INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko „X” Spółka Jawna przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2008r. (data wpływu 9 grudnia 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 marca 2009r (data wpływu 5 marca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Spółka ma prawo wystawić faktury korygujące do faktur wystawionych w roku 2006 oraz określenia z jaką datą Spółka powinna wystawić te faktury - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy Spółka ma prawo wystawić faktury korygujące do faktur wystawionych w roku 2006 oraz określenia z jaką datą Spółka powinna wystawić te faktury.

W dniu 5 marca 2009r. zostało złożone uzupełnienie do ww. wniosku, będące odpowiedzią na wezwanie tutejszego organu z dnia 24 lutego 2009r. znak: IBPP2/443-127/09/JJ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej (zwanej dalej Spółką), księgowość Spółki prowadzona jest w formie ksiąg rachunkowych. Spółka w roku 2006 po wygraniu przetargu publicznego na wykonanie robót budowlanych podpisała z inwestorem – jedną z Gmin – umowę na wykonanie robót budowlanych. Wynagrodzenie wykonawcy robót było ustalone w ww. umowie jako ryczałt na wartość 932.245,63 PLN. Spółka na ww. wartość 932.245,63 PLN wystawiła faktury VAT, dodatkowo Spółka wystawiła dwie inne faktury za roboty (za badania kominiarskie oraz roboty budowlane tzw. dodatkowe) tj. za roboty, które zdaniem Spółki – podatnika nie wchodziły w zakresie prac podstawowych i wynagrodzenia ryczałtowego wykonawcy objętego ww. umową. Faktury te ujęte zostały w przychodach Spółki w roku 2006. Gmina odmówiła zapłaty kwot ujętych na dwóch fakturach i odesłała je Spółce. Spółka wystąpiła na drogę sądową o zapłatę należnych, jej zdaniem, kwot z dwóch spornych faktur. Sądy rozpatrujące spór Spółki z Gminą oddaliły powództwo stwierdzając, iż nie ma podstaw do żądania zapłaty kwot ujętych na dwóch spornych fakturach, wydany wyrok w 2008r. jest prawomocny.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w „X” z dnia xxxx Sąd uznał, że roboty wymienione w kosztorysie powykonawczym jako roboty dodatkowe w istocie były objęte przedmiotem umowy i wynagrodzeniem ryczałtowym, stąd dodatkowe wynagrodzenie nie należało się powodowi (Wnioskodawcy). W przedmiocie roszczenia o zapłatę za badania drożności przewodów kominowych Sąd stwierdził, iż zgodnie z paragrafem 4. umowy zakres odpowiedzialności wykonawcy obejmuje wszelkie czynności zmierzające do realizacji umownych obowiązków wykonawcy. Do obowiązków powoda należało przemurowanie kominów ponad dachem i nadmurowanie ścian szczytowych. Charakter prac związanych z przebudową kominów pociągał za sobą ryzyko zanieczyszczenia przewodów kominowych i do takiego zanieczyszczenia faktycznie doszło. Inspektor nadzoru budowlanego miał prawo żądać od kierownika budowy przeprowadzenia badania drożności przewodów kominowych oraz wentylacyjnych, co wynika z art. 26 pkt 1 Prawa budowlanego. Mając powyższe na względzie Sąd a quo stanął na stanowisku, iż koszt nadania drożności przewodów kominowych objęty był umówionymi przez strony wynagrodzeniem ryczałtowym. Badania kominiarskie jak również roboty wskazane i uważane przez Wnioskodawcę za dodatkowe były faktycznie wykonane. Spór między stronami nie dotyczył faktu wykonania czy niewykonania przedmiotowych usług i robót, ale kwestii czy Wnioskodawcy należy się dodatkowa, poza wynagrodzeniem ryczałtowym ustalonym w umowie, zapłata za nie. Spółka (Wnioskodawca) wykazała w deklaracji VAT i odprowadziła podatek należny wykazany w przedmiotowych spornych fakturach wystawionych w roku 2006.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka ma prawo wystawić w roku 2008 z bieżącą datą faktury korygujące zmniejszające podstawę opodatkowania do faktur wystawionych przez Spółkę w roku 2006...

Czy Spółka posiadając potwierdzenie otrzymania korekty faktury przez nabywcę usługi, dla którego wystawiono fakturę uwzględnia korektę faktury w okresie rozliczeniowym, w którym to potwierdzenie otrzymała...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka wskazała, iż ma prawo wystawić w roku 2008, z bieżącą datą, faktury korygujące zmniejszające podstawę opodatkowania do faktur wystawionych w roku 2006.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 4a ustawy o podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przez upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano. Oznacza to, iż Spółka posiadając potwierdzenie otrzymania faktury korygującej przez nabywcę usługi z datą marca 2009r. uwzględnia tą fakturę w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymała to potwierdzenie, czyli za marzec 2009r.

Zarówno pytania jak i stanowisko Wnioskodawcy na potrzeby niniejszej interpretacji przyjęto w brzmieniu wynikającym z pisma z dnia 5 marca 2009r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W art. 29 ust. 2 określono, iż w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Jeżeli należność jest określona w naturze, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towarów lub usług pomniejszona o kwotę podatku (art. 29 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 4 podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano (art. 29 ust. 4a ustawy o VAT).

Stosownie do art. 29 ust. 4b, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się:

1. w przypadku eksportu towarów, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
2. wobec nabywców, na których rzecz jest dokonywana sprzedaż: energii elektrycznej i cieplnej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy.
   
   

Stosownie z art. 29 ust. 4c, przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Stosownie do art. 106 ust. 1 i ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Powyższe przepisy stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

W myśl art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Jak wynika z treści przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki). Kierując się brzmieniem art. 108 ust. 1 ustawy o VAT - w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura VAT jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego, nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji anulowania faktury VAT podatnik nie wykazuje wartości w niej zawartych w deklaracji VAT.

Z przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337) wynika, że podstawową formą korygowania faktury jest – w myśl § 13 i § 14 – wystawienie faktury korygującej, a w niektórych przypadkach zgodnie z § 15 cyt. rozporządzenia – noty korygującej.

Zatem generalna zasada dotycząca korygowania danych zawartych w fakturze polega na wystawieniu faktury korygującej.

W cyt. rozporządzeniu ustawodawca wskazał sytuacje, w których podatnik zobowiązany jest wystawić fakturę korygującą.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Przepis wskazanego ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku:

• zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy (§ 13 ust. 3 pkt 1),
• zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu (§ 13 ust. 3 pkt 2).
  
  

Fakturę korygującą, zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia, wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Jak wynika z przytoczonych przepisów, podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego. Prawidłowość materialno – prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki.

Jeżeli po wystawieniu faktury VAT wystąpią zdarzenia mające wpływ na treść wystawionej faktury lub okaże się, że wystawiona faktura zawiera błędy, podatnik wystawia w takim przypadku fakturę korygującą. Zatem faktura korygująca wystawiana jest w celu podania właściwych, prawidłowych i zgodnych z rzeczywistością kwot i innych danych, decydujących o rzetelności wystawionego dokumentu. Podkreślić należy, iż faktury korygujące wystawiane są w sytuacji, kiedy pierwotna faktura została wprowadzona do obrotu prawnego tj. została odebrana przez nabywcę danego towaru lub usługi. Nie ma możliwości dokonywania korekty faktury w sytuacji, gdy faktura pierwotna została wystawiona ale nie weszła do obrotu prawnego (z uwagi na to, że nie została przekazana adresatowi), bowiem nie wywołuje ona wówczas żadnych skutków prawnych.

A zatem, co do zasady, korygowanie treści pierwotnie wystawionej faktury VAT powinno nastąpić przez wystawienie przez sprzedawcę faktury korygującej.

W ustawie o VAT i przepisach wykonawczych do ww. ustawy nie przewidziano innej, niż wymienione wyżej, formy zmiany błędnych danych zawartych na fakturze VAT. Żaden z przepisów ustawy ani rozporządzenia nie zawiera regulacji odnoszących się do możliwości anulowania wystawionej przez podatnika faktury VAT. Jednakże w praktyce istnieją przypadki, gdy wystawiona faktura nie została wprowadzona do obrotu, a zatem uznaje się że nie ma konieczności poprawiania błędów poprzez wystawienie faktury korygującej – wówczas dopuszczalne jest anulowanie faktury. Wprawdzie możliwość anulowania faktur VAT (jako sposób skorygowania zaistniałego błędu) nie została wyraźnie przez ustawodawcę przewidziana, jednak w praktyce należy uznać za dopuszczalne jej stosowanie jako praktyczną i realną drogę do „wycofania się” podatnika z faktu błędnego ich wystawienia. Należy jednak w tym miejscu podkreślić, iż anulowanie faktur VAT powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego (np. poprzez doręczenie ich kontrahentowi). Natomiast w przypadku wprowadzenia do obrotu prawnego dokumentów potwierdzających dokonanie sprzedaży, pozostaje jedynie możliwość wystawienia korekt faktur VAT na zasadach przewidzianych przepisami prawa (§ 13 i § 14 ww. rozporządzenia Ministra Finansów).

W przypadku anulowania faktur VAT wystawca powinien posiadać w swojej dokumentacji podatkowej zarówno oryginał, jak i kopię dokumentu sprzedaży z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie.

Ponadto zaznaczyć należy, iż anulowanie faktury VAT powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności, nie może stać się powszechną praktyką podatkową, a podatnik wystawiając fakturę VAT jest zobowiązany dołożyć należytej staranności w dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych.

W konsekwencji anulowania faktury VAT, podatnik jest uprawniony do zmniejszenia podatku należnego wykazanego pierwotnie w deklaracji VAT-7 za okres rozliczeniowy, w którym uwzględniono wartości wynikające z anulowanej faktury VAT, poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, księgowość Spółki prowadzona jest w formie ksiąg rachunkowych. Spółka w roku 2006 po wygraniu przetargu publicznego na wykonanie robót budowlanych podpisała z inwestorem – jedną z Gmin – umowę na wykonanie robót budowlanych. Wynagrodzenie wykonawcy robót było ustalone w ww. umowie jako ryczałt na wartość 932.245,63 PLN. Spółka na ww. wartość 932.245,63 PLN wystawiła faktury VAT, dodatkowo Spółka wystawiła dwie inne faktury za roboty (za badania kominiarskie oraz roboty budowlane tzw. dodatkowe) tj. za roboty, które zdaniem Spółki – podatnika nie wchodziły w zakresie prac podstawowych i wynagrodzenia ryczałtowego wykonawcy objętego ww. umową. Faktury te zostały ujęte w przychodach Spółki w roku 2006. Gmina odmówiła zapłaty kwot ujętych na dwóch fakturach i odesłała je Spółce. Spółka wystąpiła na drogę sądową o zapłatę należnych, jej zdaniem, kwot z dwóch spornych faktur. Sądy rozpatrujące spór Spółki z Gminą oddaliły powództwo stwierdzając, iż nie ma podstaw do żądania zapłaty kwot ujętych na dwóch spornych fakturach, wydany wyrok w 2008r. jest prawomocny. Zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w „X” z dnia xxxx Sąd uznał, że roboty wymienione w kosztorysie powykonawczym jako roboty dodatkowe w istocie były objęte przedmiotem umowy i wynagrodzeniem ryczałtowym, stąd dodatkowe wynagrodzenie nie należało się powodowi (Wnioskodawcy). W przedmiocie roszczenia o zapłatę za badania drożności przewodów kominowych Sąd stwierdził, iż zgodnie z paragrafem 4. umowy zakres odpowiedzialności wykonawcy obejmuje wszelkie czynności zmierzające do realizacji umownych obowiązków wykonawcy. Do obowiązków powoda należało przemurowanie kominów ponad dachem i nadmurowanie ścian szczytowych. Charakter prac związanych z przebudową kominów pociągał za sobą ryzyko zanieczyszczenia przewodów kominowych i do takiego zanieczyszczenia faktycznie doszło. Inspektor nadzoru budowlanego miał prawo żądać od kierownika budowy przeprowadzenia badania drożności przewodów kominowych oraz wentylacyjnych, co wynika z art. 26 pkt 1 Prawa budowlanego. Mając powyższe na względzie Sąd a quo stanął na stanowisku, iż koszt nadania drożności przewodów kominowych objęty był umówionymi przez strony wynagrodzeniem ryczałtowym. Badania kominiarskie jak również roboty wskazane i uważane przez Wnioskodawcę za dodatkowe były faktycznie wykonane. Spór między stronami nie dotyczył faktu wykonania czy niewykonania przedmiotowych usług i robót, ale kwestii czy Wnioskodawcy należy się dodatkowa, poza wynagrodzeniem ryczałtowym ustalonym w umowie, zapłata za nie. Spółka (Wnioskodawca) wykazała w deklaracji VAT i odprowadziła podatek należny wykazany w przedmiotowych spornych fakturach wystawionych w roku 2006.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowe faktury nie zostały przyjęte przez Gminę. Zatem, w stosunku do faktur VAT, które nie zostały przyjęte przez nabywcę (Gminę), brak jest podstaw do wystawienia faktur korygujących, które – co do zasady - wystawiane są do dokumentów posiadanych przez nabywcę.

W przedmiotowej sprawie istotny jest fakt czy zarówno oryginał jak i kopie faktur są w posiadaniu Wnioskodawcy, a zatem czy nastąpiło wprowadzenie przedmiotowych faktur do obrotu prawnego. Jak przedstawił Wnioskodawca we wniosku, Gmina odmówiła zapłaty kwot ujętych na dwóch fakturach i odesłała je Spółce. Ponadto Sąd uznał, że roboty wymienione w kosztorysie powykonawczym jako roboty dodatkowe w istocie były objęte przedmiotem umowy i wynagrodzeniem ryczałtowym, stąd dodatkowe wynagrodzenie nie należało się powodowi (Wnioskodawcy). W związku z powyższym można by stwierdzić, że dopuszczalne jest anulowanie ww. dokumentów (oryginału i kopii faktur), gdyż nie odzwierciedlają one prawdziwego zdarzenia gospodarczego (stanu faktycznego) oraz nie zostały wprowadzone do obrotu prawnego. Dokumenty tej operacji księgowej opatrzone odpowiednią adnotacją powinny być zachowane w dokumentach Wnioskodawcy. Jednocześnie nadmienia się, iż w konsekwencji anulowania faktur VAT Podatnik jest upoważniony do zmniejszenia podatku należnego wykazanego pierwotnie w deklaracji VAT-7 za okres rozliczeniowy, w którym uwzględniono wartości wynikające z anulowanych faktur VAT, poprzez złożenie korekty deklaracji VAT-7 oraz do skorygowania rejestru sprzedaży.

W powyższym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 108 ust. 1 ustawy. Przepis art. 108 ust. 1 ustawy o VAT przewiduje szczególny przypadek samoistnego powstania obowiązku podatkowego w efekcie samego wystawienia faktury, wykazującej kwotę podatku od towarów i usług. W analizowanym przepisie został użyty termin: „wystawi” fakturę, który to termin niewątpliwie należy odróżnić od terminu „sporządzi” fakturę. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura VAT jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (faktura anulowana), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu wyżej cytowanego przepisu prawnego i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT.

Z uwagi na powyższe, faktury nie wprowadzone do obrotu, nie stanowią podstawy do zapłaty podatku w nich wykazanego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.