Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-721/12-4/DG
z 26 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22.08.2012 r. (data wpływu 24.08.2012 r.) oraz piśmie z dnia 16.11.2012 r. (data nadania 16.11.2012 r., data wpływu 19.11.2012 r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 06.11.2012 r. Nr IPPB5/423-721/12-2/DG (data nadania 07.11.2012 r., data doręczenia 09.11.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma I. S.A. wraz z konsorcjantem będącym osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą poniosła wydatki na inwestycję. Zgodnie z umową koszty inwestycji powinny być poniesione przez każdą ze stron w proporcji 40 i 60% z czego 60% przypada na firmę I. Ostatecznie jednak inwestycja nie została rozliczona zgodnie z umową a aneksu do umowy nie było. Tak więc na firmę I. SA przypadło więcej niż 60% wydatków. Mimo to po oddaniu inwestycji firma zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzuje oddane do użytkowania środki trwałe z tej inwestycji od wartości początkowej składającej się z:

• wartości proporcji 60% inwestycji i
  
• wartości powyżej 60% inwestycji.
  
  

Z pisma uzupełniającego wniosek wynika, że inwestycja nie jest środkiem trwałym. Po zakończeniu inwestycji oddane do używania środki trwałe spełniają wymogi uznania ich za środki trwałe podlegające amortyzacji zgodnie z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odpisy amortyzacyjne nie są naliczane od wartości inwestycji. Spółka nalicza odpisy amortyzacyjne od oddanych do używania środków trwałych. Mimo, że inwestycja nie była rozliczona zgodnie z umową w proporcji poniesionych nakładów: 60% wartości nakładów przypadać miało firmie I. a 40% koncesjonariuszowi, to firma I. amortyzuje środki trwałe od wartości powyżej 60% poniesionych nakładów, ponieważ ta wyższa wartość poniesionych nakładów ponad umowę też stanowi jej własność. Własnością firmy I. jest 60% wartości środka trwałego oddanego do użytkowania oraz wartość powyżej 60%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacja od całej wartości środka trwałego jest kosztem podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 16a ust 1 amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku budowle, maszyny i urządzenia oraz inne przedmioty. Środki trwałe przyjęte z inwestycji, mimo że nie są rozliczone zgodnie z umową to jednak stanowią współwłasność firmy i są kompletne i zdatne do użytkowania. Tak więc zdaniem Spółki cała amortyzacja jest podatkowym kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011, nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej ustawa o PDOP) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane przez podatnika wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 PDOP środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji podatkowej, co do zasady, są składniki majątkowe spełniające jednocześnie poniższe warunki:

1. przewidywany przez podatnika okres ich używania jest dłuższy niż rok;
   
2. stanowią własność lub współwłasność podatnika;
   
3. zostały przez podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
   
4. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania;
   
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, określonej w art. 17a pkt 1 PDOP.
   
   

Z uwagi na to, że kwestią sporną, jest problem ustalenia wartości środka trwałego i przyporządkowanych do niego odpisów amortyzacyjnych, przyjmując że pozostałe cechy wymienione w art. 16a ust. 1 ustawy, zostały spełnione i nie budzącą wątpliwości Wnioskodawcy, przybliżyć należy zagadnienie z pkt 2. W punkcie 2 zawarto regułę, że amortyzacji podlegają, co do zasady, te składniki majątkowe, które stanowią własność lub współwłasność podatnika. Podatnik może amortyzować dla celów podatkowych wyłącznie te środki trwałe, do których przysługuje mu prawo własności. Wyjątki od tej zasady dotyczą jedynie amortyzacji środków trwałych, używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego (kapitałowego), inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie.

Do przeniesienia własności składników majątkowych u podatnika będącego osobą prawną może dojść poprzez odpłatne albo nieodpłatne nabycie w formie np. zakupu, zamiany, darowizny, spadku lub na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości albo ich wytworzenia we własnym zakresie (samodzielnie lub przez osoby trzecie na podstawie np. umowy-zlecenia lub umowy o dzieło).

Pojęcia własności i współwłasności uregulowane zostały odpowiednio w art. 140-194 oraz art. 195-221 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dalej: KC. Zgodnie z definicją cywilistyczną własność jest prawem majątkowym, którego przedmiotem jest rzecz i które stanowi podstawową formę korzystania z tej rzeczy. Rzeczami natomiast, zgodnie z dyspozycją art. 45 KC, są wyłącznie przedmioty materialne, które dzielimy na ruchome (ruchomości) oraz nieruchome (nieruchomości). Artykuł 195 KC stanowi, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Mamy wówczas do czynienia z przypadkiem współwłasności, która może być współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność wyraża się więc w tym, iż własność określonej rzeczy ruchomej lub nieruchomości przysługuje co najmniej dwóm osobom, ale żadnej z nich nie przysługuje wyłączne prawo własności do fizycznie określonej części danej rzeczy.

Kodeks cywilny nie zawiera legalnej definicji współwłasności łącznej (współwłasności bezudziałowej). Z poszczególnych przepisów KC regulujących instytucję współwłasności łącznej wynika, że opiera się ona na określonym stosunku osobistym i spełnia względem tego stosunku rolę służebną; istnieje po to, aby ten podstawowy stosunek prawny mógł należycie spełniać swą rolę społeczną i ekonomiczną. Współwłasność łączna może powstać tylko między osobami związanymi określonym stosunkiem osobistym, bez tego stosunku nie jest możliwe jej istnienie. Współwłasność w częściach ułamkowych jest natomiast samoistnym stosunkiem prawnym prawa rzeczowego. Każdemu ze współwłaścicieli przysługuje, w stosunku do rzeczy wspólnej, określony zakres uprawnień wyrażony udziałem. Udział ten określony jest odpowiednim ułamkiem. W przypadku współwłasności ułamkowej własność całej rzeczy przysługuje wszystkim współwłaścicielom niepodzielnie, natomiast względem udziału współwłaściciel zajmuje pozycję wyłącznego właściciela.

Zgodnie z art. 16g ust. 8 PDOP, w przypadku gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, ma on prawo skorzystać z odpisów amortyzacyjnych ustalonych od wartości początkowej środka trwałego w takiej proporcji, w jakiej pozostaje jego udział we własności. Do powyższej normy znajdują zastosowanie zasady zawarte w art. 5 ust. 1 ustawy o PDOP, a to oznacza, iż w przypadku braku dowodów o wielkości udziałów we współwłasności uznaje się, że udziały te są równe.

Błędne jest zatem przekonanie Spółki i nie znajdujące poparcia w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że z uwagi na to, że „inwestycja nie była rozliczona zgodnie z umową w proporcji poniesionych nakładów: 60% wartości nakładów przypadać miało firmie I. a 40% koncesjonariuszowi, to firma I. amortyzuje środki trwałe od wartości powyżej 60% poniesionych nakładów, ponieważ ta wyższa wartość poniesionych nakładów ponad umowę też stanowi jej własność”. Amortyzacji podlega bowiem środek trwały, spełniający kryteria z przepisu art. 16a ust. 1 w zw. z art. 16g ust. 8 ustawy o PDOP. Zatem podstawą ustalenia wartości środka trwałego stanowiącego współwłasność w tym przypadku Wnioskodawcy i koncesjonariusza nie jest wielkość poniesionych nakładów, a udział podatnika we własności składnika majątku. Wnioskodawca z uwagi na to, że jest współwłaścicielem środka trwałego, nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości środka trwałego, a jedynie od wartości początkowej odpowiadającej jego udziałowi we własności. W związku z tym stanowisko podatnika należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.