INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29.11..2008 r. (data wpływu 02.12.2008 r.) uzupełnionego pismem z dnia 14.01.2009 r. (data nadania 15.01.2009 r., data wpływu 16.01.2009 r.) na wezwanie Nr IPPB2/436-447/ 08-2/AF i IPPB2/415-1581/08-2/MK z dnia 09.01.2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania darowizny przekazanej przez fundację - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie opodatkowania darowizny przekazanej przez fundację.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W latach 2002-2006 Pan R C. otrzymał szereg wypłat od fundacji A. (dalej: „Fundacja”), mającej siedzibę w mieście V. w księstwie Liechtenstein. Fundacja powstała w 2001 r., a jej fundatorem był Pan R C.. Wg wyciągu z właściwego rejestru sądowego (Öffentlichkeitsregister Liechtenstein) oraz statutu, celem Fundacji było ekonomiczne wspieranie członków określonych rodzin, a także pomocniczo osób fizycznych i prawnych spoza kręgu tych rodzin. Fundacja była upoważniona do podejmowania wszelkich działań mogących służyć jej celowi, w tym do zbywania i obciążania majątku, włącznie z dochodami, a także nieprofesjonalnego udzielania pożyczek i kredytów. Fundacja nie prowadziła profesjonalnej działalności gospodarczej.

Prawnym przedstawicielem Fundacji ustanowiona została spółka akcyjna L. z siedzibą w V. w Księstwie L. L. zostało powierzone zadanie ustanowienia członków zarządu Fundacji. Członkami zarządu Fundacji zostali: Profile, oraz Dr. N.. Zgodnie ze statutem Fundacji, zarząd Fundacji, będący jej najwyższym ciałem zarządzającym, posiadał pełną władzę do działania wg wyłącznie swojego uznania. W związku z tym Pan R C. nie był uprawniony do wydawania zarządowi Fundacji jakichkolwiek instrukcji, który to fakt przyjął do wiadomości w pisemnym oświadczeniu.

Beneficjentem Fundacji ustanowiony został Pan R C., a w przypadku śmierci, inne osoby z jego rodziny. W związku z tym Fundacja dokonała w latach 2002-2006 szeregu wypłat na rzecz Pana R C.. Wypłaty dokonywane były gotówką w kasie L. Bank in L. Każda wypłata następowała na podstawie uchwały zarządu Fundacji, podejmowanej na prośbę beneficjenta, na podstawie określonych artykułów statutu i innych fundacyjnych dokumentów podstawowych. Zarząd Fundacji był jej najwyższym ciałem zarządzającym, posiadającym pełną władzę do działania wg wyłącznie swojego uznania. W związku z tym również przedmiotowe uchwały o wypłatach podejmowane były w warunkach pełnej niezależności, w szczególności wniosek beneficjenta o udzielnie wsparcia finansowego miał charakter prośby i w żadnym stopniu nie był dla zarządu Fundacji wiążący.

W latach 2002-2006 Pan R C. był obywatelem polskim i posiadał w Polsce stałego zamieszkania.

Pismem z dnia 09.01.2009 r. Nr IPPB2/436-447/08-2/AF i IPPB2/415-1581/08-2/MK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, poprzez dokonanie wpłaty brakującej kwoty w wysokości 5 zł, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12.01.2009 r. W dniu 14.01.2009 r. Wnioskodawca dokonał wpłaty na wskazany we wniosku numer rachunku bankowego (data wpływu na konto Izby Skarbowej w Warszawie 14.01.2009 r.). Pismem z dnia 14.01.2009 r. (data nadania 15.01.2009 r., data wpływu 16.01.2009 r.) Wnioskodawca przesłał potwierdzenie dokonania przelewu na brakującą kwotę 5 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy wypłaty otrzymane w latach 2002-2006 przez Pana R C. od Fundacji podlegały przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn...
2. Czy wypłaty otrzymywane w latach 2002-2006 przez Pana R C. od Fundacji podlegały przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy wypłaty otrzymane w latach 2002-2006 przez Pana R C. od Fundacji podlegały przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 1 ust.1 ustawy O podatku od spadków i darowizn, w brzmieniu obowiązującym w 2002 r., podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie własności rzeczy znajdujących się w kraju i praw majątkowych wykonywanych w kraju, w drodze darowizny, przez osoby fizyczne. W latach następujących po roku 2002 redakcja powołanego przepisu podlegała zmianom, które pozostają jednak bez wpływu na zastosowanie go do przedmiotowego stanu faktycznego. Zgodnie z art. 2 powołanej ustawy, nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi od spadków i darowizn, jeśli w chwili zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu w Polsce. Ponieważ Pan R C. otrzymywał przedmiotowe wypłaty za granicą i prawo do ich otrzymania podlegało wykonaniu za granicą a w latach 2002-2006 był obywatelem polskim i posiadał miejsce stałego zamieszkania w Polsce, należy uznać, że otrzymane wypłaty podlegały przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Należy również podkreślić, że otrzymywane przez Pana R C. przedmiotowe wypłaty z Fundacji niewątpliwie stanowiły darowiznę. Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Natomiast zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego, oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Biorąc pod uwagę stan faktyczny niniejszej sprawy należy uznać, że wypłaty otrzymane w latach 2002-2006 przez Pana R C. od Fundacji stanowiły darowiznę. Fundacja (darczyńca) zobowiązywała się bowiem, mocą uchwały zarządu, do bezpłatnego świadczenia na rzecz Pana R C. (obdarowanego), kosztem majątku Fundacji. Umowa nie miała formy aktu notarialnego, ale stała się ważna w momencie faktycznego otrzymania pieniędzy przez obdarowanego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 1997 r. Nr 16, poz. 89 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2002 r., podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie własności rzeczy znajdujących się w kraju i praw majątkowych wykonywanych w kraju, w drodze spadku lub darowizny, przez osoby fizyczne.

Natomiast w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2003 r. do 31.12.2006 r. podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlegało nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. spadku,
2. darowizny,
3. zasiedzenia,
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności,
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w postaci powołania do spadku albo w postaci zapisu.
   
   

W myśl art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zarówno w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2002 r., jak i od 01.01.2003 r. do 31.12.2006 r., nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu w Polsce.

Z uwagi na to, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji darowizny, należy odwołać się do przepisów Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Natomiast z treści art. 890 § 1 wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego, przy czym umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Z kolei w myśl art. 889 Kodeksu cywilnego nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1. gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
2. gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
   
   

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści cytowanego art. 889 ustawy.

Pomoc otrzymywana w formie darowizny stanowi niewątpliwie przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Należy przy tym wspomnieć, iż decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania danej czynności podatkiem od spadków i darowizn lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy, a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony. O tym, czy dokonana czynność ma charakter prawny darowizny, czy też jest to świadczenie nieodpłatne wynikające z innego stosunku prawnego winna przesądzać fundacja, która podejmuje decyzje o świadczeniu pomocy.

Przyjmując za Wnioskodawcą, iż przedmiotowa czynność jest darowizną, wysokość podatku od spadków i darowizn ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest obdarowany. Zaliczenie do jednej z trzech grup podatkowych odbywa się w zależności od jego stopnia pokrewieństwa albo powinowactwa z darczyńcą.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów,
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa, rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych,
3. do grupy III – innych nabywców.
   
   

Dla każdej z ww. grup ustawa przewiduje odmienne kwoty, których przekroczenie powoduje powstanie obowiązku podatkowego oraz odmienne stawki podatku.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2002 r., opodatkowaniu podlegało nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9.057 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 6.838 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4.607 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

Natomiast w myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2003 r., opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9.637 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 7.276 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4.902 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

Przekroczenie powyższych kwot powoduje opodatkowanie według progresywnych stawek określonych odrębnie dla każdej grupy podatkowej w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, którego treść nie zmieniła brzmienia, jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie.

Reasumując, należy stwierdzić, iż w przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę darowizny od fundacji nie podlegała ona opodatkowaniu wyłącznie wówczas, jeżeli wartość jednorazowa lub wartość darowizn otrzymanych od tej samej instytucji w ciągu pięciu lat nie przekroczyła kwoty wolnej od podatku, tj. kwoty w 2002 r. - 4.607 zł, a od 2002 r. kwoty w wysokości 4.902 zł. Natomiast obowiązek uiszczenia podatku od darowizny powstał, jeżeli jednorazowo wartość darowizny przekroczyła wyżej określone kwoty wolne od podatku, ewentualnie jeżeli po zliczeniu wartości darowizn otrzymanych od tego samego darczyńcy w ciągu ostatnich pięciu lat ich suma również przekroczyła kwoty wolne.

Końcowo należy nadmienić, iż organy podatkowe w toku prowadzonych postępowań podatkowych mają prawo oceniać czynności prawne w celu stwierdzenia czy nie zostały one dokonane w celu obejścia przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.