INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2009 r. (data wpływu 23 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego nieujętego w ewidencji środków trwałych, wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego nieujętego w ewidencji środków trwałych, wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej osób fizycznych, która zajmuje się m.in. świadczeniem usług ochrony. Z tytułu uzyskiwanych dochodów spółka rozlicza się na zasadach ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca płaci podatek od dochodów (z uwzględnieniem udziału w spółce) zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. 19% od podstawy opodatkowania. W celu prawidłowego świadczenia usług (uzyskania przychodu) spółka wykorzystuje samochody.

W dniu 25 marca 2008 r. wykupiono od leasingodawcy samochód osobowy (który wcześniej użytkowany był na podstawie umowy leasingu operacyjnego) za wartość: 5.162 zł 98 gr i założono, że używany będzie w prowadzonej działalności gospodarczej krócej niż rok. W związku z powyższym, nie zaliczano go do środków trwałych, a wydatki na jego zakup zaliczano bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów (kol. 13 podatkowej księgi przychodów i rozchodów). Wszelkie koszty eksploatacyjne rozliczano za pośrednictwem ewidencji przebiegu pojazdu. Sprzedaż ww. samochodu przewidywana jest przed upływem roku od daty jego zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze sprzedażą ww. nieujętego w ewidencji środków trwałych samochodu powstanie u Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej (stosownie do wysokości udziału w spółce cywilnej)...

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając treść art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu ww. sprzedaży nie powstanie przychód z pozarolniczej działalności.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodami z działalności gospodarczej są również:

1. przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:



1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa zostanie ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi.

• ujętymi w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W związku z tym, iż składnik majątku nie był ujęty w ewidencji środków trwałych zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż jego nie będzie stanowiła przychodu z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, w wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 – tj. pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka cywilna wykupiła w dniu 25 marca 2008 r. od leasingodawcy samochód osobowy za kwotę 5.163 zł 98 gr, który wcześniej wykorzystywany był przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego i który ma być wykorzystywany w prowadzonej działalności. Spółka zamierza zakupiony samochód użytkować przez okres krótszy niż jeden rok, w związku z czym, na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie został on zaliczony do środków trwałych, a wydatek na jego zakup obciążył jednorazowo koszty uzyskania przychodów. Spółka zamierza sprzedać ww. samochód przed upływem roku od dnia zakupu.

Zauważyć należy, iż cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ww. ustawy zawiera ogólną definicję przychodu ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast w art. 14 ust. 2 pkt 1 wskazane są tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z tego źródła.

Stwierdzić zatem należy, iż przychodem z działalności gospodarczej jest odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, jeżeli wydatki na ich nabycie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tego źródła, niezależnie od tego czy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Uwzględnienie całej wartości zakupu w kosztach uzyskania przychodów, nawet pomimo niezaliczenia składników majątku do środków trwałych, jednoznacznie wskazuje i przesądza o tym, że nie można w takim przypadku mówić o prywatnym majątku, wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej.

W opisanym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym, w przypadku zbycia przedmiotowego samochodu osobowego, wystąpi więc przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Bez wątpienia przedmiotowy samochód, stanowi składnik majątku prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej już przez sam fakt obciążenia kosztów uzyskania przychodów Spółki kosztami jego zakupu i nie ma tu znaczenia wola wspólników Spółki o nie ujęciu go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwagi na krótszy niż rok okres używania.

W związku z powyższym brak jest podstaw, by uznać, że sprzedaż przedmiotowego samochodu osobowego nie będzie stanowić przychodu z źródła przychodu o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podkreślić przy tym należy, iż odmienna interpretacja przytoczonych przepisów prawa prowadziłaby do nieuzasadnionego przerzucania na Skarb Państwa kosztów zakupu np. samochodów nabywanych w rzeczywistości na potrzeby osobiste. Takim działaniom zapobiegać ma zgodnie z wolą ustawodawcy zapis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, z którego treści wynika, iż odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej skutkuje powstaniem przychodu z tego źródła, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.