INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4.01.2008 r. (data wpływu 8.01.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku darowizny rzeczowych składników majątku nie będących środkami trwałymi - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8.01.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku darowizny rzeczowych składników majątku nie będących środkami trwałymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą na zasadach ogólnych. Prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów. W dniu 31.12.2007 r. został podpisany akt notarialny na mocy którego wnioskodawca darował synowi przedsiębiorstwo. Wnioskodawca wyrejestrował działalność gospodarczą w dniu 2.01.2008 r. Na dzień likwidacji nie posiadał na stanie żadnych towarów i materiałów ani rzeczowych składników majątku nie będących środkami trwałymi. W dniu 31.12.2007 r. strona dokonała zapisu w kolumnie 10 księgi – zakup towarów i materiałów dotyczącego wartości zapasów materiałów i towarów ze znakiem minus, który to zapas nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ustalając dochód za 2007 r. należy skorygować koszty uzyskania przychodów dodatkowo o wartość przekazanych w formie darowizny rzeczowych składników majątku nie będących środkami trwałymi, które były związane z wykonywaną działalnością gospodarczą...

Zdaniem wnioskodawcy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost opisanej sytuacji. W art. 23 ust. 1 pkt 49 mówi się jedynie o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo składników majątku przedsiębiorstwa, nie zaliczonych do środków trwałych, w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane do celów prowadzonej działalności gospodarczej lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza przedsiębiorstwem.

Według strony zapis ten jej nie dotyczy, bo te niskowartościowe składniki majątku były wykorzystywane w przedsiębiorstwie od kilku tygodni do kilkunastu lat. W chwili obecnej nie służą celom prywatnym.

Środki te nie zmieniły miejsca w którym się znajdują i będą służyły działalności gospodarczej syna. Nabycie tych środków w formie darowizny przez syna nie będzie stanowiło dla niego kosztu uzyskania przychodów.

Zdaniem wnioskodawcy korekta kosztów uzyskania o wartość tych składników byłaby krzywdząca.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

W myśl postanowień § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przez wyposażenie rozumie się rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1
  
  

Z powyższych regulacji wynika, że wyposażeniem są rzeczowe składniki majątku podatnika związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą – bez względu na wartość – jeżeli przewidywany okres ich używania jest krótszy niż rok.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26.07.1991 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na osiągnięcie przychodu. Warunkiem zarachowania wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodu jest zatem istnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a uzyskiwanym przychodem.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzają o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przyjmuje się zatem, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Nie uważa się natomiast za koszt uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 ww. ustawy:

• darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju (pkt 11),

• wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa (pkt 49).
  
  

Z analizy przepisów podatkowych wykluczających z kosztów uzyskania przychodów wydatki na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku, nie zaliczonych do środków trwałych, nie wynika, iż sam fakt wykorzystywania rzeczowego składnika majątku poza siedzibą podatnika, daje automatycznie podstawę do wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków na nabycie tego składnika.

Wyłączenie z kosztów podatkowych wydatków może bowiem mieć miejsce jedynie wówczas, jeżeli składnik majątku podatnika nie jest wykorzystywany dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służy osobistym celom osób fizycznych lub bez uzasadnienia znajduje się poza siedzibą podatnika, co niewątpliwie jest sprawą podlegającą indywidualnej ocenie w konkretnym stanie faktycznym.

Darowizna lub nieodpłatne przekazanie (również na cele osobiste w przypadku osoby fizycznej) tych składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej nie skutkuje w każdym przypadku koniecznością skorygowania kosztów uzyskania przychodów o wartość tych składników majątkowych.

Jeśli składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów to podatnik ma prawo wydatki na ich nabycie zaliczyć do kosztów, bez względu na sposób ich późniejszego wykorzystania.

Powołane przepisy podatkowe, powinny mieć zastosowanie do korygowania kosztów w przypadku stwierdzenia, iż zakup składników majątku nie był dokonany na cele działalności gospodarczej ale na cele osobiste podatnika (określonej osoby).

Nie stanowią one podstawy do wyłączenia z kosztów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, a następnie darowanych.

Z przedstawionego we wniosku staniu faktycznego wynika, że w dniu 31.12.2007 r. podpisany został akt notarialny na mocy którego wnioskodawca darował synowi przedsiębiorstwo (w tym rzeczowe składniki majątku, nie będące środkami trwałymi) i dopiero po tym zdarzeniu nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej prowadzonej przez stronę.

Przekazanie rzeczowych składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych nie skutkuje w tym przypadku koniecznością skorygowania kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, iż strona wykaże, że składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Krańcowo należy dodać, iż jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.