INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm. ) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23.04.2009r. ( data wpływu 29.04.2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zawartych umów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.04.2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z tytułu zawartych umów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka wchodzi w skład grupy kapitałowej (holding), która posiada 100% udziałów w Spółce. W grupie kapitałowej obowiązuje zasada, iż grupa zawiera umowy leasingu operacyjnego, którego przedmiotem są samochody osobowe, które następnie wynajmuje (subleasing) spółkom zależnym. Zgodnie z tą zasadą dnia 01.10.2007r. holding zawarł z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego na okres 36 miesięcy. Przedmiotem leasingu jest samochód osobowy Volkswagen Jetta o wartości początkowej wynoszącej 60.198,36 zł netto. Samochód ten na mocy umowy najmu z dnia 10.10.2007 r. pomiędzy holdingiem i Spółką jest wynajmowany i użytkowany przez Spółkę. Umowa leasingu operacyjnego pomiędzy przedsiębiorstwem leasingowym i holdingiem spełnia warunki określone dla umowy leasingu operacyjnego określone w art. 17a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Umowa najmu pomiędzy Spółką a holdingiem została zawarta na niepełne 2 lata, ale planowane jest podpisanie aneksu przedłużającego umowę najmu, o co najmniej kolejny rok. Po podpisaniu aneksu także dla umowy najmu pomiędzy Spółką a holdingiem spełnione zostaną wszystkie warunki dla umowy leasingu operacyjnego określone w art. 17a PDOPU. Samochód stanowi własność firmy leasingowej i jest przez nią amortyzowany.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółka może, po podpisaniu aneksu, skorzystać i od jakiego momentu ( za cały okres umowy najmu, czy tylko od daty podpisania aneksu ) i wliczyć w koszty uzyskania przychodów płacony czynsz najmu i pełne koszty eksploatacji samochodu bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy pdop...

Zdaniem Podatnika:

Zgodnie z art. 17a pkt 1 UPDOP za umowę leasingu w rozumieniu przepisów podatkowych uważa się każdą umowę, na mocy której jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania podlegające amortyzacji środki trwałe. Zasadnym jest zatem stwierdzenie, że umowa o nazwie „najem” może wywoływać w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych skutki takie same jak umowa o nazwie „leasing”. Zależy to od tego, czy dana umowa najmu posiada zapisy, z których wynika, że spełnione są warunki, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 1) i 2) UPDOP. Jak zaznaczono w opisie sytuacji, po podpisaniu aneksu umowa najmu trwać będzie dłużej niż 40% normatywnego okresu amortyzacji, jak również suma opłat z tytułu czynszu najmu będzie co najmniej równa wartości początkowej przedmiotu leasingu. Wobec powyższego, w opinii Spółki, począwszy od pierwszego miesiąca, w którym obowiązuje aneks do umowy najmu, może ona być traktowana w rozliczeniach podatkowych tak jak umowa leasingu operacyjnego, co oznacza, że bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu do kosztów uzyskania przychodów Spółka będzie mogła zaliczyć zarówno czynsz najmu jak i bieżące koszty eksploatacyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych pojęcie umowy leasingu zostało zdefiniowane w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( t.j. Dz. U. z 2000r., nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana „ finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej „ korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Z powyższej definicji wynika, że nazwana umowa leasingu, uregulowana w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks Cywilny ( Dz. U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest jedną z wielu umów, które mieszczą się w katalogu określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 ustawy – niezależnie od nazwy. Skutkiem tego będą określone w przepisach uprawnienia i zobowiązania stron umowy w zakresie wykazywania przychodów i kosztów dla potrzeb podatku dochodowego.

O tym, czy umowa może być zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu decydują jej cechy, które muszą być spełnione łącznie:

1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy lub prawa stanowiące środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, a także grunty,
2. świadczenie polega na tym, że jedna ze stron oddaje drugiej za wynagrodzeniem przedmiot umowy do używania albo używania i pobierania pożytków.
   
   

Oprócz tych ogólnych cech podatkowej umowy leasingu , ustawodawca wskazuje w przepisach warunki szczególne, które pozwalają na zaliczenie umowy leasingu do podatkowej umowy leasingu operacyjnego ( art. 17b ustawy) lub podatkowej umowy leasingu finansowego ( art. 17f ustawy).

Aby zawarta umowa mogła być uznana dla celów podatkowych za umowę leasingu operacyjnego, w szczególności aby mogła wywołać skutki podatkowe po stronie korzystającego w zakresie możliwości zaliczenia opłat ustalonych w umowie leasingu i wydatków ponoszonych w trakcie użytkowania przedmiotu leasingu do kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki określone w art. 17b ust. 1:

1. umowa musi zostać zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, musi odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że wymóg, aby przedmiotem umowy były wyłącznie środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne , a także grunty determinuje następny, wynikający z uwzględnienia definicji środka trwałego , określonej w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl której przedmiot , aby był uznany za środek trwały musi stanowić własność lub współwłasność podatnika oraz wynikający z uwzględnienia definicji wartości niematerialnych i prawnych, określonej w art. 16b ustawy w myśl której wartości niematerialne i prawne stanowią wartości nabyte lub oddane do używania na podstawie umowy licencyjnej, umowy najmu , dzierżawy lub podatkowej umowy leasingu.

A zatem finansującym w podatkowej umowie leasingu, który oddaje rzecz do odpłatnego używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie może być tylko i wyłącznie :

1. właściciel lub współwłaściciel środków trwałych ( w tym gruntów),
2. nabywca wartości niematerialnych i prawnych, a także uprawniony do korzystania z tych wartości.
   
   

W przedmiotowej sprawie Spółka zawarła umowę najmu samochodu osobowego z wynajmującym ( holdingiem), który jest stroną umowy leasingu jako korzystający. Umowy najmu jak powiedziano wyżej nie można zakwalifikować jako umowy leasingu nawet po dodaniu aneksu do umowy najmu, ponieważ wynajmujący jako korzystający w umowie leasingu nie jest właścicielem przedmiotu umowy, a tylko jako taki mógłby zawrzeć ze Spółką umowę leasingu.

Umowa leasingu musi dotyczyć składników majątku, które spełniają przesłankę uznania ich za środki trwałe w zakresie ich własności , czy współwłasności finansującego. Skoro wynajmujący tylko użytkuje samochody na podstawie swojej umowy leasingu, nie może jako użytkownik zawrzeć umowy leasingu ze Spółką. Skutki podatkowe umowy zawartej między Spółką a holdingiem są takie jak w przypadku umów najmu. Zaliczenie w takiej sytuacji wydatków zarówno w zakresie czynszu płaconego wynajmującemu jak i opłat związanych z eksploatacją pojazdu przy uwzględnieniu limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych następuje z uwzględnieniem generalnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, obligującej istnienie związku przyczynowo-skutkowego wydatków z osiąganymi przychodami lub źródłem przychodu w celu jego zabezpieczenia lub zachowania. Prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w zakresie wydatków eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem samochodów osobowych nie będących składnikiem majątku podatnika wymaga ponadto prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock