Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-233/12-4/EK
z 1 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 21 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 17 września 2012 r. (data wpływu 18 września 2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług ochrony osób i mienia. W dniu 25 lipca 2008 r. Spółka zawarła umowę o ochronę stacjonarną budynku należącego do X Sp. z o.o. Zgodnie z § 7 tej umowy, Spółka ponosi odpowiedzialność cywilno-prawną za szkody materialne powstałe z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności (tzn. działanie elementarnych sił przyrody, upadek statku powietrznego, rozruchy, niepokoje społeczne, wojna, okoliczności wywołane wyłączną winą Spółki X). Zakres odpowiedzialności cywilnej Spółki określa Kodeks cywilny, a zabezpieczeniem tej odpowiedzialności jest Polisa ubezpieczeniowa.

W nocy z dnia 25 na 26 stycznia 2009 r. na terenie magazynu firmy X jeden z pracowników Spółki, zatrudniony w charakterze pracownika ochrony tego obiektu na podstawie umowy zlecenia, dokonał uszkodzeń wózków widłowych, posadzki oraz ściany działowej w magazynie należącym do kontrahenta Spółki. W tym zakresie w dniu 27 lipca 2009 r. wyrok wydał Sąd Rejonowy, wskazując, że pracownik ten dopuścił się powyższego czynu mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia swego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd zobowiązał pracownika do zapłaty na rzecz Spółki kwoty 27 566,90 zł. Spółka otrzymała decyzję odmowną z Y SA, tytułem wypłaty odszkodowania z polisy OC za powyższe zdarzenie. W dniu 8 marca 2010 r. Spółka skierowała do pracownika, zgodnie z wyrokiem Sądu, wezwanie do zapłaty. Spółka nie uzyskała żadnej zapłaty od tego pracownika.

Ponadto, Spółka – w związku z powyższym zdarzeniem – otrzymała od firmy X Sp. z o.o. dwie noty obciążeniowe, na łączną kwotę 42 028,62 zł:

• z dnia 17 lutego 2009 r., obciążająca Spółkę kwotą 27 566,90 zł tytułem pokrycia kosztów dewastacji należącego do X Sp. z o.o. w magazynie firmy oraz dewastacji posadzki betonowej w magazynie tej firmy;
• z dnia 4 grudnia 2009 r., obciążająca Spółkę kwotą 14 461,72 zł tytułem pokrycia kosztów dewastacji ściany działowej w magazynie tej firmy.
  
  

Ponadto, w piśmie z dnia 17 września 2012 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Spółka wyjaśniła, iż:

1. kwota wydatkowana przez Spółkę tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X Spółka z o.o., w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, ma charakter odszkodowawczy; jest naprawieniem szkody majątkowej wyrządzonej w mieniu kontrahenta przez osobę zatrudnioną przez Spółkę;
2. zapisy § 7 umowy określają zakres odpowiedzialności Spółki. Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy z X Spółka z o.o. Zleceniobiorca (tj. Spółka) ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną za szkody materialne powstałe z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które Zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności, tzn. działanie elementarnych sił przyrody (uderzenie pioruna, gradobicie, powódź, kataklizm, upadek statku powietrznego, rozruchy, niepokoje społeczne, wojna, okoliczności wywołane wyłączną winą Zleceniodawcy (tj. X Spółka z o.o.)). W myśl § 7 ust. 2 umowy, Zleceniobiorca oświadcza, że zakres odpowiedzialności cywilnej z zastrzeżeniem zapisów tej umowy określa Kodeks cywilny, a zabezpieczeniem owej odpowiedzialności jest Polisa ubezpieczeniowa.
   Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że kwota wynikająca z not obciążeniowych wystawionych przez X Spółka z o.o. jest realizacją postanowień § 7 umowy oraz regulacji Kodeksu cywilnego.
3. kwota wydatkowana tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X Spółka z o.o. nie dotyczyła wady wykonywanej przez Spółkę usługi ochrony mienia. Jak już bowiem wskazano kwota ta jest odszkodowaniem za szkody wyrządzone kontrahentowi; dotyczy więc naprawienia szkody majątkowej wyrządzonej przez osobę zatrudnioną przez Spółkę w związku ze świadczoną usługą.
4. po zaistnieniu zdarzenia oraz ustaleniu warunków odszkodowania dalsza współpraca była kontynuowana, w związku z czym Spółka osiągała przychody.
5. sąd wskazał, że pracownik Spółki (zatrudniony na podstawie umowy zlecenia) dopuścił się czynu mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania swego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, ponieważ pracownik ten był niepełnosprawny (upośledzenie umiarkowane).
6. w piśmie z dnia 27 kwietnia 2009 r. Y S.A. poinformował, że nie znajduje podstaw do wypłaty odszkodowania na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ponieważ Y nie odpowiada za szkody wyrządzone umyślnie. Zdaniem Y, czyn dokonany przez pracownika Spółki wyczerpuje znamiona winy umyślnej.
   W kolejnym piśmie z dnia 1 grudnia 2009 r., będącym odpowiedzią na odwołanie Spółki, Y nie znalazł podstaw do zmiany stanowiska.
   Y wskazał, że w ramach zawartej umowy ubezpieczenia przedmiotem ubezpieczenia jest odpowiedzialność cywilna Spółki wobec osób trzecich za szkody będące następstwem czynu niedozwolonego (odpowiedzialność cywilna deliktowa oraz za szkody będące następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (OC kontraktowa) w związku z prowadzoną przez Spółkę, a określoną w umowie ubezpieczenia, działalnością lub posiadanym mieniem. Zakres tej odpowiedzialności został rozszerzony również o szkody rzeczowe w mieniu przechowywanym, kontrolowanym lub chronionym przez Spółkę w ramach działalności gospodarczej objętej ubezpieczeniem.
   Y uznał, że odpowiedzialność Spółki zachodzi wyłącznie wówczas, gdy to na Spółce spoczywa obowiązek naprawienia szkody. Y podkreślił, ze zgodnie z Kodeksem cywilnym, aby można było obciążyć Spółkę obowiązkiem naprawienia szkody muszą wystąpić następujące przesłanki: szkoda musi być wyrządzona w następstwie bezprawnego i zawinionego działania lub zaniechania Spółki lub innej osoby, za którą Spółka ponosi odpowiedzialność cywilną, ponadto pomiędzy zdarzeniem a szkodą musi zachodzić normalny adekwatny związek przyczynowy. Zdaniem Y, do naprawienia szkody zobowiązana była osoba zatrudniona przez Spółkę, a nie Spółka. Zdaniem Y, Sąd karny uznał postępowanie pracownika Spółki za czyn bezprawny, zawiniony (nie uniewinnił go, a warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby).
   Z powyższym stanowiskiem Spółka się nie zgadza, ponieważ – jak uznał Sąd – w czasie popełnienia szkody, zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, a to oznacza, że czyn dokonany przez pracownika Spółki nie wyczerpuje znamion winy umyślnej. W obecnej sytuacji Spółka wypłaciła kontrahentowi odszkodowanie z tytułu uszkodzenia jego mienia. Nie odzyskała jednak wydatkowanej kwoty ani z ubezpieczenia, ani od pracownika Spółki. Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji podatkowych związanych z brakiem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego odszkodowania.
7. Spółka nie miała wpływu na powyższe zdarzenie, zdarzenie to jest spowodowane wyłącznie czynnikiem zewnętrznym – zachowaniem pracownika (zleceniobiorcy). Pomimo, że Spółka dokłada wszelkich starań podczas doboru pracowników, nie jest w stanie przewidzieć każdego zachowania osób przez siebie zatrudnionych.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota 42 028,62 zł, wynikająca z not obciążeniowych wystawionych na rzecz Spółki przez firmę X Sp. z o.o. tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia tej firmy, stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota wydatkowana tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X (w związku ze szkodami dokonanymi przez pracownika Spółki) stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W związku z tym, że pojęcie „zachowanie albo zabezpieczenie” źródła przychodów nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, należy określić znaczenie tych pojęć na gruncie języka potocznego. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, przez pojęcie zachować (zachowywać) należy rozumieć: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”. Z kolei pojęcie zabezpieczyć (zabezpieczać) oznacza „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”.

Kosztami poniesionymi na zachowanie źródła przychodu są więc wszelkie koszty, które zostały poniesione, po to, by utrzymać źródło przychodów w nienaruszonym stanie. Za koszty wydatkowane w celu zabezpieczenia źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów przed jego unicestwieniem i zmniejszeniem.

W tym miejscu należy odnieść się do przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć należy, że ustawodawca nie wskazał w tym katalogu wydatków związanych z pokryciem kosztów spowodowanych wyrządzeniem szkody przez pracownika.

Przy czym zapłata dokonana przez Spółkę na rzecz kontrahenta może być rozpatrywana jako kara umowna lub odszkodowanie. Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu: wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Przepis ten zawiera zamknięty katalog kar umownych i odszkodowań, niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i powinien być interpretowany ściśle.

Zdaniem Spółki, wyłączenia zawarte w tym przepisie nie odnoszą się wprost do sytuacji, która miała miejsce w Spółce. Oznacza to, że ustawodawca nie wyłączył wprost z kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z pokryciem kosztów związanych ze szkodami wyrządzonymi przez pracownika.

Powiązanie z kosztami uzyskania przychodów należy zatem rozpatrywać zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w przywołanym na wstępie przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając to na uwadze, zdaniem Spółki, kwota wydatkowana przez Nią tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X (w związku ze szkodami dokonanymi przez pracownika Spółki) może stanowić koszt uzyskania przychodów, ponieważ przypadek taki nie został wprost wyłączony przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów, a zapłata powyższej kwoty spełnia przesłanki, o których mowa w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ponieważ dokonanie płatności na rzecz X z tego tytułu jest uzasadnione podtrzymaniem współpracy z kontrahentem, który w sytuacji nie zapłacenia przez Spółkę takiej kwoty, mógłby z Nią zerwać dalsze stosunki handlowe. Brak poniesienia takiego wydatku z pewnością spowodowałby utratę zaufania nie tylko tego jednego kontrahenta, ale także i innych firm (potencjalnych klientów Spółki), do których taka informacja mogłaby dotrzeć. Posiadanie dobrej opinii w przypadku usług świadczonych przez Spółkę (tj. usług ochrony mienia) ma szczególne znaczenie. Utrata zaufania wśród kontrahentów i potencjalnych klientów może wiązać się z wypowiedzeniem części umów, a w konsekwencji ze spadkiem uzyskiwanych przychodów.

Ponadto zauważyć należy, że konieczność poniesienia kosztów związanych ze szkodami wyrządzonymi przez pracownika wynika z zawartej z kontrahentem umowy; wiąże się zatem z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Podobne stanowisko w zakresie powiązania tego typu wydatków z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów zajął np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 25 czerwca 2009 r. nr ILPB3/423-251/09-4/MC. Organ ten wskazał, że zapłacone kary umowne mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, gdy są podyktowane interesem gospodarczym podatnika.

Stanowisko podatnika w podobnym zakresie potwierdził również Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2009 r. nr ITPB3/423-696a/08/PS. Organ podatkowy przyznał rację podatnikowi, który wskazał, że niezapłacenie kar oznaczałoby zerwanie stosunków handlowych i zniwelowanie szans na uzyskanie kolejnych zamówień w przyszłych okresach, a więc utratę źródła przychodów. W ten sam sposób organ ten orzekł w nowszej interpretacji z 12 grudnia 2011 r. nr ITPB1/415-1027/11/AK.

Podobnie sprawę rozpatrzyła Izba Skarbowa w Warszawie w decyzji w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 18 kwietnia 2005 r. nr 1401-PD-006-32/05/MR, dotyczącej wypłaty przez firmę przewozową odszkodowania w związku z kradzieżą towaru. W interpretacji tej wskazano, że: „Z zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż celem poniesionego wydatku powinno być osiągnięcie przychodu lub przynajmniej potencjalna możliwość jego osiągnięcia. (...) Wypłata odszkodowania, będąca następstwem kradzieży przesyłki, stanowi realizację zobowiązania wynikającego z umowy. Nie jest, co prawda, związana z określonym źródłem przychodu, służy jednakże zapewnieniu tego źródła w przyszłości. Jest gwarantem solidności firmy, jej wiarygodności. Zapewnia klienta, iż w przypadku zaistnienia określonej sytuacji losowej, uszczerbek przez niego poniesiony wynagrodzony zostanie przez przewoźnika. To z kolei niewątpliwie skutkuje utrzymaniem dotychczasowego klienta, a w konsekwencji przyczynia się do generowania przychodów w przyszłości”.

Mając powyższe na uwadze, kwota 42 028,62 zł wydatkowana tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X (w związku ze szkodą dokonaną przez pracownika Spółki) stanowi, na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt uzyskania przychodów Spółki, ponieważ jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadniona jako zmierzająca do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Spółki w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zasadniczo, aby można było zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów, działania podatnika muszą zmierzać w celu uzyskania przychodu i być wyraźnie skierowane na uzyskanie tego przychodu. Kosztami podatkowymi będą więc zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Nie oznacza to jednak, że każdy wydatek poniesiony przez podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za koszt podatkowy, gdyż prowadziłoby to w praktyce do przerzucania na finanse państwa całego ryzyka związanego z określonym przedsięwzięciem gospodarczym.

Do grupy wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zaliczył m.in. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22 cyt. ustawy).

Jak wynika z powołanego przepisu, w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe nie uwzględniono wszelkich odszkodowań i kar umownych związanych z umowami dostawy towarów lub wykonania robót bądź usług, a wyłącznie kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.
  
  

A zatem, skoro wskazane wyłączenie nie obejmuje wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego niż wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą one stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy, pod warunkiem spełnienia wszystkich przesłanek określonych w tym przepisie.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka zawarła umowę o ochronę stacjonarną budynku należącego do X Sp. z o.o. Zgodnie z § 7 tej umowy, Spółka ponosi odpowiedzialność cywilno-prawną za szkody materialne powstałe z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które Spółka nie ponosi odpowiedzialności. W nocy z dnia 25 na 26 stycznia 2009 r. na terenie magazynu firmy X jeden z pracowników Spółki, zatrudniony w charakterze pracownika ochrony tego obiektu na podstawie umowy zlecenia, dokonał uszkodzeń wózków widłowych, posadzki oraz ściany działowej w magazynie należącym do kontrahenta Spółki. W związku z powyższym zdarzeniem, Spółka otrzymała od kontrahenta dwie noty obciążeniowe tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia.

Zgodnie z zawartymi we wniosku informacjami, kwota wynikająca z not obciążeniowych wystawionych przez firmę X ma – w świetle przepisów Kodeksu cywilnego – charakter odszkodowawczy, jest naprawieniem szkody majątkowej wyrządzonej w mieniu kontrahenta przez osobę zatrudnioną przez Spółkę.

Jak wskazano we wniosku, „kwota wydatkowana tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia firmy X Spółka z o.o. nie dotyczyła wady wykonywanej przez Spółkę usługi ochrony mienia”.

Wobec powyższego, przyjmując za Wnioskodawcą, iż przedmiotowe odszkodowanie nie dotyczyło wady wykonywanej przez Spółkę usługi ochrony mienia, stwierdzić należy, iż nie mieści się ono w dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności nie stanowi odszkodowania z tytułu wad wykonanych robót i usług. Z okoliczności wskazanych w treści wniosku nie wynika również, aby podlegało ono wyłączeniu z kategorii kosztów podatkowych na podstawie któregokolwiek z pozostałych punktów art. 16 ust. 1 cyt. ustawy.

Po uwzględnieniu powyższego, kolejnym krokiem jest ocena celowości zapłaconego przez Spółkę odszkodowania, w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących poniesienia tego konkretnego wydatku.

Jak bowiem wyjaśniono powyżej, nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą spełnia przesłankę celowości z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na obiektywny charakter związku przyczynowego istniejącego pomiędzy poniesieniem kosztu uzyskania przychodów z przychodami podatnika lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, dla kwalifikacji podatkowej odszkodowania zapłaconego przez Spółkę istotne jest określenie, czy Wnioskodawca dochował należytej staranności w nadzorze nad pracownikiem. Obowiązek prawidłowej organizacji pracy oraz podjęcia działań organizacyjnych mających na celu wyeliminowanie sytuacji sprzyjających powstaniu szkody w mieniu obciąża przede wszystkim Wnioskodawcę, ponieważ to On ponosi ryzyko swojej działalności gospodarczej. Wnioskodawca, zatrudniając pracownika jest zobowiązany do zachowania należytej staranności w celu uchronienia się od negatywnych jego zachowań.

W przedmiocie sprawy wskazano, iż Spółka nie miała wpływu na powyższe zdarzenie oraz że dokłada wszelkich starań podczas doboru pracowników.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika również, że po zaistnieniu zdarzenia oraz ustaleniu warunków odszkodowania współpraca pomiędzy stronami była kontynuowana, w związku z czym Spółka osiągała określone przychody.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż kwota wynikająca z not obciążeniowych wystawionych na rzecz Spółki przez firmę X Sp. z o.o. tytułem pokrycia kosztów dewastacji mienia tej firmy, może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie miało na celu zachowanie / zabezpieczenie źródła przychodów obciąża Wnioskodawcę jako podatnika wywodzącego określone skutki prawnopodatkowe z faktu zaliczenia tych wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Podkreślenia również wymaga, iż niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Spółki z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa. W związku z powyższym, Organ nie odniósł się do sposobu dokumentowania wydatku w świetle przepisów o rachunkowości.

Ponadto nadmienić należy, że jednoznaczne przesądzenie o charakterze przedmiotowych kosztów może nastąpić w wyniku postępowania dowodowego. Tut. Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ jest bowiem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem. Z tego też względu, niniejsza interpretacja odnosi się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów faktycznych, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Końcowo, ustosunkowując się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.