INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2009 r. (data wpływu 9 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2008 - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2009 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2008.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Jest Pani osobą niezamężną i bezdzietną. Od września 2004 roku do lipca 2008 roku przebywała Pani w Wielkiej Brytanii i tam pracowała. Jednocześnie informuje Pani, iż była rezydentem podatkowym tamtejszego kraju, a co za tym idzie wszystkie swoje dochody rozliczała w Wielkiej Brytanii. Po rozwiązaniu umowy o pracę i w związku brakiem nowych ofert pracy dnia 1 sierpnia 2008 roku powróciła Pani do Polski i dnia 6 sierpnia zarejestrowała się jako osoba bezrobotna. W grudniu 2008 roku otrzymała Pani zasiłek dla bezrobotnych za jeden miesiąc w wysokości 382 zł 60 gr. Obecnie jest zameldowana u rodziców, a czasowo przebywa w T.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionej sytuacji jest Pani zobowiązana do złożenia zeznania podatkowego za rok 2008 w Polsce i do uwzględnienia w nim dochodów uzyskanych w Wielkiej Brytanii...

Zdaniem Wnioskodawczyni przez okres czterech lat była poza granicami kraju, będąc przekonana, że opuściła Polskę na stałe. Ponieważ sytuacja finansowa Wnioskodawczyni zmieniła się, postanowiła wrócić do kraju. Przez cztery lata była rezydentem Wielkiej Brytanii, tam też płaciła składki ubezpieczeniowe i rozliczała swoje dochody. W ocenie Wnioskodawczyni nie powinna rozliczać się w Polsce za rok 2008 (tj. składać zeznania PIT do Urzędu Skarbowego za ten rok), gdyż dochody z Wielkiej Brytanii rozliczyła przed powrotem w urzędzie podatkowym w Wielkiej Brytanii, natomiast wysokość dochodów uzyskanych w Polsce (wynosi 586 zł 85 gr) jest zbyt niska i podlega zwolnieniu z podatku. Wnioskodawczyni uważa, że za rok 2008 podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zasadą polskiego prawa podatkowego, wyrażoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), jest nieograniczony obowiązek podatkowy. Zasada powyższa oznacza, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Stosownie do obowiązującego od dnia 1 stycznia 2007 r. ust. 1a tegoż artykułu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Ustawodawca, definiując status osoby zamieszkującej na terytorium Polski, sformułował dwa kryteria jego uzyskania: posiadanie w Polsce ośrodka interesów życiowych oraz pobyt w Polsce dłuższy niż 183 dni. Wobec powyższego osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP jest osoba posiadająca w kraju ośrodek interesów życiowych i zarazem przebywająca na jego obszarze dłużej niż 183 dni, bądź spełniająca tylko jeden z ww. warunków.

Natomiast w świetle art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Z powyższego wynika, iż kryterium decydującym o rodzaju obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania, zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ww. ustawy. Jeśli miejsce to będzie znajdować się na terytorium RP, wystąpi nieograniczony obowiązek podatkowy.

Zgodnie z treścią art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b tejże ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840) za osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie uważa się każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Zgodnie z ust. 2 tegoż artykułu, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

• osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
• jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
• jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
• jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego przyjąć należy, że w okresie od września 2004 roku do 30 lipca 2008 r. Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, a ponadto, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączyły Wnioskodawczynię z Wielką Brytanią. W państwie tym przebywała, pracowała i uiszczała składki społeczne i podatki. Z Polską nie miała powiązań osobistych.

Przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii oznaczało, iż Wnioskodawczyni w tym czasie podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Z uwagi na fakt, iż nie uzyskiwała wtedy dochodów na terytorium Polski, nie była zobowiązana do rozliczania podatku dochodowego w Polsce.

Biorąc natomiast pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni przyjechała (powróciła – jak wskazano we wniosku) do Polski, należy rozważyć, czy - w myśl przytoczonego na wstępie przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - ma miejsce zamieszkania w Polsce. W ocenie tutejszego organu przyjazd do Polski, gdzie Wnioskodawczyni ma rodziców i obecnie pobiera zasiłek dla bezrobotnych, kwalifikuje się – w świetle poczynionych ustaleń – jako przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Polski. Zatem od dnia powrotu do Polski ma Ona miejsce zamieszkania na terytorium RP. W przedstawionym stanie faktycznym uznać należy, że – od daty powrotu do Polski, tj. od dnia 1 sierpnia 2008 roku - Wnioskodawczyni spełnia przesłanki do uznania, że dla celów podatkowych ma miejsce zamieszkania w Polsce. Natomiast w przypadku przyjęcia, iż ma Ona miejsce zamieszkania w obu państwach, państwo Jej rezydencji należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Istotnym w tym zakresie jest określenie stałego miejsca zamieszkania oraz ośrodka interesów życiowych.

Mając na względzie wypracowaną przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a ujętą w art. 4 ust. 2 lit. a) Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (która na mocy porozumienia państw-sygnatariuszy stanowi wzorzec dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym umowy polsko-brytyjskiej), koncepcję stałego miejsca zamieszkania, jako każdą formę zamieszkiwania, niezależną od tytułu prawnego do zajmowanego lokalu mieszkalnego czy domu (w rozumieniu prawa własności, najmu, dzierżawy, użyczenia itp.), a uwarunkowaną przede wszystkim zamiarem przebywania na dłuższy czas w sposób ciągły, należy uznać, iż z uwagi na fakt zameldowania Wnioskodawczyni – na dzień sporządzenia wniosku – wraz z rodzicami w Polsce oraz fakt czasowego zamieszkiwania w innym mieście w Polsce - została zrealizowana przesłanka miejsca stałego zamieszkiwania w Polsce.

Co więcej, więzi rodzinne oraz fakt pobierania w Polsce zasiłku dla bezrobotnych, składają się, w przypadku Wnioskodawczyni, na przeniesienie centrum interesów życiowych na terytorium RP. Przy określeniu ww. centrum należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce z którego zarządza ona swoim mieniem.

Mając na względzie powyższe należy uznać, iż w 2008 r. do dnia przyjazdu miała Pani miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii i za ten okres podlegała Pani w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Tym samym dochody uzyskane w tym okresie z pracy wykonywanej w Wielkiej Brytanii, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Natomiast od dnia przyjazdu do Polski (30 lipca 2008 r.) podlega Pani w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zatem od tego momentu, dochody uzyskane przez Panią podlegają w Polsce opodatkowaniu, dlatego też należy uwzględnić je w zeznaniu podatkowym.

Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Ustawodawca przewiduje tylko jedno zwolnienie podmiotowe od obowiązku złożenia zeznania. Zgodnie z art. 45 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek złożenia zeznania nie dotyczy podatników wymienionych w art. 37 cytowanej ustawy, czyli podatników dla których rocznego obliczenia podatku dokonał płatnik.

Również jeśli podatnik uzyska wyłącznie dochody zwolnione na podstawie art. 21, 52 i 52a ustawy lub opodatkowane zgodnie z art. 29-30a nie będzie miał obowiązku składania zeznania rocznego.

W 2008 roku uzyskała Pani dochody z tytułu zasiłku dla bezrobotnych, które podlegają opodatkowaniu według skali podatkowej i nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21, 52 i 52a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osiągnięty przez Panią w Polsce dochód w łącznej kwocie 586 zł 85 gr nie powoduje powstania u Pani w roku 2008 zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże osiągnięcie dochodu bez względu na jego wysokość, czy poniesienie straty wiąże się dla Pani z obowiązkiem złożenia rocznego zeznania podatkowego.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.