Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/45/OBQ/12/PK-839
z 12 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2010 r. Nr IPPB2/415-644/10-4/MK1 wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania wartości wyżywienia finansowanego przez pracodawcę, przyznanego pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 września 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie – działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 16 lipca 2010 r., uzupełniony w dniu 27 sierpnia 2010 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, podmiot działający w branży paliwowej, zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Część pracowników na polecenie pracodawcy, w celu realizacji zadań służbowych, wyjeżdża poza miejscowość, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy lub poza swoje stałe miejsce pracy, tj. odbywa podróże służbowe (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w rozumieniu ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.; dalej: Kodeks pracy). Wnioskodawca planuje wprowadzić w Regulaminie pracy zapis, zgodnie z którym Wnioskodawca zobowiąże się do zapewnienia pracownikom odbywającym podróże służbowe całodziennego wyżywienia bądź - jeżeli całodzienne wyżywienie nie będzie zapewnione - zwrotu kosztów wyżywienia udokumentowanych fakturami. W konsekwencji, pracownikom nie będą wypłacane diety z tytułu odbywania podróży służbowych.

Faktury, dokumentujące koszty wyżywienia pracowników w czasie podróży służbowych, będą wystawiane na Wnioskodawcę. Wnioskodawca planuje także określić górny limit kosztów wyżywienia (np. maksymalny koszt jednego posiłku). Limit ten może przewyższać kwotę diet przysługujących pracownikom w przypadku odbywania podróży służbowych w kraju i zagranicą, określonych odpowiednio w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.; dalej: Rozporządzenie 1) i w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.; dalej: Rozporządzenie 2).

W celu dokonania zwrotu kosztów wyżywienia na rzecz pracownika, Wnioskodawca będzie każdorazowo kontrolował celowość poniesionego wydatku oraz weryfikował poprawność faktury dokumentującej jego poniesienie. W przypadku negatywnej oceny (np. jeżeli pracownik poniesie koszt posiłku, mimo że Wnioskodawca zapewniła mu całodzienne wyżywienie), Wnioskodawca nie będzie dokonywać zwrotu kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nadwyżka kwoty zwróconych pracownikowi kosztów wyżywienia, poniesionych przez pracownika w czasie podróży służbowej, nad kwotą diet należnych z tytułu podróży służbowej (określonych odpowiednio w Rozporządzeniu 1 lub Rozporządzeniu 2) stanowi przychód pracownika (przy założeniu, że Wnioskodawca nie zapewni pracownikowi całodziennego wyżywienia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nadwyżka kwoty zwróconych pracownikowi kosztów wyżywienia, poniesionych przez pracownika w czasie podróży służbowej, nad kwotą diet należnych z tytułu podróży służbowej (określonych odpowiednio w Rozporządzeniu 1 lub Rozporządzeniu 2) nie stanowi przychodu pracownika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: ustawa o PIT), za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT ustawodawca przewidział jednak odstępstwo od powyższej reguły ogólnej. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Odnosząc się do powyższego zwolnienia, należy zauważyć, że jest ono uwarunkowane spełnieniem następujących przesłanek:

• odnosi się ono do diet i innych należności (dalej: warunek pierwszy);
• diety i inne należności są wypłacane na rzecz pracowników (dalej: warunek drugi);
• są one wypłacane z tytułu podróży służbowej (dalej: warunek trzeci);
• wysokość zwolnienia jest ograniczona do kwoty określonej w odrębnych ustawach lub przepisach (dalej: warunek czwarty).
  
  

Warunki drugi i trzeci nie wymagają dalszej analizy. Jak bowiem Wnioskodawca wskazał na wstępie (w opisie zdarzenia przyszłego), zwrot kosztów będzie dokonywany na rzecz pracowników Wnioskodawcy z tytułu odbywania przez nich podróży służbowych. W sytuacji będącej przedmiotem wniosku wskazane warunki są zatem spełnione.

Odnosząc się do warunku czwartego, należy stwierdzić, że odrębnymi ustawami i przepisami, o których mowa w powołanym przepisie, są Kodeks Pracy oraz Rozporządzenie 1 i Rozporządzenie 2.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Należności te zostały szczegółowo określone w Rozporządzeniu 1 (w odniesieniu do krajowych podróży służbowych) oraz w Rozporządzeniu 2 (w odniesieniu do zagranicznych podróży służbowych).

Stosownie do § 3 Rozporządzenia 1, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

• przejazdów;
• noclegów;
• dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
• innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Z kolei zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia 1, dieta nie przysługuje, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Analogiczne regulacje zawarte są w Rozporządzeniu 2 (§ 2 oraz § 5 ust. 3 Rozporządzenia 2).

W oparciu o powyższe, należy stwierdzić, że przepisy przewidują możliwość dokonania przez pracodawcę wyboru:

• pracodawca, który nie zapewnia pracownikom odbywającym podróże służbowe całodziennego wyżywienia, może wypłacać im diety bądź
• pracodawca może zwracać pracownikom koszt udokumentowanych i uzasadnionych (tj. ponoszonych w sytuacji, gdy pracodawca nie zapewnia pracownikom całodziennego wyżywienia) wydatków na wyżywienie.
  
  

Wnioskodawca planuje stosować drugie ze wskazanych rozwiązań: zamierza zwracać pracownikom koszty całodziennego wyżywienia dokumentowane fakturami wystawianymi na Wnioskodawcę; nie będzie natomiast wypłacać diet. Zwrot kosztów, który będzie dokonywany przez Wnioskodawcę, powinien być kwalifikowany na gruncie Rozporządzeń 1 i 2 jako „inne udokumentowane wydatki, określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb”. Z kolei na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT, stanowił będzie „inne należności za czas podróży służbowej pracownika”. W konsekwencji, warunek pierwszy będzie również spełniony.

Należy jednocześnie zauważyć, że Rozporządzenia 1 i 2 określają wysokość diet przysługujących pracownikom. Nie określają natomiast limitu zwrotu kosztów. W rezultacie, należy uznać, że zwrot kosztów wyżywienia podlega zwolnieniu z PIT w pełnej kwocie - także w sytuacji, gdy dokonany zwrot przewyższa kwotę diety (spełnienie warunku czwartego).

Kwota zwrotu będzie zatem w pełnej wysokości podlegała zwolnieniu z PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o PIT.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie zauważyć, że wydatki na wyżywienie w czasie podróży służbowej są ponoszone przez pracowników w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych. Zwrot wydatków, nawet jeżeli przekroczy limit diety, będzie jedynie zwrotem kosztów niezbędnych do prawidłowego wykonania przez pracownika powierzonych mu zadań w ramach wyjazdu służbowego. W konsekwencji, należy stwierdzić, że w związku ze zwrotem kosztów wyżywienia przez Wnioskodawcę, po stronie pracowników nie wystąpi żadne przysporzenie. Tym samym naliczanie im przychodu z tego tytułu byłoby bezzasadne.

W tym kontekście należy w szczególności podkreślić, że Wnioskodawca będzie dokonywał weryfikacji wydatków pod kątem ich celowości. Jedynie w sytuacji, gdy Wnioskodawca uzna, że poniesienie kosztów wyżywienia było niezbędne w celu realizacji zadań powierzonych pracownikowi (nie były to koszty prywatnych posiłków pracownika), Wnioskodawca będzie dokonywać ich zwrotu.

Stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione powyżej, znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, np.

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 maja 2010 r., IBPBII/1/415-108/10/BD;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 lutego 2010 r., IPPB1/415-934/09-5/KS;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 8 października 2009 r., IPPB2/415-454/09-4/AS;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 stycznia 2009 r., IPPB2/415-1513/08-2/AK.
  
  

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w interpretacji z dnia 30 września 2010 r. Nr IPPB2/415-644/10-4/MK1 uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, stwierdzając, że w sytuacji gdy Wnioskodawca sam finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracownika (przewyższające wysokość maksymalnej diety określonej przepisami wykonawczymi), a pracownikom przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Powyższe rozstrzygnięcie podjęto w oparciu o art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 77⁵ ustawy-Kodeks pracy oraz przepisy rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy-Kodeks pracy.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej „ustawą”.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej określa:

1. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych”,
2. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem MPiPS w sprawie zagranicznych podróży służbowych”

wydane na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy – Kodeks pracy.

Zatem przedmiotowe zwolnienie jest limitowane wysokością diet i innych należności za czas podróży służbowej określonych w ww. przepisach.

W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 23 zł za dobę podróży i jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży (§ 4 ust. 1). Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2).

Zbliżone unormowania zawiera rozporządzenie MPiPS w sprawie zagranicznych podróży służbowych. Przepis § 2 tego rozporządzenia stanowi, że z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety,
2. zwrot kosztów:
1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W przypadku zagranicznych podróży służbowych dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Wysokość diety za dobę podróży w poszczególnych państwach jest określona w załączniku do tego rozporządzenia (§ 4 ust. 1 i 2).

Pracownikowi, który otrzymuje za granicą bezpłatne całodzienne wyżywienie lub gdy wyżywienie opłacone jest w cenie karty okrętowej (promowej), przysługuje 25% diety ustalonej zgodnie z § 4 ust. 4. Pracownikowi, który otrzymuje za granicą częściowe wyżywienie, przysługuje odpowiednio na:

1. śniadanie – 15% diety,
2. obiad – 30% diety,
3. kolację – 30% diety,
4. inne wydatki – 25% diety.
   
   

Pracownikowi, który otrzymuje za granicą ekwiwalent pieniężny na wyżywienie, dieta nie przysługuje. W sytuacji natomiast, gdy ekwiwalent jest niższy od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

O ograniczeniu wysokości diety stanowi § 5 rozporządzenia MPiPS w sprawie zagranicznych podróży służbowych.

Z kolei, jak stanowi art. 77⁵ § 3-5 ustawy – Kodeks pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie określa warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów zawartych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy – Kodeks pracy.

Obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową, mogą zatem przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu niż wynikające z przepisów Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy – Kodeks pracy. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy – korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli w przypadku podróży krajowych 23 zł za dobę podróży, odpowiednio w przypadku podróży zagranicznej w wysokości diety za dobę podróży obowiązującej dla docelowego państwa podróży.

Rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zwrotu pracownikom wydatków na wyżywienie, udokumentowanych fakturami lub rachunkami, nie oznacza bowiem, iż w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej.

Jednocześnie stosownie do postanowień przepisów prawa pracy w zakresie podróży służbowych pracowników sfery budżetowej, nie jest możliwe pokrywanie przez pracodawcę udokumentowanych kosztów wyżywienia pracownika na podstawie § 3 pkt 4 rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych, odpowiednio na podstawie § 2 pkt 2 lit. c rozporządzenia MPiPS w sprawie zagranicznych podróży służbowych, gdyż przedmiotowe regulacje odnoszą się wyłącznie do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów i noclegów (np. zwrotu kosztów telefonicznych rozmów służbowych). Tym samym ww. regulacje nie mogą mieć zastosowania do kosztów wyżywienia, na pokrycie których zgodnie z przepisami ww. rozporządzeń pracownikom odbywającym podróż służbową przysługuje dieta w określonej wysokości.

W konsekwencji, błędne jest twierdzenie Wnioskodawcy, że wydatki na wyżywienie podczas podróży służbowej należy kwalifikować do innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, o których mowa w rozporządzeniach MPiPS w sprawie podróży służbowych, przez co ich zwrot korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika.

Reasumując, nadwyżka kosztów wyżywienia ponad kwotę diety określonej w przepisach rozporządzeń MPiPS w sprawie krajowych/zagranicznych podróży służbowych stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne z dnia 11 maja 2010 r. IBPBII/1/415-108/10/BD, z dnia 23 lutego 2010 r., IPPB1/415-934/09-5/KS, z dnia 8 października 2009 r., IPPB2/415-454/09-4/AS, z dnia 26 stycznia 2009 r., IPPB2/415-1513/08-2/AK zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mogą stanowić podstawy do zajęcia stanowiska w sprawie opisanego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na uwadze należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawa z dnia 30 września 2010 r. Nr IPPB2/415-644/10-4/MK1, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.