Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-171/12-2/JG
z 24 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. (data wpływu 26 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji filtrów dla motoryzacji, maszyn i urządzeń silnikowych, sprzętu ciężkiego oraz urządzeń specjalistycznych. W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa paliwa, które są wykorzystywane m.in. do zaopatrzenia samochodów, ciągników oraz urządzeń technicznych. Zakup paliwa odbywa się na stacji paliwowej, z którą podpisana jest (i była w poprzednich latach) stała umowa o współpracy. Zakup paliwa odbywał się na zasadach bezgotówkowych, to znaczy osoby tankujące w imieniu Spółki poświadczały na stacji dokonanie transakcji zakupu paliwa, a stacja raz w tygodniu wystawiała fakturę VAT na Spółkę za zakupione paliwo. Spółka - co do zasady zalicza - wydatki na zakup paliwa do kosztów uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

W lutym 2012 r. rutynowa kontrola wewnętrzna w Spółce wykazała nieprawidłowości w zakresie zakupów paliwa. Po wewnętrznym dochodzeniu ustalono następujące fakty:

• pracownik Spółki dokonywał zakupów paliwa na stacji w opisanym powyżej systemie bezgotówkowym, jednakże paliwo to zamiast być wykorzystywane do odpowiednich celów, było przez niego kradzione,
• osoba odpowiedzialna w Spółce za weryfikację i akceptację faktur zakupowych za paliwo - specjalista ds. transportu - nie wykryła ponadnormatywnego zakupu paliwa,
• kierownik działu, w ramach którego pracował specjalista ds. transportu również nie wykrył nieprawidłowości w zakresie zakupu paliwa.
  
  

W związku z zaistniałą sytuacją, Spółka podjęła następujące działania:

• zawiadomiono Policję o zaistniałej kradzieży, w wyniku czego Prokuratura Rejonowa podjęła decyzję o wszczęciu śledztwa z dniem 29 lutego 2012 r.,
• rozwiązano umowę o pracę ze sprawcą kradzieży na podstawie art. 52 § 1 pkt 2 Kodeksu Pracy z dniem 02 marca 2012 r.,
• udzielono nagany specjaliście ds. transportu w związku z zaistniałą sytuacją,
• udzielono nagany kierownikowi działu obsługi klienta, który pełnił nadzór nad zadaniami wykonywanymi w ramach stosunku pracy przez specjalistę ds. transportu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka zachowuje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych w pełnej wysokości wydatków poniesionych na nabycie paliwa, które zostało skradzione przez pracownika Spółki i tym samym nie posłużyło Spółce do wykonywania działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym Spółka zachowuje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, w pełnej wysokości, wydatków poniesionych na nabycie paliwa, które zostało skradzione przez pracownika Spółki. W związku z powyższym, Spółka nie jest zobowiązana do dokonywania korekty kwot kosztów uzyskania przychodów w zakresie kosztów nabycia paliwa, które zostało następnie skradzione.

Uzasadnienie.

Zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu kosztów enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami. Kosztami będą przy tym zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, związane z całokształtem działalności Spółki, pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. wydatek pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
2. został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów,
3. został właściwie udokumentowany,
4. wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
5. ma charakter definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Spółka pragnie przy tym wskazać na utrwalony w doktrynie pogląd, iż istotnym z punktu widzenia oceny możliwości kwalifikowania danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu jest moment jego poniesienia, bowiem tylko wówczas można mówić o zamiarze jako intencji ponoszącego koszt. Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jak słusznie zauważył WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 12 maja 2010 r. (sygn. akt I SA/Bd 299/10): „w przypadku, gdy podatnik w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu konkretnego wydatku oceni, że obiektywnie przyczyni się on do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej tego podatnika, organ podatkowy nie może kwestionować zasadności poniesienia tego wydatku i wykluczenia go z kosztów uzyskania przychodów. Wystarczającą przesłanką uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest działanie w celu uzyskania przychodu. Nie jest natomiast niezbędne osiągnięcie wspomnianego celu”.

W ocenie Spółki, zasadne jest przyjęcie powyższej argumentacji również dla potrzeb określenia skutków podatkowych sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym. Ponosząc wydatki na nabycie paliwa intencją Spółki było jego wykorzystanie dla bieżących potrzeb prowadzonej działalności.

Dodatkowo, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że wydatki na paliwo, w świetle profilu działalności Spółki, stanowią dla Niej koszty pozostające w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Paliwo tankowane jest zarówno dla potrzeb korzystania z firmowych samochodów, jak i dla potrzeb bieżącego użytkowania ciągników i urządzeń technicznych. Jednocześnie, zgodnie z opisem przedstawionym w stanie faktycznym, zakup paliwa dokumentowany jest stosownymi fakturami VAT wystawianymi przez stację paliw współpracującą ze Spółką w tygodniowych okresach rozliczeniowych. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, iż wskutek wystąpienia okoliczności wskazanych w stanie faktycznym, tj. kradzieży dokonanej przez pracownika, część paliwa nabywanego na potrzeby i koszt Spółki nie mogła zostać faktycznie wykorzystana dla potrzeb prowadzonej przez Nią działalności. Spółka pragnie zaznaczyć, iż zaistniała kradzież stanowiła dla Spółki niezawinioną stratę z tego tytułu.

W tym miejscu można odnieść się do tzw. negatywnego katalogu kosztów ujętego w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który - jak Spółka wskazywała powyżej - nie zawiera zakazu uznawania poniesionych strat za koszt uzyskania przychodów, za wyjątkiem strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi (art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy). Oznacza to, iż ustawodawca - co do zasady - dopuszcza możliwość zaliczenia wskazanych strat w poczet kosztów, pod warunkiem spełnienia ogólnych zasad rozpoznawalności kosztów określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

U podatników prowadzących działalność gospodarczą w przypadku strat trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Stwierdzić należy, iż straty powstają wbrew woli podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Tak więc, nie samo ponoszenie strat należy traktować jako środek zmierzający do osiągnięcia przychodów, gdyż byłoby to twierdzenie nieracjonalne. Dopuszczalność ponoszenia strat należy jednak postrzegać przez pryzmat całokształtu czynności podejmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zmierzających do pozyskiwania przychodów, w obrębie których straty stanowią zasadniczo nieunikniony, aczkolwiek niechciany, element tych działań, objęty ryzykiem towarzyszącym każdej aktywności gospodarczej. W powyższym kontekście straty w środkach innych, niż wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej.

Analogiczny pogląd został wyrażony w wielu interpretacjach wydanych w zbliżonym stanie faktycznym, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 czerwca 2011 r. o sygn. IPPB3/423-266/11-2/PK1, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2011 r. sygn. ITPB3/423-626/10/AW oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2010 r. sygn. ILPB3/423-232/10-2/MC.

Jak przy tym wynika z praktyki podatkowej, podatnik nie może jednak bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich strat powstałych w działalności, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie strat do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie: całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, które spowodowały powstanie straty, formy udokumentowania straty oraz podjętych działań zabezpieczających.

Spółka pragnie wskazać, że w Spółce funkcjonują odpowiednie procedury wewnętrzne oraz system nadzoru dla zapewnienia zgodności działań pracowników z procedurami obowiązującymi w Spółce. W szczególności, w ramach tego systemu, osoba odpowiedzialna za weryfikację wyżej wymienionych płatności (specjalista do spraw transportu) podlegała nadzorowi właściwego kierownika działu. Dodatkowy mechanizm kontroli stanowią funkcjonujące w Spółce procedury kontroli kosztów, które skutecznie zadziałały w omawianym przypadku i pozwoliły na dokonanie zidentyfikowania kradzieży. Spółka podkreśla, iż w związku z zaistniałą sytuacją niezwłocznie podjęła działania w celu wyjaśnienia okoliczności zdarzenia oraz ścigania i ukarania sprawców poniesionych strat (Spółka zawiadomiła Policję o zaistniałej kradzieży, w wyniku czego właściwa prokuratura podjęła decyzję o wszczęciu śledztwa w tej sprawie), a także w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom w przyszłości (jak wskazano w opisie stanu faktycznego), w szczególności poprzez zapewnienie należytego wykonania obowiązków pracowniczych przez pracowników Spółki.

Mając na uwadze okoliczności popełnionego czynu, procedury funkcjonujące w Spółce, jak również kroki następcze podjęte przez Spółkę, Jej podejście, w procesie zapobiegania oraz identyfikacji podobnych potencjalnych zdarzeń cechuje się należytą starannością, Spółka pragnie w konsekwencji podkreślić, że kradzież paliwa w sytuacji wskazanej w opisie stanu faktycznego była zdarzeniem, którego nie udało się uniknąć pomimo opracowanych i stosowanych przez Nią procedur kontrolnych, niemniej identyfikacja procederu oraz osoby sprawcy wskazuje na skuteczność przyjętych środków.

W świetle powyższych informacji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zaistniała sytuacja (tj. kradzież paliwa przez pracownika Spółki) nie będzie skutkowała dla Spółki koniecznością korygowania poniesionych przez Nią kosztów uzyskania przychodów w zakresie dotyczącym wydatków na nabycie paliwa, które na skutek zdarzeń od Spółki niezależnych nie mogło zostać przez Spółkę faktycznie wykorzystane dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu wskazać jednocześnie należy, że ustawodawca – co do zasady – dopuszcza możliwość zaliczenia strat związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w poczet kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej zaznaczyć należy, że każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy zauważyć, że kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika. Niektóre rodzaje strat mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodu z uwagi na okoliczności powstania strat i ich udokumentowania oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania (straty powstałe z winy podatnika, tj. w wyniku niedbalstwa lub naruszenia przepisów (np. przeciwpożarowych) albo braku nadzoru nad pracownikami, ich poniesienie nie zostało właściwie udokumentowane).

Tak więc w niektórych przypadkach, strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów albo braku nadzoru nad pracownikiem.

Podkreślić należy, że możliwość zaliczenia strat do kosztów uzyskania przychodów powinno uwzględniać szczególną specyfikę ww. zdarzeń i być oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty (np. ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe),
• udokumentowania straty (formą udokumentowania strat może być, np. protokół opisujący zdarzenie, jego datę, przyczynę, dokładne obliczenie wielkości straty, podpisany przez osoby uprawnione, uzupełniony o protokół policji w przypadku kradzieży, bądź zgłoszenie szkody instytucji ubezpieczeniowej),
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Zatem, jeżeli Wnioskodawca dochował należytej staranności w nadzorze nad pracownikiem i potrafi to w bezsporny sposób udowodnić – może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku kradzieży przez pracownika paliwa. Strata taka powinna być również właściwie udokumentowana, np. protokołem szkód potwierdzonym przez właściwe organy (np. policję).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, w ocenie tut. Organu, wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie paliwa, które zostało skradzione przez pracownika – stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, Spółka zachowuje prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych w pełnej wysokości wydatków poniesionych na nabycie paliwa, które zostało skradzione przez pracownika Spółki.

Ponadto, nadmienić należy, że jednoznaczne przesądzenie o charakterze tych kosztów może nastąpić w wyniku postępowania dowodowego. Tut. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ jest bowiem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem. Z tego też względu, niniejsza interpretacja odnosi się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest natomiast ocena momentu zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazać należy, iż powołane w treści wniosku orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.