowało utrwaloną linię interpretacyjną artykułu 19(1) VI Dyrektywy - przyp. wnioskodawcy w kwestii zaliczania przychodów nieobjętych podatkiem VAT do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego przez podatników wykonujących zarówno czynności, które uprawniają do odliczenia podatku naliczonego, jak i czynności, które takiego prawa nie dają. Stanowisko Trybunału jednoznacznie wskazuje, że zarówno w liczniku, jak i w mianowniku ułamka, zdefiniowanego w artykule 19(1) VI Dyrektywy, odzwierciadlającego proporcję, o której mowa w artykule 17(5), uwzględnia się jedynie transakcje objęte VAT. Kwestią decydującą o zasadach proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego w konkretnym przypadku będzie zatem każdorazowe ustalenie, czy przychód uzyskany przez podatnika może być uznany za wynagrodzenie z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług w ramach działalności gospodarczej, czy też nie spełnia on tych warunków i powinien być uznany za niepodlegający podatkowi VAT. W takim przypadku otrzymany przychód nie będzie miał wpływu na wysokość proporcji obliczanej na podstawie artykułu 19(1)”.

Odliczenie według tzw. współczynnika sprzedaży ma zastosowanie jedynie wówczas, gdy podatnik wykonuje czynności opodatkowane i zwolnione z opodatkowania. Przy rozważaniu przedmiotowej kwestii kluczowe jest zatem rozróżnienie czynności zwolnionych oraz czynności w ogóle nie podlegających opodatkowaniu. Te ostatnie nie mogą bowiem w świetle przepisów o VAT (w tym art. 90 tej ustawy) zostać uznane za „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego”. Za powyższym stanowiskiem przemawiają również ogólne zasady wykładni przepisów. W celu dokonania prawidłowej interpretacji i wykładni danego przepisu należy mieć na uwadze przedmiot regulacji aktu prawnego, w którym przepis ten jest zawarty. Jako, że Ustawa o VAT reguluje kwestie opodatkowania podatkiem od towarów i usług, toteż wydaje się, iż określenie „czynność, w związku z którą nie przysługuje prawo do odliczenia podatku”, zawarte w jednym z artykułów tej ustawy, odnosi się wyłącznie do takich czynności, które mieszczą się w zakresie regulacji Ustawy o VAT (e zatem do czynności określonych w art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT).

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Centrum, w sytuacji gdy nie jest możliwe przyporządkowanie kwot podatku do czynności opodatkowanych i niepodlegających podatkowi, Centrum może w pełni odliczać podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących zarówno wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT oraz niepodlegających VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i związanego z nim zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy). Z treści powyższego przepisu wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny. Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

• wykorzystywanych do czynności nie objętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),
• wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, nie mniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.
  
  

Istnienie bezpośredniego związku między nabywanymi towarami i usługami a transakcjami opodatkowanymi podatnika jest traktowane jako niezbędny wymóg powstania prawa do odliczenia podatku również w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.). Stanowisko powyższe znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie ETS.

Z uwagi na konstrukcję podatku od towarów i usług (opartą na zasadzie potrącalności w danej fazie obrotu), podatek ten jest z punktu widzenia jego podatników neutralny, gdyż pełnią oni jedynie rolę płatników, przerzucając jego ekonomiczny ciężar na kolejnych nabywców, czyli finalnie na konsumentów. Możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest jednak z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług, zaś jeśli dana czynność ustawie tej nie podlega, to nie powstaje ani obowiązek w zakresie podatku należnego, ani uprawnienie w zakresie podatku naliczonego. Dodać należy, że czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. W rezultacie odliczanie podatku naliczonego związanego z tymi czynnościami stanowiłoby nieuprawnione rozszerzenie zakresu stosowania ustawy na sferę, której ta ustawa w ogóle nie dotyczy.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności faktycznych wynika, iż Wnioskodawca (Centrum) jest kościelną osobą prawną, która z uwagi na fakt prowadzenia działalności gospodarczej jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Przychody pochodzą z darowizn oraz z działalności gospodarczej. Całość dochodów z darowizn jest przeznaczana na cele statutowe Centrum i nie jest przez Centrum uznawana jako obrót zgodnie z art. 29 Ustawy o VAT.

Przychody z działalności gospodarczej pochodzą głównie z zawieranych umów sponsoringu. Świadczenie usług przez Centrum opodatkowywane jest podatkiem VAT oraz dokumentowane fakturami. Na chwilę obecną dochody z działalności gospodarczej są promilem przychodów z darowizn. W zakresie w jakim jest możliwe rozdzielenie kosztów na te związane wyłącznie z działalnością statutową Centrum (niepodlegającą opodatkowaniu VAT) i te związanie ze sprzedażą opodatkowaną, Centrum prowadzi oddzielne rejestry zakupu towarów zgodnie z art. 90 ust. 1 Ustawy o VAT. Jednakże z uwagi na fakt, iż realizując cele statutowe, Centrum przyczynia się także do wzrostu swojej atrakcyjności jako partnera biznesowego część kosztów jest niewątpliwie związana i ze sprzedażą opodatkowaną i niepodlegającą VAT. W katalogu czynności wykonywanych przez Centrum, mieszczących się w zakresie Ustawy o VAT, znajdują się wyłącznie czynności opodatkowane (Centrum nie wykonuje czynności zwolnionych z VAT).

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy stwierdzić należy, że w przypadku zakupów przez Centrum towarów i usług, które nie będą mogły zostać jednoznacznie przypisane poszczególnym rodzajom działalności (opodatkowanej i niepodlegającej opodatkowaniu), nie będzie ono mogło odliczyć podatku naliczonego zawartego w cenie tych towarów, w pełnym zakresie. Podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupionych towarów i usług tylko w takim zakresie, w jakim nabycie to wiąże się z czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 ustawy). Oznacza to, że Wnioskodawca zobowiązany jest do wyodrębnienia takiej części podatku naliczonego, którą można przypisać czynnościom opodatkowanym, a wybór metody wyodrębnienia tych kwot podatku naliczonego pozostaje wyłącznie w gestii Podatnika. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży. Przy zakupie towarów i usług służących zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych jak i niepodlegających opodatkowaniu, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego tylko w takiej części w jakiej zakup towarów i usług związany jest ze sprzedażą opodatkowaną.

Na mocy art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Natomiast, zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Stwierdzić należy, że odliczenie proporcjonalne, o którym mowa w powyższych przepisach nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania. Jak bowiem wynika z wniosku, Wnioskodawca nie wykonuje czynności zwolnionych od podatku VAT. W myśl art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zatem w liczniku tak ustalanej proporcji uwzględnia się roczny obrót z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tzn. wartość transakcji, które zgodnie z art. 86 ust. ustawy, dają podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. W mianowniku natomiast, uwzględnia się całkowity obrót uzyskany z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (czyli kwotę z licznika), oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo, a więc czynności zwolnionych od podatku VAT (czynności niepodlegające opodatkowaniu nie są w ogóle objęte zakresem ustawy o podatku od towarów i usług zatem nie uwzględnia się ich w proporcji).

W świetle powyższych regulacji podatnik ma obowiązek odrębnego określenia kwot podatku naliczonego, związanych z czynnościami dającymi prawo do odliczenia (czynnościami opodatkowanymi) i czynnościami niedającymi prawa do odliczenia (zwolnionymi od podatku VAT). Dopiero w sytuacji, kiedy wyodrębnienie takie nie jest możliwe, podatnik może skorzystać z uprawnienia zawartego w ust. 2 cyt. art. 90 ustawy.

Wnioskodawca stwierdził we wniosku, iż „w sytuacji gdy nie jest możliwe przyporządkowanie kwot podatku do czynności opodatkowanych i niepodlegających podatkowi Centrum może w pełni odliczać podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących zarówno wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT oraz niepodlegających VAT”.

Ponieważ jak wynika z powyższych rozważań możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związana jest z wykonaniem przez podatnika takich czynności, które podlegają ustawie o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego czynności, które nie generują podatku należnego ani uprawnienia w zakresie podatku naliczonego (czynności nieobjęte ustawą VAT).

We wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż jego działalność polega na wykonywaniu tylko czynności opodatkowanych podatkiem VAT oraz nieobjętych zakresem ustawy o VAT (niepodlegających opodatkowaniu VAT). Centrum nie wykonuje czynności zwolnionych z podatku VAT.

Ponieważ odliczenie przysługuje tylko w takim zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT (objętych ustawą o VAT jednak niezwolnionych z VAT) powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe. Wnioskodawca może odliczać w pełni podatek naliczony związany tylko z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Obowiązuje tu zasada wynikająca z art. 86 ust. 1 cyt. ustawy.

Zapis art. 90 ust. 1 ustawy odnosi się tylko do towarów i usług wykorzystywanych do czynności objętych ustawą o VAT (czynnościami, w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia są czynności objęte zakresem VAT). Zatem skoro Wnioskodawca w ogóle nie wykonuje czynności zwolnionych od podatku VAT, a więc wykonuje tylko czynności opodatkowane i niepodlegające w ogóle pod ustawę o VAT - odrębne określanie kwot podatku naliczonego, wynikające z art. 90 ust. 1 ustawy Wnioskodawcy nie obowiązuje. Prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje po stronie Centrum tylko w stosunku do towarów i usług związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Nieprawidłowe jest stwierdzenie Wnioskodawcy, iż może on w pełni odliczać podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług służących zarówno wykonywaniu czynności opodatkowanych VAT oraz niepodlegających VAT. Stałoby to w sprzeczności z art. 86 ust. 1 ustawy, jak również z zasadą neutralności podatku od towarów i usług i naruszałoby podstawowy mechanizm działania tego podatku. Wtedy bowiem można byłoby odliczyć podatek naliczony, mimo braku podatku należnego, który mógłby być obniżony. W takim przypadku podatek nie zostałby przez nikogo uiszczony. Tym samym, podatnicy dokonujący czynności niepodlegających opodatkowaniu byliby stawiani w pozycji uprzywilejowanej, po pierwsze nie mieliby obowiązku uiszczenia podatku należnego, a po drugie dokonując jakiejkolwiek innej czynności opodatkowanej, mogliby skorzystać z uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego, nie pozostającego w żadnej relacji z podatkiem należnym. Innymi słowy, podatnik miałby prawo do odliczenia podatku naliczonego jedynie pod warunkiem dokonania jednej czynności opodatkowanej, nawet stanowiącej nieznaczny wycinek całokształtu jego działalności.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy, należy stwierdzić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego powstaje jedynie w odniesieniu do ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów związanych z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 86 ust. 1 cyt. ustawy. Należy zatem stwierdzić, iż przy realizowaniu prawa do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur dokumentujących zakup towarów i usług związanych z działalnością, Centrum winno kierować się przede wszystkim generalną zasadą, określoną w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków zauważyć należy, że zgodnie z art. 120 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Powyższa zasada jest częściowym powieleniem zapisu art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483), zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Natomiast w myśl art. 87 ust. 1 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Wyroki sądów nie mają zatem charakteru obowiązującego prawa, a tym samym nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięć w kolejnych sprawach.

Podkreślić również należy, iż przystąpienie Polski do Unii Europejskiej skutkuje obowiązkiem pełnego i prawidłowego wdrożenia dorobku prawnego Wspólnoty. Polskie przepisy muszą być zgodne z szeroko pojmowanym prawem Unii. Ordynacja podatkowa nakazuje organom podatkowym stosowanie orzecznictwa ETS w określonym zakresie, co wynika z treści art. 14b i 240 tej ustawy. Niemniej jednak wyroki te muszą zapadać w sprawach o identycznym stanie faktycznym, ponieważ dopiero wtedy można stwierdzić, czy interpretacja wydana przez organ podatkowy narusza, czy też nie orzecznictwo europejskie. Wskazane przez Wnioskodawcę orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zapadły w innych okolicznościach niż okoliczności wskazane przez Spółkę, nie mogą zatem stanowić wytycznych do załatwienia przedmiotowej sprawy.

Przytoczone przez Wnioskodawcę wyroki sądów, Organ potraktował jako element argumentacji, lecz nie mogły one stanowić podstawy do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.