INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M., przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 14 listopada 2008r.), uzupełnionym w dniu 26 stycznia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przekazania do użytkowania i wyliczenia wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości przekazania do użytkowania i wyliczenia wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 14 stycznia 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 stycznia 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na potrzeby działalności gospodarczej w formie spółki jawnej jeden ze wspólników (wspólnicy – ojciec i syn) użycza budynki gospodarcze wraz z gruntem na podstawie umowy użyczenia. Ponieważ zakres prowadzonej działalności się zwiększył, Spółka postanowiła rozbudować istniejące zabudowania do swoich potrzeb. Za zgodą użyczającego Spółka wystąpiła do właściwych władz o wydanie pozwolenia na rozbudowę istniejących zabudowań. Po spełnieniu wszystkich wymogów Spółka otrzymała pozwolenie na rozbudowę istniejących budynków gospodarczych o pomieszczenie hali stalowej z przeznaczeniem na pomieszczenia garażowo-magazynowe wraz z instalacją elektryczną wewnętrzną.

Spółka przystąpiła do realizacji inwestycji. W ramach prowadzonej inwestycji równolegle prowadzono prace mające na celu przekazanie do użytkowania w okresie wcześniejszym wyodrębnionej części rozpoczętej inwestycji. Po zakończeniu pewnego etapu robót Spółka otrzymała decyzję od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dającą pozwolenie na użytkowanie wydzielonej części wykonanej inwestycji w związku z zakończeniem wszystkich niezbędnych robót. W momencie przekazanie do użytkowania ww. części dokonano wyceny poniesionych nakładów ustalając wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych. Na jej wartość składa się suma wydatków związanych bezpośrednio z wykonanym etapem robót oraz części wydatków dotyczących całości inwestycji wyliczonych z proporcji powierzchni przekazanej do użytkowania w stosunku do powierzchni całkowitej prowadzonej inwestycji.

Tak wyliczona wartość była podstawą do naliczania amortyzacji od inwestycji w obcych środkach trwałych w wysokości 10% w skali roku. Naliczona amortyzacja stanowiła koszty uzyskania przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej dla każdego wspólnika zgodnie z określonymi w umowie spółki udziałami.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. W ramach prowadzonej inwestycji „rozbudowy istniejących budynków gospodarczych o pomieszczenie hali stalowej” we wcześniejszym okresie oddano do używania część hali z instalacją elektryczną wewnętrzną o powierzchni użytkowej 324,0 m², na którą to część Spółka uzyskała decyzję pozwalającą na użytkowanie zgodnie z przepisami Prawa budowlanego. Część hali w momencie oddania do używania składała się z 2 ścian z instalacją elektryczną, w tym jednej z bramami wjazdowymi, dachu oraz wybetonowanego podłoża. Z jednej strony przylegała do istniejących budynków, a z drugiej w okresie późniejszym została dostawiona pozostała część hali.
2. Na ustalenie wartości początkowej części oddanej do używania hali składały się koszty dotyczące budowy tylko tej części czyli koszty związane z zakupem materiałów (np. cement, piach, pustaki, blacha, bramy, beton, itp.), koszty zakupionych usług (np. pokrycie dachu, usługi murarskie, itp.) oraz koszty – ustalone w proporcji oddanej do używania powierzchni do całkowitej powierzchni hali ustalonej w projektach budowlanych – dotyczące całej inwestycji, tj. koszt dokumentacji technicznej, projektu, itp.
3. W ocenie wnioskodawcy, w wyniku poniesionych nakładów oddana do używania część hali posiadała cechy środka trwałego, a w tym wypadku „inwestycji w obcym środku trwałym”. W wyniku rozbudowy istniejących budynków o halę nastąpiło ulepszenie, które ze względu na własność rozbudowanych budynków jednego ze wspólników Spółki stało się inwestycją w obcym środku trwałym. Dobudowana część hali służyła i służy jako garaże dla samochodów i w dniu oddania do używania była do takiego celu zdatna.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie do użytkowania i wyliczenie wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych było prawidłowe...

Zdaniem wnioskodawcy, część zakończonej inwestycji stanowiła w dniu przyjęcia zdatną do użytku kompletną całość i jako taka mogła być przekazana do użytkowania (art. 22a) jako inwestycja w obcych środkach trwałych.

Wyliczenie wartości początkowej wynikało z założenia, aby w możliwy dokładny sposób ją określić. Wliczenie do wartości początkowej całości wydatków bezpośrednio dających się przyporządkować do zakończonego etapu inwestycji oraz wydatków związanych z realizacją całej inwestycji w proporcji oddanej powierzchni do powierzchni całkowitej jest najbardziej miarodajne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że zaliczenie poniesionego wydatku do kosztów podatkowych jest uwarunkowane jego celowością. Między kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy polegający na tym, iż poniesiony wydatek ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Przepisy ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Z kolei, środki trwałe w budowie, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości, to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I – objaśnienia wstępne KŚT).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Ulepszenia w obcych środkach trwałych są klasyfikowane w odpowiednich grupach (od 0 do 9), w zależności od środka trwałego, którego dotyczą. Zaznaczyć należy, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem.

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5, zawierające definicję ceny nabycia i kosztu wytworzenia.

Art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Odpisy amortyzacyjne od ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy, wartości początkowej inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawcę.

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualne ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym, że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W przedstawionym we wniosku zaistniałym stanie faktycznym wnioskodawca wskazał m. in., iż Spółka jawna, której jest wspólnikiem, rozbudowała na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, użytkowane na podstawie umowy użyczenia budynki gospodarcze o pomieszczenie hali stalowej, przy czym we wcześniejszym okresie oddano do używania część hali z instalacją elektryczną wewnętrzną, która to część w dniu oddania do użytku posiadała cechy środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym). Jeżeli zatem przekazany do użytkowania obiekt mógł zostać uznany za przyjętą do używania inwestycję w obcych budynkach lub budowlach to poniesione wydatki zmierzające do ulepszenia niestanowiącego własności podatnika, środka trwałego mogą być zakwalifikowane jako inwestycja w obcym środku trwałym, której wartość początkową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 4 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.