INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 05.01.2009r. (data wpływu 09.01.2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w bieżącym okresie VAT naliczonego, którego nie ma prawa odliczyć – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.01.2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w bieżącym okresie VAT naliczonego, którego nie ma prawa odliczyć.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest firma deweloperską, która w ramach swojej działalności prowadzi sprzedaż opodatkowaną VAT. Spółka korzysta z usług świadczonych przez podwykonawców. Zakupy usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną uprawniają do odliczenia VAT naliczonego od nabywanych usług. Jeden z dostawców usług okazał się podmiotem nieuprawnionym do wystawienia faktur VAT a Spółka w przeszłości odliczała VAT naliczony z faktur wstawionych przez tego podwykonawcę. W zaistniałej sytuacji Spółka nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego z ww. faktur.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z obowiązkiem złożenia korekty deklaracji VAT za lata ubiegłe Spółka ma prawo zaliczyć w koszty podatkowe bieżącego okresu VAT naliczony, którego nie ma prawa odliczyć...

Spółka jest zdania, że VAT naliczony którego nie może odliczyć ze względu na przepisy ustawy o podatku od towarów i usług może być kosztem podatkowym okresy bieżącego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Przy czym należy podkreślić, że umieszczenie określonego wydatku w „katalogu negatywnym" nie przesadza o braku związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem. Po prostu wolą ustawodawcy było wyłączenie pewnej grupy wydatków z kosztów uzyskania przychodów.

O sposobie klasyfikacji kosztu decyduje sam podatnik. Podatnik musi zatem wykazać, że poniósł koszt celowy i racjonalny przy zachowaniu związków przyczynowo-skutkowych między poniesionym kosztem a przychodem. Dla zakwalifikowania wydatku do kosztów podatkowych koniecznym jest zatem, aby wydatek taki został faktycznie poniesiony, wydatek musi pozostawać w związku z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem oraz muszą istnieć dowody umożliwiające obiektywną ocenę, że powyższe okoliczności miały miejsce.

Za koszty uzyskania przychodów co do zasady nie uważa się, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców. Zgodnie bowiem z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jednakże, stosownie do brzmienia art. 88 ust. 3a pkt 1a ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi poprzez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących.

Od zasady zakazującej zaliczania do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług ustawodawca przewidział jednak wyjątki. Za taki należy uznać regulację zawartą w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie updop, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług, podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego o podatek naliczony - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że jeżeli podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podatek ten nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, to podatek ten można zaliczyć w koszt uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka odliczała VAT naliczony z faktur wystawionych przez podwykonawcę nieuprawnionego do wystawiania faktur VAT. W związku z tym Spółka nie miała prawa do odliczenia VAT naliczonego z tych faktur. Konieczne jest teraz złożenie korekt deklaracji VAT za lata ubiegłe. W związku z powyższym Spółka będzie miała prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodu VAT naliczony, którego nie ma prawa odliczyć.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 75 zł w dniu 06.01.2009r. różnica w kwocie 35 zł zostanie zwrócona, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej na wskazany przez Stronę nr rachunku bankowego ……

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.