POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Trzebnicy stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 19.02.2007 r., który wpłynął 27.02.2007 r., o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej kosztu uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu wydatków poniesionych na adaptację wynajmowanego lokalu - jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 lutego 2007 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Trzebnicy wpłynął wniosek podatnika prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Przedstawiając we wniosku stan faktyczny, podatnik informuje, iż od 02.10.2006 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych w wynajmowanym lokalu od PKP S.A. Oddział Gospodarowania Nieruchomościami we Wrocławiu. Wynajmowany przez podatnika lokal został przystosowany na potrzeby gastronomii przez poprzedniego najemcę, który posiada dowody poniesionych kosztów na adaptację tego lokalu. PKP nie zwróciło poprzedniemu najemcy poniesionych przez niego kosztów, wobec czego poprzedni najemca wystawił podatnikowi fakturę z 02.10.2006 r. tytułem adaptacji lokalu, jako zwrot poniesionych wcześniej kosztów na kwotę 20.280,06 zł.
Podatnik wystąpił z zapytaniem, czy wydatek potwierdzony fakturą VAT otrzymaną od poprzedniego najemcy za adaptację lokalu można uznać za koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej. Podatnik stoi na stanowisku, iż wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodu.
Stosownie do generalnej klauzuli wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2006 r., kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:
a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.
Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 8 tej ustawy, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22a ust. 2 amortyzacji podlegają również, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.
Inwestycją w obcych środkach trwałych są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do ulepszenia, tj. polegające na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Przebudowa to zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych. Rozbudowa polega na powiększeniu (rozszerzeniu) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli. Rekonstrukcja jest odtworzeniem (odbudowaniem) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych. Adaptację stanowi przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż było jego pierwotne przeznaczenie albo nadanie mu nowych cech użytkowych. Modernizacja polega na unowocześnieniu środków trwałych.
Zgodnie z art. 22g ust. 7 ustawy wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5. Wydatki poniesione na inwestycję w obcym obiekcie nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Suma udokumentowanych kosztów takich inwestycji, pod datą ich zakończenia i przyjęcia do używania, stanowi wartość początkową środka trwałego, jakim jest w tym przypadku „inwestycja w obcym środku trwałym”. Wartość tego środka trwałego po przyjęciu go do używania może być zaliczana do kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne. Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby wydatki na inwestycję mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, nie mogą być one zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela (zarządcę)nieruchomości.
Biorąc powyższe pod uwagę, postanowiono jak na wstępie.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia. Jednocześnie tut. organ informuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.