INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14 b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2008 roku (data wpływu 5 maja 2008 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania „odszkodowania za godziny nadliczbowe” przyznanego na podstawie ugody sądowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania „odszkodowania za godziny nadliczbowe” przyznanego na podstawie ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W sądzie rejonowym, z pracownikami którzy zostali przejęci na podstawie art. 23¹ kodeksu pracy oraz zwolnionymi na zasadzie porozumienia stron, zostały zawarte ugody sądowe dotyczące wypłaty wynagrodzenia za godziny nadliczbowe. Spółka zobowiązała się zapłacić pracownikom tytułem odszkodowania uzgodnione przed sądem kwoty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ugody sądowe dotyczące odszkodowań za godziny nadliczbowe stanowią podstawę do naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy pobrać podatek, ponieważ wynagrodzenie za godziny nadliczbowe nie zostało wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego pracownicy i byli pracownicy otrzymali, na mocy ugody, kwoty pieniężne tytułem odszkodowania z powodu nie wypłacenia wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.

Należy stwierdzić, że wypłacone pracownikom i byłym pracownikom kwoty stanowiły w rzeczywistości wypłatę zaległego wynagrodzenia za przepracowane godziny nadliczbowe, wypłaconego w trakcie lub po ustaniu stosunku pracy, a nie odszkodowanie. Wprawdzie w treści ugody użyto sformułowania: „tytułem odszkodowania”, jednak nie jest to odszkodowanie w rozumieniu ani przepisów prawa cywilnego, ani prawa pracy, lecz wypłata zaległych należności z tytułu stosunku pracy łączącego pracowników lub byłych pracowników z Wnioskodawcą. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej.

Wypłacone pracownikom i byłym pracownikom świadczenie, jako związane ze stosunkiem pracy, należy zatem zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Ponieważ wynagrodzenie za godziny nadliczbowe nie zostało wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zatem na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Płatnik dokonujący wypłaty tego rodzaju przychodów jest obowiązany do poboru zaliczki i przekazania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami podanymi w art. 32 i 38 tej ustawy.

Zasadnym przy tym jest podkreślenie, że gdyby Wnioskodawca wypłacał pracownikowi wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, w sposób i na zasadach Kodeksu pracy, od wynagrodzeń tych byłby zobowiązany pobrać zaliczki na podatek dochodowy. Zatem pracownik otrzymujący przychód z tego źródła, jakkolwiek uzyskany w terminie późniejszym, nie może być w uprzywilejowanej sytuacji podatkowej, w stosunku do innych pracowników, otrzymujących takie przychody w terminie.

Końcowo należy wskazać, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy. Zatem gdy część wypłaconej przez Wnioskodawcę kwoty stanowią odsetki od nieterminowej wypłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, wówczas odsetki te korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14 b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.