INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 03.07.2008 r. (data wpływu 07.07.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.07.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Po zwolnieniu pracownika w trybie art. 32 w związku z art. 36 § 1 Kodeksu Pracy (za wypowiedzeniem przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia) pracownik pozwał pracodawcę do sądu pracy wnioskując o wypłatę kwot:

17.928,22 - tytułem niezapłaconej premii rocznej,

13.800,00 - tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie stosunku pracy zgodnie z art. 45 i 471 KP.

Pracodawca (Wnioskodawca) nie uznała żadnego z powołanych roszczeń za uzasadnione, ale z czystej ekonomii procesowej (aby koszty procesu po stronie pracodawcy nie przekroczyły wartości roszczenia) zawarł sądową ugodę z pracownikiem zgadzając się na wypłatę kwoty 4.000,00 zł tytułem: „odszkodowania tytułem chęci polubownego zakończenia łączącego strony uprzednio stosunku pracy”. Kwota ta nie odniosła się w żaden sposób do jakiejkolwiek z pozycji roszczeń pracownika.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 25.07.2008 roku, doręczone w dniu 31.07.2008 roku wyjaśniono, iż Wnioskodawca nie jest w stanie określić jaka część odszkodowania dotyczyła:

• Niezapłaconej premii rocznej

• Odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie stosunku pracy

• Innych roszczeń powoda
  
  

Spółka jako strona pozwana nie zgodziła się z treścią powództwa i uznała (również podczas rozprawy), iż zdaniem firmy powodowi nie należy się premia roczna oraz iż rozwiązanie stosunku pracy było uzasadnione.

Decyzja o przyznaniu niewielkiego odszkodowania została podyktowana wyłącznie ekonomią procesową. Koszty zastępstwa procesowego zdecydowanie bowiem przekraczają kwotą jaką zasądziłby na rzecz pozwanej Sąd w przypadku wygrania procesu przez pozwaną.

Stąd w treści ugody Pozwana nie zgodziła się na nawiązanie do jakiegokolwiek z roszczeń Powoda a jako tytuł wypłaty odszkodowania określono „chęć polubownego zakończenia łączącego strony stosunku pracy”.

Odnośnie zapytania o charakter premii, o którą wnosił powód: chodziło o premię za pracę wykonaną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych czy jest zwolnione, wyłączone lub nie podlega takiemu opodatkowaniu...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia z opodatkowania inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W powołanym przypadku Spółka uznała, iż kwota wypłacona Pracownikowi spełnia kryterium korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Jeśli kwota ta miałaby oznaczać należną część premii rocznej - dotyczyłaby utraconej korzyści, tj. premii. Jeśli kwota ta byłaby interpretowana jako odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie stosunku pracy, dotyczyłaby utraconej korzyści tj. wynagrodzenia.

W związku z powyższym Spółka potrąciła z wypłacanej kwoty 19% tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i obowiązującego stanu prawnego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., w brzmieniu sprzed 21 czerwca 2008 r., zwanej dalej ustawą) wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód.
   
   

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 29 listopada 2006 r. (sygn. akt SK 51/06) uznał art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej za niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i tym samym przepis ten nie wyłączał ze zwolnienia od opodatkowania odszkodowań wynikających z ugód sądowych.

Przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3b zwalniają z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, iż odszkodowania otrzymywane przez podatników na podstawie ugód sądowych są, co do zasady, zwolnione od podatku dochodowego.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, wynika iż Wnioskodawca nie jest w stanie określić, jaka część odszkodowania uzgodnionego w ugodzie sądowej odpowiada konkretnym roszczeniom powódki.

Tym samym nie można przyjąć, iż wysokość lub zasady ustalania tego odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych (w ugodzie nie wskazano podstawy prawnej wypłaty odszkodowania ani konkretnych roszczeń, które miałoby ono zaspokajać), a więc zastosowania nie znajdą w niniejszej sprawie przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odszkodowanie dla powódki zostało, zgodnie z treścią ugody sądowej, przyznane przez Wnioskodawcę w związku z „chęcią polubownego zakończenia łączącego strony stosunku pracy”. Brak jest podstaw do przyjęcia, że odszkodowanie to dotyczyło korzyści, które podatnik (w tym przypadku powódka) mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie to nie miało związku z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą.

Należy więc przyjąć, że uzgodnione odszkodowanie spełnia przesłanki do zwolnienia z opodatkowania przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wypłacone na mocy ugody sądowej świadczenie jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, dlatego że podstawą jego wypłaty jest ugoda sądowa, zaś odszkodowanie to nie ma związku z prowadzoną przez powódkę działalnością gospodarczą, ani nie dotyczy utraconych korzyści.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.