INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku przedstawione we wniosku z dnia 19.06.2009 r. (data wpływu 22.06.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych i podstawy ich dokonywania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22.06.2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych i podstawy ich dokonywania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykorzystuje aktywa, które w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji.

Z uwagi na rozmiar i specyfikę działalności, a co za tym idzie dużą ilość środków trwałych zdarza się, że:

1. wartość początkowa środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji podatkowej w zaniżonej wysokości;
2. wartość początkowa środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji podatkowej w zawyżonej wysokości;
3. stawka amortyzacji środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji w zawyżonej wysokości.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Spółka powinna dokonać korekty kosztów z tytułu amortyzacji podatkowej w opisanych przypadkach...

Zdaniem Wnioskodawcy: Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z dniem 31.12.2002 r. uchylony został w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych art. 16g ust. 15, który regulował sposób dokonywania korekty amortyzacji podatkowej w odniesieniu do ustalania wartości początkowej środków trwałych, zaś ustawa nie zawierała i nadal nie zawiera szczególnej regulacji odnoszącej się do sposobu dokonywania korekt amortyzacji z tytułu zastosowania jej zawyżonej stawki.

W związku z powyższym w przypadku nieprawidłowego ustalenia kwoty amortyzacji podatkowej na skutek wymienionych zdarzeń należy stosować ogólne przepisy dotyczące sposobu dokonywania korekt.

Zdaniem Spółki, w przypadku nieprawidłowego ustalenia wartości początkowej środka trwałego, jak również przyjęcia nieprawidłowej stawki amortyzacji podatkowej przysługuje jej prawo do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów z tego tytułu w oparciu o art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jeżeli wskutek korekty powstanie nadpłata, podlegać będzie ona przepisom działu III, rozdziału 9 Ordynacji podatkowej, jeżeli natomiast powstanie zaległość podatkowa - przepisom działu III rozdziału 5 tej ustawy.

Odnosząc się do przedstawionych w opisie stanu faktycznego sytuacji, zdaniem Spółki:

1. w przypadku zaniżenia wartości początkowej środka trwałego - Spółka powinna dokonać podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając że już w tym momencie nastąpiło zaniżenie wartości początkowej) i zwiększyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres, występując ewentualnie o zwrot powstałej na skutek tego nadpłaty bądź jej zaliczenie na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych;
2. w przypadku zawyżenia wartości początkowej środka trwałego - Spółka powinna dokonać obniżenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając że już w tym momencie nastąpiło zawyżenie wartości początkowej) i zmniejszyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, oraz uregulować powstałą na skutek tego zaległość podatkową wraz z należnymi odsetkami od zaległości podatkowych;
3. w przypadku zawyżenia stawki amortyzacji podatkowej - Spółka powinna dokonać obniżenia tej stawki od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając że już w tym momencie nastąpiło zawyżenie stawki amortyzacji) i zmniejszyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, oraz uregulować powstałą na skutek tego zaległość podatkową wraz z należnymi odsetkami od zaległości podatkowych.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o pdop podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h – 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h – 16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe określenie wartości początkowej środka trwałego. Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość prowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl przepisu art. 25 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Natomiast na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Stosownie natomiast do § 2 ww. artykułu skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w prowadzonej przez siebie działalności wykorzystuje aktywa, które w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią środki trwałe podlegające amortyzacji.

Z uwagi na rozmiar i specyfikę działalności, a co za tym idzie dużą ilość środków trwałych zdarza się, że:

1. wartość początkowa środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji podatkowej w zaniżonej wysokości;
2. wartość początkowa środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji podatkowej w zawyżonej wysokości;
3. stawka amortyzacji środka trwałego zostanie przyjęta dla celów amortyzacji w zawyżonej wysokości.
   
   

W sytuacji nieprawidłowego ustalenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub zawyżenia stawki amortyzacyjnej zachodzi konieczność dokonania korekty.

Korekta wartości początkowej skutkuje zmianą wysokości dokonanych odpisów amortyzacyjnych, co ma wpływ na wysokość należnego podatku. W wyniku takiej korekty może powstać zaległość podatkowa bądź nadpłata. Zaległością podatkową zgodnie z art. 51 ustawy Ordynacja podatkowa jest podatek niezapłacony w terminie, a także niezapłacona w terminie zaliczka na podatek, w tym również zaliczka, o której mowa w art. 23a, lub rata podatku.

Za nadpłatę uważa się zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

W przypadku powstania zaległości podatkowych zgodnie z art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę, zaś zgodnie z art. 53 § 4 tej ustawy odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Jeżeli w wyniku dokonanej korekty powstanie nadpłata podatku, to w takim wypadku, stosownie do art. 75 § 2 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej Spółce przysługuje uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku. Równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty Spółka powinna złożyć skorygowane zeznanie (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej). Jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę. Zgodnie z art. 76 § 1 nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają zaliczeniu z urzędu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, odsetek za zwłokę określonych w decyzji, o której mowa w art. 53a, oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu, chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych, z zastrzeżeniem § 2.

Podatnik ma obowiązek prawidłowo ustalić dochód i wysokość podatku dochodowego. W przypadku ustalenia błędnej wartości podstawy (wartości początkowej) do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, niż wynika to z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, następuje zaniżenie bądź zawyżenie odpisów i tym samym wykazanie błędnej wysokości kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Spółki, iż w przypadku zaniżenia wartości początkowej środka trwałego - Spółka powinna dokonać podwyższenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło zaniżenie wartości początkowej) i zwiększyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych za ten okres, występując ewentualnie o zwrot powstałej na skutek tego nadpłaty bądź jej zaliczenie na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

W przypadku zawyżenia wartości początkowej środka trwałego - Spółka powinna dokonać obniżenia podstawy dokonywania odpisów amortyzacyjnych od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło zawyżenie wartości początkowej) i zmniejszyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, oraz uregulować powstałą na skutek tego zaległość podatkową wraz z należnymi odsetkami od zaległości podatkowych.

Za prawidłowe uznać należy również stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku zawyżenia stawki amortyzacyjnej - Spółka powinna przyjąć prawidłową wartość tej stawki od dnia przyjęcia środka trwałego do używania (zakładając, że już w tym momencie nastąpiło zawyżenie stawki amortyzacji) i zmniejszyć odpowiednio wartość dokonanych już odpisów amortyzacyjnych, oraz uregulować powstałą na skutek tego zaległość podatkową wraz z należnymi odsetkami od zaległości podatkowych.

Jednocześnie należy zauważyć, że nie można zmienić metody i zasad amortyzacji – art. 16i oraz art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym niedupuszczalne jest złożenie korekty zeznania z uwagi na zmianę w trakcie trwania amortyzacji środka trwałego wybranej metody jego amortyzowania.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.