INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2007 r. (data wpływu 4 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uprawnienia do zwrotu zapłaconego podwójnie podatku za okres 2005 r. i 2006 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uprawnienia do zwrotu zapłaconego podwójnie podatku za okres 2005 r. i 2006 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jawna wykonuje dla rumuńskiego kontrahenta usługi polegające na koordynacji robót i dozoru nad technologią wykonywania, będące jednocześnie dla firmy promowaniem jej wyrobu i specjalizacji w technologii oraz usług. Za wystawione faktury wykonania usługi, Spółka otrzymuje zapłatę pomniejszoną o wartość potrąconego na rzecz Rumunii podatku od wynagrodzeń.

Przedmiotowe faktury wystawiane są od miesiąca grudnia 2005 r. Jak zapewniają władze rumuńskie, o zwrot potrąconego podatku należy ubiegać się w Polsce. W tym celu wystawione zostały odpowiednie zaświadczenia.

W zaistniałej sytuacji, za każdą wystawioną fakturę zagraniczną, Spółka otrzymuje należność pomniejszoną o potrącony podatek, natomiast w Polsce do przychodu zaliczana jest pełna wartość faktury.

Zatem podwójnemu opodatkowaniu podlega kwota zapłaconego podatku w Rumunii.

Pismem z dnia 18 lutego 2008 r. nr ITPB1/415-1/08/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wezwał do uzupełnienia stanu faktycznego we wniosku.

W odpowiedzi, w piśmie z dnia 29 lutego 2008 r. (data wpływu 3.03.2008 r.) wyjaśniono, iż:

• firma prowadziła i prowadzi działalność gospodarczą także w Polsce;

• firma wykonuje usługi dozoru nad technologią wykonania i koordynacji robót: pokryć dachowych z blachy (które są w firmie produkowane i eksportowane do kontrahenta rumuńskiego), posadzek przemysłowych (w których firma się specjalizuje). Usługi powyższe są pokrewne z działalnością wykonywaną w Polsce i w istotny sposób są związane z profilem działalności wykonywanej w kraju oraz ze zbytem produkowanych przez Spółkę materiałów;

• odpowiedzialność za rezultaty wykonywanych usług dla kontrahenta rumuńskiego jak i ryzyko gospodarcze ponosi firma działająca w Polsce, tj. „M.” s.j. Działania jej przedstawicieli nie podlegają szczegółowym instrukcjom strony zamawiającej, a jedynie dobraniem odpowiedniej ilości i asortymentu materiałów, prawidłowego montażu i poprawności wykonania. Dlatego też operatywność przedstawicieli Spółki ma odzwierciedlenie w wielkości eksportu towarów dla wymienionego kontrahenta w Rumunii;

• wspólnicy spółki jawnej jako formę opodatkowania w latach 2005 i 2006 wybrali podatek liniowy;

• firma nie posiadała i nie posiada stałej placówki, natomiast działalność usługowa wykonywana jest bezpośrednio na terenie aktualnego placu budowy i jest jedynie miejscem świadczenia usługi.

W dniu 11 marca 2008 r. dokonano kolejnego uzupełnienia wniosku, wskazując iż:

• firma zawarła jedną umowę na wykonanie zleconych prac, umowa ta została zawarta od 1 października 2005 r. na okres 23 miesięcy, aktualnie jest przedłużana bezterminowo;
• wykonanie umowy następuje na 4 różnych placach budowy w obrębie jednego obszaru regionalnego (województwa), w okolicach jednego miasta;
• przybliżone okresy wykonywania umowy na poszczególnych budowach to:

- od 1 października 2005 r. do lutego 2007 r.;

- od maja 2006 r. do maja 2007 r.;

- od lipca 2006 r. do maja 2007 r.;

- od listopada 2006 r. do dnia dzisiejszego.

• według wiedzy wspólników, generalnym inwestorem jest jedna firma;
• zleceniodawca wykonywał i wykonuje szereg innych robót o charakterze budowlanym na powyższych placach budowy, gdzie Spółka była wykonawcą zlecanego zakresu czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można zwrócić się do urzędu skarbowego o dokonanie zwrotu zapłaconego podwójnie podatku za okres od 2005 do 2006 r., jeśli tak to jakie dokumenty należy złożyć...

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej, a Rządem Rumunii z dnia 23 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 109, poz. 530 z zm.) w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, potwierdzona protokołem z dnia 30 marca 2005 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 13, poz. 860 w oparciu o art. 25 i art. 27 w związku z art. 6 i 15 gwarantuje zwrot nadpłaconego podatku w formie zaliczenia go do bieżących należności podatkowych lub zwrotu w formie gotówkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy miedzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rumunii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 23 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 109, poz. 530 z zm.) zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zatem warunek określony w art. 7 ust. 1 Umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku, przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1), fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinna być interpretowana na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Definicja działalności gospodarczej w polskim ustawodawstwie zawarta jest zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i ustawie o swobodzie działalności gospodarczej

Zgodnie z definicją pozarolniczej działalności gospodarczej obowiązującą w 2005 i 2006 r. zawartą w art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z zm.) – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r., oznacza ona działalność zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzoną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Natomiast, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 z zm.) działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wytwarzanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

W kontekście uzyskanych w uzupełnieniu do wniosku informacji oraz powołanych ustaw – wewnętrznego polskiego prawa krajowego, jednoznacznie kwalifikuje się ww. należności do pozarolniczej działalności gospodarczej, do których to mają zastosowanie artykuły 5 i 7 umowy, niezależnie od tego, czy strona rumuńska zakwalifikowała tę wypłatę za wykonane przez pracowników Spółki usługi jako wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej, pobierając podatek od początku ich pobytu w Rumunii. Ma to jednakże istotne znaczenia dla opodatkowania zakładu, gdy plac budowy nie trwa dłużej niż dziewięć miesięcy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 – 3 ww. umowy, określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa, w tym w szczególności miejsce zarządzania, filię, biuro, zakład fabryczny, warsztat lub kopalnię.

Określenie „zakład” obejmuje również plac budowy, prace budowlane, instalacyjne, montażowe lub związaną z nimi działalność nadzorczą lub doradczą, jednak tylko wtedy, gdy takie miejsce, prace lub działalność trwają dłużej niż dziewięć miesięcy.

Dla powstania zakładu w przypadku prac budowlanych konieczny jest upływ określonego w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania okresu. Nie ma natomiast znaczenia planowany okres budowy. Jeżeli w kontrakcie budowlanym przewidziany jest dłuższy okres prac, zakład nie powstaje w momencie faktycznego rozpoczęcia budowy, lecz w dacie przekroczenia okresu przewidzianego w umowie międzynarodowej z datą wsteczną począwszy od pierwszego dnia rozpoczęcia prac budowlanych.

Dochody uzyskane w Rumunii z prac budowlanych prowadzonych przez okres krótszy niż dziewięć miesięcy należy opodatkować – w myśl postanowień art. 5 i art. 7 ust. 1 umowy – wyłącznie w Polsce, wraz z innymi przychodami uzyskanymi z działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W sytuacji, gdy nastąpi upływ dziewięciomiesięcznego okresu w odniesieniu do placu budowy (zakładu), to biorąc pod uwagę, iż zakład powstaje wstecznie, dochody uzyskane na terenie Rumunii podlegać będą tam opodatkowaniu od pierwszego dnia istnienia zakładu.

W odniesieniu do charakteru wykonywanych w Rumunii przez Spółkę usług należy rozważyć powstanie „zakładu” w związku z „budową”. Jak wynika z zapisów Komentarza do Modelowej Konwencji określenie „plac budowy, budowa, lub prace instalacyjne i montażowe” obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie „prace montażowe” nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy; obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Przepis ten ma także zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku.

Odnosząc zapisy Komentarza do konkretnej umowy, w tym przypadku z Rumunią, należy stwierdzić, że kryterium dziewięciu miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako jedną jednostkę, nawet wtedy, jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym.

Plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonywane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla do czasu zakończenia budowy lub całkowitego jej zaniechania. Nie można uznać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy wchodzą w okres liczony jako trwanie placu budowy.

Jeżeli przedsiębiorstwo (wykonawca generalny), które podjęło się wykonania całości prac związanych z danym projektem, powierzy następnie całość lub część prac podwykonawcy, to czas spędzony na budowie przez każdego podwykonawcę powinien być traktowany jako czas zużytkowany przez wykonawcę generalnego. Również podwykonawca posiada zakład na placu budowy, jeżeli jego prace trwają dłużej niż dziewięć miesięcy.

W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi, jest opodatkowany w Rumunii. Jednocześnie dochód ten podlega również opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania osoby uzyskującej dochód, czyli w Polsce.

Jednakże, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w art. 25 ust. 1 lit. a) ww. umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z powołanym artykułem 25 ust. 1 lit. a), jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce, osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniem niniejszej umowy może być opodatkowany w Rumunii, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień pod literą b), taki dochód lub majątek od opodatkowania. Polska przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby może zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie był zwolniony od opodatkowania.

Metoda ta znajduje zastosowanie na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1 (według skali podatkowej), osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ww. ustawy, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 28-30, art. 30a - 30d oraz art. 44 ust. 4 pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali.

W świetle opisanego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że działalność gospodarcza Spółki wykonywana była na terytorium Rumunii w formie zakładu. Pomimo że prace budowlane - jak wskazano w uzupełnieniu do wniosku - wykonywane były na czterech budowach, to „zakład” w Rumunii powstał już z chwilą upływu dziewięciu miesięcy pobytu na pierwszej z budów, gdyż między poszczególnymi budowami istniały powiązania tego typu, że stanowiły one przedsięwzięcie integralne pod względem gospodarczym oraz stanowiły całość w sensie handlowym i geograficznym. Dlatego też, zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy, dochód uzyskiwany z tytułu tej działalności podlegał opodatkowaniu w Rumunii, ale nie automatycznie z chwilą rozpoczęcia prac na pierwszej z budów, lecz po upływie dziewięciomiesięcznego terminu, obejmując dochody uzyskane od rozpoczęcia prac na tej i kolejnych powiązanych ze sobą budowach.

Jednakże w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, podwójne opodatkowanie wystąpiło i należało je wyeliminować w oparciu o metodę przedstawioną w art. 25 ust. 1 lit. a) umowy.

Z uzupełnienia do wniosku wynika, że wspólnicy spółki jawnej z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej na 2005 i 2006 r. wybrali jako formę opodatkowania podatek liniowy, tj. opodatkowanie w sposób przewidziany w art. 30c ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 30c ust. 6 ustawy, dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych w sposób określony w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 (tj. według skali podatkowej) oraz art. 30b i 30e.

Stosownie do art. 30c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a dochody te nie są zwolnione od opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub gdy z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powyższy przepis ma zatem zastosowanie w sytuacji, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta z danym państwem przewiduje metodę proporcjonalnego zaliczenia lub Polska nie zawarła umowy z państwem, na terytorium którego prowadzona jest działalność gospodarcza.

W sytuacji natomiast, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta z danym państwem przewiduje metodę wyłączenia z progresją (np. z Rumunią), dochód podlegający opodatkowaniu za granicą będzie zwolniony od opodatkowania w Polsce, przy czym z uwagi na opodatkowanie dochodów jednolitą 19% stawką podatku, dochód ten nie będzie miał wpływu na wysokość zobowiązania podatnika w Polsce.

Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w Rumunii uzyskane przez podatników, którzy wybrali dla prowadzonej w kraju działalności opodatkowanie 19% stawką podatku, nie wpływają na stawkę podatku z tytułu działalności gospodarczej, jak również nie mają wpływu na stopę podatku dochodowego (progresja podatkowa) stosowaną do innych dochodów uzyskiwanych w Polsce i opodatkowanych na ogólnych zasadach według progresywnej skali podatkowej.

W związku z czym, na Wnioskodawcy – po przekroczeniu dziewięciu miesięcy warunkujących powstanie zakładu - nie spoczywa obowiązek uwzględnienia, gdy działalność w Polsce opodatkowana jest 19% podatkiem dla dochodów uzyskiwanych w latach 2005 i 2006 z posiadanego na terytorium Rumunii zakładu dla potrzeb opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Polski.

W takim przypadku po przekroczeniu okresu warunkującego powstanie zakładu, zgodnie z art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z zm.) jeżeli podatnik kwestionuje wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Zgodnie z art. 75 § 3 ww. ustawy, równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, podatnik jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację), w tym przypadku zeznania o wysokości uzyskanego dochodu (poniesionej straty) PIT-36L za lata 2005 i 2006.

Art. 81 § 2 cyt. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jak wskazano, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia dochodów opodatkowanych w Rumunii jest prawidłowe. Stanowisko to jest jednakże prawidłowe w sytuacji przekroczenia w Rumunii okresu warunkującego powstanie zakładu, tzn. dziewięciu miesięcy. Wówczas, jak wskazano, zakład powstaje bowiem od początku. Stwierdzić należy, że podstawą zwolnienia dochodu w Polsce na podstawie art. 25 Konwencji, jest art. 7 w związku z art. 5, a nie jak stwierdził Wnioskodawca art. 6 i 15.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji co do kwalifikacji tego samego przychodu do różnych źródeł z Konwencji między Polską, a Rumunią (a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania), istnieje możliwość wszczęcia, na wniosek Podatnika, Procedury Wzajemnego Porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 27 umowy. Jak statuuje art. 27 ust. 1 umowy, jeżeli osoba jest zdania, że czynności jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, to może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwej władzy tego Umawiającego się Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Jeżeli ta właściwa władza uzna zarzut za uzasadniony, ale nie może sama spowodować zadowalającego rozwiązania, wówczas podejmie ona starania, aby przypadek ten uregulować w drodze wzajemnego porozumienia z właściwą władzą drugiego Umawiającego się Państwa tak, aby uniknąć opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą umową (art. 27 ust. 2 umowy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.