INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana P. przedstawione we wniosku z dnia 06 czerwca 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 25 czerwca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu zagranicznej podróży służbowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie nauczania i doskonalenia nurkowania oraz nurkowania rekreacyjnego na terenie Polski oraz poza jej granicami. Z tego tytułu osiąga przychód.Świadczona przez wnioskodawcę działalność usługowa skierowana jest w szczególności do obywateli polskich, a klienci pozyskiwani są na terenie kraju. Z uwagi na bardziej dogodne dla klientów warunki nurkowania poza granicami Polski, przede wszystkim obecność raf koralowych, wnioskodawca wykonuje działalność głównie poza krajem. Wiąże się to z częstymi wyjazdami warz z klientami poza Polskę – do miejsca gdzie działalność jest wykonywana, tj. udzielane są lekcje nurkowania lub wnioskodawca nurkuje rekreacyjnie wraz z klientem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyjazdy z klientami dokonywane w ramach prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, czyli w celu osiągnięcia przychodu, mogą być potraktowane jako podróże służbowe w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wiąże się z uprawnieniem wnioskodawcy do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych do wysokości nie przekraczającej wysokości diet określonych na podstawie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Zdaniem wnioskodawcy art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.), przyznający uprawnienie do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych nie określa wprost przedsiębiorców do których odnosi, w związku z czym powinien on być interpretowany na korzyść wnioskodawcy. Ustawodawca nie ograniczył kręgu podmiotów objętych tym przepisem ze względu na rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej.

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „podróż służbowa”. Dlatego też w ocenie wnioskodawcy wyjazdy dokonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej połączone z lekcjami nurkowania, stanowiące źródło przychodu wnioskodawcy, są podróżą służbową, gdyż stanowią bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno w kraju jak i poza jego granicami.Na potwierdzenie swojego stanowiska w zakresie określenia definicji „podróży służbowej” wnioskodawca wskazał wyroki:

• Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 2005r. (sygn. FSK 2175/04) oraz dnia 15 września 2005r. (sygn. FSK 2176/04),
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2007r. (sygn. III SA/WA 3827/06) oraz z dnia 5 marca 2007r. (sygn. III SA/WA 4175/06).

W związku z powyższym w ocenie wnioskodawcy charakter prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu wyjazdów wnioskodawcy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów (art. 23 ust. 1 ww. ustawy). Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem, jeżeli podróże zagraniczne, jakie podatnik odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, a nie wyjazdem rekreacyjnym w celu nurkowania, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w odniesieniu do zagranicznej podróży służbowej – przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Należy przy tym podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa” unormowane jest w przepisach prawa pracy - art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.) a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróż jaką podatnik zamierza odbyć jest „podróżą służbową” nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawione powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.