INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29.10.2008 r. (data wpływu 03.11.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania na rzecz Gminy gruntów przeznaczonych pod budowę drogi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.11.2008 r. wpłynął ww. wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania na rzecz Gminy gruntów przeznaczonych pod budowę drogi.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na zrealizowaniu inwestycji w postaci Parku L, a następnie po zakończeniu budowy na wynajmie powierzchni magazynowych oraz biurowych powstałego kompleksu.

Na podstawie aktu notarialnego, w celu zrealizowania inwestycji, w sierpniu 2006 r. Spółka nabyła własność działki położonej w J. Jej nabycie nie zostało opodatkowane VAT.

Spółka posiada informacje, iż plan zagospodarowania przestrzennego terenu przewiduje w przyszłości przeznaczenie części przedmiotowej nieruchomości pod zabudowę/poszerzenie drogi publicznej (w tym przypadku będzie to droga gminna). W rezultacie, Spółka planuje złożenie do Gminy wniosku o podział nieruchomości.

Na podstawie wniosku Spółki, w oparciu o art. 93 ust. 1, art. 96 ust. 1 ustawy dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2004 r., Nr 261, poz. 2603, dalej „ustawa o nieruchomościach”) organ wyda decyzję o podziale nieruchomości (dalej: „Decyzja”).

Z dniem uprawomocnienia tej decyzji, na mocy art. 98 ust. 1 ustawy o nieruchomościach nastąpi z mocy prawa przeniesienie na rzecz Gminy prawa własności części niezabudowanych działek wyodrębnionych z przedmiotowej nieruchomości pod zabudowę/poszerzenie drogi (dalej „Grunty”).

Przepisy art. 98 ust. 3 ustawy o nieruchomościach przewidują, iż za przekazanie ww. gruntów, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Tym niemniej, z uwagi na bardzo trudną sytuację budżetową Gminy jest bardzo prawdopodobne, że rokowania Spółki z Gminą nie doprowadzą do ustalenia odszkodowania (tj. będzie ono równe zero).

W takiej sytuacji, Spółka rozważa podpisanie z Gminą porozumienia w formie aktu notarialnego, na mocy którego zrzeknie się ona wszelkich roszczeń dotyczących gruntów oraz dodatkowego odszkodowania. W konsekwencji przekazanie gruntu nastąpiłoby nieodpłatnie.

Spółka oświadcza, iż elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka będzie zobowiązana do rozliczenia podatku VAT należnego z tytułu przekazania gruntów przeznaczonych pod budowę/poszerzenie drogi na rzecz Gminy, w sytuacji gdy przekazanie nastąpi na podstawie Decyzji Gminy wydanej w oparciu o przepisy ustawy o nieruchomościach oraz kiedy strony nie ustalą z tytułu przekazania jakiekolwiek odszkodowania (będzie ono równe zero) lub gdy Spółka zawrze z Gminą porozumienie, w którym zrzeknie się roszczeń związanych z przekazaniem Gruntu...

Zdaniem Spółki przekazanie na mocy Decyzji Grantów przeznaczonych na budowę/poszerzenie drogi na rzecz Gminy, bez uzgodnienia kwoty odszkodowania przysługującego Spółce lub w sytuacji, gdy zrzeknie się ona umownie jakichkolwiek roszczeń związanych z przekazaniem Gruntów, nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terenie kraju.

Przepisy art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przewidują natomiast, iż przez opodatkowaną VAT dostawę towarów, rozumie się m.in. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Tym niemniej, w opisanym stanie faktycznym przekazanie Gruntów na rzecz Gminy mieć będzie charakter nieodpłatny. Wynika to z faktu, iż nie zostanie ustalone odszkodowanie przysługujące Spółce, które mogłoby zostać uznane za kwotę należną Spółce z tytułu tego przekazania. W rezultacie, nie będzie podstaw do uznania transakcji za dostawę towarów na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i w konsekwencji do jej opodatkowania VAT.

Brak będzie również podstawy do opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania na rzecz Gminy poprzez zrównanie go z opodatkowaną VAT odpłatną dostawą towarów na podstawie przepisów art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Ww. przepis określa szczegółowo przypadki, kiedy nieodpłatne przekazanie uznawane jest za odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu VAT. W szczególności uznaje się za nią m.in. nieodpłatne przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia.

Podkreślić należy zatem, iż powyższa czynność podlega opodatkowaniu VAT wyłącznie w przypadku spełnienia poniższych dwóch przesłanek, tj. gdy:

(i) przekazanie towarów nie jest związane z prowadzonym przedsiębiorstwem oraz,

(ii) podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Spółka pragnie podkreślić, iż opodatkowanie nieodpłatnego przekazania towarów w przypadku spełnienia powyższych warunków jest wyjątkiem od ogólnej zasady wynikającej z art. 5 ustawy o VAT, zgodnie z którą opodatkowaniu VAT podlegają wyłącznie dostawy towarów dokonywane odpłatnie. Dlatego też, dokonując wykładni powyższego przepisu nie należy go interpretować w sposób rozszerzający.

Zdaniem Spółki przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT należy interpretować w taki sposób, iż jedynie łączne spełnienie ww. przesłanek obliguje do opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów. W rezultacie, niespełnienie przynajmniej jednego z powyższych warunków (np. w przypadku wykazania związku nieodpłatnego przekazania towarów z działalnością opodatkowaną) wyłącza opodatkowanie danej transakcji.

Takie wnioski potwierdza analiza wyroku WSA z dnia 17 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 398/08. Choć dotyczył on sytuacji, kiedy podatnik podjął się budowy drogi dojazdowej do sprzedawanych przez niego lokali mieszkalnych, argumentacja zawarta w nim znajdzie także zastosowanie w opisanym stanie faktycznym.

W opinii WSA z literalnego brzmienia polskich przepisów wynika, że w przypadku nieodpłatnego przekazania towarów należących do majątku przedsiębiorstwa na cele związane z jego prowadzeniem, czynność taka nie będzie opodatkowana (niezależnie od tego, czy przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego, czy nie).

W szczególności sąd wskazał, iż „nie może budzić wątpliwości, iż w opisanym stanie faktycznym przekazanie infrastruktury wodno-kanalizacyjnej oraz dróg dojazdowych do budynków wykazuje związek z prowadzonym przez Skarżącą przedsiębiorstwem. Z treści wniosku o udzielenie interpretacji wynika bowiem, iż przekazanie to jest związane z zakresem działalności gospodarczej Strony, polegającej na budowaniu i sprzedaży budynków mieszkalnych. Jak wskazała Skarżąca przekazanie wytworzonej przez nią infrastruktury jest konieczne, aby wybudowane budynki mogły korzystać z dostępu do mediów oraz posiadały odpowiednie drogi dojazdowe. To natomiast jest istotnym warunkiem rentowności działalności Skarżącej, gdyż bez odpowiedniego dostępu do mediów budowane przez nią mieszkania nie znajdowałyby nabywców.”

Podobne podejście przyjął NSA w wyroku z dnia 13 maja 2008 r., sygn. I FSK 600/07, twierdząc, iż; „(...) nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeśli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów”.

Również WSA w wyroku z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. III SA/Wa 3630/06, dokonując wykładni art. 8 ust. 2 ustawy o VAT dotyczącego nieodpłatnego świadczenia usług (którego brzmienie jest analogiczne do dotyczącego nieodpłatnego przekazania towarów należących do przedsiębiorstwa art. 7 ust. 2 ustawy o VAT) stwierdził, iż „usługi świadczone nieodpłatnie należy traktować jako usługi odpłatne, o ile nie są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tylko łączne zaistnienie powołanych przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania usług nieodpłatnych. W konsekwencji, brak spełnienia jednej z przesłanki, opodatkowanie wyłącza.”

Spółka stoi na stanowisku, iż biorąc pod uwagę powyższą argumentację, jak również zważywszy na to, iż nieodpłatne przekazanie będzie dotyczyć Gruntów, na których w przyszłości wykonana zostanie rozbudowa drogi prowadzącej do Parku L, będzie ono związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. W rezultacie, w opisanym stanie faktycznym, nie zostanie spełniona pierwsza z przesłanek warunkująca zastosowanie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, na podstawie którego Spółka zobligowana byłaby do naliczenia podatku VAT należnego z tytułu planowanego przekazania.

Potwierdzeniem takiego podejścia jest także fakt, iż przekazanie Gruntów będzie bezpośrednio powiązane z późniejszą budową drogi i stanowić będzie warunek konieczny do połączenia obiektu z istniejącymi drogami publicznymi, przez co umożliwi późniejszy transport towarów do i z magazynów zlokalizowanych w Parku L. Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości fakt, iż zapewnienie odpowiedniej drogi dojazdowej jest nierozerwalne związane z realizacją inwestycji, jaką jest budowa Parku L.

Zapewnienie infrastruktury gwarantującej sprawny dojazd do kompleksu jest, ze względu na specyfikę działalności logistycznej, czynnikiem niezbędnym do funkcjonowania kompleksu. Przekazanie Gruntów pod rozbudowę drogi ma na celu umożliwienie Spółce prowadzenia działalności opodatkowanej VAT związanej z wynajmem powierzchni magazynowej oraz biurowej na terenie Parku L w całości opodatkowanej VAT.

Przebudowanie dojazdu do Parku L przekładać się będzie na uzyskiwane przez Spółkę korzyści ekonomiczne związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (tj. przychody z tytułu najmu nieruchomości), a zatem będzie mieć związek z działalnością prowadzona przez Spółkę, w szczególności z opodatkowaną VAT działalnością związaną z wynajmem powierzchni w Parku L.

W opisanym stanie faktycznym, nie zostanie spełniona także druga z przesłanek koniecznych do opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania (tj. prawo Spółki do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia Gruntów). Jak Spółka wskazywała wcześniej, nabycie Gruntów nie podlegało opodatkowaniu VAT. W konsekwencji, Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia Gruntów, które zostaną przekazane Gminie.

Jeśli Spółka nie otrzyma jakiekolwiek odszkodowania z tytułu dokonania przekazania Gruntu na mocy Decyzji na rzecz Gminy, nie zostanie zatem spełniona żadna z ww. przesłanek przemawiających za jego opodatkowaniem VAT.

Dodatkowo, Spółka pragnie wskazać, iż w celu opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania towarów konieczne jest jednoczesne zaistnienie obydwu ww. przesłanek (tj. brak związku przekazania z działalnością oraz posiadanie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem przekazywanych towarami).

W związku z powyższym, w sytuacji, nawet gdyby Spółka została obciążona podatkiem VAT przy nabyciu Gruntów i przysługiwałoby jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu tego nabycia, również nie byłoby podstaw do opodatkowania VAT przekazania na rzecz Gminy. Przy takim scenariuszu wciąż nie zostałaby bowiem spełniona pierwsza z ww. przesłanek koniecznych do opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania (tj. brak związku przekazania z prowadzoną działalnością Spółki).

Potwierdzeniem braku konieczności opodatkowania VAT nieodpłatnego przekazania infrastruktury na rzecz Gminy (za którą można w ocenie Spółki uznać także przekazywane Grunty, na których ma ona powstać) są w szczególności dwa wyroki WSA z dnia 13 lipca 2007r. (sygn. III SA/Wa 3630/06, który został wskazany powyżej, a także sygn. III SA/Wa 3537/06).

Ponadto, w wyroku z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. I FSK 743/07, NSA stwierdził, iż podatnik prowadzący inwestycję, która będzie związana z jego sprzedażą opodatkowaną, przekazujący na rzecz uprawnionych podmiotów infrastrukturę w wykonaniu obowiązków nałożonych przepisami prawa lub odpowiednimi decyzjami administracyjnymi, może odliczyć VAT naliczony i nie musi opodatkować VAT należnym takiego przekazania.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za prawidłowością stanowiska Spółki w zakresie braku konieczności opodatkowania VAT przekazania na rzecz Gminy infrastruktury jest także praktyka organów podatkowych wynikająca z wydawanych na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej interpretacji przepisów prawa podatkowego (np. pisma: Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 11 stycznia 2008 r., sygn. ITPP2/443-109/07/AK, Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 listopada 2007 r., sygn. IPPP1/443-197/07-3/GD, z dnia 4 września 2007 r., IPPP1-443-44/07-2/IZ, z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. IPPP1-443-198/07-4/JF, z dnia 25 stycznia 2008 r., sygn..1401/PV-I/4407/14-18/07/AŁ, z dnia 17 września 2007 r., sygn. 1401/PH-I/4407/14-35/07/AŁ oraz z dnia 3 września 2007 r., sygn. IP-PP2-443-4/07-2/PS).

W ocenie Spółki, w tej konkretnej sytuacji nie jest możliwe również przywoływanie przepisów 112 Dyrektywy VAT (wcześniej VI Dyrektywa) oraz wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS), które prowadziłyby do wniosku, iż wyżej opisane zdarzenie należy opodatkować. Argumentem przemawiającym za takim podejściem jest okoliczność, że państwo członkowskie nie może się powoływać na przepisy Dyrektyw, jeżeli nie zostały one implementowane do krajowego porządku prawnego lub ich implementacja nastąpiła w sposób wadliwy (co w opisanej sytuacji ma miejsce w zakresie przepisów dotyczących nieodpłatnych przekazań na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem).

Potwierdzeniem takiego podejścia jest stanowisko zaprezentowane w wyrokach ETS (np. wyroki w sprawach C-80/86 Kolpinguis Nijmegen oraz C-8/81 Ursula Becker), a także orzecznictwie polskich sądów administracyjnych odwołujących się do ww. wyroków ETS.

Dla przykładu, we wcześniej przytaczanym wyroku NSA z dnia 25 czerwca 2008 r. (sygn. I FSK 743/07), sąd stwierdził, iż „władze krajowe nie mogą powoływać się przeciwko jednostkom na przepis dyrektywy, którego obowiązkowa implementacja w prawie krajowym nie została jeszcze dokonana, na co wskazuje ETS w orzeczeniu z 8.10.1987 r. w sprawie 80/86 Kolpinguis Nijmegen. (...) Zatem gdy podatnik stosuje niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe, organy skarbowe nie mogą kwestionować tego na podstawie dyrektyw. Podatnik bowiem w takim przypadku może wybrać bezpośrednie stosowanie przepisów wspólnotowych lub niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe. (...) Brak jest zatem w takiej sytuacji podstaw do dokonywania wykładni proeuropejskiej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.”

Innym wyrokiem, którego uzasadnienie prowadzi do takiej samej konkluzji jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008 r. (sygn. IIl SA/Wa 539/08). WSA podkreślił w nim, iż „analiza porównawcza art. 7 ust 2 ustawy o VAT oraz art. 5(6) VI Dyrektywy prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy. Gdy tymczasem sięgając wprost do Dyrektywy, czynność taką należałoby opodatkować. Jednak w sytuacji konfliktu pomiędzy podatnikiem i polskim organem prawo do odwołania się do postanowień dyrektywy ma wyłącznie podatnik, a nie państwo. Państwo bowiem jest zobowiązane do zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z regulacji wspólnotowych, a jeżeli zrobiło to nieprecyzyjnie, nie może obciążać konsekwencjami podatnika. Zgodnie z regułą bezpośredniego skutku i zasadą supremacji (nadrzędności VI Dyrektywy nad przepisami krajowymi) w przypadku, gdy przepis prawa krajowego nie jest zgodny z VI Dyrektywą, to bezpośrednie zastosowanie znajduje odpowiedni przepis tejże Dyrektywy, o ile przepis ten wydaje się co do swojego przedmiotu bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny. Bezpośredni skutek dyrektywy przyjmuje się w zakresie, w jakim przepisy dyrektywy określają prawa przysługujące podatnikom (U B, C-8/81).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl przepisu art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do zapisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym m. in.: przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia w szczególności darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub części.
  
  

Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Z cytowanych wyżej przepisów (art. 7 ust. 2 i art. 7 ust. 3) wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega nie tylko nieodpłatne przekazanie towarów na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale także nieodpłatne przekazanie wszelkich towarów związanych bezpośrednio z prowadzonym przedsiębiorstwem, niestanowiących jednak próbek, prezentów o małej wartości, czy też drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych. Dla opodatkowania danej czynności nieodpłatnego przekazania istotne jest jednak to czy podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nabył w 2006 roku na własność działkę, której nabycie nie zostało opodatkowane podatkiem VAT. Spółka posiada informacje, iż plan zagospodarowania przestrzennego terenu przewiduje w przyszłości przeznaczenie części przedmiotowej nieruchomości pod zabudowę/poszerzenie drogi gminnej. W związku z powyższym Spółka planuje złożenie do Gminy wniosku o podział nieruchomości. Na podstawie wniosku Spółki, w oparciu o art. 93 ust. 1, art. 96 ust. 1 ustawy dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U z 2004 r., Nr 261, poz. 2603) organ wyda decyzję o podziale nieruchomości. Z dniem uprawomocnienia się tej decyzji, na mocy art. 98 ust. 1 ustawy o nieruchomościach nastąpi z mocy prawa przeniesienie na rzecz Gminy prawa własności części niezabudowanych działek wyodrębnionych z przedmiotowej nieruchomości pod zabudowę/poszerzenie drogi. Przepisy art. 98 ust. 3 ustawy o nieruchomościach przewidują, iż za przekazanie ww. Gruntów, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Wnioskodawca wskazuje, że nie dojdzie do ustalenia odszkodowania (tj. będzie ono równe zero). W związku z tym, Spółka rozważa podpisanie z Gminą porozumienia w formie aktu notarialnego, na mocy którego zrzeknie się ona wszelkich roszczeń dotyczących gruntów oraz dodatkowego odszkodowania i w konsekwencji przekazanie gruntu nastąpiłoby nieodpłatnie.

Zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2004 r., nr 261, poz. 2603) podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego. Podziału nieruchomości dokonuje się na podstawie decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta zatwierdzającej podział (art. 96 ust. 1).

Natomiast zgodnie z art. 98 ust. 1 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych. Za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości (art. 98 ust. 3).

Uwzględniając powyższe przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że skoro za przeniesienie gruntu na rzecz gminy z mocy prawa nie zostanie ustalone przysługujące Spółce odszkodowanie, to w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 7 ust. 1 pkt 1. A zatem, jak wskazuje Wnioskodawca przekazanie gruntu gminie nastąpi nieodpłatnie. W związku z tym w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie przepis art. 7 ust. 2 ustawy.

Jak wynika z wniosku Spółka prowadzi działalność gospodarczą w całości opodatkowaną podatkiem VAT. Spółka ma zamiar przekazać gminie nieodpłatnie grunt, na którym w przyszłości zostanie wykonana rozbudowa drogi prowadzącej do Parku Logistycznego. Przedmiotowe grunty zostały nabyte przez Spółkę bez podatku VAT, a w związku z tym nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W świetle powyższego należy stwierdzić, że skoro przy nabyciu przedmiotowego gruntu Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, tym samym nie zostaje spełniony jeden z warunków określonych w ww. przepisie art. 7 ust. 2 ustawy koniecznych do uznania takiego przekazania za odpłatną dostawę towarów.

W efekcie przekazanie, o którym mowa we wniosku, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W zakresie drugiego pytania zawartego we wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.