INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31.03.2009 r. (data wpływu 06.04.2009 r.), dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług gastronomicznych w celu zapewnienia wyżywienia lekarzom weterynarii oraz hodowcom zwierząt uczestniczącym w szkoleniach, konferencjach oraz prezentacjach produktów Spółki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.04.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie usług gastronomicznych w celu zapewnienia wyżywienia lekarzom weterynarii oraz hodowcom zwierząt uczestniczącym w szkoleniach, konferencjach oraz prezentacjach produktów Spółki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący polską spółką kapitałową jest sprzedawcą m. in. leków stosowanych w weterynarii hodowli zwierząt.

W celu zwiększenia sprzedaży tych produktów Spółka organizuje konferencje, szkolenia, prezentacje produktów, itd., na które są zapraszani weterynarze oraz hodowcy zwierząt. Spółka pokrywa koszty z tym związane, m. in. wyżywienia zaproszonych weterynarzy i hodowców (zwykle Spółka zamawia katering dla wszystkich uczestników szkoleń). Powyższe działania są prowadzone w ramach dopuszczalnej przepisami prawa farmaceutycznego (art. 52 i następne) reklamy produktów leczniczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do k.u.p. wydatki na nabycie usług gastronomicznych w celu zapewnienia wyżywienia lekarzy oraz hodowców zwierząt uczestniczących w szkoleniach, konferencjach oraz prezentacjach produktów Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone w obydwu opisanych wyżej przypadkach powinny stanowić k.u.p., jako koszty ogólnej działalności Spółki.

1. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do k.u.p. zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do k.u.p. wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Nie ulega wątpliwości, iż Spółka organizuje spotkania z weterynarzami oraz hodowcami zwierząt w celu prezentowania swoich produktów, ich działania, możliwości zastosowań w zwalczaniu różnych schorzeń lub ich przeciwdziałaniu, itd. Od przekazania powyższych informacji osobom, które w praktyce będą wykorzystywać produkty Spółki w swojej działalności (czyli lekarzom weterynarii lub hodowcom zwierząt) zależy, czy dowiedzą się one o wyrobach Spółki, a następnie, czy je wybiorą zamiast produktów podmiotów konkurencyjnych.

Szkolenia i spotkania te są organizowane zarówno dla osób już nabywających produkty Spółki, jak też w celu pozyskania nowych nabywców. Oczywiście zaproszenie weterynarzy, czy hodowców zwierząt z danego regionu kraju nie gwarantuje, że będą oni nabywać produkty Spółki, ani nie gwarantuje, że sprzedaż produktów Spółki na tym terenie wzrośnie, jednakże takiego warunku nie wskazuje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie ulega natomiast wątpliwości, iż wydatki ponoszone przez Spółkę na organizowanie konferencji, szkoleń, itp., na których prezentowane są produkty Spółki, pozostają w związku z działalnością Spółki, co jest warunkiem wystarczającym zaliczenia wydatku do k.u.p. Ze względu bowiem na specyfikę sprzedawanych produktów Spółka wybiera właśnie taki sposób dotarcia do potencjalnych nabywców ze swoją ofertą, przekazaniem informacji o produktach, a w szczególności o możliwościach ich działania i wykorzystania w codziennej praktyce zawodowej.

2. Nie ulega wątpliwości, iż w celu zorganizowania szkolenia, konferencji, kongresu, na których Spółka będzie prezentować produkty oraz ich właściwości w leczeniu lub hodowli zwierząt, nie wystarczy zapewnienie sali, czy osoby prezentującej produkty. Konieczne jest poniesienie również innych wydatków, takich jak zapewnienie uczestnikom np. wyżywienia. Jednym bowiem z warunków koniecznych, choć niewystarczających, jest zorganizowanie wszystkiego w taki sposób, aby uczestnik nie musiał ponosić takich kosztów, jak np. wyżywienie. W przeciwnym razie grono uczestników byłoby dużo mniejsze, a tym samym Spółka docierałaby ze swoimi produktami do mniejszej ilości potencjalnych nabywców. Dodatkowo mając na uwadze, że bez względu na starania Spółki i tak nie każdy uczestnik (weterynarz lub hodowca zwierząt) nabędzie oferowane produkty, jedni uczestnicy będą nabywali tylko niektóre z nich, a inni wcale, celem Spółki jest, a by w tego rodzaju spotkaniach uczestniczyło jak najwięcej osób.

3. Należy też dodać, iż omawiane wydatki - nawet gdyby nie uznać ich za koszt działalności Spółki na zasadach ogólnych - powinny być traktowane jako koszty reklamy produktu, a nie reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym przepisem do k.u.p. nie zalicza się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Omawiany przepis nie może być interpretowany jako zabraniający zaliczania do k.u.p. wszelkich wydatków na zakup usług gastronomicznych, czy żywności. Ze słów „kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności” wynika, iż wydatki na usługi gastronomiczne, żywność, itp. nie będą stanowiły k.u.p. tylko wtedy, jeżeli będą elementem działań podatnika kwalifikowanych jako reprezentacja. W przeciwnym razie należy zastosować zasady ogólne, czyli ustalić, czy wydatki na nabycie usług gastronomicznych, żywności, napojów, niebędące reprezentacją, są związane z działalnością gospodarczą podatnika.

4. Pojęcie reprezentacji nie zostało zdefiniowane przez ustawodawcę, jednakże doktryna oraz orzecznictwo wykształciły pewien kierunek interpretacji tego pojęcia na potrzeby podatkowe, jeszcze pod rządami przepisów obowiązujących do końca 2006 r. Analiza orzecznictwa oraz doktryny z punktu widzenia określenia, czym jest reklama, a czym reprezentacja, pozwala na przyjęcie wniosku, iż reklamą są wszelkie działania mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych nabywców do zakupu określonych produktów, podczas gdy reprezentacja to szereg działań w pewnym sensie pośrednio jedynie budujących, czy też tworzących wrażenie dobrego wizerunku firmy, z których żadne, oceniane pojedynczo i w oderwaniu od pozostałych działań z zakresu reprezentacji, nie odniosłoby takiego skutku – przykładowo: dobra jakość świadczonych usług, sposób podejścia do klienta i jego obsługi, sposób ubioru pracowników, wszystko to buduje dobry wizerunek firmy, a tym samym bez wątpienia pośrednio przyczynia się do sprzedaży jej towarów i usług, jednakże trudno byłoby którekolwiek z tych działań uznać za reklamę. Ponadto reprezentacja jest też rozumiana jako okazałość, wystawność; zwyczajowo do kategorii reprezentacji zaliczane są wystawne bankiety, drogie prezenty fundowane kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, itp. Natomiast za reklamę można uznać każdą wypowiedź, która zmierza do stymulowania zbytu lub innego korzystania z towarów i usług osoby reklamującej się” (E. Nowińska, R. Skubisz, Reklama porównawcza”, Państwo i Prawo z 1995 r. Nr 5 str. 26, podobnie też R. Sagan, Przegląd Prawa Handlowego z 1996 r., Nr 5, str. 16).

Zakres działań reklamowych może być różny, zależy od oferowanego produktu oraz tzw. grupy docelowej. Jest oczywiste, że w inny sposób mogą być reklamowane np. produkty szybko zbywalne, a w inny produkty medyczne, stosowane w leczeniu lub hodowli zwierząt. W takim przypadku najskuteczniejsze okazują się działania polegające na umożliwieniu zapoznania się z produktem przez osoby, które w praktyce będą na co dzień z tego produktu korzystały.

5. Z kolei pojęcie reklamy produktu leczniczego zostało opisane w art. 52 ust. 1 prawa farmaceutycznego, zgodnie z którym jest to działalność polegająca na informowaniu i zachęcaniu dostosowania produktu leczniczego mająca na celu zwiększenie liczby przypisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Obejmuje ona w szczególności sponsorowanie spotkań promocyjnych, konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept i osób zaopatrujących w produkty lecznicze (ust. 2 pkt 5 i 6). Natomiast w myśl art. 52 ust. 4 prawa farmaceutycznego reklamę, o której mowa w ust. 1, uważa się za reklamę publiczną w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

6. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż art. 52 ust. 2 prawa farmaceutycznego, wskazuje jedynie przykładowe rodzaje działań, które mogą być uznane za reklamę produktu leczniczego, o czym świadczy użycie zwrotu „w szczególności”. Są to rodzaje działań, które mają zmierzać do celu głównego, wskazanego w ust. 1, czyli informowania i zachęcania do stosowania produktu leczniczego i zwiększenia jego sprzedaży, konsumpcji, dostarczania przepisywania recept. Skoro jednym z przykładów działań mających zmierzać do tego celu jest sponsorowanie spotkań promocyjnych, konferencji itd., to nie powinno ulegać wątpliwości, iż dotyczy to wszelkich kosztów, które należy ponieść w ramach sponsorowania takich spotkań, czyli także zapewnienia wyżywienia jego uczestników.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że po pierwsze, samo słowo „sponsorowanie” jest pojęciem bardzo szerokim, a po drugie, zostało ono wskazane jedynie przykładowo, jako rodzaj szeroko rozumianych działań reklamy produktu leczniczego, w otwartym katalogu tych działań. Bez względu bowiem na to, czy uznanoby trafnie, czy nietrafnie, że zapewnienie sali, sprzętu itd. jest elementem sponsorowania danego wydarzenia (tu: spotkań z weterynarzami oraz hodowcami zwierząt), a zapewnienie wyżywienia (np. lunchu) już nie mieści się pod tym pojęciem, to wszelkie tego rodzaju działania, z punktu widzenia uznania ich za reklamę produktu medycznego, należy oceniać w pierwszej kolejności przez pryzmat art. 52 ust. 1 prawa farmaceutycznego. Innymi słowy należy zbadać, czy są to działania polegające na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mające na celu zwiększenie ich sprzedaży, konsumpcji, ewentualnie zwiększenie ilości przepisywanych recept, jeżeli są to produkty na receptę, itd.

Nie ulega wątpliwości, iż działania Spółki, opisane w stanie faktycznym, prowadzone są w tym celu, zaś jednym z elementów tych działań jest zapewnienie wyżywienia (np. obiadu) w trakcie spotkań z weterynarzami czy hodowcami zwierząt, w sposób nie mający jakichkolwiek znamion wystawności, czy okazałości.

7. W świetle powyższego działań Spółki, opisanych w stanie faktycznym, nie można uznać za okazałość czy wystawność, lecz właśnie jako podejmowanie wszelkich kroków w celu zwiększenia możliwości sprzedaży specyficznych produktów, bez względu na to, czy działania Spółki traktujemy jako reklamę produktu leczniczego w rozumieniu prawa farmaceutycznego, czy też oceniamy je wyłącznie w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prezentacja wyrobów medycznych potencjalnym nabywcom, do których raczej nie da się dotrzeć w inny sposób (np. poprzez reklamy w prasie, telewizji, internecie, itp.) nie może być uznana za wystawność, okazałość, czyli za działania z zakresu reprezentacji. W konsekwencji koszty wyżywienia uczestników nie powinny być kwalifikowane jako element działań z zakresu reprezentacji. W przeciwieństwie do bankietów i imprez, wystawnych kolacji w drogich lokalach, zapewnienie wyżywienia, najczęściej w postaci jednego posiłku, uczestnikom opisanych szkoleń nie może być traktowane jako konsumpcja będąca celem samym w sobie, gdyż jest jedynie dodatkiem, czymś - choć ważnym - to jednak ubocznym względem celu głównego, czyli prezentacji potencjalnym klientom produktów Spółki oraz możliwości ich wykorzystania. Są to koszty działalności Spółki, albo ewentualnie koszty reklamy jej produktów, co w obydwu przypadkach kwalifikuje taki wydatek w pełni jako k.u.p.

8. Stanowisko Spółki odnośnie możliwości zaliczenia do k.u.p. omawianych wydatków znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie, jak też w urzędowych interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo w piśmie z dnia 18 lutego 2008 r. (Nr IP-PB3-423-471/07-2/DG) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się z możliwością zaliczenia do k.u.p. wydatków na nabycie usług kateringowych przez podatnika, który zorganizował dni otwarte dla potencjalnych kontrahentów, w celu przedstawienia swoich produktów, itp. zapewniając równocześnie odwiedzającym poczęstunek w postaci dań i napojów. Analogicznie w piśmie z dnia 15 listopada 2007 r. (Nr 1401/BP-l/4210-71/07/SP/PP-l) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zgodził się z zaliczeniem omawianych wydatków do k.u.p. przez podatnika organizującego szkolenia dla przedstawicieli swoich kontrahentów, dystrybuujących materiały budowlane, produkowane przez podatnika. Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 27 lipca 2008 r. (II FSK 1008/05) stwierdził, iż: „Nie jest w tym znaczeniu reprezentacją ani reklamą działanie podatnika polegające na organizowaniu szkoleń dla kontrahentów (klientów) firmy, których celem jest zapoznanie się z parametrami technicznymi produktów, czy też szkolenie w celu instruktażu obsługi zakupionego towaru. W niniejszej sprawie szkolenia organizowane przez skarżącą niewątpliwie miały charakter instruktażowy, bowiem klienci byli szkoleni w zakresie instalowania, użytkowania, czyszczenia, czy też konserwacji skomplikowanych wyrobów nabywanych od Spółki. Celem tych szkoleń nie było pozyskiwanie nowych klientów. W tej sytuacji koszty szkoleń obejmujące wydatki na wynajęcie sali, sprzętu, wynagrodzenie wykładowców oraz wydatki na wyżywienie i zakwaterowanie klientów biorących udział w szkoleniu stanowią koszty uzyskania przychodu dla organizatora szkolenia, jeżeli koszty takie poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów. Okoliczności te w rozpatrywanej sprawie są niesporne. Należy je zatem traktować kompleksowo i niezrozumiałym jest dzielenie tych kosztów na koszty przychodu i reprezentacji”.

9. Należy zauważyć, że powyższe stanowiska potwierdzają możliwość zaliczania do k.u.p. wydatków na nabycie usług gastronomicznych w ramach prezentacji produktów będących elementem działań nie zdefiniowanych nigdzie jako reklama. Tym bardziej więc należy zgodzić się ze Spółką odnośnie możliwości zaliczenia do k.u.p. wydatków stanowiących element działań reklamy produktu leczniczego w rozumieniu art. 52 ust. 1 prawa farmaceutycznego, tym samym w ramach reklamy dla potrzeb ustawy o podatku dochodowy odnosów prawnych - art. 52 ust. 4 prawa farmaceutycznego).

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie, iż w opisanym stanie faktycznym wydatki poniesione na nabycie usług gastronomicznych, w celu zapewnienia wyżywienia podczas spotkań organizowanych dla weterynarzy lub hodowców zwierząt w celu przedstawienia produktów Spółki, ich zastosowania, itd., będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Należy wskazać, iż na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja”, dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową.

Przez reprezentację rozumie się „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. S.D (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi. W określeniu „reprezentacja” mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka jako sprzedawca m. in. leków stosowanych w weterynarii hodowli zwierząt w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów organizuje konferencje, szkolenia, prezentacje produktów, itd., na które są zapraszani weterynarze oraz hodowcy zwierząt. Wnioskodawca pokrywa koszty z tym związane, m. in. wyżywienia zaproszonych weterynarzy i hodowców (zwykle Spółka zamawia katering dla wszystkich uczestników szkoleń). Jak wskazał Wnioskodawca powyższe działania są prowadzone w ramach dopuszczalnej przepisami prawa farmaceutycznego (art. 52 i następne) reklamy produktów leczniczych.

W ocenie Spółki opisane koszty pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z przychodami generowanymi przez Spółkę ze sprzedaży leków stosowanych w weterynarii hodowli zwierząt, bowiem wydatki opisane w niniejszym wniosku zostały przez Spółkę poniesione w związku z działalnością stanowiącą reklamę produktów leczniczych w rozumieniu art. 52 ust. 1 prawa farmaceutycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji reklamy, wobec czego należy odwołać się do innych dziedzin, w których to pojęcie występuje.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Podobnie orzecznictwo sądowe uznaje, że celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004r. Nr 53, poz. 533 ze zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

1. reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,
2. reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
3. odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,
4. dostarczanie próbek produktów leczniczych,
5. sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
6. sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

Jednocześnie należy zauważyć, że w art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

W myśl art. 58 ustawy Prawo farmaceutyczne zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie usług gastronomicznych w celu zapewnienia wyżywienia lekarzom weterynarii oraz hodowcom zwierząt uczestniczącym w szkoleniach, konferencjach oraz prezentacjach produktów Spółki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W związku z tym, wydatki te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile działania te nie noszą znamion reprezentacji i nie wykraczają one poza główny cel szkoleń, konferencji oraz prezentacji produktów Spółki.

Należy podkreślić, iż przywołane przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 lutego 2008 r., pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 listopada 2007 r. oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2008 r. sygn. akt II FSK 1008/05 wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Każdą sprawę organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie. Z uwagi na powyższe przywołane orzeczenia nie są wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.