Działając na podstawie art. 216 oraz art.14a §1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Białobrzegach stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 28.05.2007r., który wpłynął dniu 04.06.2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych – jest prawidłowe.

Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę w sprawie:W ramach prowadzonej działalności podatnik przekazuje swoim klientom tzw. gadżety, opatrzone w logo firmy, tj. np. długopisy, odtwarzacze MP-3. Ma to za zadanie zachęcić potencjalnych klientów do zakupu oferowanych usług. Jednym bowiem ze środków oddziaływania reklamy jest utrwalenie w pamięci nabywcy nazwy czy też logo reklamowanego produktu. Ponadto posiadanie pamiątki z logo firmy będzie przypominało klientowi o satysfakcji, jaką uzyskał z nabytych u podatnika usług i zachęci go do kolejnego zakupu lub polecenia znajomym.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie:Zdaniem Wnioskodawcy wręczanie wyżej opisanych gadżetów ma charakter działań reklamowych, w związku z czym podatnik ma prawo do uznania wydatków na ich nabycie za koszty podatkowe. Przedstawiona i stosowana interpretacja jest zgodna z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena prawna stanowiska WnioskodawcyUstosunkowując się do stanowiska Podatnika, należy stwierdzić, iż zgodnie z art.22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.z 2000r.Nr14, poz.176 z późn.zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z cytowanej definicji kosztu podatkowego wynika, że aby dany wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy musi spełniać następujące warunki, a mianowicie: 1. został poniesiony przez podatnika, który zamierza odliczyć go od swego przychodu, 2. został poniesiony w sposób definitywny, 3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, 4. został poniesiony w celu uzyskania przychodów, 6. nie jest wymieniony w katalogu wyłączeń określonym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec faktu, iż ustawodawca nie wymienia w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę, zatem należy przyjąć, iż od 01.01.2007r. wydatki na reklamę można zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego powyżej art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bez ograniczeń kwotowych, o ile spełniony jest ogólny warunek celowościowy poszczególnych wydatków, tzn. służył on uzyskaniu przychodów. Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji reklamy. W tym celu należy posiłkować się definicjami zawartymi w słowniku języka polskiego „Słownik języka polskiego” pod redakcją profesora Stanisława Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003r. Pojęcie „reklama” oznacza zatem wszelkie działania podmiotu gospodarczego mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabywania towarów właśnie od tego, a nie innego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu (plakat, reklama świetlna, reklama w prasie, radiu, telewizji). Od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, reklamę usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Reklama może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów, ale również samej firmy i jej znaku. Ustosunkowując się do wyżej cytowanych przepisów oraz stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku należy stwierdzić, iż wydatki związane z nabyciem materiałów firmy dla klientów w postaci długopisów, odtwarzaczy MP-3 opatrzonych w logo firmy można potraktować jako reklamę i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jeśli przekazanie ich przez podatnika spełnia wyżej opisane znamiona reklamy. Oceniając przedstawiony przez podatnika stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.