INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2008r. (data wpływu do tut. BKIP 14 marca 2008r.) l. dz. 1/11/03/2008 o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła od należności licencyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2008r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru podatku u źródła od należności licencyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zawarł ze spółką z siedzibą w Szwajcarii (zwaną dalej Licencjodawca) umowę licencji, której jednym z postanowień jest udzielenie mu uprawnień do korzystania z oprogramowania komputerowego (dalej Umowa). Na mocy Umowy Wnioskodawcy przysługuje niewyłączne prawo do:

• reprodukowania oprogramowania oraz dokumentacji z nim związanego,
  
• pakowania oprogramowania, dokumentów oraz materiałów dystrybucyjnych,
  
• używania znaku firmowego Licencjodawcy na oprogramowaniu, dokumentacji, opakowaniach i produktach dystrybucyjnych, w sposób określony przez Licencjodawcę,
  
• dystrybuowania oprogramowania do sprzedawców i finalnych użytkowników,
  
• reklamowania, promocji, prezentacji, testowania i używania oprogramowania w celach szkoleniowych.
  
  

Wnioskodawca może sprzedawać produkty (oprogramowanie komputerowe) na terytorium ściśle określonym Umową.

Zgodnie z Umową z tytułu udzielonej licencji na oprogramowanie Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty na rzecz Licencjodawcy wynagrodzenia. Jego wysokość została uzależniona od liczby sprzedanych egzemplarzy produktów (oprogramowania komputerowego).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując płatności wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy (spółki z siedzibą w Szwajcarii) zobowiązany jest, jako płatnik, pobrać i wpłacić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zryczałtowany podatek dochodowy, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych /dalej Updop/ oraz art. 12 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując zapłaty wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Updop.

Powyższe wynika stąd, iż Szwajcaria nie potrąca podatku u źródła od należności licencyjnych wypłacanych na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce. W tej sytuacji Wnioskodawca kierując się pkt 3 Protokołu do Konwencji nie jest zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Niezależnie od powyższego, zdaniem Wnioskodawcy oprogramowanie komputerowe nie stanowi dzieła literackiego w rozumieniu art. 12 Konwencji, co również uniemożliwia pobieranie zryczałtowanego podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z praw autorskich lub praw pokrewnych podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Stawka podatku wynosi 20%.

Powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 3 Updop).

Stosownie do art. 12 Konwencji, należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej siedzibę w Szwajcarii mogą być opodatkowane w Polsce wg stawki 10%. Przez „należności licencyjne” należy rozumieć (...) wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (…).

Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego traktowane być powinno, na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak prawo do korzystania z utworu literackiego. Takie stanowisko prezentuje Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 2 grudnia 2002 r., nr PB7/033-0344-2558/02/TK, w postanowieniu z dnia 17 stycznia 2007 r., nr DD7/933-233-PD/06/MB7-2792, postanowieniu z dnia 22 stycznia 2007 r., nr DD7/033-242/KS/06-469 oraz postanowieniu z dnia 31 stycznia 2007r., nr DD7/033-260/KS/06/4115.

Powyższego poglądu nie podzielają jednak sądy administracyjne. Jako przykład należy wskazać wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1400/06. Sąd ten uznał, że „Skoro program komputerowy nie stanowi dzieła literackiego, ani naukowego w rozumieniu polskiej regulacji w zakresie prawa autorskiego, to na podstawie art. 12 w zw. z art. 3 ust. 2 umowy zawartej pomiędzy Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. nr 29, poz. 129), nie może być zakwalifikowany do należności licencyjnych”. W uzasadnieniu Sąd wykazał, że w rozumieniu polskich regulacji, w zakresie prawa autorskiego, program komputerowy jest samodzielnym przedmiotem ochrony praw autorskich. Nie stanowi więc dzieła literackiego ani naukowego.

Powyższy pogląd prezentował NSA w wyroku z dnia 5 lipca 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 758/99 oraz w wyroku z dnia 20 czerwca 2001 r., sygn. akt III SA 163/00. Analogiczne rozstrzygnięcie przyjął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 23 maja 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 630/05. W ostatnim z powołanych wyroków czytamy: „Skoro w treści umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup i co za tym idzie – nie można uznać, iż podlegają one w Polsce opodatkowaniu”.

Zdaniem Spółki, właściwym stanowiskiem jest drugi z powyższych poglądów prezentowany przez sądy administracyjne w powołanych orzeczeniach.

Niezależnie jednak od rozstrzygnięcia kwestii, czy oprogramowanie komputerowe stanowi dzieł literackie, czy też nie, w przypadku należności wypłacanych na rzecz podmiotu z siedzibą w Szwajcarii, konieczne jest uwzględnienie w regulacji pkt 3 Protokołu do Konwencji. Przepis ten odnosi się do art. 12 ust. 2 Konwencji, tj. do zasad opodatkowania należności licencyjnych. Punkt 3 Protokołu do Konwencji stanowi, że „dopóki Szwajcaria zgodnie z jej wewnętrznym prawem nie pobiera u źródła podatku z tytułu należności licencyjnych wypłacanych osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w Szwajcarii, postanowienia ustępu 2 nie będą stosowane, a należności licencyjne będą podlegały opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym właściciel należności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę”.

Powyższa regulacja oznacza, że jeżeli Szwajcaria zgodnie z jej wewnętrznym prawem nie pobiera podatku z tytułu należności licencyjnych, które są wypłacane przez rezydentów szwajcarskich na rzecz podmiotów z siedzibą w Polsce, płacone należności licencyjne nie podlegają opodatkowaniu w kraju odbiorcy należności, tj. w Polsce.

Minister Finansów w postanowieniu z dnia 20 lutego 2006 r., nr PB6/033-01-1272/05/IDy przyznał, że „zgodnie z informacją z dnia 30 listopada 2005 r. Uzyskaną od szwajcarskich organów podatkowych Szwajcaria nie potrąca podatku u źródła od należności licencyjnych wypłacanych na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce (...). W świetle powyższego należności licencyjne powstające w Polsce a wypłacane na rzecz podmiotu, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Szwajcarii podlegają opodatkowaniu tylko w Szwajcarii.”

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, że mimo tego, iż nie jest jasne, czy oprogramowanie komputerowe stanowi dzieło literackie, czy też nie – w przedmiotowej sytuacji – z uwagi na regulację pkt 3 Protokołu do Konwencji oraz zasadę, którą kierują się szwajcarskie organy podatkowe, tzn. Szwajcaria nie potrąca podatku u źródła od należności licencyjnych wypłacanych na rzecz podmiotów mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce (którą to zasadę potwierdziło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 20 lutego 2006 r.) Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) przy wypłacie wynagrodzenia na rzecz Licencjodawcy.

Reasumując Wnioskodawca uważa, iż podatek z tytułu uzyskanych należności przez Licencjodawcę (spółkę szwajcarską) płaci się wyłącznie w Szwajcarii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 ww. ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, nie mających w Polsce siedziby ani zarządu przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) wynosi 20% przychodów.

Zgodnie z art. 21 ust. 2 ww. ustawy przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Kwestie dotyczące opodatkowania majątku i dochodów uzyskanych przez podmioty z siedzibą w dwóch różnych krajach regulują umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Również umowy, których stroną jest Polska stanowią odwzorowanie Modelowej Konwencji OECD. Zarówno tekst Modelowej Konwencji jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Art. 12 ust. 2 konwencji dnia 2 września 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92 dalej: Konwencja) należy stosować z uwzględnieniem postanowień pkt 3 Protokołu do Konwencji, zgodnie z którym dopóki Szwajcaria zgodnie z jej wewnętrznym prawem nie pobiera u źródła podatku z tytułu należności licencyjnych wypłacanych osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w Szwajcarii, postanowienia ustępu 2 nie będą stosowane, a należności licencyjne będą podlegały opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym właściciel należności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Pobór podatku wynikający z właściwej umowy albo jego niedobranie jest możliwe pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji, o jakim mowa w art. 26 ust. 1c ww. ustawy. Pojęcie należności licencyjnych zdefiniowane w art. 12 ust. 3 ww. Konwencji oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego lub dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami do kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Ww. art. 12 ust. 2 Konwencji należy stosować z uwzględnieniem pkt 3 Protokołu do Konwencji, zgodnie z którym, dopóki Szwajcaria zgodnie z jej wewnętrznym prawem nie pobiera u źródła podatku z tytułu należności licencyjnych wypłacanych osobom nie mającym miejsca zamieszkania lub siedziby w Szwajcarii, postanowienia ustępu 2 nie będą stosowane, a należności licencyjne będą podlegały opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym właściciel należności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne należy stwierdzić, że stanowisko Spółki zawarte we wniosku z dnia 11 marca 2008 r. jest prawidłowe, po warunkiem, że Spółka dysponuje certyfikatem wystawionym dla zagranicznego kontrahenta potwierdzającym jego miejsce siedziby dla celów podatkowych wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.