INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki komandytowej X Sp. z o.o., reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środka trwałego:

• w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów u wspólnika będącego osobą prawną – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych, sposobu ustalania stawek amortyzacyjnych oraz dokonywania odpisów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Do Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa został wniesiony w dniu X stycznia 2009 r. wkład niepieniężny w postaci prawa z rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego o wartości rynkowej wynikającej z opinii rzeczoznawcy majątkowego.

Spółka zamierza udzielać licencji na korzystanie z tego prawa. Jednocześnie Spółka przyjęła z dniem X lutego 2009 r. prawo do tego znaku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy odpisy amortyzacyjne od prawa wynikającego z rejestracji znaku towarowego słowno- graficznego, wniesionego do Spółki komandytowej w formie wkładu niepieniężnego stanowią dla wspólników Spółki z o.o. Spółka komandytowa koszty uzyskania przychodów...
2. W jaki sposób należy określić dla potrzeb amortyzacji wartość początkową wkładu niepieniężnego w postaci prawa z rejestracji znaku towarowego...
3. Czy Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nabytego prawa wynikającego z rejestracji znaku towarowego począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych...
4. Czy Spółka może indywidualnie ustalić okres amortyzacji, wskazanego prawa z rejestracji znaku towarowego, który nie będzie krótszy niż 60 miesięcy, zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
   
   

Zdaniem Spółki, z uwagi na fakt, iż spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, z punktu widzenia prawa podatkowego podatnikami podatku dochodowego są poszczególni wspólnicy i dlatego skutki podatkowe związane z funkcjonowaniem spółki osobowej a odnoszące się do jej wspólników będących osobami prawnymi, powinny być rozpatrywane w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają m.in. z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania: prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencyjnej), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Spółka podała, iż zgodnie z art. 120 ustawy - Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Spółka uważa, że niewątpliwie będący przedmiotem aportu znak słowno-graficzny spełnia powyższą definicję, zatem może być uznany za znak towarowy w rozumieniu ustawy Prawo własności przemysłowej.

Mając na względzie powyższe uregulowania oraz przedmiot wkładu, należy przyjąć, iż nabyte prawo na znak towary jako wartość niematerialna i prawna podlegać będzie amortyzacji na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Prawo z rejestracji znaku towarowego, będącego przedmiotem aportu, spełnia bowiem ogólne warunki zawarte w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych konieczne dla uznania praw do znaków towarowych za wartości niematerialne i prawne, tj.:

1. nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przyjęcia go do używania,
2. przewidywany okres używania wynosi więcej niż rok,
3. będzie wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością.

Wartość początkową takiego wkładu na zasadzie analogii oraz ze względu na brak uregulowań szczególnych stanowić będzie, w myśl art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wartość wkładu określona przez wspólników spółki komandytowej (w akcie notarialnym) na dzień wniesienia wkładu, jednak nie wyższa od wartości rynkowej. Jednocześnie z datą zawarcia umowy wspólnicy rozpoczną korzystanie z tych praw i uzyskają prawo wprowadzenia znaków do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje to, czy i kiedy dokonany zostanie wpis w rejestrze patentowym przeniesienia prawa do znaku towarowego. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że właściwe jest rozpoczęcie amortyzacji praw z rejestracji znaków towarowych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostaną one wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), przy czym wprowadzenie wartości niematerialnych i prawnych do ewidencji podatnika winno nastąpić najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

W ocenie Spółki nie znajduje tu zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 64 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z uwagi na fakt, iż wniesione do Spółki wartości niematerialne i prawne nie stanowią know-how.

Spółka podała, że art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych prawnych niewymienionych w pkt 1-3 ust. 1 art. 16m, a więc również prawa z rejestracji znaku towarowego nie może być krótszy niż 60 miesięcy. Jednocześnie zgodnie z art. 16m ust. 3 ustawy, podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Mając na względzie ww. regulację, Spółka stoi na stanowisku, iż podatnik może w sposób dowolny określić stawkę amortyzacji i tym samym czas dokonywania amortyzacji, byleby nie był on krótszy od przewidzianego w art. 16m ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów u wspólnika będącego osobą prawną,
• nieprawidłowe w części dotyczącej zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych, sposobu ustalania stawek amortyzacyjnych oraz dokonywania odpisów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 powołanej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat,
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

Natomiast w przypadku wspólników spółki komandytowej, będących osobami prawnymi, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Zatem przy ustalaniu wysokości kosztów uzyskania przychodów wspólnicy – osoby fizyczne oraz osoby prawne – stosują przepisy właściwej dla siebie ustawy. W przedmiotowej sprawie, osoba prawna będąca wspólnikiem spółki komandytowej, dokonując rozliczenia podatkowego winna stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tak więc w tej części stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Jednakże jak wynika z art. 1 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jej regulacje prawne mają zastosowanie m.in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej.

W przypadku spółki komandytowej (nie będącej osobą prawną), zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, sposób ustalania stawek amortyzacyjnych oraz dokonywania odpisów należy wiązać ze spółką, a nie ze wspólnikami tej spółki. W konsekwencji zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż dla ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej oraz stawki amortyzacyjnej zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej.

Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) normuje m.in.:

• stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych,

• zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie i wynagradzać ich twórców.
  
  

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Uzyskane przez Spółkę prawo wynikające z rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego prawo ochronne potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji podatkowej.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę, prawo wynikające z rejestracji znaku towarowego słowno- graficznego może zostać ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i podlegać odpisom amortyzacyjnym począwszy od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, odpisy te będą stanowiły dla spółki komandytowej koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu.

W myśl art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Natomiast stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z treścią art. 22m ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 22ł ust. 1-3, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż - 60 miesięcy.

Podsumowując, należy stwierdzić, iż tut. Organ uznał, że stanowisko Spółki w części dotyczącej zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych, sposobu ustalania stawek amortyzacyjnych oraz dokonywania odpisów jest nieprawidłowe ze względu na błędne uzasadnienie tego stanowiska, określające jako właściwe dla przedmiotowej sprawy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zastosowanie bowiem w opisanej sprawie mają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.