Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-279/12/MZ
z 24 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 10 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą (czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług) zajmującym się m.in. oferowaniem usług obsługi wierzytelności. W ramach tego obszaru prowadzonej działalności wnioskodawca podejmuje czynności windykacyjne na zlecenie wierzyciela (jako pełnomocnik) a gdy te nie przynoszą efektów, kieruje sprawę na drogę postępowania sądowego co daje możliwość komorniczego wyegzekwowania należności. Wnioskodawca skupuje również wierzytelności na własny rachunek i dokonuje ich windykacji we własnym zakresie.

Wykonując czynności zmierzające do odzyskania wierzytelności swoich, jak również wierzytelności klientów Wnioskodawca ponosi szereg kosztów tj. koszty upomnień, koszty usług prawnych (np. sporządzenie pozwu do sądu), opłaty skarbowe od pełnomocnictw, koszty procesowe, koszty windykacyjne, koszty postępowania sądowego, tj. wpis, opłata kancelaryjna, koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, koszty nadania klauzuli wykonalności oraz często koszty komornicze. W przypadku części tych kosztów Wnioskodawca wnosi w pozwie o zwrot kosztów procesowych przez dłużnika, a sąd orzeka o ich przysądzeniu. W przypadku, gdy Wnioskodawca działa w charakterze pełnomocnika koszty opłat od pełnomocnictw, koszty zabezpieczenia, wpisów, opłat kancelaryjnych ponoszone są bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jednak zwracane są przez klientów na podstawie wystawianych not obciążeniowych.

Należy rozróżnić dwie grupy klientów Wnioskodawcy:

• klient zlecający windykację swoich należności (najczęściej w oparciu o „umowę o świadczenie usług” (poniżej),
• klient zlecający restrukturyzację swoich zobowiązań (najczęściej „umowa restrukturyzacji lub „umowa zlecenia nabycia wierzytelności).
  
  

Współpraca z klientami może również odbywać się na zasadzie jednorazowego zlecenia wyegzekwowania wierzytelności.

W ramach świadczonych usług Wnioskodawca zawiera najczęściej następujące umowy:

1. „Umowy zlecenia nabycia wierzytelności”. Na mocy tej umowy klient (dający zlecenie) zleca Wnioskodawcy wykupienie jego zobowiązań w drodze umowy cesji wierzytelności. Wnioskodawca zobowiązuje się do nabycia tych zobowiązań w imieniu własnym, ale na rachunek dającego zlecenie, który to zobowiązany jest do zapłaty ustalonej pomiędzy Wnioskodawcą a zbywcą wierzytelności ceny za nabytą wierzytelność. Po korzystnym przeprowadzeniu negocjacji z wierzycielem dającego zlecenie i podpisaniu umowy cesji, Wnioskodawca zobowiązany jest do przygotowania i zawarcia umowy przenoszącej własność nabytej wierzytelności za cenę nabycia na dającego zlecenie w terminie określonym w umowie zlecenia. Wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowi ustalona procentowo w umowie zlecenia nabycia wierzytelności prowizja od kwoty głównej liczona jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia.
2. „Umowa restrukturyzacji”. Na mocy tego rodzaju umowy dający zlecenie zleca Wnioskodawcy restrukturyzację swoich zobowiązań polegającą na doprowadzeniu do zawarcia porozumień, ugód pozasądowych z jego wierzycielami. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy jest wówczas ustalona umową prowizja, liczona od wartości zawartej ugody, lub jeśli ugodą pozasądową została osiągnięta redukcja części zobowiązania dającego zlecenie, wynagrodzeniem jest prowizja liczona jako różnica pomiędzy wartością zobowiązania a kwotą określoną w ugodzie.
3. „Umowa o świadczenie usług windykacji”, na mocy której Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonania usługi polegającej na przeprowadzeniu czynności zmierzających do odzyskania należności od dłużników kontrahenta. Podstawą do podjęcia stosownych działań jest tzw. „pisemne zlecenie windykacji”. Za czynności te Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie prowizyjne od każdej uzyskanej kwoty. „Umowa o świadczenie usług windykacji” umożliwia Wnioskodawcy świadczenie powyższej usługi bezpłatnie, w sytuacji, gdy wierzytelność przeznaczona do windykacji wynika z umów handlowych klienta (potwierdzających fakt sprzedaży towarów i usług), w których zawarto zapis, na mocy którego dany kontrahent zobowiązuje się pokryć część kosztów windykacji w przypadku nieuregulowania zobowiązania. Wysokość tych kosztów obliczana jest jako - ustalony w umowie - procent od niezapłaconej na moment zlecenia kwoty głównej powiększonej o odsetki (np. 15%). Jeżeli klient Wnioskodawcy zamieści w umowie handlowej wyżej wspomnianą klauzulę a kontrahent klienta zwleka z zapłatą, Wnioskodawca może nabyć w drodze umowy cesji wierzytelność, w wysokości odpowiadającej kwocie kosztów windykacji, którą dłużnik zobowiązał się pokryć przyjmując zapisy klauzuli. Wyegzekwowana przez Wnioskodawcę kwota wynikająca z powyższego zapisu stanowi każdorazowo wynagrodzenie Wnioskodawcy.
   
   

Jak wynika z powyższego Wnioskodawca zawiera szereg umów cesji wierzytelności. Na mocy zapisów niektórych z nich Wnioskodawca nabywa wierzytelności za cenę niższą od ich wartości nominalnych bez prawa ich powrotnego przeniesienia na cedenta w części wierzytelności przeterminowanych i trudno ściągalnych, w celu odzyskania zakupionych długów na swoją rzecz, przyjmując tym samym na siebie ryzyko niewypłacalności dłużników. Zawierając z kolei umowy cesji będące wynikiem realizowania postanowień umowy zlecenia nabycia wierzytelności Wnioskodawca działa w swoim imieniu, lecz na rachunek zlecającego (pośredniczy w zbyciu wierzytelności), nie ponosi więc ryzyka niewypłacalności dłużnika, gdyż to dłużnik jest stroną zobowiązaną do pokrycia ceny za daną wierzytelność. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nabycie w drodze cesji pakietu wierzytelności przeterminowanych bądź trudno ściągalnych będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów usług czy podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy czynności nabycia wierzytelności przeterminowanych lub trudno ściągalnych we własnym imieniu i na własne ryzyko będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca przytoczył następnie art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz art. 509 § 1 i 2, art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Według Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Wnioskodawca wskazał, iż jego zamiarem, jako zawierającego umowy cesji, jest m.in. nabycie od cedenta wierzytelności, poniżej ich wartości nominalnej, bez prawa ich powrotnego przeniesienia na cedenta w części wierzytelności przeterminowanych i trudno ściągalnych, w celu odzyskania zakupionych długów na swoją rzecz, przyjmując tym samym na siebie ryzyko niewypłacalności dłużników. Wnioskodawca nabywa wierzytelności za cenę, która odpowiada ich rzeczywistej ekonomicznej wartości. Rzeczywista wartość ekonomiczna wierzytelności, oceniana przez Wnioskodawcę, odpowiada cenie, za jaką wierzytelności są nabywane - tylko w takim zakresie można powiedzieć, że różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a ceną nabycia, odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wierzytelności. Biorąc pod uwagę ryzyko nieściągalności wierzytelności, a także ryzyko poniesienia dodatkowych kosztów niezbędnych do ściągnięcia wierzytelności można, zdaniem Wnioskodawcy, ocenić i określić wartość rynkową wierzytelności - będzie ona odpowiadała cenie nabycia od cedenta a nie różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną nabycia od cedenta. W związku z zawarciem umowy cesji Wnioskodawca nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia. Cedent zobowiązany jest jedynie do przelania na rzecz zbywcy wierzytelności, ustalonej w umowie ceny zakupu za wierzytelność, w zamian nie otrzymuje od niego prowizji, lub innego świadczenia pieniężnego.

Wnioskodawca podkreślił, iż kwestia opodatkowania transakcji zbycia wierzytelności była przedmiotem rozważań Trybunał Sprawiedliwości UE, który w wyroku z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt C-93/10, orzekł iż podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 Szóstej Dyrektywy i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej Dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Na podstawie powyższych kwestii, w ocenie Wnioskodawcy, można stwierdzić, że skoro w wyniku zawarcia umowy cesji Wnioskodawca nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie można mówić o odpłatnym świadczeniu usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, co wyłącza opodatkowanie takiej transakcji podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji więc, odnosząc powyższe na grunt przedmiotowej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że w przypadku nabycia wierzytelności we własnym imieniu i na własny rachunek umowa cesji przyjmie postać umowy sprzedaży wierzytelności, a więc co do zasady będzie miała miejsce czynność, podlegająca opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Podobna sytuacja wystąpi w odniesieniu umowy cesji, zawieranej w związku z realizacją postanowień umowy o świadczenie usług, tj. gdy Wnioskodawca nabędzie wierzytelność, w wysokości odpowiadającej kwocie kosztów windykacji, którą dłużnik zobowiązał się pokryć przyjmując zapisy klauzuli zawartej w odrębnych umowach. Umowa cesji zawarta w tych okolicznościach, zdaniem Wnioskodawcy, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Następnie Wnioskodawca przytoczył art. 1 ust. 1 pkt 1, pkt 2 i pkt 3 oraz art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z treści przytoczonego przepisu art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika wzajemne wykluczenie się obowiązku podatkowego na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie podlegają więc podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje jednak okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Według Wnioskodawcy, skoro nie będzie on świadczył odpłatnych usług, to czynność nabycia wierzytelności nie będzie korzystała z wyłączenia z opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Obowiązek podatkowy powstanie, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W świetle natomiast art. 10 ust. 1 tej ustawy Wnioskodawca zobowiązany jest obliczyć i odprowadzić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Odrębną kwestią jest, zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie umowy cesji zawartej na mocy umowy zlecenia nabycia wierzytelności. Wnioskodawca stoi bowiem na stanowisku, że czynność zawarcia tej umowy nie podlega opodatkowaniu zarówno podatkiem od towarów i usług, jak również podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Konkluzja ta wynika z faktu, że przedmiotowa cesja jest elementem jednej usługi, wykonywanej na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności, która przewiduje otrzymanie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia, tj. prowizji od kwoty głównej liczonej jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia. W przeciwnym wypadku, zdaniem Wnioskodawcy, doszłoby do podwójnego opodatkowania jednej usługi - pierwszy raz podatek wystąpiłby przy umowie cesji, drugi raz podczas opodatkowania prowizji za wykonaną usługę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług, zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z kolei, jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego. Zgodnie z art. 6 ust. 2 ww. ustawy wartość rynkową określa się na podstawie przeciętnych cen przedmiotu czynności cywilnoprawnych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określa stawki podatku, które wynoszą od umowy sprzedaży:

1. nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym - 2%,
2. innych praw majątkowych - 1%.
   
   

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

a. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,

b. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
• umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
  
  

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, iż o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona (za wyjątkiem sytuacji w ustawie szczegółowo wymienionych). W związku z tym podstawową kwestią są ustalenia dokonane na gruncie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), co jednakże nie jest przedmiotem tej interpretacji (w tym zakresie – jak już wyżej wskazano – zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący przedsiębiorcą nabywa na podstawie umów cesji wierzytelności przeterminowane lub trudno ściągalne i dokonuje windykacji tych wierzytelności na własny rachunek lub na rachunek zlecającego. Umowy cesji wierzytelności na własny rachunek przybierają – jak wskazał Wnioskodawca – postać umów sprzedaży.

Zaznaczyć należy, iż niniejszą interpretacją dokonuje się rozstrzygnięcia jedynie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, natomiast nie rozstrzyga się czy powyższa umowa sprzedaży wierzytelności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub też jest z tego podatku zwolniona na mocy ustawy o podatku od towarów i usług. W tym zakresie, tj. w zakresie dotyczącym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W związku z tym należy podkreślić, iż w celu stwierdzenia czy przedmiotowa umowa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy podlega ona regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Zatem jedynie w przypadku nie objęcia powyższej czynności zakresem ustawy o podatku od towarów i usług powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

We wniosku Wnioskodawca wskazuje, że nabycie przez niego wierzytelności nie stanowi usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Jeżeli zatem prawidłowe są ustalenia Wnioskodawcy co do tego, że zawarte przez niego umowy cesji wierzytelności w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie podlegają uregulowaniom tejże ustawy, co zostanie zweryfikowane odrębnym rozstrzygnięciem, to umowy te (jeżeli istotnie przyjmują postać umów sprzedaży) na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, że czynność zawarcia umowy cesji na mocy umowy zlecenia nabycia wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, wskazać należy, iż zawarcie umowy zlecenia (działanie na zlecenie) nie zostało wymienione w ustawowym katalogu czynności określonych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym – z powyższych przyczyn – wszystkie czynności dokonywane w ramach realizacji umowy zlecenia (działanie na zlecenie, czyli jak wynika z wniosku – pośredniczenie w zbyciu wierzytelności) jeżeli czynności te w ostateczności nie przyjmują formy żadnej z umów wymienionych w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem nie mieszczą się w katalogu czynności ściśle wymienionych jako podlegające opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowaniu wymienionym podatkiem nie będzie zatem również podlegała następująca w wykonaniu umowy zlecenia nabycia wierzytelności czynność zawarcia umowy cesji, skoro jest ona zawierana co prawda w imieniu własnym, ale na rachunek zlecającego.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.