INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2008 r. (data wpływu 10 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych na terytorium Norwegii - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 27 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych na terytorium Norwegii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 5 stycznia 2006 r. podjęła Pani pracę na podstawie zawartej umowy zlecenia ze Spółką z o.o. z siedzibą w Polsce. Do zakresów Pani obowiązków należało świadczenie czynności w zakresie obsługi księgowo – rachunkowej firm na terenie Norwegii w terminie od dnia 9 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. W tym okresie uzyskała Pani przychód, z którego potrącone zostały zaliczki na podatek dochodowy.

W dniu 12 października 2007 r. otrzymała Pani pismo z norweskiego urzędu podatkowego o niezapłaceniu zobowiązania podatkowego. W trakcie wyjaśniania zaistniałej sytuacji uzyskała Pani odpowiedź, iż podstawą do naliczenia zobowiązania podatkowego w Norwegii był fakt, iż Spółka z o.o. została zarejestrowana w norweskim odpowiedniku polskiego krajowego rejestru sądowego oraz uzyskała norweski odpowiednik numeru identyfikacji podatkowej.

Ze strony norweskiego urzędu podatkowego uzyskała Pani jednoznaczną odpowiedź, iż wobec zaistniałej sytuacji podatek powinien zostać odprowadzony do Norwegii pomimo faktu, iż pracowała Pani na terenie Norwegii 113 dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Który kraj jest właściwy dla zobowiązania podatkowego za 2006 r. w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Norwegią...

W sytuacji, gdy krajem właściwym jest Norwegia wnioskuje Pani o zwrot zapłaconego w 2006 r. podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni przepisy norweskie mówią, iż polski pracownik pracujący na terenie Królestwa Norwegii poniżej 183 dni w roku, podatek powinien odprowadzać w Polsce. Stwierdza Pani, iż w przedstawionej sytuacji przepis ten nie znajduje zastosowania, ponieważ Spółka z o.o. posiadała norweski numer identyfikacji podatkowej, wobec czego za Panią i pozostałych pracowników Spółki podatki powinny być odprowadzone do Norwegii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. - osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Ponadto w myśl art. 4a ustawy, ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest działalność wykonywana osobiście.

Natomiast, w myśl art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 umowy z dnia 24 maja 1977 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157) dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności podobnego rodzaju, będą opodatkowane tylko w Państwie, chyba że dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona zwykle stałą placówką. Jeżeli rozporządza ona taką stałą placówką, wówczas dochody mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane tej stałej placówce.

Natomiast określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, prawników, techników, inżynierów, architektów, dentystów oraz księgowych.

W świetle powyższych przepisów, dochód z wykonywania wolnego zawodu lub innej samodzielnej działalności na terenie Norwegii przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce co do zasady podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że osoba ta zwykle dysponuje stałą placówką w Norwegii, w celu wykonywania tam swojej działalności. W takiej sytuacji bowiem dochód w wysokości, w jakiej może być przypisany tej stałej placówce może być opodatkowany w Norwegii.

Jednocześnie pojęcie „stałej placówki” nie zostało zdefiniowane wprost w umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Niemniej jednak odniesienie do określenia „stałej placówki” znajdujemy w art. 5 ww. umowy, w którym zawarto definicję zakładu.

Poza tym, wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku z faktu, iż placówka musi być stała, wynika, że zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru wyłącznie tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. Nawet jeżeli praktyka państw członkowskich nie jest jednolita, jeżeli chodzi o kryterium czasu, to jednak doświadczenie wskazuje, że zwykle nie uważa się , iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w okresie od dnia 9 stycznia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. osiągała Pani przychody z tytułu wykonywania usług księgowo-rachunkowych na podstawie umowy zlecenia zawartej ze Spółką z o.o. W związku z tymi czynnościami przebywała Pani na terytorium Norwegii przez okres 113 dni w roku i tam też świadczyła usługi. Biuro, gdzie w Norwegii wykonywała Pani pracę na podstawie zawartej umowy zlecenia, posiadało zasadnicze cechy placówki, takie jak, istnienie pomieszczeń, urządzeń do wykonywania usług, tj. komputery, faksy, telefony itp. Należy jednak zauważyć, iż na podstawie zawartej umowy zlecenia świadczyła Pani usługi księgowo-rachunkowe w okresie od 9 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r., natomiast na terytorium Norwegii przebywała Pani w 2006 r. tylko przez 113 dni.

W konsekwencji nie sposób uznać w przedmiotowej sprawie, że biuro, które znajdowało się w Norwegii było przez Panią regularnie wykorzystywane w celu wykonywania działalności i tym samym stanowiło stałą placówkę w świetle postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle cytowanych przepisów oraz w przedstawionym stanie faktycznym należy więc stwierdzić, iż z tytułu dochodów osiągniętych przez Panią w 2006 r. z działalności wykonywanej samodzielnie na terytorium Norwegii wystąpił u Pani obowiązek podatkowy wyłącznie w Polsce.

Należy dodać, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Zgodnie bowiem z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższego wynika, że organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska Wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji co do kwalifikacji tego samego przychodu do różnych źródeł z Konwencji między Polską, a Norwegią (a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania), istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika, Procedury Wzajemnego Porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 26 umowy. Jak statuuje art. 26 ust. 1 umowy, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie jest zdania, że działania podjęte przez Państwo lub oba Umawiające się Państwa pociągają za sobą lub pociągną za sobą opodatkowanie, które nie odpowiada niniejszej umowie, wówczas może ona bez ujmy dla środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1 - właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedstawiona w ciągu trzech lat, licząc od pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu pociągającym za sobą podwyższenie opodatkowania niezgodnie z Umową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.