INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2008 r. (data wpływu 28 lipca 2008 r.), uzupełnionym w dniu 1 września 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 13 sierpnia 2008 r., znak ILPB1/415-543/08-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 sierpnia 2008 r., a w dniu 1 września 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca i jego małżonka są przedsiębiorcami, prowadzącymi wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Jednym z przedmiotów działalności spółki jest wynajem własnych nieruchomości. W roku 2007 Wnioskodawca wspólnie z małżonką otrzymał kredyt na sumę 540.000,00 zł. Kwotę kredytu Wnioskodawca i jego małżonka w całości przeznaczyli na pokrycie ceny zakupu nieruchomości, zabudowanej budynkiem kamienicy i budynkiem garażu, przy tym ponad połowa całkowitej powierzchni użytkowej budynku kamienicy (67,26%) przeznaczona jest do celów mieszkalnych. Zakup nieruchomości został dokonany poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Następnie wskazaną nieruchomość, Wnioskodawca i jego małżonka działając jako przedsiębiorcy i wspólnicy spółki cywilnej, postanowili wykorzystać w prowadzonej działalności gospodarczej i wnieśli ją tytułem wkładu niepieniężnego do spółki. Opisana nieruchomość została wprowadzona do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej i jest amortyzowana. Spółka cywilna Wnioskodawcy i jego małżonki, uzyskuje przychód z najmu lokali, znajdujących się we wskazanej wyżej nieruchomości, wniesionej do spółki tytułem wkładu.

W budynku kamienicy opisanym powyżej, ponad połowa jego całkowitej powierzchni użytkowej przeznaczona jest do celów mieszkalnych (67,26%). W tym stanie rzeczy, wprowadzając opisany budynek do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych oraz Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, podatnicy zakwalifikowali wskazany budynek jako mieszkalny oraz dokonali wyboru i ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji (10 lat), o której mowa w treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy. W najbliższej przyszłości, podatnicy zamierzają dokonać zmiany sposobu wykorzystywania wskazanej kamienicy, przeznaczając ją prawie w 100% całkowitej powierzchni użytkowej, do wykorzystywania na cele niemieszkalne, co w konsekwencji spowoduje przekwalifikowanie budynku kamienicy z mieszkalnego na budynek niemieszkalny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Czy w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym, po zmianie przeznaczenia budynku kamienicy z mieszkalnej (ze względu na powierzchnię mieszkalną przekraczającą ponad połowę całkowitej powierzchni użytkowej, przy wprowadzaniu do ewidencji środków trwałych, budynek został zakwalifikowany jako budynek mieszkalny) na budynek niemieszkalny (cała lub prawie 100% całkowitej powierzchni użytkowej budynku, będzie przeznaczona do celów niemieszkalnych), konieczną będzie zmiana dotychczasowej, indywidualnie ustalonej przez podatników stawki amortyzacji, o której mowa w treści przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, na stawkę amortyzacji określoną w Wykazie stawek amortyzacyjnych, o którym mowa w treści art. 22i ust. 1 ustawy lub stawkę amortyzacji, o której mowa w treści art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, taka zmiana nie będzie konieczna i nie jest dopuszczalna. Za takim wnioskiem przemawia treść przepisu art. 22h ust. 2 ustawy, zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l-22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Wnioskodawca uważa, iż z cytowanego przepisu ustawy wynika, że po dokonaniu wyboru indywidualnej stawki amortyzacji środka trwałego, podatnik ma obowiązek ustawowy stosować ją aż do pełnego zamortyzowania. Ustawa nie zawiera w tym względzie żadnego wyjątku, a więc nawet zmiana przeznaczenia środka trwałego, w tym przypadku budynku kamienicy z mieszkalnej na niemieszkalną w okresie amortyzacji, nie może powodować zmiany już stosowanej, indywidualnie ustalonej stawki amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
      - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m², domków kempingowych i budynków zastępczych
      - dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z treści art. 22j ust. 1 ww. ustawy wynika, że zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych jest możliwe, jednak pod warunkiem, że środki trwałe muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Wnioskodawca we wniosku zawarł informację, że pierwotnie do ewidencji środków trwałych wprowadził budynek mieszkalny, który amortyzował zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w wyniku zmiany przeznaczenia ww. środka trwałego, cała powierzchnia użytkowa lokalu zostanie przeznaczona na cele niemieszkalne.

Wobec powyższego po zmianie przeznaczenia budynku z mieszkalnego na niemieszkalny nie jest możliwe dalsze kontynuowanie amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, określonej dla budynków mieszkalnych - zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego w przedmiotowej sprawie należy zmienić indywidualną stawkę amortyzacyjną, określoną dla budynków niemieszkalnych, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Ponadto należy zauważyć, iż dokonując odpisów amortyzacyjnych należy uwzględnić odpisy amortyzacyjne już dokonane.

Tut. Organ informuje, iż w wyniku zmiany przeznaczenia budynku i tym samym konieczności zmiany stosowanej dotychczas przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej zgodnej z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, na indywidualną stawkę amortyzacyjną, przewidzianą dla budynków niemieszkalnych, określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – stawka wynosi maksymalnie 10%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W kwestii zagadnienia dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów wydano w dniu 28 października 2008 r. odrębną interpretację indywidualną nr ILPB1/415-543/08-4/AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.