INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2008 r. (data wpływu 28 kwietnia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 27 czerwca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wartości początkowej środków trwałych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 9 czerwca 2008 r. znak ILPB3/423-252/08-2/HS oraz ILPB1/415-293/08-2/IM na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 czerwca 2008 r., a w dniu 27 czerwca 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni – osoba fizyczna, nie prowadzi działalności gospodarczej. W okresie 15 lat, wykorzystując koniunkturę na rynku nabywała w różnych odstępach czasu grunty budowlane oraz nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Składniki majątkowe nie były nabywane na potrzeby prowadzonej działalności, traktowała je jako inwestycje. Wnioskodawczyni prowadziła bieżące remonty, oraz gruntowne inwestycje. W związku z tym znacznie wzrosła wartość mieszkań. Przedmiotowe mieszkania były przez ten czas wynajmowane i utrzymywane, tzn. opłacano rachunki, tj. czynsz oraz opłaty za media.

Wnioskodawczyni wskazała, że w zaistniałej sytuacji nie może ustalić wartości początkowej środka trwałego tylko w oparciu o cenę nabycia.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć prowadzenie działalności, wnosząc przedmiotowe nieruchomości na stan środków trwałych. W związku z powyższym ma problem z ustaleniem wartości początkowej nieruchomości przed założeniem ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni ma na uwadze, iż wartość początkową ustala się na podstawie ceny nabycia, jednak uważa, że odstęp czasu, który upłynął od nabycia nieruchomości oraz wydatki poniesione na przywrócenie budynków do stanu używalności, połączone z nakładami zwiększającymi jego wartość, mają wpływ na ustalenie wartości początkowej. W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że istnieje możliwość skorzystania z zapisu art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni, te same aktywa wnosi aportem jako poszczególne składniki majątkowe do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, określając ich wartość jako wartość rynkową na dzień wniesienia wkładu.

Wnioskodawczyni, chce wnieść do spółki grunty, które nabyła 5 lat temu, w zamian za udziały. Wnosząc je aportem zamierza ustalić ich wartość według wartości rynkowej. Wnioskodawczyni podaje, że w przypadku wniesienia jako aportu składników majątku niestanowiących przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części u wspólnika wnoszącego taki wkład występuje dochód w wysokości nominalnej wartości udziałów. Objęcie udziałów jest kosztem uzyskania przychodu, który ustala się w zależności od tego, co było przedmiotem wkładu niepieniężnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie wartości początkowej środków trwałych.

Czy cena nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej mieszkań oraz, czy podatnik może – w przypadku poniesionych nakładów zwiększających wartość początkową – sam lub przez biegłego wycenić poszczególne składniki majątku, zgodnie z przepisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, osoba fizyczna ma prawo zgodnie z art. 22g ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wyceny samodzielnej bądź przez biegłego.

Brak dokumentów, jak podaje Wnioskodawczyni jest usprawiedliwiona, ponieważ wprowadza Ona do firmy rzecz, którą wcześniej nabyła na potrzeby prywatne, dokonywała w międzyczasie remontów i inwestycji, co na chwilę obecną uniemożliwia prawidłowe określenie wartości początkowej poszczególnych składników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  - budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

  - maszyny, urządzenia i środki transportu,

  - inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j–22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2–18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia. W myśl art. 22g ust. 8 ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Z przedstawionych przez Wnioskodawczynię informacji wynika, że nie posiada Ona żadnych rachunków dokumentujących poniesione wcześniej koszty, związane z remontem i doprowadzeniem do używalności poszczególnych mieszkań. Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego - mieszkań, o których mowa we wniosku, możliwe jest tylko na zasadach określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy. Wartość początkowa tych mieszkań nie może być zatem ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Przepis art. 22g ust. 9 ten dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej:

  - podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie opodatkowania wniesienia aportu do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, został rozstrzygnięty odrębną interpretacją z dnia 28 lipca 2008 r. nr ILPB1/415-293/08-5/IM,

  - podatku dochodowego od osób prawnych, został rozstrzygnięty odrębną interpretacja z dnia 28 lipca 2008 r. nr ILPB3/423-252/08-4/HS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.