POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. (tj. Dz.U. 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20 grudnia 2006r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatnik zawiera umowy leasingu operacyjnego, na podstawie art. 17 b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których przedmiotem jest sprzęt komputerowy, tj. drukarki, komputery, notebooki, a także samochody, kopiarki cyfrowe i maszyny frankujące. Podatnik dokonuje amortyzacji środków trwałych jedynie dla celów bilansowych. Odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodu są natomiast raty leasingowe (część odsetkowa i kapitałowa).

W związku tym, iż koszty z tytułu rat leasingowych nie łączą się w sposób bezpośredni z przychodami, Podatnik dokonuje ujęcia w/w wydatków w kosztach uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, tj. uiszczenia raty leasingowej.

Przedmiotowym wnioskiem Podatnik zwrócił się o potwierdzenie prawidłowości zaliczania wydatków z tytułu opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Zdaniem Podatnika zawierane przez niego umowy spełniają przesłanki do uznania ich za leasing operacyjny w rozumieniu art. 17 b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki ponoszone z tytułu opłat leasingowych są niewątpliwie wydatkami poniesionymi w celu uzyskania przychodu bądź też zachowania jego źródła. Zdaniem Podatnika nie pozostają one jednak w związku z konkretnym przychodem – wpływają w sposób pośredni na uzyskiwanie przychodów. Koszty te, choć wiążą się ściśle z konkretnym okresem, w którym przedmiot leasingowany jest wykorzystywany przez Podatnika, rodzą trudności w kwestii przyporządkowania do przychodów poszczególnych okresów. Zdaniem Podatnika brak jest przesłanek, w oparciu o które można byłoby stwierdzić, iż koszty poniesione na opłaty leasingowe są powiązane z przychodem danego roku podatkowego. Brak jest możliwości, aby stwierdzić, iż dzięki kosztom poniesionym w związku z korzystaniem z przedmiotu leasingu w ściśle określonym czasie, został wygenerowany konkretny przychód w okresie, w którym objęto ów środek trwały opłatą leasingową. W związku z powyższym, według Podatnika, znajduje tu zastosowanie ogólna zasada wyrażona w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą wydatki zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Na podstawie art. 17b ust. 1 w/w ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1) została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz

2) suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:1.art. 6,2.przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,3.art. 23 i 37 ustawy z 14 czerwca 1991r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997r. Nr 26, poz. 143, z 1998r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zawierane przez Stronę umowy leasingu spełniają warunki określone w cytowanym art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a co za tym idzie, ustalone w nich opłaty leasingowe, ponoszone przez Stronę w podstawowym okresie tych umów, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie dla celów podatkowych każdy ponoszony wydatek kwalifikowany w ciężar kosztów uzyskania przychodów musi być analizowany pod kątem jego związku z osiąganymi przychodami, co wynika z treści art. 15 ust. 1 w/w ustawy. Zgodnie bowiem z w/w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r., kosztami uzyskania przychodów mogą być jedynie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów będą jedynie te wydatki, które nie zostały enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 zawierającym katalog wydatków nie stanowiących kosztów podatkowych i które są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi z tego tytułu przychodami. W przypadku rzeczy wykorzystywanych w toku prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie zawartych umów leasingu niewątpliwie taki związek istnieje. Jednocześnie mając na uwadze fakt, iż rzeczy te mają związek z całokształtem działalności podatnika, koszty związane z ich używaniem, tj. opłaty leasingowe wg stanu prawnego obowiązującego do dnia 31.12.2006r. winny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie ich poniesienia. W odniesieniu do tego rodzaju wydatków brak jest podstaw do zastosowania art. 15 ust. 4 w/w ustawy, gdyż powołany przepis ma zastosowanie do tych wydatków, które w sposób bezpośredni można przyporządkować do konkretnego przychodu.

Jednocześnie Naczelnik tut. Urzędu zwraca uwagę, iż ustawą z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2006r. Nr 217, poz. 1589) wprowadzono zmiany w ustawie z dnia 15.02.1992r., w tym m.in. w zakresie art. 15. Zmiany wprowadzone w/w ustawą z dnia 16.11.2006r. wchodzą w życie z dniem 01.01.2007r. i mają zastosowanie do osiągniętych dochodów (poniesionych strat) od tego dnia, przy czym podatnicy, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i rozpoczął się przed 01.01.2007r. a zakończy po tym dniu, stosują do końca przyjętego przez siebie roku podatkowego ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006r.

Od 01.01.2007r. art. 15 ust. 1 stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zmianie uległ również art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Od 01.01.2007r. ustawodawca wprost unormował rozgraniczenie na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W odniesieniu do kosztów bezpośrednich mają zastosowanie postanowienia art. 15 ust. 4, 4b i 4c. Natomiast do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami ma zastosowanie art. 15 ust. 4d, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodu, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie w art. 15 ust. 4e ustawy, ustawodawca sprecyzował co należy rozumieć za dzień poniesienia kosztu, mianowicie za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Tym samym w przypadku wydatków, które mają pośredni związek z przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów następuje w dniu ich poniesienia, tj. w momencie ich zaewidencjonowania w księgach rachunkowych.

Mając powyższe ma uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Pouczenie

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 b § 1 i 2 ustawy - Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia (art. 14 a § 4 w związku z art. 236 § 2 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa).